Wat ik zie en wat zij ziet… Twee totaal verschillende dingen

moeder dochter

Ken je deze nog? Wat ik zeg en wat zij hoort…

Ik heb haar nog steeds. Het meisje dat volledig haar eigen gangetje gaat, haar eigen plan trekt. En het is nog steeds zo dat als ik iets zeg, zij iets totaal anders hoort. Echt waar. Het is nog steeds onverklaarbaar.

Naast dat ze iets compleet anders hoort dan dat ik zeg, ziet ze ook hele andere dingen dan dat ik zie.

Ik zie namelijk een rommelige slaapkamer vol met papier, en ander speelgoedzooi, een verpeste muur met tekeningen van stift en een vloer waar niet over gelopen kan worden zonder een blokje lego in je voet te nagelen.

Zij ziet een gezellig kamertje waar ze uren in kan spelen, want er ligt genoeg en waar ze haar creativiteit kwijt kan op de muur. Ze ziet een paadje tussen al haar geliefde speelgoed, waar ze overheen kan om in haar bed te kunnen komen.

Ik zie een moeder die wanhopig ‘nee’ aan het schudden is.

Zij ziet een moeder die het een uitstekend idee vindt.

Ik zie een huishouden dat ontploft is. Een berg was waar een week voor nodig is. En een toilet wat geen 5 minuten schoon kan blijven.

Zij ziet een huis waar ze woont en waar ze zich thuis voelt. Een berg was waar ze haar lievelingsjurkje tussenuit kan plukken en een toiletpot die met je knuffelen kan… Waarom??

Ik zie een bord macaroni met kaas en komkommer. Niet echt iets om trots op te zijn.

Zij ziet haar lievelingseten.

Ik zie een gat in haar legging en een verwassen jurkje.

Zij ziet haar lievelingsjurk met comfortabele legging.

Ik zie een bank die ooit bakken met geld heeft gekost en waar nu de penstrepen op staan en gaten in vallen.

Zij ziet een bank waar ze op kan zitten. En soms op kan springen. En soms op geknoeid kan worden.

Ik zie een hond die elke dag een portie terreur moet incasseren.

Zij ziet het perfecte speelmaatje waarmee ze knuffelen kan en eindelijk iemand om de baas over te spelen.

Ik zie een moeder in de spiegel met wallen tot op haar knieën en met haar haar in een staart. Of knot. Elke dag.

Zij ziet haar moeder.

Ik zie een moeder die het soms behoorlijk verprutst.

Zij ziet haar moeder die van haar houdt.

Hoop ik.

 

Afbeelding: Shutterstock

Second opinion, deel 2

Ze zeggen weleens dat het zwaarste van het ouderschap is, om je kind te zien lijden. Dat is absoluut waar, je wilt het lijden wegnemen, desnoods overnemen, maar ondertussen weet je dat het harde feit is dat je er helemaal niets aan kunt doen, behalve toekijken en troosten.

Maar wat als je je kind heen en weer ziet slingeren in emoties en je weet dat je er wel wat aan kunt doen? Je kunt iets wegnemen, maar daar staat wel iets tegenover.

Het verhaal begon hier, toen we besloten te gaan voor een second opinion.

Trots was ik. Trots omdat ik mijn dochter zag zoals ze zou moeten zijn. Medicijnloos. Overal kwamen reacties vandaan. ‘Wat is ze opener en spontaner’. En ook de schoolprestaties schoten weer omhoog. Tijdens een uitgebreid onderzoek met een 24 uurs EEG scan kon ik ook niet trotser zijn. Ze onderging het met een lach, ze leek er zelfs een beetje lol in te hebben. Ze wilde samen spelletjes spelen. Ze gaf antwoord op de vragen van de dokter. Ze wilde samen gezellig kletsen. Ze had een open blik en positieve kijk op het leven. Het klinkt misschien gek, maar zo kende ik mijn dochter niet.

Ondanks dat ik ontzettend blij was om mijn kleintje medicijnvrij te zien, bleven de absences aanhouden en er kwamen zelfs weer een aantal ‘grote’ epileptische aanvallen voorbij. Ik nam ze voor lief en besloot om te gaan genieten van een fijne zomervakantie. De uitslag van het onderzoek zou immers na de vakantie plaatsvinden, meer konden we toch niet doen.

