Columns | Voormijnkleintje.nl

Een tijd afspreken en dan ook daadwerkelijk op die tijd aankomen, het is een dingetje waar ik sinds kort mee worstel. Niet zozeer omdat ik het vervelend vind dat mensen te laat komen, deze mensen zijn volgens onderzoek namelijk veel succesvoller in het leven. Nee, ik kwam er achter dat een aantal vriendinnen van mij het vervelend vinden dat mensen te laat komen.

Ik was nooit te laat

En dat zette me aan het denken. Vroeger kwam ik namelijk nooit te laat. Ik was altijd op z’n minst een kwartier te vroeg. En natuurlijk had ik wel begrip voor noodsituaties, als je vast staat in het verkeer kun je geen kant op. Logisch. Maar met gekke smoesjes dat de brug open stond, of dat je kat verdwaald was hoefde je niet aan te komen.

Waar ging het dan mis? Waar heb ik mijn principes laten varen? Waarom irriteer ik me niet wanneer mensen te laat komen, zelfs zónder gek smoesje?

Ik kreeg kinderen.

Kinderen

En met kinderen zijn er altijd noodgevallen. Zo is op het moment van vertrek altijd wel iemand z’n schoenen kwijt. Wat is dat toch met die schoenen, we hebben speciaal een freaking schoenenkast neergezet, helemaal alleen voor de schoenen. En altijd, werkelijk áltijd is er iemand in dit huis op zoek naar zijn schoenen.

Het kan kan zijn dat er nog iemand moet poepen. Het zinnetje ‘Kom jongens, we gaan’ is poep-opwekkend, dat kan niet anders. Maar ja, weet je, je gaat ook niet voordat je de auto in stapt zeggen dat hij het maar even moet ophouden…

Tanden poetsen, ook zo’n dingetje. Je wil natuurlijk niet met een graflucht uit je mond bij het feestje aankomen. Er moet dus nog even snel gepoetst worden! Snel poetsen? Whahaha, als ik het aan mijn kinderen overlaat, dan staan ze eerst een kwartier gekke bekken te trekken in de spiegel.

“Waarom heb je je pyjamabroek nog aan?” En dat op het moment dat je de auto in wil stappen.

Beter laat dan nooit

Ik zou me druk kunnen maken om de vijf minuutjes, het kwartiertje, of het half uurtje dat we te laat komen. Maar waarom? Ik heb het al druk genoeg op het moment van vertrek.

Bovendien, beter laat dan nooit, toch?

Afbeelding: Shutterstock

Kind, Columns

Nee is nee! Niet misschien en al zeker geen ja

Pauline

Ik heb mijn kinderen zelf leren praten. Ik neem daar de volle verantwoordelijkheid voor en ik zal (nu) ook niet gaan klagen over het volume wat er uit die bekkies komt, of bepaalde woorden waarvan ik me afvraag ‘hebben ze dat van mij geleerd?’. Nee, dat leren praten is aardig gelukt. De betekenis van woorden daarentegen, daar is ergens iets mis gegaan.

Nee is nee

Op school leren ze veel qua woordenschat, synoniemen, noem maar op. Nu niet gaan doorvragen, ik heb namelijk geen idee wat ze daar allemaal leren. Eén ding weet ik wel, de basis principe van het woordje ‘nee’, dus de betekenis daarvan heb ik in het verleden meerdere malen duidelijk uitgelegd.

Toch begrijpen ze het niet.

Hoe dan?

Lees meer

Kind, Columns

Blijf van mijn kind af!

Pauline

Omdat mijn kind de woorden niet kan uitspreken, doordat ze de woorden niet kent, of simpelweg niet weet hoe, betekent het niet dat er geen grenzen zijn. Want wie ben jij om te denken dat je het recht hebt om mijn kind aan te raken?

Het klinkt misschien heftiger dan dat het is. Want met aanraken bedoel ik ‘alleen maar’ een aai over de wangen, optillen, kietelen of een knuffel geven. Heel onschuldig, maar wat als het kind er helemaal niet van gediend is?

