Ik ken een moeder die…

Ik weet het. Het is niet netjes om te oordelen. Maar soms moet je het gewoon even kwijt.

Ik ken namelijk een moeder die haar kleintjes compleet aan het verprutsen is. Ze probeert het telkens wel weer goed te maken, maar ik vraag me af of dat voldoende is.

Ze schreeuwt tegen haar kinderen joh! Het lijkt wel of ze de opperchef van het leger is. En wat doen de kleintjes? Ze doen er net even te lang over om hun schoenen en hun jas aan te trekken. Ze gooien voor de dertig duizendste keer hun glas om. Ze maken net even teveel geluid. Of ze doen gewoon simpelweg net alsof ze hun moeder niet horen. Dat komt waarschijnlijk doordat ze doof zijn geworden van al dat geschreeuw. En zeg nou zelf, als er iemand tegen jou zo zou tetteren, zou je er toch ook niet naar luisteren?

Ook noemt ze een bord kale macaroni een maaltijd. En die kinderen eten het met hun handen, hebben ze nooit van bestek gehoord? Niet biologische komkommer moet de groente voorstellen. En weet je wat ze ook doen? Tussendoor geeft ze haar kleintjes weleens een gevulde koek. Een hele! Weet je hoeveel suiker daarin zit!?

Ze zei laatst tegen haar zoontje dat hij meteen zijn kamer op moest ruimen anders mocht hij nooit meer Super Mario spelen! Nooit meer! Nou geloof me, dezelfde middag zat hij weer glazig naar het springende mannetje te kijken (samen met zijn moeder) en zijn kamer was nog één grote rotzooi! Lekker consequent…

Ze vergat de tanden onder het kussen van haar dochter weg te halen! Weg was de magie van de tandenfee…

Haar dochter moest wel 20 keer vragen of ze naar haar geïmproviseerde dans op Kinderen voor Kinderen wilde kijken. En toen ze na 20 keer vragen “nou een keertje dan” zei, staarde ze naar haar telefoon ipv het optreden! Oke, aan de choreografie valt nog wat te verbeteren, maar ze kan op z’n minst toch even 5 minuten kijken? Ze mag ook al niet naar zoetsappige kinderkoortjes luisteren! Arm kind.

Ze kijkt overigens sowieso net zoveel naar haar telefoon als naar haar kleintjes.

En dat jongste kleintje heeft tot voor kort elke nacht in haar bed geslapen! En ook nog aan de borst! Dat zal niet best zijn geweest voor hun seksleven…

Al die kleintjes kruipen ’s nachts weleens bij die ouders in bed!

En op sommige dagen, dan zitten die kinderen van haar de hele dag, hele dag! in hun pyjama’s.

Na de kerstvakantie was haar dochter niet helemaal fit en toch heeft ze haar naar school gebracht. Alleen maar omdat ze er even geen zin meer in had en vond dat ze niet ziek genoeg was!

Het huishouden is ook echt een zooitje daar! De wasmand is tot een kilometer gevuld, door de ramen kun je amper kijken en het aanrecht staat negen van de tien keer vol met vuile vaat. Van de vorige dag!!

En die trap! Dat ze nog naar beneden en naar boven kunnen. Op elke trede ligt er wel een speeltje of een poststuk.

Als je met dat gezin afspreekt, zijn ze echt altijd te laat.

Laatst vertelde ze mij dat ze wel een weekend of zelfs een WEEK weg wilde zonder de kinderen! Voor vakantie. Ze is een thuisblijfmoeder, ze heeft altijd vakantie!

Zo, nou. Dat moest ik even kwijt hoor!

O ja, die moeder… Dat ben ik!


Afbeelding: Shutterstock

Wat je niet wist… Totdat de Sint werd ingeruild voor Santa

Iets wat ik wel weet, is hoe het gaat met het Sinterklaasfeest. En toch begin ik er elk jaar weer aan. Stilletjes hoopte ik dat mijn oudste er dit jaar niet meer in zou trappen. Dat alle credits nu eens naar mij zouden gaan. Maar helaas, niets was minder waar. Mijn kleintjes gingen er voor de volle 100% in en beleefden, voelden en ademden voor drie (lange) weken Sinterklaas. Elke ochtend om 6.00 wakker en niet zomaar wakker, springlevend, hyper waren ze. Elke avond gezanik over het schoenzetten. Driehonderd verlanglijstjes aan mijn neus voorbij zien gaan (hoe weet ik nu wat ze echt willen hebben??) Sinterklaasliedjes tot ik ze niet meer horen kon.

