gezin

Kinderen, Liefs Diana

Robot mam

Er is de laatste tijd veel te doen over robots. Dat weet ik omdat ik al een aantal weken ‘s avonds gebroken doelloos op de bank lig te zappen (denk een najaarsdip). Ik kwam het een en ander tegen, soms onzinnig, soms interessant. Interessant vond ik vooral de “zorgrobot” die is bedacht om oude(re) eenzame mensen gezelschap te houden. Er zijn ook “snoezelrobots” voor dezelfde doelgroep en zij proberen echte huisdieren te vervangen. Zo zijn er onder andere, huishoudrobots (ik ben fan) speelgoedrobots (we know), allerlei robotdieren (geheel zonder irritante haren) en meer denkbare en ondenkbare robots. 

Uiteraard heb ik het internet er een beetje op nageslagen op zo’n zelfde doelloze avond en kwam ik in een artikel tegen dat er op korte termijn robots worden verwacht om in winkels mensen te adviseren over recepten en bijbehorende wijnkeuzes, dat maakt het dan weer vooral interessant. 

Lees meer

Kinderen

Zo geef ik mijn zoon meer zelfvertrouwen (hoop ik)

Net als met het eten (vanaf 4 maanden een fruithapje/vanaf 6 maanden een fruithapje of wel pindakaas/geen pindakaas), zijn er ook voor het opvoeden steeds weer andere regeltjes. Wel complimentjes geven/geen complimentjes geven, want daar krijgen we narcistische kindjes van. In deze ga ik persoonlijk voor de ‘wel complimentjes geven’. Want soms kan iedereen wel een beetje positiviteit en zelfvertrouwen gebruiken.

zelfvertrouwen jongen

Bij jongens gaat dat net even anders dan bij meisjes. Niet dat ze nooit weinig zelfvertrouwen kunnen hebben, maar ze gaan daar net even wat anders mee om. Jongens hebben nu eenmaal minder de neiging om emotioneel te exploderen zoals meisjes dat kunnen.

Mijn kleutermannetje heeft, ook al is hij klein, behoorlijk wat zelfvertrouwen. Maar nu ga ik niet achterover leunen en denken dat mijn taak is volbracht. Nee, ik moet dat zelfvertrouwen in hem blijven pompen, zodat hij een zelfverzekerde jongeman gaat worden.

Lees meer

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Ze komen er wel

kinderen moeder

Je kent vast de quote ‘behind every great kid is a mom who’s pretty sure she’s screwing it up’ wel. Wat een waarheid! Want wat je ook doet, bij alles kun je je wel afvragen of het wel de juiste keuze is.

Maar weet je, je kleintje is geweldig en ook al denk je dat je het allemaal aan het screwing uppen bent, ze komen er wel.

Ook als je…

Als je consequent de opvoedboeken aan het negeren bent. Ze liggen er al een tijdje klaar voor, maar intussen trekt de nieuwste Jill Mansell toch echt meer aandacht.

Als je op sommige avonden de bedtijd door de vingers ziet. Als ze bijvoorbeeld nog lekker een film aan het kijken zijn of plotseling samen super lief spelen. Of als je zelf gewoon nog geen zin hebt om die kleintjes het bed in te mikken.

Of als je een keer nee zegt tegen de vraag om te komen helpen op school en ja zegt tegen elk sportclubje, muzieklesje, discoavondje en elke andere extra activiteit buiten school om. Kinderen hebben het zo druk tegenwoordig? Moeder heeft wat meer rust nodig tegenwoordig…

Als je het niet voor elkaar krijgt om sokken te laten matchen.

Of je kleintje zijn handschoenen aan te laten houden.

Als je je kinderen tv laat kijken. Of met de iPad laat spelen. De duur hiervan laat ik maar even in het midden…

Of als je toch weer een keer uit je plaat gaat, ook al had je jezelf nog zo voorgenomen om niet meer te gaan schreeuwen.

Als je je kleintje borstvoeding geeft. Of flesvoeding. Helemaal geen voeding, dan moet je je zorgen gaan maken.