Maar toen werd ik een week voor de vakantie gebeld door de arts die zijn zorgen uitsprak en vond dat het noodzakelijk was om te gaan starten met een medicijn. Mijn eerste reactie was, ‘Hoezo is het zo ontzettend noodzakelijk? Het is immers niet levensbedreigend, toch?’ Een reactie die wel te maken zal hebben met eerdere ervaringen… En daarbij, ik genoot nu zo van mijn meisje zoals ze was. De arts merkte mijn terughoudendheid, maar wilde toch graag voor de vakantie nog afspreken en starten met medicijnen.

Tja en als de echte specialist zoiets aanbeveelt, ga je er uiteindelijk toch maar weer in mee. Weer starten met medicijnen dus. En ja, de medicijnen lijken aan te slaan. Vrijwel geen absences meer en ‘grote’ aanvallen blijven misschien ook wel weg. Wat fijn! Wat een vooruitgang.

Maar ondertussen doet het pijn in mijn hart. Ik zie mijn kleintje namelijk regelmatig vechten met zichzelf. Ik zie haar veranderen onder mijn neus. Is het gewoon de leeftijd? Gaat ieder kind door zo een fase? Of zijn het toch de medicijnen?

Ook ik voer een innerlijke strijd. Ik kan het misschien wegnemen, maar daar staat dan wel iets tegenover…

Ik wil de zomer terug

gezin zomer

Maandagochtend. Ondanks de afschuw voor mijn wekker breng ik mijn kleintjes, toch met een beetje innerlijke vreugde, weer naar school. De zomervakantie is weer voorbij en langzaamaan vervaagt het mooie weer. Of eigenlijk, zoals dat in Nederland gaat, het weer slaat om en het lijkt acuut herfst te zijn. Mijn puike plan om met een bakkie koffie in het zonnetje te zitten, gaat mooi niet door. Gelukkig smaakt de koffie binnen op de bank net zo lekker. Ik geniet van de rust. Van maar één peuter die apegapend naar Netflix aan het kijken is.

Ik realiseer me dat het schooljaar toch echt weer begonnen is en ik beeld me, dankzij de schoolkalender, in wat er allemaal komen gaat. Nog even en het is herfstvakantie. Sinterklaas, Kerst, Studiedagen. Vriendjes en vriendinnetjes willen weer afspreken, sportclubjes gaan weer van start. En ook het ondenkbare gaat het komende schooljaar gebeuren. Mijn peuter, mijn kleintje, mijn baby gaat dit schooljaar naar school. NAAR SCHOOL!

Dinsdagochtend. Alweer die verrekte wekker. Aan die schooltijden moeten we echt wat gaan doen. Dit is te vroeg. Ik voel ook opeens een stuk minder innerlijke vreugde om de kleintjes weer naar school te brengen. Moet ik ze nu weer de hele dag missen? Het is lekker hoor, maar ook best saai zonder het geschreeuw, het laveloze gedrag zonder een druppel alcohol en het eeuwige jubelende gekibbel tussen de kleintjes.

Toen ik net moeder geworden was, kon ik mijn kleintje wel groot kijken. Hoe zou ze zijn als ze 3-5 of 7 zou zijn? Hoe zou het leven er dan uitzien? Mensen zeiden: ‘Geniet er maar van. Voor je het weet zijn ze groot. Je knippert met je ogen en ze gaan niet meer mee op vakantie’ . En oh ja, wat heb ik afgelopen zomer regelmatig gedacht ‘hoe lang gaan ze nog mee?’. Maar opeens lijkt de band vooruit gespoeld en zijn daar al een aantal zomers verstreken. En er zijn er steeds minder in het verschiet.

Ik mis de zomervakantie. Nu al. De tweede schooldag. En nee, ik mis niet de hysterische huilbuien omdat er iemand nat gespoten werd met een waterpistool of de verwende koppen omdat ze geen euro kregen voor in een prutautomaat. Ik mis de zomer omdat ik opeens voel hoe snel het gaat. Ik mis de zomer omdat ik mij realiseer dat ik niet altijd die attente en die betrokken moeder ben, die ik eigenlijk had willen zijn. Ik mis de zomer omdat ik weet dat die koppies van mijn kleintjes er volgend jaar weer een jaar ouder uitzien. Ik mis de zomer omdat de tijd door mijn vingers glipt.