Sinterklaas, SinterKLAAS, SINTERKLAAS! Oh, wat is Sinterklaas te gek, de liefste, de aller aller liefste!

Ik wist het! En toch speelde ik het spel weer mee. Cadeaus inkopen, cadeaus inpakken, cadeaus verstoppen, midden in de nacht wakker schrikken omdat de schoenen nog gevuld moesten worden. En waar was Sinterklaas? Of Piet? En nee, ik ben de beroerdste niet. Maar dat geratel en geratel over die fantastische Sinterklaas die alle credits krijgt en waarvoor? Voor al mijn werk!

Maar halleluja, Sinterklaas is weer vertrokken en ingeruild voor het kerstfeest. Eindelijk, een vredig en rustgevend feest. Een kindje geboren, voor ons allemaal. De zesjarige die regelmatig om een Jezus-kleurplaat vraagt. En twee peuters die vredig met een stal spelen. Totdat… De zesjarige ergens vernomen had dat er een kerstman bestaat en cadeautjes rondbrengt. Baby Jezus vloog door de lucht en de peuters waren één en al oor. ‘Kerstman, cadeautjes, wat een fantastische man, vertel ons meer!!’, was nog net niet de tekst dat uit het mondje van de minipeuter kwam.

Maar nee, ik weet hoe dat gaat. Dan sta ik straks weer inkopen te doen en moeten we het volgende half jaar niet alleen op droog brood leven, maar ook op zeer slappe thee. Bovendien sta ik dan straks wéér cadeaus in te pakken, het plakband van de Sintcadeaus plakt nog steeds aan mijn mouw. En dan moet ik de drie kleintjes wéér kalmeren, temmen en in het gareel houden totdat mijn stem het begeeft.

En wie krijgt er alle credits?

Nee, het gaat niet gebeuren! NIET! Toch?


Afbeelding: Shutterstock

Grote mensen ingewikkeldheid

Ik zat vanmorgen aan de ontbijttafel met mijn kleintjes. Zoals altijd lurk ik, voor me uit starend, aan mijn bakkie koffie en hoop ik maar dat mijn kleintjes rustig hun ontbijtje eten, zonder geschreeuw en zonder geknoei. En het allerlaatste waar ik op zit te wachten, zijn ingewikkelde vragen. Eigenlijk komt het erop neer dat ze niet al te ingewikkeld moeten doen, zo vroeg op de ochtend. Gewoon even lekker simpel.

Maar vanmorgen realiseerde ik mij dat kleintjes helemaal niet zo ingewikkeld zijn. Het zijn de ‘volwassenen’ die altijd zo ingewikkeld doen. Deze realisatie kwam na een opmerking van mijn zesjarige.

Sinds gisteren is de Sinterklaas-gekte hier in huis begonnen. Met verkleedkleren, Sinterklaasliedjes, boekjes en ook het Sinterklaasjournaal. Eigenlijk had ik er dit jaar niet zo heel veel zin in door al die stomme discussies. Gelukkig hebben mijn kleintjes daar helemaal niks van meegekregen en ik hoop ook dat dat zo blijft. Want bewapende Pieten tijdens de intocht baren mij toch wat zorgen. Nee, waarom kan het niet gewoon simpel?

Maar goed, we zaten dus vanmorgen aan de ontbijttafel en mijn kleintjes zitten ‘gezellig’ (naar mijn idee net even te hard) Sinterklaasliedjes te zingen. En opeens vraagt mijn zesjarige waar de Pieten naartoe zijn gegaan? Want deze vertrokken in het Sinterklaasjournaal.

“Ja, de Pieten gingen van de boot af”, antwoord ik haar. (Klopt dat? Ik zou het eigenlijk niet weten, want zo goed let ik niet op.)
“O Nee! De Pieten kunnen helemaal niet zwemmen, dan worden het Witte Pieten!! Nou ja, ook leuk” was haar reactie.

