drukke kind

Opkomen voor het drukke kind

Hij komt overal bovenuit. Hij staat meestal vooraan, of ergens aan de zijkant te springen. Hij is aanwezig, hij is ondernemend, hij valt op. Leerkrachten, andere moeders, familieleden, mensen in de de supermarkt, ze kijken hem met grote ogen en opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze staan in de startblokken om een oordeel te vellen. Een oordeel over de opvoeding. Een oordeel over hem.

Hij is een druk kind. 

Lees meer

Eindelijk zomervakantie! Lekker relaxen…

Ja nu pas! We waren laat dit jaar. Man wat een lange laatste ruk tot de zomervakantie. Maar de gevonden voorwerpbakken zijn leeg, de nieuwsbrieven zijn afgehandeld, de klassen zijn schoon en de juffen zijn volslagen ontspoord.

De zomervakantie kan beginnen!

Zes weken ontspannen. Zes weken geen dwingende wekker. Zes weken wakker worden met blote zweetvoetjes in mijn rug. Zes weken waarin de kinderen lekker buiten kunnen spelen. Zes weken heerlijkheid. 

Lees meer
juf bedankt cadeautje

Bedankt cadeautjes… Nou dit is dus wat juffen niet willen

Het is weer het einde van het schooljaar! Dat weten jullie ook wel, maar toch.

Het einde van het schooljaar betekent meestal ook weer dat we massaal de juffen en meesters gaan bedanken. Voor veel ouders is dat ieder jaar weer een uitdaging, want ja… Waar wordt een juf of meester nou echt blij van?

Ik dacht, ik vraag het gewoon! En zo gooide ik op Facebook de vraag ‘Wat willen jullie vooral NIET als bedankt cadeautje?

Wat meteen als reactie kwam was ‘douchegel’. Douchegel is dus blijkbaar een afgezaagd bedankt cadeautje voor juffen en meesters. En toch kwam er al snel een tegenreactie. Douchegel, zeker die van Rituals, is juist heel fijn! Het grote voordeel van al die douchegel cadeautjes is dat leraren het hele jaar geen douchegel hoeven te kopen. Afijn, het kan dus twee kanten op gaan wanneer je kiest voor een douchegel als bedankt cadeautje.

Al snel werd het volgende ‘nee bedankt cadeautje’ duidelijk. Chocolade! Ik dacht bij mezelf, ‘huh, hoe kun je geen chocolade willen!’ Maar blijkbaar krijgen juffen en meesters stapels chocolade. Zoveel dat je er beter een abonnement bij de sportschool bij kunt geven. Of zoals een ander grapt, ‘een fles Dreft erbij om al het vet te verwijderen’.

bedankt cadeautje juf

Goed, géén chocolade dus! Douchegel als bedankt cadeautje blijft een welles/nietes. En ook de geurkaars werd nog even benoemt om niet te geven aan de juf of meester aan het einde van het jaar.

Wat me vooral verbaasde was dat de mok helemaal niet genoemd werd! Je weet wel, zo’n koffie- of theemok met ‘beste juffie’ of whatever wat je er allemaal op kunt laten kalken. Ik had zelf eigenlijk wel gedacht dat de juf een kast vol met van die dingen moet hebben, maar niet dus… Dus misschien een ideetje als bedankt cadeautje?

Want ja, wat moet je nou wel geven dan?

Wederom tot mijn grote verbazing, reageerde een aantal juffen dat ze zo blij worden van zelfgemaakte dingetjes. Ik kan me het gewoon bijna niet voorstellen, dat je als juf zit te wachten op dat knutselgepruts van die kinderen. Maar wellicht is dat ook één van de redenen dat ik geen juf ben.

En toen bedacht ik me, waar zou ik zelf blij van worden als ik juf zou zijn? Wijn natuurlijk! Al is het alleen al om al dat nagegalm van het getetter van die kinderen te verzachten. Maar wellicht is dat één van de andere redenen dat ik geen juf ben.

