Columns | Voormijnkleintje.nl

Toen we nog geen kinderen hadden plofte ik vaak gelijk na het werk op de bank en zette de televisie aan, om vervolgens de rest van de avond op de bank te hangen voor de TV. Meestal begon zo’n televisie avondje met Dr. Phil. Die strenge, doch rechtvaardige super Amerikaanse knuffelbeer en semi-professionele psycholoog die altijd met een goed en eenvoudig advies kwam om de grootste problemen op te lossen.
Je kent hem wel.

Vaak zaten hier jonge tienermeisjes die compleet van het pad af waren en zich met de meest wilde zaken bezig hielden. Drugs, sex en rock&roll, dat soort zaken.
9 van de 10 keer had de vader er iets mee te maken. Soms omdat hij er nooit was, soms omdat hij geen liefde gaf, en soms omdat hij juist teveel van de verkeerde soort liefde gaf. Waar het op neer kwam: het was altijd de schuld van de vader.
Er zijn tegenwoordig meer van dit soort televisie programma’s, maar ook in interviews, of in gesprekken met ‘gewone’ mensen wordt me duidelijk: De vader-dochter relatie is een bijzonder ingewikkeld en gecompliceerd iets. Het lijkt wel of de moeder nooit iets fout kan doen, het is altijd de schuld van de vader.

Een belangrijke oorzaak hiervan is denk ik het natuurlijke verschil in het gevoelsleven tussen man en vrouw en het verschil in de belevingswerelden. Dit maakt het voor een vader lastiger om zich in te leven in de wereld van zijn dochter. Dit geeft mij als vader van een dochter wel een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Bij mijn zoon is dit gevoel heel anders. Ik maak me daar niet zo druk om. Ik weet ongeveer wat hij nodig heeft, ik ben zelf een opgroeiende jongen geweest. Een relatie opbouwen met hem gaat bijna vanzelf. Natuurlijk moet ik hier ook tijd en energie insteken, maar dit gaat meer natuurlijk en automatisch. Bij mijn dochter is dit toch wel anders. Ik realiseer me dat het opbouwen van een relatie niet vanzelf gaat maar ik meer moeite zal moeten doen. Hoe dat precies werkt weet ik nog niet, dat zal vanzelf blijken. Belangrijk hierbij is denk ik het contact zoeken, blijven communiceren, proberen me in te leven in de wondere wereld van het opgroeiende meisje, vooral veel liefde geven en haar bevestigen in haar positie als zelfstandige vrouw. Volgens mij is dat wat dochters van hun vader willen.

Toch, dames??

Misschien is het besef dat ik net iets meer moeite voor haar moet doen alleen al genoeg. Zodat ze straks niet bij Dr. Phil terecht komt…

Afbeelding vader en dochter: Shutterstock

Columns, Ja papa, Voor papa

Back to nature!

Ja-papa

Vroeger leefden we in grotten en joegen we op mammoeten of ander groot wild om te overleven. De mannen waren dan dagen van huis (eh..grot) weg en trokken in groepen over de steppe op zoek naar voedsel. Als ze een groep mammoeten hadden gevonden was het een verschrikkelijk gevaarlijk gevecht om er één te kunnen doden om op te eten.

De mannen kwamen dan uitgeput maar trots terug naar hun grot omdat ze hun mannelijkheid hadden bewezen en de vrouwen waren blij en trots dat hun mannen aan hun plicht hadden voldaan en voor hun gezin zorgden.

Vroeger was het leven makkelijk en duidelijk. Lees meer

Baby, Columns, Ja papa, Voor papa

De ja-papa Wet van Murphy

Ja-papa

Ken je dat?

Net als je een belangrijke, drukke en lange dag voor de boeg hebt zijn je kinderen de nacht ervoor door een eindeloze rij verschillende redenen verschrikkelijk aan het spoken waardoor jij net die dag dat je het echt niet kan gebruiken verschrikkelijk brak bent.

Of moet je naar een feestje waar je je kids leuk voor wilt aankleden willen je kids alleen dat verschrikkelijke Megamindy of Superman pak aan.

Of komen je (schoon)ouders bij je eten beginnen je kids met het eten te gooien omdat ze het opeens niet meer lusten.

Of moet je naar een belangrijke afspraak waar je echt niet te laat kan zijn weigeren je kids pertinent om gewoon een broek en een trui aan te doen. Lees meer

Columns, Voor mama

Wat moet ik met die zooi?