En Voila! Daar hebben we de oplossing van ons Zwarte Pieten ‘probleem’. Laat ze lekker zwemmen, dan worden ze wit.

Dus grote mensen. Kunnen we nu ophouden met al die ingewikkeldheid en wat meer luisteren naar de eenvoud van kinderen en waar het werkelijk om gaat. Lekker simpel.

Sinterklaas

Wat je niet wist… Totdat er één naar school ging (de ochtenden)

Vroeger, toen ik nog geen kleintjes op school had, twee jaar geleden, waren mijn ochtenden relaxt en vredig. Ik werd wakker, stond op, kleedde me aan, kleedde mijn kleintjes aan, we gingen een ontbijtje eten en daarna keken we wel wat de dag ons zou brengen. Nu, in het heden, vandaag de dag, doe ik op zich niet heel veel anders. Ik word wakker, sta op, kleed me aan, kleed mijn kleintjes aan, we gaan ontbijten en daarna brengen we de zesjarige naar school. Dat klinkt niet heel moeilijk toch? Maar toch gaat er geen ochtend voorbij dat er niet gejankt of geschreeuwd (sorry buren) wordt. Dat wakker worden is namelijk niet op een tijdstip dat ik wakker zou willen worden. Mezelf aankleden lukt meestal wel, maar dan ga ik aan de slag met mijn kleintjes. Als ik geluk heb, zijn ze allemaal al wakker, maar eigenlijk ligt er altijd nog wel één te pitten.

Mijn kleintje wakker maken, ik weet dat dat heel onverstandig is, maar wat moet ik anders? Ze moet naar school en dus moet ze wakker worden! Ik begin heel liefelijk met een gezellig liedje ‘wakker worden, wakker worden, hoor de vogeltjes fluiten’. ‘GA WEG’, krijg ik als antwoord. Ze trekt het dekbed over haar hoofd en keert mij haar rug toe. ‘Nee echt, je moet naar school. Wakker worden meisje.’ Van binnen begin ik al een beetje te koken, want ja ik ben ook geen ochtendmens.

Ondertussen houd ik de twee andere kleintjes zoet met de tv. Ja, ik beken, deze staat het eerste half uur van de dag op Netflix. Als alles is aangekleed komt de volgende uitdaging. De televisie uit krijgen en allemaal naar beneden voor een ontbijtje. Maar inmiddels zitten ze met z’n drieën in trance naar Peppa Big te staren. Nog geen drie kwartier wakker, wordt mijn geduld voor de tweede keer op de proef gesteld, omdat ik met geen mogelijk mijn kleintjes naar beneden krijg.

Wat er ook gebeurt, ik móét nu eerst koffie en een ontbijtje. Ik weet niet hoe, maar uiteindelijk belanden ze toch alle drie aan de ontbijttafel. Het ontbijt, er wordt gekibbeld over smeerkaas, pindakaas, wie eerst, wie daarna, zelf smeren en er pleurt minimaal één keer een beker om. 

En in de tussentijd staar ik naar mijn koffie. Denkend aan vroeger, toen er nog geen tijdsdruk was…

Oh shit, de tijd.

‘We moeten gaan! Schoenen aan, jas aan. O nee, jullie HAREN. Ga maar weer zitten. Hup, hup huhup!!’  Ik flats er snel een vlecht en wat staarten in. En dan moeten we echt gaan. Net voor de bel gaat rennen we naar de overkant. Thank God dat we tegenover school wonen.

Jeetje, ik wist dat ik geen ochtendmens was, maar nu weet ik het zeker. Ik ben géén ochtendmens, echt niet. Ik pleit daarom ook voor schooltijden die beginnen om 10.00. Op z’n vroegst.

Afbeelding: Shutterstock

Pin It

De verzameling hapt stof

Lang geleden toen ik nog geen kinderen had, minimaal zes jaar geleden, had ik zo nu en dan verzamelbuien. En zo was er ook de kinderboeken verzamelbui. Niet dat ik die las maar het leek me zo gaaf, want echte mooie boeken staan zo mooi in een boekenkast. Ik moest en zou de serie van Annie MG Schmidt, zoals Pluk van de Petteflet en Otje. Nog liever wilde ik de Roald Dahl klassiekers! Zoals Mathilda, De GVR en natuurlijk Sjakie en de chocoladefabriek.