Conclusie, ik weet nog steeds niet wat ik geven moet.


bedankt juf

Afbeeldingen: Shutterstock

moeder in coronatijd

Hoe het was om moeder te worden in Coronatijd

Emma is voor het eerst moeder geworden in Coronatijd. Iets wat een bijzondere tijd zou moeten zijn, werd voor haar een bizarre tijd. Een baby krijgen tijdens een lockdown betekende namelijk raamvisite in plaats van kraamvisite. Lees hier het verhaal van Emma.

Ik voelde een mengeling van opwinding en bezorgdheid terwijl ik de praktijk binnenliep voor één van mijn laatste afspraken bij de verloskundige. Ik was nu aan het einde van mijn zwangerschap en ik zou binnenkort moeder worden. Maar de wereld om me heen was zo anders geworden sinds de uitbraak van de pandemie. Aan de ene kant leefde ik in een roes, de wereld draaide om mij en mijn baby. En aan de andere kant stond de wereld in de fik en binnen een zeer korte tijd zou ik een baby op deze wereld zetten. Een wereld waarin gevochten werd om een pak wc papier.

Bevallen zonder mijn moeder

Tijdens mijn afspraak sprak ik met mijn verloskundige, over wie er allemaal bij de bevalling mocht zijn. Gelukkig mocht in ieder geval mijn partner, Tom, bij de bevalling mocht zijn. Maar ik had ook heel graag mijn moeder erbij gehad. Ik begreep dat het voor de veiligheid van iedereen was, toch was het moeilijk om te accepteren dat mijn moeder niet aanwezig mocht zijn om me te steunen.

Naar mate de bevalling steeds dichterbij kwam, nam de angst toe. Wat als ik het virus zou oplopen? Wat als de baby in gevaar zou zijn? Wat als deze pandemie helemaal van de wapper zou raken en alle controle zou verdwijnen?

Ik had ervoor gekozen om in het ziekenhuis te bevallen. Binnen een paar dagen na de eerste lockdown was de bevalling begonnen. Ik was toen samen met Tom naar het ziekenhuis gegaan. Het was bizar om door de verlaten gangen van zo’n ziekenhuis te lopen. En ook als ik terugdenk aan de fysieke afstand die iedereen van mij nam, kan ik bijna niet meer geloven dat dat echt zo gebeurd is. Op de verloskamer bleef deze gekke vibe aanwezig. Gelukkig was Tom bij me, dat was fijn. En hoewel de verpleging hun uiterste best deden, merkte ik dat de spanning hoog zat. Het was duidelijk te voelen. Alsof ze bezig waren met hun allereerste bevalling.

Moeder worden in Coronatijd

Binnen een paar uur was eindelijk onze prachtige dochter daar. Luna was geboren en net zoals iedere pas bevallen vrouw was ik overweldigd door een golf van liefde toen ik mijn baby voor het eerst in mijn armen hield. Moet je deze baby zien, dit moet iedereen weten was mijn eerste gevoel.

Maar de vreugde werd meteen getemperd door het besef dat ik Luna niet eens aan mijn moeder kon laten zien, vanwege de beperkingen in het ziekenhuis. Gelukkig mocht ik dezelfde dag naar huis. Natuurlijk hadden we de opa’s en oma’s op de hoogte gebracht door te facetimen, maar het bleef een gek idee.

Raambezoek

Aan de ene kant vond ik het gebrek aan ondersteuning, van onder andere mijn ouders, erg moeilijk. Het voelde best overweldigd om opeens moeder te worden. En dan zo geïsoleerd te zijn, viel niet mee. Het kraambezoek werd een soort aapjes kijken door het raam. Maar je moet je beseffen dat het echt aan het begin van de coronatijd was en bij iedereen de angst er goed in zat!

