Columns

Baby, Columns, Voor mama

Moeder van een peuter en een baby

Ik ben gezegend met twee prachtige mensjes. Een meisje en een jongen die alles voor mij betekenen, ze zijn het beste wat me is overkomen, het mooiste wat ik ooit gemaakt heb. Ik kan me niet inbeelden hoe het zonder hen zou zijn en dat terwijl de jongste pas twee maandjes jong is.

Het is nu 3.00 ’s nachts en ik ben al een uur bezig om de baby koest te houden, zodat de oudste rustig slapen kan. Of eigenlijk dat ze niet ook wakker wordt, zoals gisteren. Dit is mijn leven nu. Overdag sleep ik mezelf voort met koffie en powernaps en de gedachte aan een lange nachtrust, want dat doorslapen moet toch een keer lukken? En ’s nachts, als iedereen slaapt behalve ik en mijn schreeuwerige en nooit verzadigde baby, denk ik na over de volgende dag, waar ik weer een aantal powernapjes inplannen kan.

Het leven met twee kinderen, twee jonge kinderen is zo anders dan dat ik me had voorgesteld. Natuurlijk had ik niet verwacht dat het alleen maar rozengeur en maneschijn zou zijn. Ik wist wel dat het hard werken was, maar zo hard werken… Nee, het valt me zwaar en dat is vervelend om toe te geven, want op hetzelfde moment weet ik dat het een wonder en een voorrecht is om moeder van deze twee kleintjes te zijn.  Lees meer
Columns, Kind

Ode aan het middelste kind

 

Een ode aan het middelste kind. Hij is niet de oudste die de weg gebaand heeft, die laat zien wat verantwoordelijkheidsgevoel inhoudt en leiding geeft als een baas. Figuurlijk. De oudste voor wie alles gevierd moet worden, omdat het de eerste keer is. Hij is ook niet de jongste, de meest schattige en onschuldige hekkensluiter. De jongste voor wie alles gevierd moet worden, omdat het de laatste keer is. Hij is de middelste, de altijd gezellige, liefdevolle vredestichter tussen wat voor hem ligt en wat er achter hem komt. Een ondergewaardeerde survivallaar van al het oudste en jongste geweld om hem heen. 

Lees meer
Baby, Columns, Voor mama

Net moeder, maar ik verveel me met een baby

Wanneer je net moeder bent geworden, zou je vreugde en dankbaarheid moeten voelen. Zou je elke negatieve emotie die binnensluipt moeten uitbannen. Hoe kun je je aan het moederschap ergeren? Hoe durf je toe te geven dat je verlangt naar tijd voor jezelf? En hoe kun je je vervelen?

Als nieuwe moeder is het normaal om een achtbaan van emoties te voelen, van vreugde tot verdriet en alles daartussenin. Maar er is één veelvoorkomend gevoel dat niet vaak besproken wordt en dat is verveling.

Schuldgevoel

Struggle jij met dit bovenstaande? Dan heb ik nieuws voor je! Ik was net moeder geworden en ik verveelde me soms te pletter met mijn baby naast me.

Natuurlijk was mijn baby mijn wondertje. Ik was er ook regelmatig druk mee in de weer. Het voeden, het verschonen, het knuffelen en het in slaap krijgen. Maar over het algemeen verveelde ik me. Ik miste interactie en misschien ook wel een beetje uitdaging.

Gekluisterd aan huis zat ik daar met mijn baby. Ik had naast het verzorgen van mijn baby, geen idee wat ik de hele dag moest doen. Lag mijn baby in de box en keek ik tv, dan voelde ik mij schuldig. Probeerde ik mijn baby te vermaken, dan verveelde ik me eigenlijk te pletter. En vervolgens voelde ik mij daar weer schuldig over. Dat ik niet een beetje meer plezier had in het ‘spelen’ met mijn baby.

Ik had verdorie maanden uitgekeken naar het moment om samen met mijn baby te zijn. Er waren zoveel dingen die ik met haar kon doen. Maar daar zat ik dan, me kapot te vervelen.

