Columns

verlegen kind
Baby, Columns, Kind

Het verlegen kind

Mijn dochter stond altijd bekend als het verlegen meisje. Maar zodra ze bij iemand vertrouwd was, dan was er niks verlegen meer aan dat meisje. Dan giechelde, kletste, knuffelde en was ze open en volledig zichzelf bij diegene. Ik had daar op zich nooit zo een problemen mee, zo had ze bijvoorbeeld nooit een ‘grote mond’ tegen een wildvreemde en ging ze ook niet zomaar met iedereen mee. Sterker nog, ze week niet van mijn zijde.

Maar in sommige situaties was het wel eens lastig. Niet zo zeer voor mijzelf, maar wel voor mijn dochter. De sociale normen en waarden waren voor haar namelijk niet zo vanzelfsprekend. Zij vond het moeilijk om ‘dank je wel’ tegen de slager te zeggen wanneer ze een plakje worst aangereikt kreeg. En zij vond het lastig om die ene mevrouw op een verjaardag een handje te geven. Er zijn namelijk altijd mensen die het nodig vinden om zo een verlegen kind te kwellen door deze sociale normen en waarden af te dwingen. 

Lees meer
Columns, Ja papa, Kinderkleding, Voor papa

Attentie kinderkledingfabrikanten

keep away from fire kind

Meestal kleedt mijn vrouw de kinderen ‘s ochtends aan. Maar helaas, soms moet ik er aan geloven. En geloof mij, dit geeft me stress. Niet een beetje stress, nee heel veel stress! Heeeeul, heeeeul veel!

Voor mijn zoontje gaat het wel. Ik trek een willekeurige spijkerbroek, sokken en een trui uit de kast. Geen probleem.

Maar dan zijn de dochters aan de beurt en daar gaat er iets fout. Héél erg fout.

Ik open de kast en zie stapels kleding liggen. De paniek slaat meteen toe. Waar moet ik beginnen? Jurkjes, rokjes, broekjes, leggings (“nee papa, dat is een maillot”), shirtjes, truien. In alle kleuren en maten. Met lange mouwen, met korte mouwen. Uit paniek begin ik zelf spontaan te mauwen (flauw woordgrapje). Ik begin mogelijke combinaties van kleren uit te leggen op de vloer. Bij elk kledingstuk dat ik in mijn handen heb, komen er verwarrende gedachten in me op. Is dit niet te warm/koud voor dit weer?  Wat is dit eigenlijk? Wat zou hierbij passen? Welke kleur is dit eigenlijk? Wat een vreemde mouwen, oh het is een legging. Waar zijn deze knoopjes voor? Past ze dit nog?  Lees meer
Columns, Kind

Veroordeel ze niet, het zijn ‘maar’ jongens

Ik ben een jongensmoeder en ik voel ze branden. De ogen. De ogen vol afschuw maar ook vol met nieuwsgierigheid. Een ramptoerist. Eigenlijk willen de ogen wegkijken, maar er gebeurt teveel. Teveel om te zien, teveel om over te verbazen. En wederom, te nieuwsgierig.

Wat verschrikkelijk moet dat zijn. Moeder van alleen maar jongens. Een jongensmoeder.

Het zal je misschien verbazen, maar ik ben net als alle andere moeders. Alleen heb ik heel veel staande plassers in mijn huis. Vier om precies te zijn, vader meegerekend.

Vier jongens, lieverds, bengels, knapperds, drie kleintjes, één grote, mijn mannen.  Lees meer
Columns, Voor mama

Langdurige relatie geheimen

Zo’n tien jaar geleden leefde ik van bruiloft naar bruiloft, ik zat in zo’n levensfase waarin iedereen ging trouwen. Het ene sprookjeshuwelijk was nog ongelofelijker dan het andere. Een prachtig toneelspel was het wel. Al snel volgde de babyfase, voor de één wat sneller dan voor de ander. Maar plots bevonden we ons midden in het jonge kinderen ouderschap. Echt zo een fase waar het leven compleet aan je voorbij gaat en je in je eigen bubbel zit.