Ondanks de uitdagingen van deze bizarre tijd, begon ik mijn draai te vinden als moeder. Heel mijn sociale leven was online en zo vond ik ook steun in online moedergroepen die ook moeder waren geworden in coronatijd. En als ik nu terugkijk was het natuurlijk bizar, maar ook best bijzonder.

De pandemie bracht ook een onverwacht voordeel met zich mee. Door de lockdown-maatregelen hadden Tom en ik de mogelijkheid om meer qualitytime door te brengen als gezin. De lange wandelingen in de buurt en de kostbare herinneringen in ons eigen huis hadden we niet gehad zonder de lockdown. Het bracht ons dichter bij elkaar en ik weet zeker dat het onze band heeft versterkt.

Ik krijg nu vaak de vraag hoe het eigenlijk was om moeder te worden in coronatijd. Hoewel de ervaring van moeder worden tijdens corona uitdagend en soms eenzaam was, leerde ik ook veerkrachtig te zijn. Ik kon de eerste tijd niet anders dan mijn eigen boontjes doppen en dat is ons gelukt! Een pandamie kan ons niet breken. Nu Luna een eigenwijze peuter is en de wereld weer volkomen normaal lijkt te zijn, koester ik de herinneringen aan de lockdown. Het klinkt misschien zoetsappig, maar het heeft me echt geleerd om te genieten van de kleine dingen.


baby krijgen coronatijd

Afbeelding: Shutterstock

moeder dagje vrij

Kind naar het KDV, ik heerlijk een dagje vrij!

Terwijl ik mijn kind klaarmaak om weg te brengen naar het dagverblijf, voel ik een mengeling van emoties. Ik hou onvoorwaardelijk van mijn kind, dat staat buiten kijf, maar ik verlang stiekem ook naar een dagje voor mezelf.

Kind naar het kinderdagverblijf

Vandaag is een vrije dag voor mij. Maar in plaats van deze dag te vullen met huishoudelijke taken en met mijn kind door te brengen, breng ik mijn kind naar het kinderdagverblijf. Als ik eerlijk ben, voelt het als een luxueus geheim. Terwijl andere moeders meewarig naar me kijken terwijl ze hun kroost aan de hand houden, geniet ik van mijn moment van onafhankelijkheid. Ik wil me niet bezwaard voelen door die veroordelende blikken, want ik weet dat ik mijn kind hiermee geen kwaad doe. Integendeel, ik geef hem de kans om te spelen, te leren en sociale vaardigheden te ontwikkelen in een stimulerende omgeving.

Maar toen ik mijn kind in de auto zette en we naar het kinderdagverblijf reden, werd ik overvallen door schuldgevoelens. De gedachte aan een dag zonder mijn kind voelde verkeerd, bijna alsof ik een slechte moeder was. En diep vanbinnen wist ik dat dit gevoel niet terecht was. Ik verdiende het om even los te komen van de constante zorg en aandacht die een kind met zich meebrengt.

Onbegrip

Bij het kinderdagverblijf aangekomen, zag ik andere moeders die daar met hun kinderen waren. Ze keken me vol onbegrip aan toen ik ze vertelde dat ik vrij was vandaag. Het was alsof ze vonden dat ik mijn kind altijd bij me moest hebben. Ik voelde de blikken prikken, en het voedde mijn onzekerheid.

Toen ik mijn kind in de armen van de lieve juf overgaf, voelde ik me zowel opgelucht als schuldig. Ik zag mijn kind even omkijken, en het voelde alsof het me smeekte om te blijven. Maar ik wist dat ik dit nodig had. Ik stapte in de auto en reed weg, en met elke meter die tussen mij en het kinderdagverblijf groeide, voelde ik de druk van de dagelijkse verantwoordelijkheid van me afglijden.

Mezelf weer even vinden

Ik wist precies wat ik zou doen met mijn vrije dag. Ik zou genieten van de rust en stilte, een koffietje drinken bij die kekke koffietent, langs de winkels slenteren zonder de constante aandacht voor een kinderwagen. Ik zou mezelf weer even vinden, de vrouw die ik was voordat ik moeder werd. En ik zou daarvan genieten zonder me schuldig te voelen.

