Columns

Als moeder van een hooggevoelig kind, leef ik in een wereld waarin de volumeknop van het leven op maximaal lijkt te staan. En nee, ik heb het niet over mijn tienerjaren toen ik daadwerkelijk geloofde dat mijn haar beter zat als ik het föhnde met hardrock op de achtergrond. Ik heb het over het dagelijks leven met een kind wiens zintuigen zo fijn afgesteld zijn, dat een etiketje in een shirt kan aanvoelen als een cactus en de zoemer van de oven als het startschot van de Apocalyps.

Alles moet precies goed zijn

Neem bijvoorbeeld het ochtendritueel. Terwijl de meeste kinderen hun boterhammen als brandstof voor de dag zien, benadert mijn hooggevoelige kind de ontbijttafel alsof het een mijnenveld is. De textuur van het brood, de kleur van de jam, zelfs de temperatuur van de thee, alles moet precies goed zijn. Zo niet, dan hebben we het einde van de wereld bereikt voordat de klok negen slaat.

Ik heb geleerd dat flexibiliteit en geduld sleutelwoorden zijn, en dat een ‘ontbijt-diploma’ een vereiste zou moeten zijn voor elke ouder in mijn situatie.

Te strak, te los, te kriebelig

Dan is er nog de kledingkwestie. Wie had gedacht dat het kiezen van sokken vergelijkbaar zou zijn met het ontmantelen van een bom? “Te strak, te los, te kriebelig,” luidt het oordeel vaak. Ik overweeg serieus om een kledinglijn te starten genaamd “onzichtbaar”, speciaal ontworpen voor degenen voor wie zelfs de gedachte aan kleding al overweldigend is. Tot die tijd blijf ik een meester in het vinden van de meest naadloze, zachte en allesbehalve irriterende kledingstukken.

Alles is intens

Laten we het ook even hebben over schooluitjes. Voor veel kinderen een avontuur, maar voor mijn hooggevoelige kind eerder een expeditie naar een onbekende planeet. Elk geluid is luider, elke geur intenser en elke nieuwe ervaring is óf mega opwindend óf volkomen angstaanjagend. Ik heb dan ook altijd een ‘noodpakket’ bij me. Snacks, koptelefoon, favoriete kleine speeltjes, je weet namelijke maar nooit wanneer je een zo’n vredesonderhandelaar nodig hebt.

Ik wens soms dat ik een handleiding had gekregen bij de geboorte (“Hooggevoelig Kind: De Gebruiksaanwijzing”), maar laat me duidelijk zijn, ondanks de uitdagingen, is het moeder zijn van een hooggevoelig kind ongelooflijk verrijkend. Haar vermogen om diepe empathie te tonen, haar ongeëvenaarde creativiteit en de intensiteit waarmee ze liefheeft en leeft, maken elke strijd de moeite waard. Haar wereld is rijk en complex en ze leert mij dagelijks de schoonheid van het leven in alle nuances te zien.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Waar zal ik beginnen? Jij, een bescheiden streepje op mijn buik, bent zoveel meer dan alleen een herinnering aan de dag dat mijn leven veranderde. Ja, jij bent het tastbare bewijs van de dag dat ik moeder werd, een rol die ik met zowel trots als een niet te onderschatten hoeveelheid slapeloosheid bekleed.

Soms kijk ik naar je en denk ik terug aan die overweldigende mix van angst, opwinding en pure adrenaline die door mijn aderen gierde toen ik naar de operatiekamer werd gereden. Ik herinner me hoe ik daar lag, trillend van zowel de kou als de zenuwen, terwijl de artsen en verpleegkundigen rondom mij scharrelden alsof ze een geheime dans uitvoerden die alleen zij kenden. En dan, midden in die chaos, het moment dat mijn wereld stil stond, de eerste kreet van mijn kind. Jij bent de stille getuige van dat onbeschrijflijke moment.

Zo klein, zoveel emoties

Het is grappig hoe iets zo klein en onopvallend als jij zoveel emoties kan oproepen. Soms voel ik een steek van pijn als ik je per ongeluk aanraak, een herinnering aan de pijn die ik voelde toen ik je voor het eerst zag. Maar die pijn vervaagt snel als ik denk aan het leventje dat je me hebt gegeven. Je bent mijn persoonlijke krijgsteken, een bewijs van mijn kracht.

En laten we eerlijk zijn, je bent ook het perfecte excuus om die bikinimodel-carrière uit te stellen voor… nou ja, voor altijd. Je geeft me een reden om te lachen wanneer ik de absurde schoonheidsstandaarden zie die ons worden opgelegd. “Waarom zou ik me druk maken over een sixpack als ik het ultieme bewijs van vrouwelijke kracht op mijn buik heb?” zeg ik dan tegen mezelf.

Ik wenste dat je er niet was

Ik moet toegeven, er waren momenten dat ik wenste dat je er niet was. Momenten waarop ik in de spiegel keek en me afvroeg of ik ooit weer zou kunnen kijken naar mijn lichaam zonder de herinnering aan de pijn en de angst die je met je meebracht. Maar die momenten zijn zeldzaam en vervagen snel, want zonder jou zou ik niet de moeder zijn die ik vandaag ben.

