Jij bent er aan toe, maar ik nog niet

kind loslaten

Je kind stimuleren om zelfstandig te worden, het is een leerproces. Voor moeder.

“Mama, mag ik de hond uitlaten?”
“Ja hoor, ga maar met mij mee.”
“Nee mama, ik wil de hond uitlaten. Alleen.”
“Uuhhh, is dat nou wel zo verstandig?”

En daar ging ze, met de hond die drie keer zo sterk is, maar wel steeds beter luistert.

“Alleen een rondje om de school! En als je andere honden tegen komt moet je Lily heel strak vast houden.” 
“O ja, en je moet wel de drollen opruimen!”  

Lees meer

Moeten we niet weer eens gewoon gaan opvoeden?

Vanavond begint er weer een nieuw seizoen van Jo Frost Nanny on Tour. Leuk, kunnen we weer met z’n allen gaan bitchen op Jo Frost over hoe zielig het wel niet is om die kleine tere zieltjes op de trap te zetten. Helemaal alleen, afgesloten van de woonkamer waar alle shit gebeurt.

Want dat is wat we er tegenwoordig van vinden toch? We vinden het zielig. We vinden het fout, om zo over de behoeftes van je kleintje heen te walzen en te negeren. Och wat doet dat pijn om te zien.

Ik zal het niet ontkennen. Het gaat ook door mijn hoofd. Arm kind, geef het gewoon een knuffel, een kus en klaar. En toch behoor ik niet tot de anti-Jo-Frost groep. Ik behoor daar niet toe, omdat ik weet dat dit soort scenario’s in de praktijk heel anders uitwerken, dan hoe ze zich in mijn hoofd afspelen.  Lees meer

Geef nooit op! Oké, stop er maar mee…

Ooit riep ik heel hard: “Mijn kleintjes gaan eerst hun zwemdiploma halen en dan zien we wel verder.” Dat zwemdiploma vond ik gewoon het belangrijkste, dat was een must. Dat vind ik overigens nog steeds, maar het woordje eerst is komen te vervallen.

Inmiddels heeft mijn oudste kind haar zwemdiploma, maar er ook al een aantal clubjes op zitten. De kleuter is nog bezig met het halen van zijn zwemdiploma en gaat naar KungFu les, en ik denk dat voor de peuter balletles wel erg leuk zal zijn…

Geen volhouder

Nee, aan het regeltje ‘eerst zwemdiploma’ kon ik me niet houden. Ik ben blijkbaar niet zo een volhouder. En mijn 7-jarige heeft dat trekje een beetje van mij overgenomen. Ook zij is niet zo een volhouder.

Ze zat op blokfluitles en ze stopte er mee. Ze snapte er, naar eigen zeggen, geen bal van! Ze zat op KungFu en ze stopte ermee. Ze houdt namelijk niet van ‘vechten’. Ze zit op turnen en het liefst stopt ze er mee, ze wordt er namelijk zo moe van.

Slap ouderschap

En ik liet het gebeurenik liet haar stoppen met haar clubjes. De maatschappij zal het misschien bestempelen als ‘slap ouderschap’,  maar het kan mij vrij weinig schelen wat de maatschappij ervan denkt, ik heb er mijn redenen voor.

Ik zie het meer als proberen, mijn kinderen proberen iets om te kijken of ze het leuk vinden en of ze er misschien een beetje talent voor hebben. Ze verkennen de mogelijkheden van zichzelf en van de wereld. Ze gaan op onderzoek uit, ze ondernemen, ze proeven van allerlei smaken totdat ze de juiste smaak te pakken hebben. Of zo.

Loslaten wat niet gelukkig maakt

En ja, daar hoort opgeven en loslaten wat niet gelukkig maakt ook bij. Niets mis mee. Denk ik. 

En hoezeer ik ook graag ‘geef nooit op’ stimuleer, ben ik ook heel makkelijk in het zeggen ‘oké, stop er maar mee’. Want uiteindelijk, als ze iets echt niet leuk vinden, vinden ze het ook echt niet leuk.

En zo is het, nu stop ik.


Afbeelding: Shutterstock

Beste moeder die van alles ‘moet’

Werd jij vanmorgen ook wakker met een to-do lijstje met dingen die je vandaag echt gedaan moest hebben? Bij het wakker worden wist je eigenlijk al dat het een erg ambitieus lijstje zou zijn. Afspraken verzetten, rekeningen betalen, badkamer schoonmaken, de was bijwerken, boodschappen doen, telefoontje plegen, kinderen naar school brengen en ophalen, tussendoor hulpmoeder spelen, eten bereiden, de trap opruimen en schoonmaken, lege flessen wegbrengen en dan nog ergens koffie drinken (ja ook dat staat op het lijstje, kun je in ieder geval iets afstrepen).

O ja, en dan hebben we ook het kleintje nog die ergens aandacht vraagt. En verdient.

Zoals ik al zei, bij het opstaan wist je al dat je ambitieus zou zijn. Maar beste moeder die van alles ‘moet’, niets moetLees meer

Mind your language

Waar ik nu echt van kan genieten… Nou, de gevatte uitspraken uit de mond van mijn bijna 4 jarig kleintje! Hieronder een kleine selectie:

Mama, we kunnen niet naar de kapper want het fietsstoeltje is gejat

Ons vast kapstertje woont niet ergens waar je makkelijk met auto of OV heet gaat, dus fiets + fietsstoel is een must. Mijn mond viel open van verbazing toen hij zelf het verband had gelegd dat fietsstoel weg = niet naar kapper!