Het moederschap is een veeleisende taak. Het vereist toewijding, onzelfzuchtigheid en onvoorwaardelijke liefde. Maar het betekent niet dat ik mijn eigen identiteit en behoeften moet opofferen. Het betekent niet dat ik me continu schuldig moet voelen als ik een moment voor mezelf neem. Ik geloof dat het belangrijk is om tijd te nemen voor zelfzorg, om op te laden en om mijn eigen interesses na te jagen.

Oordelende moeders

Maar waarom heerst er dan toch zo’n oordeel onder moeders? Waarom is er een onderliggende verwachting dat we altijd beschikbaar en opoffering bereid moeten zijn? Is het niet tijd om deze verwachtingen te herzien en ruimte te creëren voor moeders om ook van hun eigen leven te genieten?

Ik begrijp dat niet alle moeders de luxe hebben om een vrije dag te hebben, of het financieel kunnen veroorloven om hun kind naar het kinderdagverblijf te brengen. Maar laten we niet vergeten dat er verschillende manieren zijn om tijd voor jezelf te nemen, zelfs als het maar een uurtje per dag is. Het gaat erom prioriteit te geven aan onze eigen mentale en fysieke gezondheid, en ons niet schuldig te voelen als we die tijd benutten.

Maar hey, misschien moeten die andere moeders gewoon eens een dagje vrij nemen en ontdekken hoe bevrijdend het kan zijn. Wie weet zullen ze me binnenkort begroeten met een jaloerse knipoog in plaats van een afkeurende frons. Laten we hopen dat deze deelnemers van de moedermaffia snel bijdraaien en zich aansluiten bij het clubje van de ‘vrije, niet schuldige voelende en heerlijk genietende moeders’.

Hoe dan ook, lieve medemoeders, laten we elkaar niet veroordelen. Laten we elkaars keuzes respecteren en ondersteunen. Laten we in plaats van te oordelen, een helpende hand bieden en begrip tonen. Want het moederschap is al uitdagend genoeg, zonder dat we ook nog eens overladen worden met schuldgevoelens.


kind naar opvang

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

alcohol gedronken zwanger

Ik heb alcohol gedronken, maar ik wist niet dat ik zwanger was!

Elise’s wereld stond op zijn kop toen ze ontdekte dat ze zwanger was. Het was geen geplande zwangerschap, maar desalniettemin raakte ze vervuld met een mix van emoties. Er was echter één gedachte die als een donkere wolk boven haar hing: Elise realiseerde zich dat ze zich gedurende de eerste twaalf weken van haar zwangerschap niet bewust was geweest van haar toestand en dat ze tijdens die periode regelmatig alcohol had gedronken.

Positieve zwangerschapstest

Daar stond ik dan, te staren naar de positieve zwangerschapstest in mijn hand. Mijn hart bonsde zowat mijn borstkas uit. Ik kon het gewoon niet geloven. Ik was zwanger. Een vlaag van emoties overspoelde me. Vreugde, angst en verwarring streden om voorrang in mijn gedachten. Hoe kon ik dit niet eerder hebben geweten? Hoe heb ik zo blind kunnen zijn voor de tekenen?

Het voelt als een eeuwigheid geleden sinds die avond. Ik herinner me de gezelligheid en vooral de glazen die onophoudelijk werden gevuld. Het was een feest om iets te vieren, een feest waarbij de alcohol rijkelijk vloeide. Ik had geen idee dat ik een klein, onschuldig leven in mij droeg.

Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, was ik al twaalf weken ver. Mijn brein werd overspoeld met een golf van schuldgevoelens. Hoe kon ik mijn ongeboren kind dit aandoen? De gedachte dat mijn onwetendheid zo’n grote impact kon hebben, was ondraaglijk. Ik voelde me al een slechte moeder, voordat mijn kind überhaupt geboren was.