Of als je aan het einde van de dag er achter komt dat je kleintje nog steeds in zijn pyjama rondbanjert. Zoiets heeft zelfs een naam: pyjamadag.

Als je 80% van alle knutsel- en tekenwerken wegmietert en ook nog vergeet om er een foto van te maken.

Of als die verrekte tandenfee weer eens jullie huis voorbij gevlogen is.

En óók als je een Happy Meal van de McDonalds een avondmaaltijd (niet elke avond, duh) noemt. Of als je kleintje zijn gehele kindertijd het zonder bento lunch of lieve broodtrommelbriefjes moet doen.

Ze komen er wel!

 

Afbeelding: Shutterstock
Columns, Kind, Tiener

Beste moeder van een puber

Ik zie je zuchten maar je blijft rustig. Je vraagt je soms af waar het mis is gegaan omdat je af en toe die controle kwijt bent. Je ziet de chaos van kleding in haar kamer terwijl je zojuist een berg wasgoed weggewerkt hebt en je hebt uitgesloofd om alles netjes in stapeltjes op haar bed te leggen, het kon zo de kast in. Vervolgens krijg je de vraag waarom die ene blauwe jeans er niet tussen zit. Je zucht maar blijft rustig.

Je ziet de koelkast open gaan, ze kijkt en zoekt. Ze heeft zoals gewoonlijk lekkere trek of dorst. Ze staart voor zich uit en je hoort roepen dat er niets lekkers is. Je reageert dat dat lekkers vrijwel meteen op was voor het überhaupt de koelkast had bereikt. Je weet, al vul je de koelkast voor een weeshuis, het is niet wat ze zoekt. Je hoort een klap, ijskast dicht. Dan maar chips. Je zucht maar blijft rustig.

Ik zie je ’s ochtends lunchpakketten maken tijdens ochtendstress, want je moet op tijd naar je werk. Ze klaagt dat ze niets heeft om aan te trekken en jij denkt terug aan die stapeltjes op haar bed. Ook zij moet over een kwartier weg dus dubbel stress. Je moedigt haar aan op te schieten en roept de tijd en herinnert haar aan de rijkelijk gevulde kledingkast, maar je wordt genegeerd.

Voor je vertrekt raap je nog een spoor van rondslingerende spullen op, make-up en kleding. Je vertrekt eindelijk met je kleuter die op het laatste moment nog wat speelgoed pakt of moet poepen, dat kost weer een paar minuten.

Je voelt frustratie en tranen en wilt heel hard schreeuwen. Je zucht heel diep, ademt in, ademt uit. Je kijkt naar je kleuter en houdt je in.

Je komt uit je werk, haalt je kleuter op en komt thuis. Je kijkt rond en ziet een bende met nog steeds rondslingerende kleuter- en puber restanten. Je negeert dit, er heerst honger!

Ik zie je in de keuken staan en zorgt voor het eten, terwijl koken je hobby niet is. Je wisselt gezond met ongezond af, aangevuld met vitaminepillen om zeker te zijn van de dagelijkse hoeveelheid. Je kijkt naar je puber, ze heeft geen trek, een uur eerder heeft ze een zak chips naar binnen gewerkt. Je hoort de kleuter rare geluiden maken en hij trekt een vies gezicht, hij vindt het niet te hachelen. Je voelt je een waardeloze moeder en hoopt dat een stuk fruit of een boterham de pijn verzacht. Je zucht en bedenkt, morgen moet het anders.

Maar beste moeder, heb je enig idee wat je bijdraagt en je rol is binnen dit gezin? Al is je werk soms compleet nutteloos, stel je eens voor dat je er niet zou zijn en al dat werk niet gedaan wordt? En ja, je kunt je puber inclusief kleuter regelmatig achter het behang plakken (en zij jou), maar wie troost ze dan als ze vallen of liefdesverdriet hebben? Wie stelt ze gerust als ze een nachtmerrie hebben of zegt ze te gaan slapen? En wie leert ze dan om te gaan met die gierende hormonen en wervelstormen van emoties in hun hoofdjes?