Nog één minuutje

Het equivalent van “ik tel tot 3”, wanneer hij nog even wil doorspelen oppert ie zelf dat ie over een minuutje echt gaat opruimen!

Zeg dan maar “Vooruit dan maar”

Toen we bij de sapjes stonden en hij de suggestie voor sinaasappelsap deed en ik nog twijfelde of we niet eens een keer wat anders moesten kiezen. Stem ik zo vaak in? OMG  Lees meer

27x wanneer ik dacht ‘Fok off!’

We weten inmiddels allemaal dat ‘moeder zijn’ geen appeltje-eitje is. Nee, je wordt dagelijks op de proef gesteld door bepaalde opmerkingen, bepaalde mensen en bepaalde situaties. En er valt simpelweg niets aan te veranderen. Het enige wat je kunt doen, is heel hard in je hoofd denken ‘FOK OFF’, wat dat ook betekenen mag…

Nu ben ik inmiddels een aantal jaartjes aan het moederen en heb ik dus behoorlijk wat keren ‘Fok off!’ gedacht.

Dit zijn de meest voorkomende.

– ‘Geniet er maar van, want het gaat zo snel…’ En dat na een nacht van 3 uurtjes slaap, koffie die koud is geworden, een kolere krijsbui van jouw nageslacht en een poepluier die langs een spekbeentje leegloopt… Mag het aub allemaal wat sneller gaan? 

– ‘Waarom ga je niet naar de sportschool?’ Heb je mij vandaag niet 20 keer de trap op zien gaan met die tonnen wasgoed terwijl ik een peuter op mijn nek had zitten?

– Degene die je kleintje klei of, erger nog, glitters cadeau geeft…

‘Fok off!’ 

Lees meer
moeder is vrij

Ik laat er geen traan om!

Ik ben dus niet zo’n moeder die al weken op ziet tegen het moment dat mijn kind voor het eerst naar het kinderdagverblijf gaat, of school, of uitlogeren. Ik heb daar ook nog nooit een traan om gelaten. Nee, ik breng mijn kind vol enthousiasme weg en loop bijna fluitend terug naar huis. Wat een vrijheid…

Lekker lang zonder vragenvuur, of mopperend gehuil onder de douche staan. Tijd om lekker door het huis op keiharde muziek te dansen terwijl de haarverf voor de grijze haren intrekt. Probeer dat maar eens met kids, mijn super blond mannetje had ineens een bruine plek in z’n haar… Zo gek! En laten we het maar niet hebben over die beige bank (ja wij vonden pre-kids deze beige bank prachtig).  Lees meer

Ouderschap versus Puberteit

pubers

Zodra je ouder wordt, ga je eigenlijk weer een beetje terug naar je puberteit. Je zou het misschien niet verwachten, maar er zijn zoveel overeenkomsten tussen het ouderschap en de puberteit.

Die magische jaren van de puberteit beleef je als ware opnieuw tijdens je ouderschap. Ik weet alleen niet of dit nou de dingen zijn die je wílt herbeleven…

– Het nachtleven. Tijdens de puberteit zijn er heel wat korte nachtjes gemaakt. Al snapte ik zelf nooit waarom dat uitgaan nou de hele nacht moest duren. Tijdens het ouderschap beleef je het nachtleven weer helemaal opnieuw, wel in een geheel andere dimensie. Maar je snapt nog steeds niet waarom het de hele nacht moet duren.  Lees meer

Tips bij het voorlezen van kinderverhalen

Voorlezen. Als ik heel eerlijk ben is het niet mijn grootste hobby. Ik word er lui van en mieter halverwege het verhaal weleens in slaap. Als het diezelfde uitwerking nou ook op mijn kleintjes zou hebben, dan was er geen probleem. Maar de kleintjes willen weten hoe het verhaaltje eindigt en dus krijg ik een por en word ik abrupt uit mijn dutje gehaald.

Je ziet, voorlezen is een hele opgave.

Maar soms gaat het voorlezen wel goed. Dan vloeien de kinderverhalen zo uit mijn mond. Meestal zijn het de verhalen die op rijm geschreven zijn, ik houd ervan!

Heb je ook wel eens moeite met voorlezen? Misschien heb je wat aan deze tips.  Lees meer

5 feitjes over een eerstgeborene

oudste kind

Afbeelding: Shutterstock

Zelf weet ik niet hoe het is om de oudste te zijn. De eerstgeborene. Met twee grotere broers ben ik namelijk de jongste. Dat geeft wel eens problemen bij ons inlevingsvermogen voor onze oudste. Zij is hier in huis de enige met deze ervaring, zij weet wel hoe het is om de oudste te zijn en ik geloof best dat dat niet altijd meevalt.

Van een eerstgeborene zou je theoretisch een aantal dingen verwachten, maar in de praktijk blijken de feiten anders.

Feitje 1. Een oudste kind is niet graag alleen. Je zou denken dat een oudste kind heel goed alleen kan zijn. Hij of zij is tenslotte een tijdje enigst kind geweest en heeft veel tijd doorgebracht alléén met de ouders. Maar niets is minder waar. Mijn oudste kan heel slecht alleen zijn, zo slecht dat ze een tijdje zelfs een denkbeeldig vriendinnetje had.

Als je er even simpel over nadenkt, is het ook helemaal niet zo gek dat een eerstgeborene maar slecht alleen kan zijn, ze was namelijk nooit alleen. Toen ze net geboren was en huilde, pakte ik haar op. Als ze wilde spelen, speelde ik met haar. Ik deed een cursus babymassage, ik ging babyzwemmen, ik maakte baby-speeldate’s, ik deed alles met mijn baby.

Vind je het gek dat ze nu niet graag alleen is?  Lees meer