Ik ging op zoek naar antwoorden, naar geruststelling. Mijn huisarts probeerde me te kalmeren en verzekerde me dat veel vrouwen per ongeluk alcohol drinken voordat ze ontdekken dat ze zwanger zijn. Maar mijn zorgen waren niet zo gemakkelijk weg te nemen. Ik voelde me verantwoordelijk, ik voelde me schuldig. En ik dacht vooral aan de risico’s verbonden van het drinken van alcohol tijdens de zwangerschap. De mogelijke gevolgen* moest ik onder ogen zien.

Alcohol gedronken en veel ook

Ik begon elk klein detail van de afgelopen maanden te analyseren. Elke keer dat ik een glas wijn dronk, elke keer dat ik met vrienden uitging en weer een paar glazen wijn wegtikte. Elke keer dat ik me niet bewust was van het leven dat in mij groeide. Het was een pijnlijke zelfkwelling die me verlamde. Ik had alcohol gedronken en best veel ook!

Maar toen, tussen de wolken van schuldgevoel en twijfel, doemde er een sprankje hoop op. Ik las over vrouwen die soortgelijke situaties hadden meegemaakt en gezonde baby’s ter wereld hadden gebracht. Ik las over de kracht van de natuur en het vermogen van een ongeboren kind om zichzelf te beschermen.

Sterk en veerkrachtig

Ik besloot mijn schuldgevoelens om te zetten in positieve actie. Ik veranderde mijn levensstijl drastisch. Ik stopte natuurlijk onmiddellijk met het drinken van alcohol en begon gezonder te eten en ik nam prenatale vitaminen.

De weken kropen voorbij, en met elke echo die ik zag, groeide mijn hoop. Het hartje klopte sterk en regelmatig. Mijn kind was sterk, veerkrachtig. Ik begon te geloven dat ik, ondanks mijn vroege onwetendheid, een goede moeder zou worden.

Op de dag van de bevalling, terwijl ik mijn prachtige baby in mijn armen hield, viel er een last van me af. Ik zag een gezonde wolk van een baby en ik wist dat het allemaal wel goed zou komen.

Mijn zwangerschap heeft me geleerd dat het leven onverwachte wendingen kan nemen. Dat we soms geconfronteerd worden met situaties waarin we onszelf moeten vergeven en vooruit moeten kijken.


alcohol gedronken zwanger

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Mogelijke gevolgen van het drinken van alcohol tijdens de zwangerschap

*Let op! Het drinken van alcohol tijdens de zwangerschap brengt verschillende risico’s met zich mee voor de ontwikkeling van de baby. Enkele van de belangrijkste risico’s zijn:

Fetaal alcoholsyndroom (FAS): Dit is het ernstigste eindresultaat van prenatale blootstelling aan alcohol. FAS kan leiden tot fysieke en cognitieve beperkingen, groeiachterstand, afwijkingen aan het gezicht en problemen met het zenuwstelsel. Kinderen met FAS hebben vaak levenslang behoefte aan intensieve zorg en ondersteuning.

Alcoholgerelateerde neurologische aandoeningen: Zelfs bij lagere niveaus van alcoholconsumptie kunnen zich neurologische aandoeningen voordoen, zoals een verminderd leervermogen, aandachtsproblemen, geheugenproblemen en gedragsproblemen.

Groei- en ontwikkelingsstoornissen: Alcoholgebruik tijdens de zwangerschap kan leiden tot groeiachterstand van de baby, zowel in de baarmoeder als na de geboorte. Ook kunnen er problemen ontstaan in de ontwikkeling van organen en systemen, waardoor de baby gezondheidsproblemen kan krijgen.

Verhoogd risico op miskramen en vroeggeboorte: Het drinken van alcohol tijdens de zwangerschap verhoogt het risico op miskramen en vroeggeboorte. Deze complicaties kunnen leiden tot ernstige gezondheidsproblemen voor de baby.

