Voor mama | Voormijnkleintje.nl

De meeste van ons zijn getrouwd met een geweldige, lieve, zorgzame en in sommige gevallen ook een geweldig uitziende man. Althans, dat was de bedoeling. Het zou kunnen dat er gaandeweg het één en ander misging, maar laten we uitgaan van het positieve. Hij is een fijne partner, een geweldige minnaar en de meest liefdevolle vader. Mannen zijn geweldig!

Totdat ze een griepje krijgen. Dan worden het de meest dramatische, jankende, harige kinderen die er zijn. Ho ho, oké, niet jouw man. Jouw man is uitgesloten van dit clichématige beeld. Maar mijn man past precies in dit geijkte plaatje. Ik heb dit namelijk recent meegemaakt. Een man die ligt te kreunen in zijn bed, huilend om zijn moeder omdat hij denkt dit niet te overleven. Het is aandoenlijk, het is vermoeiend, het is lachwekkend. Lees meer

Voor mama, Voor papa

Sekspraatjes vullen geen gaatjes

Daan

Seks verandert nogal na het krijgen van kinderen. Maar daar hebben we het meestal niet over. Wist jij veel dat die eerste keer na een bevalling als een soort tweede ontmaagding aanvoelt. De spanning alleen al. En de hartverwarmende passie is ver te zoeken. Je mag blij zijn dat je zo nu en dan je zin over hoe je dag was zonder onderbrekingen af kunt maken, om over een potje vrijen maar te zwijgen.

Toch kunnen wij moeders onderling uren praten over seks. En dan vooral over redenen om het niet te hebben. Want laten we eerlijk wezen, soms is je zin ver te zoeken en dat heeft zo zijn redenen.

Je aambeien jeuken

De gedachten aan slapen is veel opwindender dan de ideeën waar je partner mee komt. Laat me slapen, schreeuw je diep van binnen. Bovendien beginnen je aambeien te jeuken. Lees meer

Columns, Kind, Voor mama

Ik schreeuwde weer eens

Pauline

De laatste tijd laat ik weer iets te vaak aan mijn kinderen zien dat ‘ik ook maar een mens ben’. Je weet wel, zo een mens dat ongegeneerd overkookt. En dat wil ik niet, het geeft namelijk zo een onnodig rommeltje. Maar ja, als het vuur te hoog staat en niemand draait het terug, dan is er af en toe gewoon geen ontkomen aan.

Naderhand komen de schuldgevoelens, want voordat ik kinderen kreeg had ik het opvoeden niet zo bedacht. Ik ben een moeder die te vertrouwen is en altijd achter haar kinderen blijft staan. Ik ben geen moeder waarvan de kinderen zich goed gedragen alleen maar om te voorkomen dat mama niet boos wordt. Lees meer

Voor mama, Columns

Beter laat dan nooit, toch?

Pauline

Een tijd afspreken en dan ook daadwerkelijk op die tijd aankomen, het is een dingetje waar ik sinds kort mee worstel. Niet zozeer omdat ik het vervelend vind dat mensen te laat komen, deze mensen zijn volgens onderzoek namelijk veel succesvoller in het leven. Nee, ik kwam er achter dat een aantal vriendinnen van mij het vervelend vinden dat mensen te laat komen.

Ik was nooit te laat

En dat zette me aan het denken. Vroeger kwam ik namelijk nooit te laat. Ik was altijd op z’n minst een kwartier te vroeg. En natuurlijk had ik wel begrip voor noodsituaties, als je vast staat in het verkeer kun je geen kant op. Logisch. Maar met gekke smoesjes dat de brug open stond, of dat je kat verdwaald was hoefde je niet aan te komen.

Waar ging het dan mis? Waar heb ik mijn principes laten varen? Waarom irriteer ik me niet wanneer mensen te laat komen, zelfs zónder gek smoesje?

Ik kreeg kinderen.

Kinderen

En met kinderen zijn er altijd noodgevallen. Zo is op het moment van vertrek altijd wel iemand z’n schoenen kwijt. Wat is dat toch met die schoenen, we hebben speciaal een freaking schoenenkast neergezet, helemaal alleen voor de schoenen. En altijd, werkelijk áltijd is er iemand in dit huis op zoek naar zijn schoenen.

Het kan kan zijn dat er nog iemand moet poepen. Het zinnetje ‘Kom jongens, we gaan’ is poep-opwekkend, dat kan niet anders. Maar ja, weet je, je gaat ook niet voordat je de auto in stapt zeggen dat hij het maar even moet ophouden…

Tanden poetsen, ook zo’n dingetje. Je wil natuurlijk niet met een graflucht uit je mond bij het feestje aankomen. Er moet dus nog even snel gepoetst worden! Snel poetsen? Whahaha, als ik het aan mijn kinderen overlaat, dan staan ze eerst een kwartier gekke bekken te trekken in de spiegel.

“Waarom heb je je pyjamabroek nog aan?” En dat op het moment dat je de auto in wil stappen.