Wie helpt ze met hun huiswerk? Wie wast hun kleding en maakt de stapeltjes? Kookt het eten ook al is het soms niet te pruimen? Ruimt de kots op en veegt de billen? Haalt ze op uit school of van feesten en partijen en met wie delen ze hun geheimen?

Al wil ze de nieuwste smartphone, de duurste jas, die trendy niet te betalen winterlaarzen, ze is een puber die je mogelijk aan jezelf doet herinneren. Je weet zelf, bij jou is alles in de juiste balans bijgebracht en je hebt dit uiteindelijk als levenswijze aangenomen.

Er is geen betere moeder dan jij! De enige echte eigen moeder van je kleintje of puber. Morgen is er weer een nieuwe dag, nieuwe ronde nieuwe kansen. Zucht en adem in, adem uit.

Je kan het!

Liefs, Diana

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Beste moeder waar het geen bende in huis is

Je zegt dat je huis netjes en schoon is. Maar ik geloof je niet. Het is bijna net zo een bende als de mijne. Het kan niet anders. Die plaatjes die je op Instagram zet, zijn niet de realiteit. Al de zooi op de tafel heb je een veeg gegeven, de rotzooi op de vloer heb je in een hoek geduwd en je kleintje in haar kekke jurkje was bij het laatste stukje witte schone muur, of niet dan?

Zeg het maar hoor, als ik het helemaal verkeerd zie. Want dat kan, ik heb het ook weleens mis. Maar toch heb ik hier veel over nagedacht en kan ik gewoon niet geloven dat het bij jou altijd netjes en schoon is.

Als ik door mijn huis loop en rondkijk, denk ik bij mezelf ‘wat the heck is er hier toch gebeurd?’. Hoe, HOE kan het dat werkelijk in elke kamer, de woonkamer, de keuken, de hal, de badkamer, de slaapkamer, o-ver-al ligt troep. Alsof iedereen hier in huis speelgoed rond spuugt, papier niest of zoals Elsa ijs uit haar vingertoppen laat komen, zo kunnen wij stof in de rondte laten dwarrelen. Poef, poef, POEF!

Ja, beste moeder waar het geen bende in huis is, vertel mij nou eens. Hoe doe jij dat? Want al is het hier een keer netjes, binnen een uur van menselijke aanwezigheid is het weer een complete bende. Na elke maaltijd staat het aanrecht vol. En nee, dat kan niet altijd gelijk de vaatwasser in, want ook die is vol.

De vaatwasser doet er zo een twee uur over om schoon te worden. Negen van de tien keer kom ik er pas na een uur achter (of dan pas heb ik er zin in) dat de vaatwasser leeggeruimd en weer gevuld kan worden. Dat houdt in dat het aanrecht minimaal de helft van de dag gevuld staat met wachtende vaat. Oftewel, het aanrecht is grotendeels van de tijd meer gevuld dan leeg.

Als we niet meteen de afwas doen na de lunch.
Als we niet meteen de afwas doen na de lunch

De badkamer. Dé plek waar de was zich verzameld. En echt waar, ik heb attributen die zouden moeten helpen om een geordend huishouden te hebben, zoals een wasmand. MAARRRR…. Dan zou het ook wel handig zijn om de was in de wasmand te mikken en niet er naast. 

Serieus, dit is mijn freaking badkamer mét, hoe luxe, een wasmand!
Serieus, dit is mijn freaking badkamer mét, hoe luxe, een wasmand!