Gedrags- en emotionele problemen: Kinderen die prenataal aan alcohol zijn blootgesteld, kunnen later in hun leven gedrags- en emotionele problemen ervaren, zoals hyperactiviteit, impulsiviteit, aandachtsproblemen en problemen met sociale interactie.

fiets-verkeersexamen-gezakt

Gezakt voor het verkeersexamen van Veilig Verkeer Nederland

Het is alweer twee jaar gelden dat mijn dochter (fietsend!) thuiskwam met de mededeling gezakt te zijn voor haar verkeersexamen in groep 8… Gezakt? Hoezo gezakt, vroeg ik me af. Bleek dat ze niet duidelijk haar hand had uitgestoken en dus gezakt was voor het fiets verkeersexamen van Veilig Verkeer Nederland.

Verkeersexamen

Ik had het eigenlijk willen laten rusten. Maar nu moesten ook mijn andere twee kinderen deze examens afleggen. Ik kreeg te horen dat er wederom een aantal kinderen gezakt waren, dit keer voor het theorie examen. Na twee keer zakken (in groep 7, waar hebben we het over mensen??) mogen de kinderen het volgende schooljaar voor de laatste keer een herkansing doen. En als ze dan nogmaals zakken? Geen idee, dan zoeken ze het maar uit of zo.

Nu kan ik niet anders dan toch even mijn mening spuien. Even terug naar twee jaar geleden…

‘Hoe ben je naar huis gekomen dan?’, vroeg ik verwonderend. ‘Uh, op de fiets’, was haar antwoord.

Je begrijpt dat ik even met mijn mond vol tanden stond voordat ik me bedacht hoe bizar deze situatie was.

Geen herkansing

En nu? Wat nu? Mag ze een herkansing doen? Vroeg ik me af. Maar na wat navraag gedaan te hebben op school bleek dat er een herkansing niet in zat. En dus moest mijn dochter in de wetenschap gezakt te zijn voor een praktijk verkeersexamen op de fiets het verkeer weer in.

Dit vroeg natuurlijk om uitleg bij de initiatief nemer van dit verkeersexamen en dus belde mijn man met Veilig Verkeer Nederland. En dacht je dat het feit dat kinderen zonder enige consequenties, behalve dat ze de rest van hen leven in onzekerheid op de fiets door het verkeer moeten, het meest bizarre van dit verhaal is, dan heb je het mis! Het meest bizarre is namelijk de reactie van de woordvoerder van Veilig Verkeer Nederland.

“Een kind dat zulke fouten maakt, verdient het niet om te slagen”

woordvoerder van Veilig Verkeer Nederland

Dit is werkelijk wat hij zei nadat mijn man uitleg had gegeven over de situatie en gevraagd had hoe het kan dat kinderen kunnen zakken voor dit fiets verkeersexamen en waarom er dan geen herkansing in zat. Hij gaf een voorbeeld van een kind dat onlangs een aantal fouten had gemaakt tijdens het verkeersexamen en zei dat een kind dat zulke fouten maakt, het niet verdient om te slagen.

Punt. Einde discussie.

En nu?

Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het heel goed dat er aandacht wordt gegeven aan kinderen om veilig deel te nemen aan het verkeer. Maar ik vind het niet goed dat er een nep-examen wordt afgenomen en dat kinderen hiervoor daadwerkelijk kunnen zakken. En dat ze ook niet eens een herkansing kunnen krijgen.

En nu? Moeten deze kinderen de rest van hun leven onzeker op de fiets zitten? Het verkeer in met in hun achterhoofd dat ze eigenlijk niet goed genoeg zijn om aan het verkeer deel te nemen? Want dat zijn de consequenties, aangezien ze na zo’n examen doodleuk op de fiets naar huis worden gestuurd.

