Columns

Kind, Columns

Ik wil geen vrienden met je zijn

Ik krijg regelmatig vriendschapsverzoekjes op Facebook of volgverzoekjes op Insta. Soms zijn het mensen waarvan ik denk, ‘wie ben jij dan, waar moet ik jou van kennen?’. Soms zijn het oude bekenden, waarvan ik denk, ‘ooohhh, ik was je helemaal vergeten, maar hoi leuk dat je ook nog leeft’. En soms zijn het mensen waarvan ik denk, ‘hoezo vrienden?’. Dat zijn namelijk de vrienden van mijn kinderen.

Vrienden van mijn kinderen dus. 7-8-9 jarige kinderen. Wat doe je in hemelsnaam op social media?? Zo, dat is eruit.

Ik begrijp heel goed dat je kinderen moet leren om te gaan met internet, de sociale media en alles wat bij deze (voor mij) nieuwe technologie komt kijken, maar mag ik het alsjeblieft eerst zelf even uitzoeken? Ik begrijp ook heel goed dat je als ouder een vinger in de pap wil hebben, betreffende Instagram, Facebook en dat soort ongein. Dat je controle wil hebben, waar mogelijk en dat je daarom vrienden wordt met je eigen kinderen. Als het tieners zijn. Want serieus, 7-8-9 jarige kinderen hebben toch nog helemaal niks te zoeken op social media?  Lees meer
Columns, Ja papa, Voor papa

Een competente papa!

Een tijd terug was er een relletje over de doorgeslagen toetsdrang op scholen in Nederland.
Er was een wetsvoorstel ingediend voor het invoeren van een toets op kleuterscholen en half politiek Nederland trok ten strijde tegen deze Kleutertoets. Een meerderheid stemde tegen, waardoor de Kleutertoets voorlopig van de baan lijkt. Ondertussen wordt er toch vrolijk doorgetoetst, en lijkt er zelfs een heuse toetsmaffia in Nederland aan het werk te zijn! Jammer, want het toetsen van de prestaties van kleuters lijkt mij sterk overdreven.

Maar kennelijk vinden we het toch belangrijk om de prestaties langs de meetlat te leggen, dus waarom dan niet ook de prestaties van aanstaande papa’s testen? Als er één onderdeel van het leven is waar je over adequate kennis en de juiste competenties moet beschikken is het wel voor het opvoeden van kinderen.
Dus in plaats van dat Cito arme, kleine kleutertjes onnodig onder druk zet met een Kleutertoets, waarom niet een Papatoets?  Lees meer
Baby, Columns

De schaduwkant van thuisblijfmoeder zijn

“Wat een luxe dat je thuis mag blijven bij de kinderen! Jij hebt geen recht van klagen.” Of deze: “Wat fijn dat jij geen enkele mijlpaal hoeft te missen.” Het is waar, het is een luxe. En het klopt, het is heel fijn dat een thuisblijfmoeder alle fases meemaken mag. Het is een keuze die zelf gemaakt is, een keuze waar je als het goed is achter stond. Een keuze gemaakt voor de kinderen, voor het gezin. Een keuze om in te leveren, maar dat is niet erg, want je krijgt er zoveel voor terug.

Een thuisblijfmoeder heeft geen recht van klagen.

Toch is er een schaduwkant. De schaduwkant van thuisblijfmoeder zijn. Thuisblijfmoeder zijn is zwaar. 

Het schuldgevoel. De eerste tijd dat ik thuis was bij mijn kinderen, heb ik me vooral schuldig gevoeld om het feit dat ik thuis kón zijn bij mijn kinderen. Dikwijls kreeg ik van andere moeders te horen dat zij wel moesten werken, anders zouden ze niet rondkomen. Of het oordeel dat ik niet zou bijdragen aan de samenleving, of niks nuttigs deed voor de samenleving, heeft mijn schuldgevoel vaak genoeg opgerakeld.  Lees meer
Columns, Kind

Het geven van ADHD medicijnen

Daar stond ik dan. Radeloos met een potje pillen in mijn handen. Ik had de strijd opgegeven, maar nu begon ik weer aan een nieuw gevecht. “Het is goed”, zei ik overtuigend. “Dit is goed, hier zul je je beter door voelen.” Maar van binnen schreeuwde ik, hoe kun je dit doen!?