Vervelen als nieuwe moeder is vrij normaal

Maar toen kwam ik een andere nieuwe moeder tegen en kwam ik erachter dat verveling vrij normaal is. Ook zij had moeite om een invulling aan deze nieuwe rol te geven. Opeens heb je niets anders te doen hebben dan eindeloos schommelen, verschonen, voeden en koetsie koetsie zeggen. En dat betekent niet dat je niet geniet van de momenten dat je je baby in je armen hebt. Het betekent niet dat je niet dankbaar bent. Het betekent gewoon dat sommige momenten met een baby gewoon verrekte saai zijn. En omdat schuldgevoel nog nooit eerder zo aanwezig is geweest, de verveling toeslaat.

Goed nieuws!

Het goede nieuws is, is dat schuldgevoel ook bij het moederschap hoort. Niet dat die schuldgevoelens nou zo leuk zijn, maar het is volkomen normale reactie. Een reactie die je moet ondergaan en vervolgens weer mag loslaten. Je hoeft je namelijk niet schuldig te voelen wanneer je even je social media checkt terwijl je je baby aan het voeden bent. Je hoeft je niet schuldig te voelen wanneer je een serie kijkt, terwijl je baby in de box ligt te chillen.

En wanneer je volledig loslaat en overgeeft aan de verveling, zul je zien dat verveling ontspanning wordt. Ontspanning die je als nieuwe moeder goed kunt gebruiken! Want voor je het weet verveel je je geen moment meer en ben je alleen nog maar achter je kleintje aan aan het rennen.

Baby, Columns, Voor mama

Hoe voelen weeën? Ervaringen van beginnende wee tot perswee

Wanneer de uitgerekende datum nadert, zal iedere zwangere vrouw het zich afvragen. Hoe voelen weeën? Waarschijnlijk heb je al wel wat voorweeën gevoeld, ook wel harde buiken genoemd. Maar zijn dit ook de weeën zoals je ze voelt tijdens de bevalling? Of je deze voorweeën kunt vergelijken met de weeën tijdens de bevalling, daar valt over te twisten. Maar wees gerust! Wanneer de bevalling daadwerkelijk begint, zul je dat waarschijnlijk wel herkennen. Dit is wat je kunt verwachten van weeën tijdens de bevalling. 

Lees meer
Columns, Voor mama

Hoe krijg je luidruchtige kinderen stil?

Na het lezen van de 5 feitjes over luidruchtige kinderen, wil ik toch even wat zeggen over hoe je ze daadwerkelijk stil krijgt zonder continu sssssshhhhhhht! te hoeven sissen. Doe er je voordeel mee. Of niet. Sssshhhus dan maar lekker door.

Ik heb drie kinderen en ze zijn luidruchtig. Niet een beetje luidruchtig, nee ze zijn de luidruchtigste wezen op deze wereldbol, brulapen meegerekend.

Het eerste wat ze doen als ze wakker worden, is luidruchtig zijn. Ze beginnen niet als een oude diesel eerst te pruttelen, ze hebben geen koffie nodig om even bij te komen, ze hoeven niet eerst even onder de douche hun slaap weg te gapen. Nee hoor, het ene moment zijn ze diep in slaap en het volgende moment ZIJN ZE WAKKER!

Het gevolg is dat er in mijn huis tijdens het eindeloze geschreeuw ook eindeloos gessssshust wordt. We ssshhhussen wanneer er lawaai naast de babykamer gemaakt wordt. We ssshhhussen wanneer er stampvoetend op de trap gelopen wordt. We SSSHHUSSEN wanneer er één keihard, zomaar uit het niets ‘BOE’ recht in mijn gezicht roept. En geloof me, vroeg in de ochtend kan al dat gessssshus resulteren tot een lichte hyperventilatie. Lees meer
Columns, Kind

Mag jouw kind een slokje wijn of bier?

Als je je kinderen blootstelt aan alcohol, maken zij dan meer of minder misbruik van alcohol wanneer ze groter zijn?

In het artikel dat ik laatst hier las, beargumenteert Mike Steinberger (schrijver en vader) dat het gezond is om je kind op een verantwoordelijke manier te leren om te gaan met alcohol, door ze te betrekken bij de gewoontes van de familie en ze dus zo nu en dan te laten proeven. Het is ongezond om een volledig verbod op alcohol te leggen. Het hele artikel lees je hier.

Nee, echt niet!

Mijn eerste reactie is ‘NEEEE!’. Als ik mijn kleintjes zou betrekken bij mijn wijn-drinken, zouden ze regelmatig een slok wijn naar binnen werken. Er wordt niet voor niets gezegd dat je onder de 18 jaar geen alcohol mag drinken. De hersentjes zijn nog in de groei en kunnen al die slokken alcohol niet aan.