Plaats maken voor Dikkie Dik en Jip en Janneke

Inmiddels is deze verzameling helemaal naar achter de kast ingeschoven. Want het moest plaats maken voor Dikkie Dik en Jip en Janneke. Maar nu gaat mijn kleuter richting de zes en wordt het tijd om het stof van deze gave boeken af te blazen. Want ik weet zeker dat zij de verhalen van Roald Dahl geweldig zal vinden! De boeken zijn grappig, een tikkie vreemd, lekker onvoorspelbaar en griezelig, daar smult mijn kleuter van. Maar ze zijn af en toe ook een beetje sadistisch en daar smul ik dan weer van.

magic

Dol op Roald Dahl

En wat blijkt!? Het klopt! Mijn dochter is dol op de boeken van Roald Dahl. Zelfs zo dol, dat er in de loop van de jaren een boekenbeurt over de Reuze Perzik gehouden wordt. Maar niet alleen de boeken zijn in trek, ook de verfilmingen van de eigenaardige verhalen vindt ze fantastisch! En dan komt opeens de DVD verzameling van de man van pas. Want had hij niet nog ergens de DVD van de Heksen op zolder liggen?

Mama, niet zingen!

Ik ben gek op zingen. Niet dat ik het goed kan, maar dat lijkt me wel heerlijk. Dat ik ontzettend hard kan brullen en dat het dan nog mooi klinkt ook. Als ik thuis ben of in de auto zit, dan laat ik mij wel eens gaan. Maar dan zijn mijn lieve kleintjes daar om mij op de realiteit te wijzen. ‘Mama, jij mag niet zingen!’ Als ik dan vraag waarom niet? Is  het antwoord: ‘omdat het niet mooi is’. Duidelijk zijn mijn kleintjes in ieder geval wel, subtiliteit moet ik nog een beetje bijschaven.

Toch mag ik zo nu en dan van mijn kleintjes zingen. Bijvoorbeeld met Sinterklaas en kerst, toen konden ze er geen genoeg van krijgen. Ik merkte toen ook hoe weinig van die kinderliedjes ik eigenlijk helemaal uit kon zingen. Simpelweg omdat ik de teksten niet wist. En het kwam ook wel eens voor dat ik een tekst op een compleet verkeerde melodie zong. Hoog tijd om wat hulp in te schakelen dus. Er bestaan hele handige en leuke liedjesboeken met cd. Zo zing je dus de juiste tekst én melodie. De vrolijke liedjesboeken hebben verschillende thema’s, zo is er ook een Sinterklaas- en kerstliedjesboek. Maar laat ik maar niet al te enthousiast worden, want voor ik het weet word ik weer terug op mijn plek gezet door mijn eigen kleintjes.

Soms ben ik bang

Soms ben ik bang, dan twijfel of schrik ik en hoop ik dat het allemaal goed gaat.

Waar ik bang voor ben is online shoppen! Ja ik beken. Ik twijfel over de maat, de kleur, de combinaties. Past het bij mijn kind, is het nodig, wat is de kwaliteit? En meestal schrik ik van de prijs. Als ik dan eindelijk gekozen heb, komt de volgende stap… betalen. Mijn man doet bij ons thuis de financiën en ik internet bankier dus alsof ik al jaren achter de geraniums zit. Elke keer als ik het doe (zo eens in de 4 maanden) lijkt alles weer nieuw op die site van ideal en onze bank en denk ik hoe was het nou ook al weer. En stiekem word ik daar onzeker van en klap ik de laptop weer dicht en is er dus niets online geshopt.

Telkens als ik het weer ga doen, hoor ik de stemmen van mijn onlineshop-verslaafde-vriendinnen “het is zo makkelijk”, “O heerlijk, ik struin het hele internet af voor dat jurkje”, “zo simpel en als het dan toch niet past stuur ik het gewoon terug”. En de paar keer dat mijn bestelling een feit is geworden viel het mij tegen of was het gewoon fout. Net te klein of niet helemaal de kleur. Dus mijn twijfels zijn niet op niets gebaseerd! En terug sturen vind ik helemaal niet simpel. Door weer en wind op maandagmorgen naar een post nl punt, dat dan nog gesloten blijkt te zijn… Grrr.