En dan het speelgoed. Ik weet niet hoe jij dat doet, beste moeder waar het geen bende in huis is, maar sinds de kleintjes hier in huis zijn gekomen zijn mijn fancy woonaccessoires vervangen door plastic troep die heel veel herrie maakt. Ze noemen het ook wel speelgoed. Al vraag ik me af of dat wel de juiste benaming is voor deze aftandse crappy zooi, aangezien de kinderen het vooral gebruiken om op één hoop te gooien midden in een kamer. Om er vervolgens doorheen te banjeren en het eenzaam achter te laten. En dit allemaal binnen vijf minuten ná het opruimen van hun kamertje…

Je denkt, de zooi valt toch best mee... Totdat je een kijkje om de hoek neemt.
Je denkt, de zooi valt toch best mee…                Totdat je een kijkje om de hoek neemt.

Al zou ik een keer flink de bezem door dit hele *piep* huis halen, binnen no time is het alsof er een bom in de kruipruimte is ontploft.

Echt. HOE DAN, BESTE MOEDER, hoe? 

Als ik denk aan jouw perfect gestylde Instagram woning, dan ga ik het liefste in een foetushouding liggen janken en vraag ik mezelf serieus af hoe ik kan overleven in deze omstandigheden.

En ja, ik voel me verslagen als ik de trapkast open en word aangevallen door een stofzuigerslang, een dweilstok en krat oud papier. Alsof het een teken is. Of als ik eindelijk de 20 stapels babykleding heb gesorteerd om weg te geven. En vervolgens toch weer in een hoek van de kamer zet. Want tja…

Nogmaals, HOE DAN, BESTE MOEDER, hoe?

En vertel me niet dat ik mijn kleintjes moet leren om hun speelgoed op te laten ruimen, voordat ze ander speelgoed pakken. Want dan mag je me toch even vriendelijk uitleggen hoe je dat dan doet zonder te veranderen in een krankzinnige schreeuwkoningin.

Misschien is dat het. Misschien is het niet mijn aard.

Of ik ben gewoon heel onhandig. Of lui.

Of, beste moeder… jij liegt.

Of je bent geniaal.

Kan ook.

positieve uitspraken kind
Kind, Lijstjes

Positieve uitspraken naar je kleintje

Mijn 7-jarige en ik liggen regelmatig samen in de clinch, oftewel in een negatieve spiraal. Dat komt niet door haar, dat komt niet door mij, het komt door de omstandigheden. Lekker makkelijk natuurlijk, om de omstandigheden de schuld te geven, maar ik voel me al schuldig genoeg, dus ik schuif het op de omstandigheden.

Wat ik allemaal uitblaat tijdens zo een negatieve spiraal, dat is niet fraai. Dat weet ik en daarom voel ik mij er ook zo schuldig over. Voor elke negatieve uitspraak, zijn er tien positieve uitspraken nodig om de schade een beetje te herstellen. En daarnaast hebben positieve woorden ook een duurzaam effect op je kleintje, daar ben ik van overtuigd.

42 positieve uitspraken naar je kind

  1. Wat ben ik blij met jou
  2. Je maakt mij heel trots
  3. Wat heb jij goede ideeën
  4. Je bent welkom
  5. Ik vind het fantastisch dat ik jouw moeder ben
  6. Je hoeft het niet perfect te doen om fantastisch te zijn
  7. Wat jij ervan vindt is belangrijk
  8. Jij bent belangrijk
  9. Ik vind je lief
  10. Ik vind je mooi
  11. Ik geloof dat je het kunt
  12. Je kunt het
  13. Ik weet dat je je best deed
  14. Je heb gelijk
  15. Je bent zo waardevol
  16. Je bent het waard
  17. Je maakt mij blij
  18. Samen met jou zijn is gezellig
  19. Je bent goed in …
  20. Je bent heel creatief
  21. Ik wil graag weten hoe het met je gaat
  22. Jij maakt het verschil
  23. Wees jezelf, je bent fantastisch
  24. Ik heb zin om samen iets te doen
  25. Ik luister graag naar je verhalen
  26. Dat is een goede vraag
  27. Ik geloof je
  28. Ik vertrouw je
  29. Je blijft me verrassen
  30. Het geeft me een geweldig gevoel jouw moeder te zijn
  31. Je ziet er mooi uit
  32. Dat heb je mooi gedaan
  33. Ik luister naar je
  34. Ik begrijp je
  35. Ik waardeer je
  36. Ik hou van jou
  37. Ik zal altijd van jou houden
  38. Jij bent mijn lieverd
  39. Niemand is perfect
  40. We maken allemaal wel eens fouten
  41. Ik vergeef het je
  42. Wil je mij ook vergeven?
Positieve uitspraken naar je kind