Ik mis de zomer, omdat ik weet dat mijn laatste, mijn kleintje dit schooljaar naar school gaat.

Ik wil de zomer terug!


 

Afbeelding: Shutterstock / Maria Sbytova

Die Crock-Pot gaat mee!

Afgelopen week kwamen twee dames van het het PR bureau House of Rebels mij verrassen met een fijn gerecht gemaakt in de Crock-Pot. De wát? De Crock-Pot!

De Crock-Pot is een slowcooker en slowcooking is de nieuwe trend in de keuken. Wie mij een klein beetje kent, weet dat ik niet helemaal met alle trends in de keuken meedoe. Sterker nog, mijn gezin moet blij zijn als er überhaupt ’s avonds iets op tafel staat. Maar waarom ben ik dan de uitgelezen persoon voor de Crock-Pot? Nou, het gebruik van de Crock-Pot is heel gemakkelijk, praktisch en tijdbesparend!

Toen de man ’s avonds na zijn werk thuis kwam, stond daar een lekker kippetje voor hem klaar. En nee, dit keer was ik het niet, maar het was het kippetje dat de twee dames van het het PR bureau hadden klaargemaakt. Aangezien hij het meestal moet doen met aangebrande gehaktballen, was hij blij verrast en meteen fan van de Crock-Pot. Ook de kleintjes waren druk aan het smullen van de kip en vroegen naar meer en meer.

crock-pot

Het is bijna jammer dat we nu bijna op vakantie gaan, ik zit namelijk vol met ideeën en energie om de Crock-Pot in gebruik te nemen. En waarom ook wachten? Een genieuze ingeving vertelt mij dat we die slowcooker gewoon lekker mee moeten nemen en dan maken we er een BBQ VS CROCK-POT op de camping van!

Stay tuned, we komen hierop terug! 🙂

Thuisblijfmoeder zijn is géén baan

thuisblijfmoeder

De komende zes weken hebben mijn kleintjes weer zomervakantie. En terwijl zij vakantie hebben, is het voor mij zes weken extra hard aanpoten. Want in plaats van één peutertje de dag door loodsen, heb ik nu ook nog een groot kind met veel volume uit haar mond en een kleuter, wat op zich al genoeg zegt, die de hele dag om mij heen hangen.

En ook al is dat best weleens zwaar en ja, ondanks de kleintjes om je heen ook best eenzaam, toch vind ik het heerlijk. Ik houd ervan. Het is het mooiste werk en resultaat wat er ooit uit mijn ‘handen’ is voortgekomen.

En toch heb ik de onpopulaire mening: thuisblijfmoeder zijn is géén baan.

Ik zou namelijk op staande voet ontslagen worden.

Natuurlijk begrijp ik dat een thuisblijfmoeder graag wil horen dat wat ze aan het doen is onder het kopje ‘hard werken’ of ‘waardevol werk’ valt. Het is natuurlijk niet voor niets dat thuisblijfmoeders constant het gevoel hebben zich te moeten verdedigen en zich te verantwoorden. Waarom hebben ze de keuze gemaakt om thuis te blijven bij de kinderen en niet aan het werk te gaan en een bijdrage te leveren aan de maatschappij? Logisch dat thuisblijfmoeders gaan roepen: dit is ook een baan!

En ja, het moederschap is hard werken, maar een tent opzetten om vakantie te kunnen vieren is ook behoorlijk hard werken. Noem ik dat ook een baan? En ook al zijn er veel arbeidsintensieve taken die het moederschap met zich meebrengt – huishouden, schoonmaken, koken – het zijn taken die elke ouder, dus ook een werkende ouder, moet volbrengen (of tegen betaling laat volbrengen).