Maar het gaat hier natuurlijk niet over hoe je je kind leert comazuipen, maar hoe je je kind betrekt bij jouw gewoontes. Je haalt de nieuwgierigheid weg door ze te laten proeven, je biedt ze niet meteen een vol glas aan. En bovendien, een slokje wijn, hoe erg kan het zijn? We nemen onze kleintjes ook massaal mee naar de McDonalds. De kans is overigens ook groot dat ze die rode, witte of gele bende verschrikkelijk goor vinden en het dus voorlopig niet meer vragen. Maar wat als het smaakt naar meer?

Mama mag ik proeven?

Tot nu toe heb ik de vraag ‘Mama mag ik proeven?’ van mijn kleintjes nog niet gekregen. Mijn antwoord zou ook ‘nee’ zijn. Ik vind ze nu simpelweg te jong en ik weet dat ze nu ook niet ergens anders in de verleiding zullen komen om het toch te kunnen proeven. Dit zal een ander verhaal zijn als zij een jaar of 16 zijn. Dan zou misschien de nieuwsgierigheid kunnen opspelen en ik ben er wel van overtuigd dat iets verbieden het nog aantrekkelijker maakt. Als het niet binnenshuis mag, gaan ze het misschien wel buitenshuis zoeken.

Opvoeden

Maar ja, weer aan de andere kant. Je doet nu je stinkende best om je kleintjes op te voeden naar verstandige jong volwassenen en dan moet je er dus eigenlijk op vertrouwen dat je dat klusje tegen die tijd goed geklaard hebt. De vraag is, is dat daadwerkelijk gelukt?

Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Wat is opvoeden soms toch een moeilijke en onzekere klus.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Origineel gepost: mei 2015
Herschreven: mei 2022
Columns, Voor mama

Mama, waarom werk jij niet?

Er zijn van die vragen die niet alleen door wildvreemden gesteld worden. Ook je eigen vlees en bloed vraagt het zich weleens af. Zo vroeg mijn dochter onlangs: “mama, waarom werk jij niet?”.

Ik ben ongeveer vijf jaar geleden begonnen als thuisblijfmoeder. Een moeder die dus niet werkte voor de kost. Met nadruk op voor de kost, want dat een moeder veel werk verricht weten we nu allemaal wel. Maar inmiddels zitten al mijn kleintjes op school en denken ze nog steeds dat ik niet werk. Voor de kost. Ik ben nog steeds geen kostwinnaar, nog lang niet. En ik moet eerlijk zeggen, ik heb die ambitie ook helemaal niet. Ik zie het binnenharken van geld ook niet als een wedstrijdje. Toch ben ik wel degelijk aan het werk, alleen op de momenten dat zij dat niet zien. Ik ga ’s morgens niet de deur uit voordat ze op school zitten en wanneer school uit is, sta ik ze op het schoolplein weer op te wachten. 

Lees meer
mamablog
Columns, Kind

Ik heb een slim kind. En dat doet wat met een ander.

Mijn kind is super intelligent!

Er is geen zin die meer woede, meer irritatie en meer nare praatjes achter je rug om, bij andere ouders kan uitlokken. Ik heb een slim kind en ik heb gemerkt dat dat wat doet met andere ouders.

Ik heb getwijfeld of ik hier wel over moest gaan schrijven, want het doet duidelijk ook iets met mij. Ik overcompenseer bijvoorbeeld door helemaal niets te zeggen. Of erger nog, door de prestaties van mijn kind te bagatelliseren. “Ja maar ze heeft lang niet zulk mooi haar als jouw meisje!”

Ik ben trots op mijn kind, maar het voelt alsof ik niet trots mag zijn op de intelligentie van mijn kind. Want dan is het opeens opschepperig en arrogant.

Het lijkt wel alsof we alleen maar mogen praten over avondeten gezeik van onze kinderen. Over hun slaapproblemen en over wat ze allemaal niet goed kunnen. Maar als ik vertel dat mijn kind in de plusklas zit omdat zij zich anders verveelt in de klas, rollen de ogen bijna over het schoolplein.

Het is blijkbaar makkelijker om een band met andere moeders op te bouwen door onze onzekerheden en tekortkomingen op te biechten dan onze successen. Helemaal als het over de successen van onze kinderen gaat. De grens tussen trots zijn en opscheppen is zo dun, dat het beter is om het er maar gewoon niet over te hebben of dus te bagatelliseren.

