Gastblogger

Beste mede-ouders,

Laten we het even hebben over die overdreven kindertraktaties. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn kinderen en ik hou ervan om ze te verwennen op hun verjaardag en andere feestelijke gelegenheden. En ik bewonder de moeders die van een simpele macaron een compleet kunstwerk kunnen maken. Maar laten we eerlijk zijn, voor een simpele ziel als ik, zijn die hysterische traktaties een complete nachtmerrie.

Wie heeft ooit bedacht dat het nodig was om van een cupcake een compleet kunstwerk te maken? Of van een simpel bakje popcorn, een knutsel- en knipwerk waar je minstens drie uur meer bezig bent? Om nog maar te zwijgen over de druk die we onszelf opleggen, om die traktaties perfect te maken. We moeten naar vijf verschillende supermarkten rijden om alle ingrediënten te vinden en dan uren in de keuken staat om alles in elkaar te brouwen.

Dan heb je nog de kwestie van het vervoeren van deze traktaties. Als je eenmaal klaar bent met bakken en decoreren, moet je al die traktaties nog op een veilige manier naar school of kinderdagverblijf vervoeren. Tegen de tijd dat de traktatie daar is aangekomen, is het al tig keer omgedonderd met alle gevolgen van dien. En dus probeer je maar, met gevaar voor eigen leven, de traktatie rechtop te houden.

En voor wat? Om indruk te maken op andere ouders op het schoolplein? Om een Instagram-post te kunnen maken die onze 10 volgers zal imponeren? De kinderen geven echt niet om die extravagante traktaties. Ze willen gewoon chips eten.

Dus waarom stoppen we niet gewoon met deze waanzin? Waarom kunnen we niet gewoon teruggaan naar de eenvoudige traktaties die onze ouders vroeger maakten?

Het ergste is nog dat het allemaal gezond moet zijn. Traktaties met links gedraaide yoghurt, amandelmeel en vooral géén e-nummers!

Waarom al die moeite doen voor het vinden van onmogelijke ingrediënten en het perfectioneren van een traktatie, die de kinderen waarschijnlijk niet eens zullen opeten?

Hebben we nou echt niks beters te doen met onze tijd? Urenlang bezig zijn met het maken van een traktatie die niemand zal waarderen, terwijl je kind wil gewoon een zak chips wil uitdelen. Het is toch van de zotte.

Zullen we ons als ouders verenigen tegen deze traktatie-terreur? Ben je een creatieveling die in een handomdraai een fancy cupcake bakt, doe je ding! Ben je dol op knippen en plakken, ga je gang! Maar laat dat niet de lat zijn voor andere ouders die er helemaal niks van bakken.

Want als jij komt aanzetten met een zakje snoepjes of een simpel plakje cake, dan voel je je meteen de slechtste moeder ooit. En dan begint het vergelijken: ‘Oh, maar de moeder van Lisa had zelfgemaakte cakepops met suikervrije glitters!’ of ‘Ja, maar de traktatie van Tom was zo schattig met die 3D mini-watermeloenen!’

Ja jammer, dit sneeuwvlokje hier trakteert een zak met chips.

Met vriendelijke groet,

Een moeder die genoeg heeft van die gekke kindertraktaties.

Ik ben opgegroeid met de uitspraken ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ en ‘als je niks leuks kunt zeggen, zeg dan niks’. Op zich is er niks mis met deze uitspraken, behalve wanneer het wordt gebruikt om meisjes de mond te snoeren. Meestal vertaalt zich dat in een jonge vrouw die bang is om haar mening te uiten, omdat het iemand zou kunnen beledigen of erger nog, dat haar mening er niet toe doet.

Als kind was ik verre van ingetogen. Ik was luidruchtig en eigenwijs. Ik was extravert en ik vocht terug als ik gepest werd. Ik maakte grapjes en daagde iedereen die op mijn pad kwam uit. Maar toen werd ik een puber en wilde ik niet meer die ‘wilde’ meid zijn. Ik wilde voor jongens aantrekkelijk zijn, een soort ‘mooiste meisje van de klas’. What was I thinking!? Dit was ik natuurlijk helemaal niet, maar ik bleef volhouden om een beleefd dametje te zijn.

Uiteindelijk werd ik een volwassene die continu ‘het spijt me’ zegt voor dingen waar ik me helemaal niet voor hoefde te verontschuldigen. Ik verontschuldigde me voor mijn uiterlijk, voor mijn gewicht, voor wie ik ben. Ik voelde zelf plaatsvervangende schaamte wanneer iemand anders een ander corrigeert. Het was volslagen onzin, maar het ongedaan maken van al een ingesleten gewoonten is een stuk moeilijker dan het klinkt.

En toen werd mijn dochter geboren!

Een dochter die iedereen de stuipen op het lijf jaagt. Die haar ruimte inneemt. Die haar stem laat horen. Die zonder enige terughoudendheid, volledig zichzelf is. En ik wil dat ze zo blijft. Ik wil niet dat ze haar haar, haar lichaam of haar karakter verandert, omdat ze denkt dat mensen haar dan leuker vinden.

Sterker nog, ik ergerde me kapot aan mensen die vinden dat ze zich niet ‘als een dametje’ gedraagt.

Mijn dochter mag rouwdouwen, voor zichzelf opkomen, zichzelf verdedigen en vooral, haar menig geven. Ja natuurlijk verwacht ik dat ze beleefd is, net zo beleefd als dat een zoon zou zijn. Beleefd, maar niet tegen de prijs van het opofferen van zichzelf. Ze durft een confrontatie aan te gaan en ik wil dat het zo blijft.

Dus opgesodemieterd met ‘gedragen als een dametje’, mijn dochter gedraagt zich als zichzelf!