Nee, zoals ik al zei, als thuisblijfmoeder een beroep zou zijn, zou ik op op staande voet ontslagen worden. Ten eerste, ik voldoe nooit aan de eisen van mijn veeleisende baasjes, om nog maar te zwijgen over de veeleisende maatschappij die zeer hoge verwachtingen heeft van het moederschap.
Daarbij, welke werknemer kan er tijdens een zware dag om 16.00 besluiten dat het tijd voor een wijntje is? En welke werknemer kan tijdens de drukste weken van het jaar (schoolvakanties) besluiten om ’s morgens vroeg de tv aan te zetten voor haar baasjes en zelf nog even verder te dutten? En welke werknemer kan er beslissen dat het vandaag niet haar dag is en vervolgens de boel de boel laten? Welke werknemer kan er tijdens een hittegolf te pas en te onpas in een badje duiken? Welke werknemer gaat er tijdens werktijd op vakantie?

En welke werknemer zou er zoveel werk verrichten voor helemaal niets, nada, noppes euro’s?

Een thuisblijfmoeder kiest ervoor om thuis te blijven bij haar kleintjes. Het is tijdrovend, soms geestdodend en gekmakend. Noem het een zegen of een voorrecht, maar bovenal een keuze. Een keuze waar iemand anders niet de rekening voor hoeft te betalen.

Afbeelding: Shutterstock

Wat een moeder zichzelf wijsmaakt

Een moeder zou graag willen dat haar kleintje altijd de waarheid spreekt, zelfkennis en een realistische kijk op het leven heeft. Maar zijn wij zelf eigenlijk wel zo eerlijk en realistisch?

moeder zijn is leuk

Ik kan je vertellen, er is heel wat dat wij moeders, onszelf wijsmaken en waar we nog bijna in geloven ook…

– Zo zijn 5 uurtjes slaap per nacht meer dan voldoende, ja toch?

– En met die 8 bakken koffie kom ik prima de dag door. Bovendien bestaat koffie voor het grootste deel uit water, dus 8 bakken koffie is nog best gezond ook.

– Ze eten komkommer, dus ze eten best goed groente.

– Ze leren veel van tv. Dora, Umizoomi en Disney films zijn zeer educatief.

– Na dat wijntje ga ik de keuken opruimen, zodat ik morgenochtend in een schone keuken kan ontbijten.

– Laten we vanmiddag met z’n allen even naar het winkelcentrum gaan, dat wordt vast gezellig.

– Bovendien hebben ze ook echt nieuwe kleding nodig, er ligt bijna niks meer in hun kastjes.

– Op de supermarktvloer liggen krijsen? Dat doet mijn kind niet…

– Een brutale mond geven? Dat doet mijn kleintje niet…

– Wildplassen? Dat doet mijn kleintje niet…

– Als ik ze een uurtje later naar bed breng, slapen ze morgen uit.

– Het is écht genieten die kleintjes! Zelfs als ze je de halve nacht wakker houden, de boel onder schijten en werkelijk nooit hun troep opruimen. Écht genieten…

– Je krijgt er zoveel voor terug!

Maar echt, je krijgt er zoveel voor terug.

Afbeelding: Shutterstock 

Moe van het opvoeden

Ik ben moe, want dat opvoeden valt niet mee.

Wij hebben de laatste jaren al heel wat meegemaakt met onze drie kleintjes. Toen we er nog maar één hadden, vonden we het al een ramp als zij een griepje had. Maar nu, met drie kleintjes en de medische geschiedenis die we het afgelopen jaar opgebouwd hebben, zijn we door de wol geverfd. We zijn een lopende medische encyclopedie en kennen alle huis-, tuin- en keukenmiddeltjes voor de heersende ziektes. Wij draaien ons hand niet met meer om voor een griepje of de waterpokken. Spuugt een van de kleintjes ’s nachts ons bed onder, dan kan er gewoon ’s nachts gedoucht worden, maken we het bed opnieuw op en wachten we rustig af tot het bed opnieuw onder gespuugd wordt. Dan maar een nachtje wat minder slaap, morgen is er weer een nacht. Nee, op medisch gebied behoren wij tot de top van de amateurs… We raken niet zo snel in de stress. We volgen de standaard routines en als het nodig is, hebben we een goede huisarts en onze contacten op de kinderafdeling in het ziekenhuis…

Maar de rest van dat opvoeden, hoe moet dat dan?