Pauline

Ik weet het, ik zit midden in een verbouwing en mijn woonkamer is amper begaanbaar. Ik ben inmiddels een bijna professioneel hordeloper, bijna want ik ga zo nu en dan nog behoorlijk op mijn kanis. Het komt goed, we krijgen meer ruimte. Voor nog meer zooi…

We leven deze tijd dus vooral boven. En boven is de zooi zeker niet minder. Wanneer ik boven aan de trap kom en mijn ogen in de rondte laat gaan, schiet het vocht spontaan mijn traanbuizen in. Waar, o waar komt al die zooi vandaan? De papieren. Het speelgoed. De willekeurige lege tassen. Sokken. Shirts. Wasgoed o-ve-ral ligt wel iets waar het niet hoort.

Het is niet dat er nooit opgeruimd wordt, oké ik geef toe, het zou vaker kunnen. Maar wanneer alle spullen weer op z’n plek lijken te liggen, worden ze op wonderbaarlijke wijze weer naar een andere plek toe gezogen. Een plek waar ze niet horen te zijn.

Ik vraag me af. Wat moet ik met die zooi?

Dat setje vieze sokken hoort niet op mijn hoofdkussen. Die ene tekening hoort niet midden op de trap. Die barbiepop hoort niet in de deuropening van mijn slaapkamer. Dat wasgoed hoort niet naast de wasmand. Lees meer

Baby, Columns, Voor mama

De tiet of niet?

Liselotte

Net als velen ben ik ook zo’n moeder die viel voor alle pro-praatjes rondom borstvoeding. Wie zegt er nou ‘nee’ tegen al die voordelen voor je kind? Minder kans op dit en dat. Om nog maar te zwijgen over de slanke lijn die je er van zou krijgen. Het zou voor het eerst in jaren zijn, maar toch…

Minder kans op borstkanker, yes, ik ga er voor!

Met een gevolgde cursus (die kwam toch voorbij, dus waarom niet) en melkapparaten in de aanslag was ik er helemaal klaar voor.

Dacht ik.

Uiteraard had ik natuurlijk niet kunnen voorspellen dat ik een ziekenhuis melkmoeder zou worden. Met geen kind in de buurt de eerste drupjes er uit kolven was geen feest. Jemig wat duurt dat allemachtig lang. Daar heb je als net bevallen vrouw in het ziekenhuis toch helemaal geen tijd voor? Lees meer

Columns, Kind

Druk zijn is een talent

Pauline

Wat we tegenwoordig al snel kinderen met ADHD noemen, noemden we vroeger ‘drukke kinderen’. Het stempeltje is snel gezet, al voordat een kind zich überhaupt heeft mogen corrigeren roepen wij volwassenen, ‘daar heb je zeker zo’n ADHD-er’.

En hoezo eigenlijk? Misschien is dat kind gewoon een beetje druk. Druk zijn is een talent. Vermoeiend en soms frustrerend voor de ouders, dat wel. Maar het is ook geweldig verrassend en je kunt zoveel leren van drukke kinderen.

Drukke kinderen zijn namelijk echte ontdekkers. Ze spannen niemand voor hun karretje, maar gaan zelf recht op hun doel af. Dit kan leiden tot een vervelende situatie, maar het kan ook leiden tot een hilarische situatie. Of zelfs een leerzame situatie, want welk bot is er nu weer gebroken? Een ouder van een druk kind leert heel veel en wordt gedwongen om met andere ogen te kijken, want die route kun je natuurlijk ook nemen, waarom zou je op het pad blijven?

Lees meer

Columns, Koken en bakken, Overige

Cakejes bakken, maar nu blijf ik aan de vloer vastplakken

Sanne

De kinderen liggen in bed en ik zou bijna willen zeggen dat dit mijn favoriete moment van de dag is. Ware het niet dat mijn huis een grote bende is en dat nu alleen nog maar meer op lijkt te vallen. Als de kinderen er tussenin zitten lijkt het in ieder geval nog een doel te hebben.