Mijn dochter was nooit zo aanrakerig, zeker niet bij vreemden. Ze dook dan weg achter mijn benen of zocht een vluchtoord in mijn schouder. Lees meer

Columns, Kind

Redenen om ruzie te maken

Pauline

Mijn kinderen kunnen prima met elkaar overweg. Totdat ze het niet meer kunnen, dan beginnen ze elkaar te irriteren en slaan ze vervolgens elkaars de hersenen in. Zonde, want ze hebben best mooie koppies. Als ze eenmaal op dat punt zijn beland, is er geen weg meer terug. Wat de één doet, doet de ander terug en het gaat van kwaad tot erger.

Ruzie maken met je broer of zus is volkomen normaal. Het hoort erbij. Het is ook niet iets van de laatste jaren, het is altijd, sinds het begin van de mensheid, al zo geweest.

Dat neemt niet weg dat het voor een moeder verschrikkelijk irritant en vooral vermoeiend is. Er zijn momenten geweest dat ik dacht, prima ‘survival of the fittest’, ga je gang ik zie wel met wie ik overblijf. Lees meer

Kind, Columns, Voor papa

Lieve kinderen, daar zit je vader!

Pauline

Lieve kleintjes,

Ik wil jullie graag aan iemand voorstellen. Ik dacht dat ik dat officieel al eens had gedaan, maar blijkbaar heeft die introductie niet zoveel indruk gemaakt, want jullie lijken deze persoon compleet te zijn vergeten. Wellicht komt hij jullie toch wat vaag bekend voor en waarschijnlijk zie je hem hier ook weleens door het huis dartelen. Of op de bank zitten.

Dat komt omdat hij hier woont, hij eet ook elke avond mee, mocht je dat nog niet zijn opgevallen. Gaat er al een belletje rinkelen? Die man die zo goed kan minecraften en elke avond even met je vecht op het grote bed. Weten jullie het weer? Nou dat, lieve kleintjes, dat is nou jullie vader.

Ik wijs jullie er even op, want ik heb zo een vaag vermoeden dat jullie niet helemaal realiseren dat hij ook dingen kan doen.

Hij valt niet op, ik weet het. Hij heeft een soort magische schutkleur, ik ben er jaloers op. Lees meer

Kind, Columns

Ik wil geen vrienden met je zijn

Daan

Ik krijg regelmatig vriendschapsverzoekjes op Facebook of volgverzoekjes op Insta. Soms zijn het mensen waarvan ik denk, ‘wie ben jij dan, waar moet ik jou van kennen?’. Soms zijn het oude bekenden, waarvan ik denk, ‘ooohhh, ik was je helemaal vergeten, maar hoi leuk dat je ook nog leeft’. En soms zijn het mensen waarvan ik denk, ‘hoezo vrienden?’. Dat zijn namelijk de vrienden van mijn kinderen.

Vrienden van mijn kinderen dus. 7-8-9 jarige kinderen. Wat doe je in hemelsnaam op social media?? Zo, dat is eruit.

Ik begrijp heel goed dat je kinderen moet leren om te gaan met internet, de sociale media en alles wat bij deze (voor mij) nieuwe technologie komt kijken, maar mag ik het alsjeblieft eerst zelf even uitzoeken? Ik begrijp ook heel goed dat je als ouder een vinger in de pap wil hebben, betreffende Instagram, Facebook en dat soort ongein. Dat je controle wil hebben, waar mogelijk en dat je daarom vrienden wordt met je eigen kinderen. Als het tieners zijn. Want serieus, 7-8-9 jarige kinderen hebben toch nog helemaal niks te zoeken op social media? Lees meer

Columns, Ja papa, Voor papa

Een competente papa!

Ja-papa

Een tijd terug was er een relletje over de doorgeslagen toetsdrang op scholen in Nederland.
Er was een wetsvoorstel ingediend voor het invoeren van een toets op kleuterscholen en half politiek Nederland trok ten strijde tegen deze Kleutertoets. Een meerderheid stemde tegen, waardoor de Kleutertoets voorlopig van de baan lijkt. Ondertussen wordt er toch vrolijk doorgetoetst, en lijkt er zelfs een heuse toetsmaffia in Nederland aan het werk te zijn! Jammer, want het toetsen van de prestaties van kleuters lijkt mij sterk overdreven.