Nu kom ik in de fase waarin die bubbel doorgeprikt wordt. ‘Oh hallo leven, was jij er ook nog?’. Voor de één knalt de bubbel zo hard, dat ze keihard op de grond dondert en de ander weet langzaam en voorzichtig te landen. Ik kom in een fase waarin mensen om mij heen uit elkaar gaan, gaan scheiden.

De liefde heeft een keerzijde. Wat je met die keerzijde doet, is aan jezelf. En aan je partner natuurlijk. Ik heb het met de man voor elkaar gekregen om langzaam te landen.

Hoe? Nou ik denk zo…  Lees meer
Baby, Columns, Kind

De schreeuwlelijk wordt opgevoed

Met vier kinderen gebeurt het niet vaak dat ik met één kind naar het winkelcentrum ga. Maar van de week kwam het zomaar voor het eerst voor dat de oudste drie een speeldate hadden en ik dus een middag alleen met mijn jongste, kind nummer vier, opgezadeld zat.

Ik had natuurlijk kunnen genieten (als in Netflixen) van mijn ‘vrije’ middag, want ja zo voelt dat voor mij met één kind om mij heen. Maar nee, ik koos ervoor om met hem naar het winkelcentrum te gaan. Ik bedoel, op stap met één kind, hoe relaxt is dat!? Dat Netflixen kan ik ook wel met vier kinderen dartelend om mij heen.

En dus liep ik met mijn jongste door het winkelcentrum, we kochten wat knutselspulletjes en wat lekkers om te snoepen. We hadden het fijn samen. Maar dat fijne moment werd plotseling onderbroken door een luidkeels geschreeuw dat door het winkelcentrum galmde. In de verte was een peuter het duidelijk ergens niet mee eens. Het kind stond te huilen, te schoppen en te krijsen naast zijn wanhopige moeder.

Ik had medelijden met beide, maar het meest met de moeder. Ik voelde me ook een klein beetje schuldig door het feit dat deze krijsscène mij een goed gevoel gaf. Het was namelijk een keer niet mijn kind dat daar stond te blèren. Ik hoefde er niets mee. Wat een zaligheid.  Lees meer
Baby, Columns, Kinderen, Voor mama

Lief middelste kind, mijn zoon

Lief middelste kind, mijn zoon,

Je bent niet mijn eerste en ook niet mijn laatste. Maar jij bent mijn zoon. Mijn eerste én mijn laatste.

Het krijgen van een zoon, was voor mij één groot mysterieus raadsel. Hoe ga ik dat doen? Hoe ga ik daarmee om? Hoe voed ik dat op? Een jongen. Een zoon.

Mensen vertelden mij: bereid je maar voor. Bereid je maar voor op rommel, op chaos, op dynamiek. Jongens worden vies en houden van gorigheid. Wilde bewegingen en harde geluiden zijn aan de orde van de dag. En ze zijn koppig! Oh, bereid je maar voor, een jongen is koppig!

Maar ik kreeg jou. Ik kreeg jou, mijn zoon. Ik wilde jou, zoals een bloem de zon wil.  Lees meer
Baby, Columns, Ja papa, Voor papa

Het grote gezin

Het grote gezin, volgens het CBS gezinnen met 3 of meer kinderen, wordt steeds minder populair. Hier zijn verschillende redenen voor te bedenken.
Voordat de verzorgingsstaat in Nederland werd geïntroduceerd was het hebben van veel kinderen de verzekering voor verzorging op je oude dag. Zonder WW, AOW, VUT, AWBZ, ANWB en weet ik wat voor fantastische voorzieningen we tegenwoordig allemaal hebben, was je op je nakomelingen aangewezen om voor je te zorgen als je het zelf niet meer kon. Ook kon je, vanwege de vele ziektes en hoge kindersterfte, er nog wel eens één verliezen en om dan toch verzekerd te zijn van die verzorging kon je maar beter een buffertje inbouwen. In bepaalde regio’s speelde ook mee dat als je als getrouwd stel niet genoeg kinderen kreeg de pastoor nog wel eens op bezoek kon komen.