En mocht een kind wat foutjes maken tijdens een fietsverkeersexamen, zou je dan na afloop niet iets zeggen als: “Gefeliciteerd, je bent geslaagd voor je verkeersexamen! Let je er nog wel even op altijd richting aan te geven?” Of misschien nog even samen een rondje doen, om te laten zien waar het verkeerd ging?

Maar nee, want sommige kinderen verdienen het niet om te slagen, aldus VVN. En blijkbaar verdienen ze ook geen herkansing.


verkeersexamen gezakt vvn

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

hysterische kindertraktaties

Even zeiken over die hysterische kindertraktaties!

Beste mede-ouders,

Laten we het even hebben over die overdreven kindertraktaties. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn kinderen en ik hou ervan om ze te verwennen op hun verjaardag en andere feestelijke gelegenheden. En ik bewonder de moeders die van een simpele macaron een compleet kunstwerk kunnen maken. Maar laten we eerlijk zijn, voor een simpele ziel als ik, zijn die hysterische traktaties een complete nachtmerrie.

Wie heeft ooit bedacht dat het nodig was om van een cupcake een compleet kunstwerk te maken? Of van een simpel bakje popcorn, een knutsel- en knipwerk waar je minstens drie uur meer bezig bent? Om nog maar te zwijgen over de druk die we onszelf opleggen, om die traktaties perfect te maken. We moeten naar vijf verschillende supermarkten rijden om alle ingrediënten te vinden en dan uren in de keuken staat om alles in elkaar te brouwen.

Dan heb je nog de kwestie van het vervoeren van deze traktaties. Als je eenmaal klaar bent met bakken en decoreren, moet je al die traktaties nog op een veilige manier naar school of kinderdagverblijf vervoeren. Tegen de tijd dat de traktatie daar is aangekomen, is het al tig keer omgedonderd met alle gevolgen van dien. En dus probeer je maar, met gevaar voor eigen leven, de traktatie rechtop te houden.

En voor wat? Om indruk te maken op andere ouders op het schoolplein? Om een Instagram-post te kunnen maken die onze 10 volgers zal imponeren? De kinderen geven echt niet om die extravagante traktaties. Ze willen gewoon chips eten.

Dus waarom stoppen we niet gewoon met deze waanzin? Waarom kunnen we niet gewoon teruggaan naar de eenvoudige traktaties die onze ouders vroeger maakten?

Het ergste is nog dat het allemaal gezond moet zijn. Traktaties met links gedraaide yoghurt, amandelmeel en vooral géén e-nummers!

Waarom al die moeite doen voor het vinden van onmogelijke ingrediënten en het perfectioneren van een traktatie, die de kinderen waarschijnlijk niet eens zullen opeten?

Hebben we nou echt niks beters te doen met onze tijd? Urenlang bezig zijn met het maken van een traktatie die niemand zal waarderen, terwijl je kind wil gewoon een zak chips wil uitdelen. Het is toch van de zotte.

Zullen we ons als ouders verenigen tegen deze traktatie-terreur? Ben je een creatieveling die in een handomdraai een fancy cupcake bakt, doe je ding! Ben je dol op knippen en plakken, ga je gang! Maar laat dat niet de lat zijn voor andere ouders die er helemaal niks van bakken.

Want als jij komt aanzetten met een zakje snoepjes of een simpel plakje cake, dan voel je je meteen de slechtste moeder ooit. En dan begint het vergelijken: ‘Oh, maar de moeder van Lisa had zelfgemaakte cakepops met suikervrije glitters!’ of ‘Ja, maar de traktatie van Tom was zo schattig met die 3D mini-watermeloenen!’

Ja jammer, dit sneeuwvlokje hier trakteert een zak met chips.

Met vriendelijke groet,

Een moeder die genoeg heeft van die gekke kindertraktaties.


Even zeiken over die hysterische kindertraktaties!
terugbijten

Je kind terugbijten, zo leer je je kind bijten af!