Het liefst zou ik nu op de bank ploffen en lekker een film kijken, desnoods een soap. Alles is goed, zolang het maar geen tekenfilms of superhelden zijn. Dat lekker chillen op de bank zit er helaas nog even niet in voor mij. Mijn woonkamer heeft meer weg van een kids-play-ground en mijn keuken is een ontplofte bende. Het aanrecht staat vol met vieze pannen, op de tafel staan de borden nog en de spullen van het cakejes bakken staan ook nog ergens verstopt. De helft van de maaltijd ligt onder de tafel en ik blijf bijna vastplakken aan de vloer als ik de keuken inloop. Lees meer

Columns, Voor mama

Een simpele, perfecte dag

Pauline

Het is 8.00 zondagmorgen. “Mama, mag ik bij jou?” hoor ik zachtjes in mijn oor. Ik schep haar in mijn bed om vervolgens samen, half slapend uitgebreid te knuffelen.

“Mama, ik heb honger”, hoor ik net even wat harder als daarnet in mijn oor. En nog eens en nog eens. ‘Dit is echt te vroeg’ galmt er in mijn hoofd. “Pak maar een appel”, antwoord ik haar.

“Nee ik wil geen appel, ik wil dat jij een ontbijtje voor mij maakt.” beveelt ze. Hier kom ik niet onderuit, ze is niet van plan om nog even verder te kroelen en te snoezen. Mijn dag is begonnen.

Ze begeleidt me naar beneden direct de keuken in. Hier moet je een ontbijtje voor me maken, herhaalt ze nog eens. Haar broer en zus zijn inmiddels op de hoogte van het ontwaken en verwachten ook snel een ontbijtje voorgeschoteld te krijgen.

Ik smeer een boterham met pindakaas. Zal ik nog even checken of dit is wat ze verwachtte, misschien wil ze toch liever smeerworst op haar broodje? Je weet het immers nooit met mijn lieve, gezellige, maar bovenal eigenwijze meisje. Ik waag het gokje, met het risico dat ze het op een blèren zet. Lees meer

Columns

Dat is dus loslaten

Liselotte

Met een schooltas bijna nog groter dan het meisje zelf, stapt ze dapper de winkel uit. Het duurt nog even, maar dan gaat de jongedame naar de peuterspeelzaal. Het stelt natuurlijk nog niet zoveel voor. Ze gaat gewoon ergens anders spelen. En, o ja, ze leert ook samen spelen, knippen en plakken enzo.

De keuze voor de peuterspeelzaal heeft natuurlijk niets te maken met de ogenschijnlijk zeeën van tijd die dan werkelijkheid lijken te worden en waar ik zo innig naar verlang. Voor mevrouw is het in ieder geval een serieuze zaak. Ze gaat naar school en dat mag iedereen weten. Trots mag dan ook iedereen haar nieuwe tasje zien, zelfs de caissière bij onze volgende stop.

Op de grote dag zoekt ze de mooiste appel uit en wordt de vreselijk irritante lekbeker gevuld met niet zo verantwoorde limonade. Dat gerommel met die appel heb ik in ieder geval straks niet. Ik heb de me-time voor deze morgen al helemaal voor ogen.

Buiten dat ik daar vreselijk aan toe ben, hoor ik iedereen er over dat hun kind er zooo aan toe is om naar de speelzaal te gaan. Daar zullen ze wel mee bedoelen dat zij er ook zin in heeft. Volgens mij gaat ze het helemaal leuk vinden. Lees meer

Columns, Kind

De 6 fases van een driftbui

Pauline

Ik heb het al drie keer meegemaakt, doorstaan én overleefd. Soms was het zwaar en had ik geen idee wat ik ermee moest en soms was het simpel, kon ik het negeren, of ik had genoeg wijn in huis. Ik heb het natuurlijk over de peuterpubertijd. En dan die donkere kant ervan, de hysterische driftbuien.

Ik kan je vertellen, ik leer nog steeds, want ook na de peutertijd gaat de peuterpubertijd nog gewoon door. In mildere mate weliswaar, maar een driftbuitje is er zo uitgegooid.

Fases van een driftbui

Nou ja… zo… er zijn een aantal fases waar je peutertje doorheen gaat. En als je geluk hebt, herken je ze en weet je ook direct de oplossing ervoor.

Twijfel

Fase 1. Het twijfelgevalletje. In deze fase kan het nog alle kanten opgaan. Moet ‘ie nu lachen of huilen? Het is moeilijk te zeggen. Hij verroert zich niet, hij lijkt wel een licht schuddend standbeeld. Als je nu een grapje eruit gooit, dan maak je hem of breek je hem.

Lees meer