Dit was de dag dat we begonnen aan de medicijnen. De medicijnen die mijn wilde, levendige, onbeheerde en luidruchtige zoon moesten helpen, rust in zijn hoofd moesten geven. Ik heb gevochten tegen de medicijnen. Mezelf moe gestreden met een natuurlijke aanpak. Minder suiker, minder kleurstof, een speciaal dieet, attributen waarmee hij zijn energie kwijt kon, ik heb hem laten gaan op momenten dat hij moest razen. Het mocht niet baten, het was niet genoeg.  Lees meer
Baby, Columns, Ja papa, Overige, Voor papa

Het probleem van opvoedboeken – aldus papa

papa opvoedboek

Er zijn vele boeken geschreven over hoe je het beste je kinderen kan opvoeden, ik denk dat die voornamelijk door vrouwen worden gelezen.

Dit soort boeken zijn niet aan mannen besteed.
Mannen zijn voornamelijk praktisch en efficiënt ingesteld en willen gelijk rendement voor hun investering. Het probleem van opvoedboeken en de methodes die daarin beschreven worden is dat het rendement onduidelijk is. Als alles goed gaat, je kids goed naar je luisteren en jij alles onder controle hebt dan heb je al die (goedbedoelde) adviezen niet nodig, maar juist als je kids niet willen luisteren, jijzelf doodmoe bent en ze het bloed onder je nagels vandaan halen reageer je primair en heb je dus ook niets aan die boeken. Het vraagt vaak een verandering van gedrag die tijd kost om in te slijten, waar de meeste mannen het nut niet van in zien.  Lees meer

verlegen kind
Baby, Columns, Kind

Het verlegen kind

Mijn dochter stond altijd bekend als het verlegen meisje. Maar zodra ze bij iemand vertrouwd was, dan was er niks verlegen meer aan dat meisje. Dan giechelde, kletste, knuffelde en was ze open en volledig zichzelf bij diegene. Ik had daar op zich nooit zo een problemen mee, zo had ze bijvoorbeeld nooit een ‘grote mond’ tegen een wildvreemde en ging ze ook niet zomaar met iedereen mee. Sterker nog, ze week niet van mijn zijde.

Maar in sommige situaties was het wel eens lastig. Niet zo zeer voor mijzelf, maar wel voor mijn dochter. De sociale normen en waarden waren voor haar namelijk niet zo vanzelfsprekend. Zij vond het moeilijk om ‘dank je wel’ tegen de slager te zeggen wanneer ze een plakje worst aangereikt kreeg. En zij vond het lastig om die ene mevrouw op een verjaardag een handje te geven. Er zijn namelijk altijd mensen die het nodig vinden om zo een verlegen kind te kwellen door deze sociale normen en waarden af te dwingen. 

Lees meer
Columns, Ja papa, Kinderkleding, Voor papa

Attentie kinderkledingfabrikanten

keep away from fire kind

Meestal kleedt mijn vrouw de kinderen ‘s ochtends aan. Maar helaas, soms moet ik er aan geloven. En geloof mij, dit geeft me stress. Niet een beetje stress, nee heel veel stress! Heeeeul, heeeeul veel!

Voor mijn zoontje gaat het wel. Ik trek een willekeurige spijkerbroek, sokken en een trui uit de kast. Geen probleem.

Maar dan zijn de dochters aan de beurt en daar gaat er iets fout. Héél erg fout.