Mijn kind houdt meer van boeken dan van speelgoed. “Heb je haar weer! Mijn kind veegde vanmorgen bijna zelfstandig zijn kont af!”, is dan de reactie. Is slim zijn echt zo erg?

Als een kind iets kan of doet wat heel knap is, zegt dat niks over het kind dat dat nog niet kan of doet. Ik ben trots op mijn kind en ik wil dat mijn kind ook trots is op zichzelf. Wat voor successen ze ook behaalt, ze hoeft dat niet te bagatelliseren. En zo mag ook jouw kind trots zijn op wat zij voor successen behaalt. En zo mag ook jij trots zijn op je kind en de successen die hij behaalt.

Ik heb een slim kind en daarmee zeg ik niet dat jouw kind dom is. En nee, het is ook niet opschepperig of arrogant.

Liefs, een trotse mama!

Afbeelding: Shutterstock
Columns, Kind, Lijstjes

7x een generatiekloof wordt zichtbaar

Het opvoeden gaat tegenwoordig allemaal ietsje anders dan vroeger. Mijn moeder zegt weleens blij te zijn dat ze geen kinderen hoeft op te voeden in deze tijd. Zal mijn oma dat ook gedacht hebben toen mijn ouders een poging deden om mij op te voeden? Vast wel. Tijden veranderen namelijk en uiteindelijk val je toch in de generatie kloof. Dat geeft niet, maar het is wel leuk om even een blik te werpen op de verschillen.

  • Om maar te beginnen met het ontbijt. Waar je vroeger je moeder hoorde zeggen: ‘Eet je boterham met hagelslag en drink je glas melk leeg’. Hoor je nu: ‘Drink nog wat van je spinazie, avocado, amandelmelk met toegevoegde chiazaad en gojibessen smootie. Hoef je niet meer? Oh, luister naar je buikje, dan heb je genoeg gehad.’
  • Ook het avondeten heeft een andere wending gekregen. ‘Blijf zitten aan tafel, houd je mond en eet je bord met aardappel, groente en (op zondag) vlees leeg!’ Tegenwoordig gaat dat als volgt: ‘Kom je nog even gezellig een hapje halen van de biologische rauwkost salade met een stukje hormoonvrije kip die een heel fijn leven heeft gehad?’
  • En zo werd er vroeger ook geroepen als je iets geflikt had wat niet door de beugel kon: ‘Ga naar je kamer!’ Daar moest je dan op je bed je zonde gaan overdenken. Tegenwoordig is dat wat lastiger. De enige plek waar niets te doen is, is de trapkast. O nee, dat blijkt ook niet helemaal waar te zijn, aangezien die helemaal volgestouwd is met reserve speelgoed.
  • Of wat dacht je van ‘ga je mond wassen met zeep!’ Dat zal tegenwoordig het volgende zijn: ‘Ga je mond wassen met desinfecterende zeep op natuurlijke basis!’
  • Vroeger werd je weleens met ‘Husse met je neus ertussen’ afgescheept. Dat gaat je nu niet meer lukken. Tegenwoordig moet je minstens met een wikipedia pagina tevoorschijn komen om een uitleg te kunnen geven aan je kleintjes.
  • En discussie voeren is ook zoiets. Waar je vroeger een ‘Omdat ik het zeg!’ te horen kreeg, is er nu ruimte voor je kleintjes om uren lang discussies te voeren en hun mening te geven. Vergeet de zelfontplooiing niet! Want ja, ook kleintjes hebben een mening die gehoord mogen worden.
  • Muziek luisteren? Dat deden we via de radio. Uren zat je te wachten op je favoriete liedje en als die dan eindelijk uitgezonden werd drukte je zo snel mogelijk op rec zodat je je favo liedje op elk moment van de dag kon luisteren (met de intro van de dj) op je cassetterecorder. Nu? Nu hebben de kleintjes tot in den treuren, op ieder moment van de dag, toegang tot el-lek liedje.

Zoals ik al zei, tijden zijn veranderd en blijven veranderen. Ik ben benieuwd wanneer ik de woorden ‘De jeugd van tegenwoordig…’ in mijn mond zal nemen. Want sommige dingen veranderen nooit.

Afbeelding: Shutterstock

Origineel maart 2015
Update maart 2022