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Baby, Kinderen, Wat je niet wist

Borstvoeding in het openbaar? Kap ermee!

borstvoeding openbaar

Het is een zonnige woensdagmiddag. Ik zit gelukzalig op mijn bakfiets. We fietsen langs een willekeurig huis met een ooievaar in de tuin. ‘Hoera een jongen’, staat er op het raam. ‘Fijn voor jullie’, is wat ik denk. Mijn peuter en mijn kleuter zitten in de bak. In mijn hoofd reken ik uit over hoeveel maanden mijn peuter een kleuter wordt.

Ondanks dat ik uitkijk naar de nieuwe fase (geen kleintjes onder de vier meer in huis), gaat er ook een scheut mixed-feelings door mijn lichaam. Van top tot teen. En ondanks dat ik denk ‘Fijn voor jullie’, denk ik ook ‘Jemig wat k*t voor mij’.

Een zonnige woensdagmiddag. Ik zit op een terrasje. Tegenover mij, in mijn gezichtsveld, zit er een moeder borstvoeding te geven aan haar kleintje. Moet dit nou serieus zo pal voor mijn neus? Ja, natuurlijk kan ik de andere kant op kijken of weggaan. Maar hey, ik zat hier eerst!

Maar ja, dat heeft die kersverse moeder die samen met haar newborn in hun eigen wereldje zitten, totaal niet in de gaten. Ik vind het verschrikkelijk dat ze dit zo in het openbaar doet!

Want nu moet ik naar dat schattige koppie kijken, en dat gretige geslurp aanhoren. Dat lieve handje dat zachtjes in haar borst knijpt, of aan haar haren trekt of speelt met haar shirt. Die heerlijke voetjes die om op te vreten zijn en zweetteentjes om mee te spelen.

Het geslurp wat ik nu dagelijks hoor is een beker yoki die naar binnen gegoten wordt. Die lieve handjes zijn nu vuisten die hard tegen mijn bovenarm gemept worden onder het mom van een potje vechten. En die lekker teentjes zijn grote zweettenen die je niet dichtbij je neus hebben wilt.

Weet je, het wordt er allemaal ingewreven. Die ooievaars in de tuinen, die mama die recht voor mijn neus borstvoeding zit te geven. Die scheut mixed-feelings, ik realiseer me dat het nooit meer terugkomt.

Echt, wat haalde ik in mij hoofd? Om ooit te stoppen met borstvoeding. Om uit te kijken naar die nieuwe fase? Straks zit ik hele ochtenden en middagen alleen. Straks heb ik alleen nog maar kleintjes die het allemaal beter weten. Die steeds onafhankelijker worden. Die steeds meer de wijde wereld in trekken.

Ik wil mijn baby’s terug!

Borstvoeding in het openbaar, kap er alsjeblieft mee! Niet omdat het er goor uitziet, niet omdat het er aanstootgevend uitziet. Maar omdat het er voor ‘moeders-die-geen-baby’s-meer-willen’ te mooi uitziet en de afgesloten eierstokken acuut weer open laat rammelen.

 

Ps. geniet ervan lieve moeders! En maak je al helemaal niet druk om wat iemand anders ervan vindt.

 

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

Weg met deze schuldgevoelens!

Ik zag mezelf altijd als relaxte moeder. Totdat ik kinderen kreeg. Toen was al het relaxte ver te zoeken. Relaxte gevoelens maakten plaats voor schuldgevoelens. Want als ik niet relaxt ben, ben ik onrustig, geïrriteerd of gewoon heel onaardig. Allemaal kenmerken om je achteraf schuldig over te voelen.

moeder handen in het haar

Maar weet je? Soms is het gewoon niet nodig, die schuldgevoelens. Soms is het zoals het is. En iedereen heeft dat maar te accepteren.