Tegenwoordig leven we in één van de rijkste landen van de wereld en is onze verzorging bij ouderdom en arbeidsongeschiktheid goed geregeld. Al is het natuurlijk nog steeds fijn als er op je oude dag nog iemand bij je op bezoek komt.
Ook de pastoor gaat steeds minder langs de deuren, al schijnt dit in bepaalde gebieden nog steeds voor te komen.  Lees meer
Columns, Jo&Co, Overige

Takkie vereeuwigd

De vloer moest echt eerst worden geëgaliseerd. Hij snoof alsof hij er verstand van had en ik, DE LEEK stond er op mijn voorhoofd, knikte bevestigend. Natuurlijk waren deuken en scheurtjes in de vloer van een 60 jaar oud huurhuis niet goed als basis voor een zeil van €8 de m2. Perfectioneren die hap!

Dus stormden op die grauwe maandagochtend twee aardige manmenschen mijn huis in. Binnen een minuut lag de halve overloop al onder een glimmende laag cement. ‘Ik hoop niet dat het ergens lekt’  liet er 1 terloops vallen. Verbouwereerd griste ik de peuter uit bed, sloot de slaapkamerdeuren en vluchtte voor dat wat zo tegengesteld was aan mijn net spierwit geverfde houtwerk en muren: zwart vocht borrelend over mijn overloop. Vijf maanden schuren, gronden, afsteken, witten en drie aflaklagen per deur had het mij gekost. In de gestolen uren alias ‘middagdutje/kids naar school/papa’ momentebn. In mijn uppie had ik het voor elkaar gekregen; ik waande mij een professionele doe-het-zelver. De vloer zou de grande finale worden.  Lees meer
Baby, Columns, Jo&Co

Twee is NEE

Het gebeurde ergens tussen sinterklaas en kerst. Ik kan het heel stoer de ‘negeren modus’ noemen, maar ik moet bekennen dat het gewoon even geen prioriteit had: de 2e verjaardag van mijn jongste. Of, misschien beter gezegd, ik ging er iets te laconiek mee om.

Reclames vlogen om de oren, ‘nu of nooit!’ kortingen, ‘voor de middag bestellen = €… korting’ trucjes en andere verleidingen negeerde ik koelbloedig. Vlinders verjaardag was pas in het nieuwe jaar en dat voelde nog zooooo ver weg. Dus vlak na oud&nieuw toen het vuurwerk nog nasmeulde en de kinderbijslag vers op de rekening stond besloot ik eindelijk DE Magische Unicorn te bestellen. Ik zocht en zocht. In winkels. Online. België. Ja, ik spamde zelfs tot twee keer toe de fabrikant via instagram, maar het bleef een stil en unicornloos bestaan: uitverkocht. De enige info die ik via een webshop kon lospeuteren was 6-8 weken wachttijd. Lang leve de commercie die sinterklaas en kerst heet!

Ok, die had ze dus tegoed dan maar plan B: het Magische Vriendjes kasteel. Om jullie wat leestekens te besparen: idem verhaal. De stress baande zich al een weg naar mijn nek: plan C. Nog maar drie dagen. Losse vriendjes: 14 dagen wachttijd! Say what?!  Lees meer
Baby, Columns, Kind

Ja klopt, hij is groot!

Eerder kwam er al eens een blog voorbij: Ja klopt, ze is klein. En nu schrijf ik: Ja klopt, hij is groot!

Want ja, dat is mijn zoon. Die jongen waar je hardop over praat. “Wie is die grote jongen? Hoort hij wel tussen die kleintjes? Hij is zo groot!”

Ik kan je vertellen, hij is geen jongen die graag jullie ‘kleine kinderen’ opzij duwt om eens even te laten zien wie er de grootste is. En nee, sommige dingen begrijpt hij nog niet. Hij is niet lomp of wild en ook al lijkt het alsof hij jouw kind als ontbijt kan nuttigen, hij is ook niet gevaarlijk. Hij is vijf, geen zevenjarige. Hij hoort gewoon in deze leeftijdscategorie.

Maar hij is ook gewoon groot. En lief, slim en zachtaardig.

Ja, ik weet het zeker, hij is vijf! Ik lieg niet over zijn geboortejaar. En nee, ik geef hem ook geen pokon, dat is namelijk iets wat je aan plantjes geeft, niet aan kleutertjes.

Oh, dat wist je al? Waarom stel je dan zo een gekke vraag? 

Lees meer