We hebben nog een paar vrije dagen tegoed, maar het kamperen in dé zomervakantie is weer volbracht, met tent en al. Er zijn herinneringen gemaakt en ik zet de traditie ’23x wat er gebeurde’ voort. Het is namelijk best enerverend om te zien hoe de ontwikkelingen betreft onze vakanties zijn. Waar ik in 2015 nog opperde om tijdens onze gezinsvakantie mijn gezin thuis te laten, geniet ik anno 2017 keihard van mijn gezin tijdens drie weken kamperen. Lees meer
Die moeder heeft na drie dagen de borstvoeding al opgegeven! Het was niet haar ding, zei ze. Hoezo niet haar ding? Het is de freaking natuur die het zo bedacht heeft, maar het is niet haar ding… Wat een slap excuus!
Beste moeder, waarom zo oordelen?
Die moeder geeft na negen maanden nog steeds borstvoeding. Dat ziet er toch niet uit, zo’n groot kind aan de tiet. Het mens spoort niet, wil ze niet een keer een avondje uit of zo? Lees meer
Ik word wakker, pak zoals gewoonlijk mijn telefoon. De eerste keer om mijn snoozeknop in te drukken. De tweede keer om mijn Facebook te openen. Ik zie een peutertje met het meest lieve lachje, de schattigste tandjes en ondeugende oogjes. ‘5 jaar geleden’, staat erboven. Ik draai me om en zie daar een lang lijf naast me liggen. Een mond vol met tanden die te groot zijn voor haar kaken. En ogen die niet open willen, want ze wil uitslapen! Maar ze is jarig, moet ze niet naast mijn bed staan springen, vragend om haar cadeautje?
Vijf jaar geleden alweer! Een vleug van onbestemde gevoelens golft door me heen. Bedankt Facebook, voor deze herinnering. Bedankt dat je me weer eens laat voelen hoe snel de jaren gaan. Hoe graag ik dit wilde, hoe vaak ik de tijd vooruit keek, maar vergat te kijken naar het moment. Lees meer
Een groot deel van mijn volwassen bestaan ben ik moeder. En na drie kinderen is het me langzaam maar zeker duidelijk geworden. Deze kinderen kosten me kapitalen! En niet zozeer omdat hun wensenlijstje zo groot is, maar omdat ze werkelijk alles slopen wat ze aanraken met die kleverige, vettige en vooral onhandige vingers. Het doet er niet toe hoeveel waarschuwingen, hoeveel uitleg, of hoe vaak ze een geflipte moeder meemaken. Er gaat gaandeweg altijd wel iets kapot.
Voor zover ik al materialistisch was, is er van dat materialisme weinig over. Ik heb inmiddels geleerd me niet te hechten aan spullen. En ook niet aan mijn bankrekening. Lees meer
Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent, weet je ook dat dit je geld gaat kosten. Heel veel geld, wat zo nu en dan voelt als weggegooid geld. Ik bedoel, de eerste aanschaf vanwege je wereldwonder, een zwangerschapstest, pies je zelfs gelijk onder. Maar goed, ben je als ouder in spé een beetje voorbereid, dan heb je wat geld gespaard voor een kinderkamertje, kinderwagen en alles wat erbij hoort om zo’n kindje te verwelkomen op deze aardkloot.
En hoe goed je berekeningen ook zijn, toch houd je het niet voor mogelijk hoeveel kinderen je uiteindelijk kosten. Want buiten het standaard levensonderhoud en alle spullen die ze van je slopen, wat ook weer geld kost, wordt er ook nog verwacht dat er gespaard wordt voor de eventuele studie. Lees meer
Je houdt van je kinderen en je gaat voor ze door het vuur. Liefde, daar draait het om toch? Fout gedacht! Want als je dacht dat je kleutermeisje kattig en onredelijk was, dan heb je nog nooit een discussie gevoerd met een tienermeisje. De geestelijke gesteldheid van een tienermeisje zit zo complex en ingewikkeld in elkaar, dat houd je niet voor mogelijk.
Het heeft niks met je opvoeding te maken, je deed het prima tot nu toe. Je tienerdochter kan er ook niks aan doen, het is de turbulente en onduidelijke wereld waarin ze nu leeft. Maar beste vader van een tienerdochter, nu is het wel de tijd voor jou om te beseffen welke rol je speelt. Lees meer
Het uur van 16:30 tot 17:30 vind ik altijd maar lastig door te komen. Het is een rampuur. De kinderen lopen vaak met hun ziel onder de arm en ik kan mezelf nog niet toestaan om de televisie aan te zetten. Maar het is weer achter de rug, want ik heb de klok 17:30 zien aantikken. De kinderen zitten rustig op de bank een filmpje te kijken en ik kan aan het avondeten beginnen, wetend dat het nog een half uurtje duurt voordat mijn man weer thuiskomt.
Maar dan gaat de telefoon en ik vrees het ergste. Ik wil het belletje negeren, ik wil het niet horen. Nee, niet nu, niet vandaag! Maar ik kan er niet omheen en dus antwoord ik de telefoon maar weer.
“Schat, ik ben een uurtje later.” Lees meer
Ik ben twee en ik zeg nee? Ik ben mama en ik zeg kaBAMa! Gewoon omdat het rijmt. En omdat ik weleens ontplof. KABAM.
Ben je ooit weleens ontploft in het bijzijn van je kinderen? Sterker nog, je kinderen waren de reden van je ontploffing. Je voelde het borrelen, pruttelen, het wordt heter en heter, je probeert het te onderdrukken, je telt tot tien, tot twintig en… KaBAMa! Het is onvermijdelijk, elke moeder heeft er vroeg of laat mee te dealen. Het is niet je peuter die in een driftbui verzeild raakt, nee het is mama.
Niemand is perfect en kan altijd rustig blijven, ongeacht hoe graag we het ook willen of hebben voorgenomen. Kinderen, en in het speciaal je eigen bloedjes, weten die knopjes gewoon te vinden. En ze weten ook precies ver genoeg te drukken zodat het alarmpje afgaat. En hard ook. Lees meer
“Mag ik mijn jas uit?”, vraagt een meisje tijdens de overblijf. “Nou laat je jas nog maar even aan, het windje is nog wel fris hoor”, antwoord ik haar. Ze is het er duidelijk niet mee eens, want in de twintig minuten dat we buiten zijn loopt ze continu dreinend achter mij aan. Jammerend “ik wil mijn jas uuuuuiiiitttt, ik heb het zooooo waaaarm”.
Eigenlijk wil ik het negeren, ik wil die keuze helemaal niet maken. Ik heb al genoeg discussies met mijn eigen kinderen over kleding. Waarom denken kinderen dat ze bij het zien van één zonnestraal gelijk in hun bikini kunnen rondlopen? Doe niet zo moeilijk, hou je jas gewoon aan!
Of ben ik degene die moeilijk doet? Lees meer
De laatste tijd laat ik weer iets te vaak aan mijn kinderen zien dat ‘ik ook maar een mens ben’. Je weet wel, zo een mens dat ongegeneerd overkookt. En dat wil ik niet, het geeft namelijk zo een onnodig rommeltje. Maar ja, als het vuur te hoog staat en niemand draait het terug, dan is er af en toe gewoon geen ontkomen aan.
Naderhand komen de schuldgevoelens, want voordat ik kinderen kreeg had ik het opvoeden niet zo bedacht. Ik ben een moeder die te vertrouwen is en altijd achter haar kinderen blijft staan. Ik ben geen moeder waarvan de kinderen zich goed gedragen alleen maar om te voorkomen dat mama niet boos wordt. Lees meer