Maar kennelijk vinden we het toch belangrijk om de prestaties langs de meetlat te leggen, dus waarom dan niet ook de prestaties van aanstaande papa’s testen? Als er één onderdeel van het leven is waar je over adequate kennis en de juiste competenties moet beschikken is het wel voor het opvoeden van kinderen.
Dus in plaats van dat Cito arme, kleine kleutertjes onnodig onder druk zet met een Kleutertoets, waarom niet een Papatoets? Lees meer

Baby, Columns

De schaduwkant van thuisblijfmoeder zijn

Pauline

“Wat een luxe dat je thuis mag blijven bij de kinderen! Jij hebt geen recht van klagen.” Of deze: “Wat fijn dat jij geen enkele mijlpaal hoeft te missen.” Het is waar, het is een luxe. En het klopt, het is heel fijn dat een thuisblijfmoeder alle fases meemaken mag. Het is een keuze die zelf gemaakt is, een keuze waar je als het goed is achter stond. Een keuze gemaakt voor de kinderen, voor het gezin. Een keuze om in te leveren, maar dat is niet erg, want je krijgt er zoveel voor terug.

Een thuisblijfmoeder heeft geen recht van klagen.

Toch is er een schaduwkant. De schaduwkant van thuisblijfmoeder zijn. Thuisblijfmoeder zijn is zwaar.

Het schuldgevoel. De eerste tijd dat ik thuis was bij mijn kinderen, heb ik me vooral schuldig gevoeld om het feit dat ik thuis kón zijn bij mijn kinderen. Dikwijls kreeg ik van andere moeders te horen dat zij wel moesten werken, anders zouden ze niet rondkomen. Of het oordeel dat ik niet zou bijdragen aan de samenleving, of niks nuttigs deed voor de samenleving, heeft mijn schuldgevoel vaak genoeg opgerakeld. Lees meer

Columns, Kind

Het geven van ADHD medicijnen

Daan

Daar stond ik dan. Radeloos met een potje pillen in mijn handen. Ik had de strijd opgegeven, maar nu begon ik weer aan een nieuw gevecht. “Het is goed”, zei ik overtuigend. “Dit is goed, hier zul je je beter door voelen.” Maar van binnen schreeuwde ik, hoe kun je dit doen!?

Dit was de dag dat we begonnen aan de medicijnen. De medicijnen die mijn wilde, levendige, onbeheerde en luidruchtige zoon moesten helpen, rust in zijn hoofd moesten geven. Ik heb gevochten tegen de medicijnen. Mezelf moe gestreden met een natuurlijke aanpak. Minder suiker, minder kleurstof, een speciaal dieet, attributen waarmee hij zijn energie kwijt kon, ik heb hem laten gaan op momenten dat hij moest razen. Het mocht niet baten, het was niet genoeg. Lees meer

Baby, Columns, Ja papa, Overige, Voor papa

Het probleem van opvoedboeken – aldus papa

Ja-papa

Er zijn vele boeken geschreven over hoe je het beste je kinderen kan opvoeden, ik denk dat die voornamelijk door vrouwen worden gelezen.

Dit soort boeken zijn niet aan mannen besteed.
Mannen zijn voornamelijk praktisch en efficiënt ingesteld en willen gelijk rendement voor hun investering. Het probleem van opvoedboeken en de methodes die daarin beschreven worden is dat het rendement onduidelijk is. Als alles goed gaat, je kids goed naar je luisteren en jij alles onder controle hebt dan heb je al die (goedbedoelde) adviezen niet nodig, maar juist als je kids niet willen luisteren, jijzelf doodmoe bent en ze het bloed onder je nagels vandaan halen reageer je primair en heb je dus ook niets aan die boeken. Het vraagt vaak een verandering van gedrag die tijd kost om in te slijten, waar de meeste mannen het nut niet van in zien. Lees meer