Waarom zijn kinderen het nooit eens met het eten dat geserveerd wordt? Waarom springen ze door het hele huis, als je zelf geen sprankje energie hebt? Waarom zijn ze niet vooruit te branden als je met ze weg wilt? Waarom doen ze altijd het tegenovergestelde van wat je vraagt? Waarom willen ze een konijn als jij een hond wilt? Waarom willen ze niet luisteren als jij praat? Waarom praten ze als jij niet wilt luisteren? Waarom drinken ze hun drinken niet gewoon op, maar gieten het standaard elke dag wel een keer in hun t-shirt? Waarom stoppen ze hun eten nooit gewoon in hun mond, maar verspreiden het op de vloer rond hun plek aan tafel? Waarom vragen kinderen de hele dag om snoep? Waarom slapen ze nooit eens een keer de hele nacht in hun eigen bed? Waarom willen ze altijd op rubber laarsjes lopen? Waarom willen ze nooit hun jas aan als het koud is, en juist wel een jas aan als het bloedheet is?

Het moet haast wel aan de ouders liggen. Want bij anderen gedragen onze kleine monstertjes zich altijd voorbeeldig… natuurlijk…

De keuzes van een puber

Bij het bedenken en inspiratie opdoen voor mijn columns schrijf ik vaak tussendoor iets bij mijn notities of ik kijk wat om me heen. Er gebeurt iets of er valt iets op wat mogelijk een column maakt. Ik ben een denker, wat er ook gebeurt, ik denk er over na. En wat opvallend is, bij alles wat ik doe, waar ik ben, wat ik eet, alles bestaat uit het maken van keuzes. Best vermoeiend, soms heb ik gewoon helemaal geen zin om na te denken. Ok, er zijn zaken in het leven die je moet doen, anders heb je geen poen of ga je dood. Dus werken moet, eten en drinken moet, maar blijf vooral ademhalen (zelfs dat is nog een keuze). Werk je niet, “soms” ook een keuze, dan moet je het met minder poen doen, maar nogmaals blijf vooral ademhalen.

Maar waar wij volwassenen soms niet kunnen kiezen of we nu spinazie moeten eten of pizza, hebben pubers hun andere “soms” moeilijke keuzes te maken.

Wat ideeën:

  • Iedere ochtend weer het dilemma met kleding. Skinny jeans of geen skinny jeans. En dan; wat draag ik er boven? Denk intussen even aan de bekende berg kleding… We weten inmiddels dat de keuze reuze is.
  • Puberlief doet aan wedstrijd dansen. Ga ik weer auditie doen? Het heeft tot 5 dagen voor de audities geduurd om hierover na te denken en ze heeft toen na veel twijfelen een keuze gemaakt. Gelukkig heeft ze het gedaan. Dansen vindt ze geweldig! En ze is inmiddels vergroeid met de dansschool. Ik-zit-soms-dwars-met-mezelf keuze.
  • Skype is “hot” vanaf de bank of bed. Hoe-wil-ik-hangen keuze. Dit gaat gepaard met veel geluid. Boxjes worden gekoppeld aan de iPhone of laptop. Geluidskeuze en comfortzone keuze.
  • Blijf ik thuis met vrienden of gaan we buiten chillen op het veldje? Dit is een gezamenlijke keuze.
  • Maak ik huiswerk of niet? Gemak, geen-zin-in keuze.
  • Bel ik op tijd naar mijn moeder als ik thuis verwacht word of niet en stel ik het zo lang mogelijk uit. Te-leuk-om-met-vrienden/dinnen-te-zijn keuze. mpuber-,maakt-keuze
  • Vriendjes keuze
  • Vriendinnen keuze
  • Schoenen keuze
  • Schoolvakken keuze
  • Beroepskeuze
  • Eten/drinken keuze
  • Ram-ik-mijn-maandgeld-er-in-een-keer-doorheen keuze

Wat voor keuzes maken jullie pubers? Hier in huis wordt vooral veel gezucht bij het maken van, herstel, nadenken over iets. Het is ook vast een zware belasting om over sommige dingen een beslissing te moeten nemen en dit op puberale leeftijd. Als liefhebbende moeder kies ik er voor om te werken, te sporten, te schrijven, sociaal bewogen te zijn, zoveel mogelijk te genieten van het leven, mijn leven met eten en drinken in balans te houden, te veel hooi op mijn vork te nemen waardoor ik soms te weinig heb aan 24 uur in een dag en het mezelf dus niet altijd even makkelijk maak. Maar, ik blijf vooral rustig ademhalen.