Dus, weg met die schuldgevoelens! Om maar te beginnen met deze:

– Het weigeren van een speeldate. Of het aandringen om je kleintje bij haar vriendinnetje te laten spelen. Er was een tijd dat ik het heel fijn vond dat mijn kleintje eindelijk een vriendinnetje mee naar huis nam. Dat hield namelijk in dat ze na een jaar op de kleuterschool eindelijk wat sociale skills had opgebouwd. Inmiddels kent ze haar plek en ik haar vriendinnetjes. En ze zijn lief hoor, echt waar. Maar mag die herrie en drukte ook een keer bij een ander? En anders niet…

– Niet alle maaltijden zijn even gezond. Mijn kleintjes begonnen hun leven heel gezond. Borstvoeding, vers gekookte/gestoomde/geweetikveel groentehapjes en suikervrije drankjes. Al snel kwam gemak om de hoek kijken en de potjes vlogen door de magnetron. Inmiddels zijn we dat stadia voorbij en ik doe mijn best om bij mijn kleintjes zoveel mogelijk vitamientjes en gezonde voedingsstoffen naar binnen te werken. Maar er zijn weleens avonden dan zijn de maaltijden iets minder voedingsrijk.

– Het verhaaltje voor het slapen gaan overslaan. Helaas loopt het weleens zo dat ik het verhaaltje voor het slapen gaan even skip. Soms hebben ze niet lekker meegewerkt en ging het naar-bed-ritueel zo traag als dikke stront, dat mijn laatste onderhandelingsmiddel ‘dan lees ik geen verhaaltje’ is. En ja, als ik dat drie keer geroepen heb, moet ik om nog serieus genomen te worden, ook de daad bij woord voegen. Achteraf denk ik dan, ach arme stakkers, ze wilde nog zo graag een verhaaltje…

– De kleintjes gehaast naar bed brengen. Soms wil je gewoon dat het even allemaal vlot gebeurt. Dat ze, zodra ze hun koppie op het kussen leggen, ook meteen in diepe slaap zijn. Gewoon omdat je toe bent aan neerploffen op de bank met een wijntje. Of omdat je nog een afspraak hebt, waar je graag een keer op tijd wilt zijn. Achteraf verloopt zo een vlotte naar-bed-breng-sessie nooit echt gezellig. Echt zo een dingetje om je schuldig over te voelen.

-Niet in staat zijn om het allemaal goed te kunnen doen. Voelt heel kut vervelend. Maar vergeet dat maar, want niemand kan het allemaal goed doen! En dat is niet erg, want morgen is er weer een dag en dan proberen we het weer opnieuw.

Afbeelding: Shutterstock
Columns, Voor mama

De kleine lettertjes: Moeders kunnen niet ziek zijn

Er is een onaangename gast hier in huis binnen gedrongen. Genaamd griep. Al een paar dagen heb ik koude rillingen en toen ik gisteravond mijn tanden aan het poetsen was, stond de 7-jarige plots achter mij met de mededeling dat ze moest ‘kotsen’. Wat heerlijk dat een 7-jarige dat netjes in het toilet doet! Het is al ranzig genoeg. Ondanks dat ik zelf ook bijna over mijn nek ga, probeer ik mezelf staande te houden.

Ergens in het boek der moederschap staat namelijk met kleine lettertjes geschreven:

Moeders kunnen niet ziek zijn.

Als (fulltime) moeder ben ik weleens strontjaloers op de man als hij ziek is. Hij stuurt zijn collega’s een berichtje dat hij niet komt en duikt zijn bed weer in (wat overigens ook volkomen terecht is), om ‘lekker’ uit te zieken. Voor een moeder is dat over het algemeen genomen een onhaalbare zaak. De kleintjes moeten ontbijten en naar school gebracht worden. De peuter wil aandacht en een avondmaal komt vrijwel nooit aangewaaid.