Ik open de kast en zie stapels kleding liggen. De paniek slaat meteen toe. Waar moet ik beginnen? Jurkjes, rokjes, broekjes, leggings (“nee papa, dat is een maillot”), shirtjes, truien. In alle kleuren en maten. Met lange mouwen, met korte mouwen. Uit paniek begin ik zelf spontaan te mauwen (flauw woordgrapje). Ik begin mogelijke combinaties van kleren uit te leggen op de vloer. Bij elk kledingstuk dat ik in mijn handen heb, komen er verwarrende gedachten in me op. Is dit niet te warm/koud voor dit weer?  Wat is dit eigenlijk? Wat zou hierbij passen? Welke kleur is dit eigenlijk? Wat een vreemde mouwen, oh het is een legging. Waar zijn deze knoopjes voor? Past ze dit nog?  Lees meer
Columns, Kind

Veroordeel ze niet, het zijn ‘maar’ jongens

Ik ben een jongensmoeder en ik voel ze branden. De ogen. De ogen vol afschuw maar ook vol met nieuwsgierigheid. Een ramptoerist. Eigenlijk willen de ogen wegkijken, maar er gebeurt teveel. Teveel om te zien, teveel om over te verbazen. En wederom, te nieuwsgierig.

Wat verschrikkelijk moet dat zijn. Moeder van alleen maar jongens. Een jongensmoeder.

Het zal je misschien verbazen, maar ik ben net als alle andere moeders. Alleen heb ik heel veel staande plassers in mijn huis. Vier om precies te zijn, vader meegerekend.

Vier jongens, lieverds, bengels, knapperds, drie kleintjes, één grote, mijn mannen.  Lees meer
Columns, Voor mama

Langdurige relatie geheimen

Zo’n tien jaar geleden leefde ik van bruiloft naar bruiloft, ik zat in zo’n levensfase waarin iedereen ging trouwen. Het ene sprookjeshuwelijk was nog ongelofelijker dan het andere. Een prachtig toneelspel was het wel. Al snel volgde de babyfase, voor de één wat sneller dan voor de ander. Maar plots bevonden we ons midden in het jonge kinderen ouderschap. Echt zo een fase waar het leven compleet aan je voorbij gaat en je in je eigen bubbel zit.

Nu kom ik in de fase waarin die bubbel doorgeprikt wordt. ‘Oh hallo leven, was jij er ook nog?’. Voor de één knalt de bubbel zo hard, dat ze keihard op de grond dondert en de ander weet langzaam en voorzichtig te landen. Ik kom in een fase waarin mensen om mij heen uit elkaar gaan, gaan scheiden.

De liefde heeft een keerzijde. Wat je met die keerzijde doet, is aan jezelf. En aan je partner natuurlijk. Ik heb het met de man voor elkaar gekregen om langzaam te landen.

Hoe? Nou ik denk zo…  Lees meer
Baby, Columns, Kind

De schreeuwlelijk wordt opgevoed

Met vier kinderen gebeurt het niet vaak dat ik met één kind naar het winkelcentrum ga. Maar van de week kwam het zomaar voor het eerst voor dat de oudste drie een speeldate hadden en ik dus een middag alleen met mijn jongste, kind nummer vier, opgezadeld zat.

Ik had natuurlijk kunnen genieten (als in Netflixen) van mijn ‘vrije’ middag, want ja zo voelt dat voor mij met één kind om mij heen. Maar nee, ik koos ervoor om met hem naar het winkelcentrum te gaan. Ik bedoel, op stap met één kind, hoe relaxt is dat!? Dat Netflixen kan ik ook wel met vier kinderen dartelend om mij heen.

En dus liep ik met mijn jongste door het winkelcentrum, we kochten wat knutselspulletjes en wat lekkers om te snoepen. We hadden het fijn samen. Maar dat fijne moment werd plotseling onderbroken door een luidkeels geschreeuw dat door het winkelcentrum galmde. In de verte was een peuter het duidelijk ergens niet mee eens. Het kind stond te huilen, te schoppen en te krijsen naast zijn wanhopige moeder.

Ik had medelijden met beide, maar het meest met de moeder. Ik voelde me ook een klein beetje schuldig door het feit dat deze krijsscène mij een goed gevoel gaf. Het was namelijk een keer niet mijn kind dat daar stond te blèren. Ik hoefde er niets mee. Wat een zaligheid.  Lees meer