Je kind terugbijten, moet je dat nou wel of niet doen? Als we de opvoed- en de gedragsdeskundigen moeten volgen is het een absolute no-go. Maar als we ervaringen van doodgewone moeders moeten geloven, kan het zomaar een manier zijn om je kind het bijten af te leren.

Ander kindje gebeten

Op een dag was ze het helemaal zat. Al meerdere keren moest ze van de opvang leidsters horen dat haar peuter wéér een ander kindje gebeten had. En toen kwam de dag dat ze zelf ineens de tanden van haar peuter in haar arm had staan. Uit frustratie, uit wanhoop, maar ook uit reflectie beet ze haar kind terug.

Daar is ze dan, de moeder van een peuter die terugbijt.

Hapje uit eigen vlees

Je zou denken dat dit een horrorverhaal is, maar nee, dit is gewoon de realiteit van ouderschap. Soms moet je creatief worden om je kind te laten begrijpen dat bijten geen geaccepteerd gedrag is. En soms betekent dat, dat je je innerlijke krokodil zijn gang moet laten gaan en een hapje moet nemen uit je eigen vlees.

Nu, ik hoor jullie denken, ‘dit is dierenmishandeling!’ Maar laten we eerlijk zijn, als we zouden luisteren naar alle boeken over opvoeding, dan zouden we alleen maar een goed gesprek mogen toestaan als vorm van straf. Of nee, het woord straffen mogen we helemaal niet in de mond nemen! Want stel je voor wat dat met je kleintje zou doen, straf zou hem alleen maar meer beschadigen.

,,…als jij terug bijt, geef je jouw kleintje indirect de boodschap dat iemand fysiek pijn doen dus een normale oplossing is. Wil je als ouder dat signaal afgeven? Aan terugbijten zit geen enkel leereffect”

Loes Waanders, Orthopedagoog, in het AD.nl

Deze orthopedagoog zegt dat het beter is om je kind andere oplossingen te geven als de emoties zo hoog oplopen dat het bijten begint. Oké, dat kun je inderdaad proberen.

,,Zeg bijvoorbeeld dat je ziet dat je kind heel erg boos is, en dat hij de volgende keer dan jou moet roepen. Zeg niet alleen dat bijten niet oké is, maar vertel ook wat je dan liever voor gedrag ziet.”

Terugbijten

Maar in de echte wereld zijn er momenten dat een moeder haar innerlijke Mike Tyson moet laten zien om haar peuter een lesje te leren.

Natuurlijk, dit kan resulteren in een peuter die nog harder bijt omdat hij denkt dat het normaal is, maar het kan ook een peuter zijn die zijn lesje heeft geleerd. En laat dat laatste nou net bij deze moeder met bijtende peuter het resultaat zijn geweest. Alsof hij even moest voelen om het het door te laten dringen.

De krokodil ouder

Dus laten we de moeder die haar peuter een keer terugbijt niet veroordelen, maar haar juist bewonderen voor haar creativiteit en vastberadenheid om haar peuter te leren wat wel en niet acceptabel is. En wie weet, misschien is dit wel het begin van een nieuw stijl in de vele soorten ouderschap; ‘de krokodil moeder’.

Het soort ouderschap dat voorkomt dat kinderen later massaal aan de assertiviteitscursus moeten, waar ze moeten leren van zich af te bijten…


terugbijten

Afbeelding: Shutterstock

Vaders zijn gelukkiger dan moeders

Volgens onderzoek zijn vaders gelukkigere ouders dan moeders. En waarom? Omdat ze meer plezier hebben. Ik kan me daar ook enigszins wel iets bij voorstellen, aangezien het over het algemeen de moeder is die alle rotzooi aan het opruimen is, terwijl vader op de bank een potje Fortnite meespeelt. Maar als er weer iets gegeten moet worden, of het kleine telg krijgt dorst, wordt moeder weer ingeschakeld. ‘MAAAAM, ik heb DOOORST!’ Zie daar de lol maar eens van in. 

Lees meer