Je bent meer dan een litteken, je bent mijn herinnering aan het wonder van het leven. Dank je wel litteken, voor alles wat je vertegenwoordigt. Ik draag je met trots.

Liefs,

Een keizersnede moeder

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Je vergeet toch niet je kind! Wat voor loedermoeder ben je dan!? Uh, tja totdat het jezelf overkomt….

Daar stond ik dan, op een doodgewone dinsdagochtend, sleutels in de ene hand, mijn tweejarige zoon zijn favoriete knuffel in de andere en een hoofd vol met dat wat moeders in hun hoofd hebben. De ochtend was, zoals gebruikelijk, begonnen met een serenade van mijn zoon. Het perfecte moment om de dag te beginnen was weer eens vóór zonsopgang. En wakker worden met een dat repertoire bestaat uit alles van ‘De wielen van de bus’ is op zijn zachts gezegd vermoeiend.

Na een ontbijt dat meer op een voedselgevecht leek (wie wist dat yoghurt zulke goede muurverf kon zijn?) en een aankleedsessie die meer weg had van een worstelpartij, waren we eindelijk klaar om te vertrekken. Ik had nog één taak voordat ik me naar het werk zou haasten, namelijk hem afzetten bij het kinderdagverblijf. Een routineklusje, dacht ik. Hoe moeilijk kon het zijn?

In de auto was het ongewoon rustig, alsof mijn zoon zich besefte dat het toch best vroeg was vanmorgen. Hoe dan ook, het was zo rustig dat het me een moment van ongekende productiviteit gaf om mentaal door mijn werkmails te gaan. Het was pas toen ik de auto parkeerde op de parkeerplaats bij mijn werk, een prestatie op zich met het ochtendverkeer, dat ik besefte dat ik een kritieke fout had gemaakt. Ik keek in de achteruitkijkspiegel en zag mijn zoon vredig slapend, nog steeds veilig vastgesnoerd in zijn autostoeltje.

Ik was compleet vergeten om hem bij het kinderdagverblijf af te zetten!!

Paniek vulde mijn hoofd terwijl ik mezelf uitlachte. “Typisch iets voor mij,” mompelde ik, terwijl ik de auto weer startte. Mijn peuter, nu half wakker, keek me verward aan, waarschijnlijk afvragend waarom we terugreden. “We zijn er bijna!” zei ik opgewekt, in een poging om niet in de stress te schieten.

Eind goed, al goed! De peuter is ‘gewoon’ op het kinderdagverblijf terecht gekomen en ik weet nu hoe het voelt om een loedermoeder te zijn. Dat etiket, dat ik ooit met een mengeling van ontzag en schrik van andere ouders hoorde, paste nu verrassend goed. En ja, misschien is het zijn van een loedermoeder niet zo slecht als het klinkt, je hebt in ieder geval wel wat te vertellen als je op je werk aankomt.

Afbeelding: Shutterstock

Ik zal eerlijk zijn. Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik met mijn kinderen in de speeltuin ben geweest en de interacties tussen andere kinderen zag en dacht: “Wow. Wat een -piep- kind is dat!” Natuurlijk zou ik dat nooit hardop tegen iemand zeggen (nou ja, misschien tegen mijn zus omdat ik weet dat ze me niet zal veroordelen). Maar ik denk het zeker, veel meer dan ik wil toegeven. Vertel me alsjeblieft dat ik niet de enige ben!

Mentale notities

Ik bedoel, kom op, je hebt ze allemaal gezien, toch? De kleine ‘rauwdouwer’ die zand gooit in het haar van andere kinderen en het ‘prinsesje’ dat denkt dat de glijbaan haar persoonlijke troon is. En laten we de kleine ‘CEO in opleiding’ niet vergeten die de speelgoedemmers en schepjes commandeert alsof het aandelen zijn op de beurs. Ik zit daar dan, met mijn koffie (die natuurlijk koud is geworden omdat ik de hele tijd mijn oog moest houden op mijn eigen kleine ‘engel’). Ik maak mentale notities van wie waarschijnlijk de schoolbullebak wordt en wie later in het leven hun eigen advocaten nodig hebben.

De oudergesprekken

En dan zijn er de oudergesprekken. “Oh, mijn Lucas is zo begaafd, hij kan al het alfabet achterstevoren opzeggen.” Geweldig, Karen. Mijn Sofie’tje kan al drie soorten hagelslag opnoemen en probeerde gisteren de kat in de wasmachine te stoppen omdat ze dacht dat het een ‘kattenspa’ was. Maar top hoor Lucas! Heel knap.

Peuter talentenjacht

Maar het beste (of ergste?) is nog wel dat ik stiekem geniet van deze observaties. Het is alsof ik een live soapserie bekijk, maar dan zonder reclameblokken. Als moeder heb je soms ook gewoon dat beetje entertainment nodig om de dag door te komen. Dus daar zit ik dan, als een onofficieel jurylid bij de ‘peuter talentenjacht’, die stiekem hoopt op een spin-off serie: ‘Waar zijn ze nu?’.

Dus, de volgende keer dat je in de speeltuin bent en je ziet me daar zitten met mijn koude koffie en die vermaakte blik, weet dan dat ik niet alleen mijn kinderen in de gaten houd. Ik doe belangrijk onderzoek voor de toekomst van de mensheid.

Afbeelding: Shutterstock