Het liefst shop ik met mijn man en twee kids bij ons in het ‘grote overdekte alles van je nodig hebt winkelcentrum’. Van de standaard winkels die je in elke stad vindt tot wat kleinere shopjes, daar slaag ik.
Het ingewikkelde is nut en noodzaak, comfort, kwaliteit, mode, past het bij mijn kind, mogelijke combinaties en budget te combineren. En dit geldt voor online en offline shoppen. Dan denk ik wel eens ‘zal ik een personal shopper inhuren?’.

Heerlijk avondje is gekomen…

Eindelijk is het zover. Vele kleintjes hebben er naar uitgekeken, naar dit heerlijk avondje. Mijn kleintjes hebben hun avondje eigenlijk al gehad. Afgelopen zaterdag bezochten wij het plaatselijke Sinterklaashuis en als klap op de vuurpijl kwam Zwarte Piet aan het einde van de middag een zak vol cadeautjes brengen.

Mijn kleuter kreeg één van de Equestria girls, een omgetoverde Little Pony die is getransformeerd naar een tienermeisje. Mijn peuter een afstandbestuurbaar auto, de Nikko Vaporizr Nano om precies te zijn. Misschien nog iets te hoog gegrepen, na het uitpakken zien wij namelijk 8+ op de verpakking staan. (De Sint had last van projectie). En de dreumes kreeg een kassa, compleet met pinautomaat.

Naar ons idee heeft iedereen gekregen wat hij of zij wilde. Althans… dat dachten wij. Want wat blijkt, de kleuter en de peuter zijn laaiend enthousiast over de kassa en richten meteen een complete winkel in. De dreumes trekt zich terug met het Equestria girls popje en gaat rustig de haartjes ervan kammen. En de man vermaakt zich prima met afstandsbestuurbare auto. Ook de Sint zit er weleens een beetje naast, maar ach, een heerlijk avondje was het wel.

Fijne Sinterklaasavond allemaal!

Pieten

Hoe vul ik mijn tijd?

‘Wat ik dagelijks gebruik of zou moeten gebruiken voor mijn kleintjes’. Dat is de ondertitel van voor mijn kleintje. Mijn tijd. Dát is wat ik dagelijks zou moeten gebruiken voor mijn kleintjes!

Over de psychologische boeg

Vandaag eens over de psychologische boeg. Wat gebruik ik om mijn kids op te voeden, te verzorgen en lief te hebben. Of wat gebruik ik niet. Negatief zijn lijkt soms makkelijker. Geduld, dat is echt mijn valkuil.

‘Ik wil…’

Mijn zoon van 3 zegt vaak : ‘ ik wil eigenlijk…’ Dan roep ik wel eens ‘je moest eens weten wat ik wil’. Dan denk ik aan mijn mail checken, rommel opruimen, koken of mijn nagels lakken. Ik wil te veel in weinig tijd…

Tijd en geduld

Maar wat wil ik nou eigenlijk wel? Ik werk 3 dagen, doordeweeks ben ik dus 2 dagen met mijn oogappeltjes thuis. Die tijd is kostbaar en toch wil ik het vol plannen met dingen die ‘moeten’. Ik hou van een schoon huis en dat lukt goed als ik de  hele dag blijf hollen. Maar eigenlijk wil ik met mijn kids spelen, hen leren hoe de wereld in elkaar zit en ze opvoeden tot grote jongen en grote meid. Daar heb ik een hoop tijd en geduld voor nodig.

Dag!

Op mijn mamadagen stel ik een nieuw doel: verzorgen en volstoppen met liefde. Vandaag ga ik het weer proberen. Dag wasmachine, dag telefoon en laptop, dag stofzuiger. Jullie zie ik weer als het belangrijkste uit mijn leven heerlijk ligt te slapen.

En daarna ga ik weer lezen uit ‘how to talk to kids’ een inspirerend en praktisch boek over omgaan met kids. Ik pak het er eens in de zoveel tijd weer bij om mijn opvoed-skills te verbeteren.

moeder

 Pin It