Nee het beste wat een moeder kan doen, is ontkennen. Blijven ontkennen. We weten allemaal dat het uiteindelijk onhaalbaar is, maar wat moet ik anders?

Want al zou ik even onder de wol duiken, dan komen de kleintjes om de vijf minuten vragen of ik me weer wat beter voel, ze willen namelijk wat te drinken. Ze zijn hun sokken weer eens kwijt. Of ze kunnen opeens een kunstje wat ik écht moet zien.

Daarbij, wie maakt er een lekker bouillonnetje voor me klaar?

Soms, heel soms wil ik zelf weer even kind zijn. Met een moeder die mij in de watten legt. Een appeltje voor me schilt, paracetamol voor me klaar legt, me instopt onder een dekentje en ondertussen de boel even draaiende houdt.

Maar ja… ergens in het boek der moederschap staat nou eenmaal met kleine lettertjes geschreven: moeders kunnen niet ziek zijn. 

Afbeelding: Shutterstock
Columns, Ja papa, Kind, Voor papa

Een bullebak in de ballenbak

Ik heb gemerkt dat ik me over mijn dochters toch wat meer zorgen maak dan over mijn zoon. Het liefst zou ik de hele dag een bodyguard met ze mee sturen om ze te beschermen tegen alle schurken, bandieten en gladjakkers die hun maar lastig zouden kunnen vallen in de grote boze buitenwereld.

Gelukkig heb ik ook een zoon die de taak van bodyguard op zich kan nemen. Hij heeft het als jochie van vier niet altijd even gemakkelijk met een oudere en jongere zus om zich heen. Zijn grote zus wint het fysiek nog gemakkelijk van hem. Zijn kleine zus laat zich de kaas niet van het brood eten, ze heeft als jongste geleerd goed van zich af te bijten. Toch merk je nu al dat hij, als het nodig is, voor zijn zussen door het vuur gaat.

Laatst waren we in een warenhuis met een aparte speelruimte voor de kinderen. De vrouw wilde graag even ongestoord shoppen, dus ik nam de kinderen mee naar de speelruimte, waar ze alle drie de ballenbak in gingen. Zelf installeerde ik me in een hoekje op een stoel en hield een oogje in het zeil.

Er waren nog een paar kinderen in de ballenbak aan het spelen, waaronder een irritante jongeman die met een psychopatisch plezier zijn broertje en zusje terroriseerde. Toen zijn broertje en zusje op zoek naar hun ouders gingen om hun beklag te doen, zocht de jongen meteen een nieuw slachtoffer. Zodra hij de kans kreeg duwde hij mijn oudste dochter hardhandig van een speeltoestel af. Mijn dochter begon zich snikkend een weg naar de uitgang van de ballenbak te banen en ik wilde al overeind komen om het vervelende jongetje vermanend toe te spreken en mijn dochter bij de uitgang op te vangen. Maar dat eerste bleek niet nodig, want mijn zoon was al in aktie gekomen.

Hij stapte resoluut op de bullebak af. Die was zo’n twee koppen groter, dus ik was benieuwd wat er zou gebeuren en besloot het even af te wachten. Van twee meter zie ik mijn peuter een ballenbakbal midden tussen de ogen van de bullebak gooien. De jongen had dit niet aan zien komen en keek verdwaasd om zich heen. Pats! Meteen nog een bal midden in zijn gezicht. Nu sprongen de tranen in zijn ogen. Ik besloot mijn zoon terug te fluiten: “Bodhi, niet met ballen naar andere kinderen gooien, dat is niet leuk!”. Hij keek me vol verbazing aan en mompelde: “Maar papa, hij ging Fenne pijn doen!?”.

Nu ben ik niet voor gewelddadige oplossingen, maar stiekem ben ik toch wel trots op mijn kleine man, die de confrontatie niet uit de weg gaat. Want wat is het heerlijk om te weten dat ik een bodyguard voor mijn kleine meiden in huis heb!