Mijn oudste dochter is niet erg ‘outgoing’, ja thuis wel, thuis laat ze zichzelf volledig gaan. Maar zodra ze een stap buiten de voordeur zet lijkt het alsof ze een masker opdoet en zich voordoet als dat ‘verlegen, stille, introverte meisje’.
Toen zij net naar school ging, moest ik daar heel erg aan wennen, zeker omdat ik zelf als kind wel behoorlijk ‘outgoing’ was. Het liefste wilde ik haar even een zetje geven en ik dacht dikwijls bij mijzelf, ‘kom op! een beetje peper in je reet, ga er gewoon voor!’
Maar nee, zij was dat ‘verlegen, stille, introverte meisje’. Ze bleef stilletjes op een afstandje kijken hoe de andere kleutertjes in de klas zich gedroegen, of misdroegen. Ze praatte amper en de juf moest van alles uit de kast trekken om haar een beetje normaal mee te laten draaien in de klas.
Inmiddels weet ik ‘zij is zij en ik ben ik’ en hoe lastig dat soms ook is om aan te zien, ze mag wezen zoals ze is. (Jeetje, ik zou er bijna een teiltje bijpakken.) Maar om deze vijf feitjes kan een ouder van een introvert kind, simpelweg niet heen.