Liefs,
Diana

Logeren bij het Betere BoerenBed – Hoeve Meijer

Ik heb een droom. Ik droom van een charmant boerderijtje met een geitje en een fijn stukje grond. Ik zit dan in het zonnetje te genieten van een kopje koffie en kijk naar mijn spelende kleintjes. Ze vermaken zich de hele dag met skelters, de kippen en de natuur. Alles is vredig. De man stookt relaxt een vuurtje en bereidt de bbq voor. En ook de hond is helemaal in haar nopjes.

Vorig weekend werd deze droom een beetje werkelijkheid. Het Betere BoerenBed, Hoeve Meijer liet ons een beetje van het boerenleven proeven. En net als in mijn droom zat ik met een kopje koffie in het zonnetje. De kleintjes kwamen ’s morgens aanzetten met een vers eitje(zelf geraapt!) en waren de rest dag aan het ravotten, springen en spelen. En natuurlijk hielpen ze af en toe de boer. En de man? Die kon zijn geluk niet op met een kuub hout en een potkachel.

boerderij-safaritent

De boer helpen

Lees meer

Ik heb geen uitzonderlijk bijzondere wereldburgers op de wereld gezet. Het zijn gewoon kinderen.

Laat ik voorop stellen dat ik mijn kleintjes, net als iedere moeder, de knapste, slimste en leukste kinderen van de hele wereld vind. Maar zijn ze bijzonder en uitzonderlijk? Neh.

Mijn kleintjes zijn gemiddeld. In alles. En ik vind dat prima.

Zoals ik al ongeveer zei, voor mij zijn ze heel bijzonder. Maar ze zijn niet uitzonderlijk in iets bijzonders.

Nee, ze zijn niet bijzonder getalenteerd. Ze zijn gemiddeld op school. Ze halen het niveau, maar moeten er wel wat voor doen. Ze kunnen lekker sporten, maar voor een koprol op een rekstok moet een aantal keer geoefend worden. Ze kunnen in mijn oren leuk zingen, maar ik kan mij voorstellen dat een buitenstaander liever heeft dat ze daarmee stoppen.

Ze halen niet uitzonderlijk snel hun zwemdiploma. Ze kunnen niet uitzonderlijk vroeg hun naam schrijven. Ze kunnen wel bijzonder veel herrie maken, maar ik weet dat meerdere kinderen dat kunnen. Zo uitzonderlijk is dat dus ook weer niet.

En hoe uitzonderlijk ik ze ook vind, ze doen gewoon mee met de middenmoot.

En ja, ik vind ze bijzonder grappig. Ik kan lachen om de simpelste grapjes die ze maken. Ik kan uren naar hun schoonheid kijken en me er vooral over verwonderen dat die wezentjes uit mij voortgekomen zijn. Hoe bijzonder!

En ik heb het gedacht hoor… Ik weet nog goed dat mijn eerste met twee maanden drie keer omrolde, van buik naar rug. Ik had een uitzonderlijk, bijzonder kind gebaard! Een motorisch genie. Uiteraard bleef het bij die ene keer en heeft ze vervolgens maanden op haar buik of rug gelegen, zonder enkele drang om om te rollen. Of toen mijn tweede met acht maanden achter een poppenwagentje aanliep. Hoe snel! Uiteindelijk bleek dat geen enkele versnelling te geven in het loslopen.

De eerste jaren van het ouderschap is een mijnenveld. Wie zegt er zijn eerste woordje? Wie loopt er als eerst? Wie is er als eerste zindelijk? Wie slaapt er als eerste door? Wie kunnen we alvast inschrijven voor de universiteit?

En ik zal niet liegen. Ik zou graag willen dat mijn kleintjes later gemakkelijk een HBO’tje halen. Maar ik ga ook steeds meer inzien dat ‘gelukkig zijn en plezier hebben in wat je doet’ veel, maar dan ook veel belangrijker is dan uitzonderlijk zijn.

Ik heb geen uitzonderlijk bijzondere wereldburgers op de wereld gezet. Het zijn gewoon kinderen. Maar deze kinderen maken mijn wereld wel uitzonderlijk bijzonder.