Beter laat dan nooit

Ik zou me druk kunnen maken om de vijf minuutjes, het kwartiertje, of het half uurtje dat we te laat komen. Maar waarom? Ik heb het al druk genoeg op het moment van vertrek.

Bovendien, beter laat dan nooit, toch?

Afbeelding: Shutterstock

Voor mama

De nasleep van een verzakking operatie

Esther

Na de eerdere verhalen over mijn kut-operatie nu het vervolg. The day after was geen feest maar de nasleep ook niet. Wat kan een mens verkeerde inschattingen maken.

Narcose is troep, wordt wel eens gezegd. Toch moest ik flink verdoofd worden. Dit deed ik liever niet met een ruggenprik, om vervolgens een uur met mijn volle verstand en mijn benen wijd te liggen (zonder bevallings- of zwangerschapshormonen).

Verzakking operatie

Dat de nasleep van een operatie lang kan duren, wordt ook wel eens geroepen. Net als ‘neem jezelf in acht’. Maar ja, wat is dat? Ik ben het type ‘niet zeuren dit hoort bij het leven’. Na de zes weken rust en kerstvakantie was ik weer de oude, althans dat dacht ik. Helaas waren de afgelopen twee maanden echt lastig. Ik ben moe, mis overzicht, heb het gevoel achter de feiten aan te hollen en vergeet dingen. Zitten we in een leuke Netflix serie, dan vergeet ik waar de vorige aflevering over ging. Mijn hersenen doen het niet als er veel tegelijk op mij afkomt. Complexe vraagstukken als ‘wat zijn de handigste werkdagen voor de nieuwe collega’ of ‘hoeveel tomaten heb ik deze week nodig voor de wraps en de pizza’ veroorzaken paniek in mijn hoofd. Normaal ben ik een energiek persoon die snel kan schakelen en overzicht heeft. Nu voel ik mij tien jaar ouder met een hoofd vol watjes.

Nasleep

En vraag niet aan mama als ze kookt “Mama waar is mijn vrienden boekje”. Grrr ik ontplof en roep “laat me met rust”.

Ik heb bloed laten prikken op ijzer, vitamine d, etc. Hopelijk is dat het en ben ik met een paar pilletjes weer de oude. Zo niet, dan zal ik rustiger aan moeten gaan doen. De huisarts bevestigde dat narcose een half jaar negatieve gevolgen kan hebben. Fijn dat het bevestigd wordt, maar ‘o nee’ nog drie maanden paniek als er twee dingen tegelijk moeten gebeuren.

Ik zit op de bank met aan de ene kant mijn zoon en aan de andere kant mijn dochter. We kijken ‘Sara en eend’ het is verder sereen stil in huis. Ik geniet van dit moment en denk aan deze blog. Ik moet het nu opschrijven, anders vergeet ik het. Maar dit moment wil ik niet verstoren.

En het is toch gelukt, net als rustiger aan doen. Het werkt!

Afbeelding: Shutterstock

Baby, Kinderen, Voor mama

Van borstvoeding val je af? Ik moest gewoon lijnen…

Pauline

Ik heb drie flinke baby’s gebaard: 3820, 4100 en 3800, een beetje trots was ik wel. Want zie je wel, die dertig kilo die ik aankwam, ging grotendeels naar mijn baby! Tja, rekenen was nooit mijn sterkste vak.

De eerste keer na de bevalling op de weegschaal was ook wel een beetje confronterend, want ik had toch echt nog 15 kilo te gaan. Maar al te druk maakte ik me er niet om, ik gaf namelijk borstvoeding! Hoppa, in the pocket, een natuurlijke manier van afvallen. Ja toch? Die skinny heb ik zo weer aan!

En opeens waren we acht maanden verder en ik liep nog steeds in die positiebroeken met extra stevige band om mijn blubberbuik een beetje bij elkaar te houden. What went wrong? Lees meer

Kinderen, Voor mama

Ja sorry hoor

Pauline

Oké, ik zeg het gewoon, ik heb een aantal guilty pleasures en ik schaam me er geeneens voor. Zo zwijmelde ik me een ongeluk bij de tienerserie Reign en heb ik zwaar zitten grinniken bij Santa Clarita Diet, die we overigens in één weekend uitkeken.

Sorry, nou ja eigenlijk niet dus.

Waarom is het eigenlijk zo moeilijk om guilty pleasures toe te geven? Net als het zeggen van ‘sorry’. Misschien is het gevoel van ‘falen’ groot of heb je het gevoel een mislukkeling te zijn. En wellicht ben je bang om niet begrepen te worden.

Het toegeven betekent dat we kwetsbaar zijn en onze harten open en bloot leggen. Lees meer

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Ik ben je moeder, ik kan je niets leren

Pauline

Het zal je vast niet ontgaan zijn, maar RTL4 heeft weer een nieuw spraakmakend programma op de buis. Zo één die nog leuker is om te kijken wanneer je Twitter open hebt staan. ‘Het beste voor je kind’ heet het en wanneer je de eerste aflevering gezien hebt, weet je het. Jij bent inderdaad de beste moeder voor je kind die er wezen kan, want guttegut, wat maken die mensen er een potje van.

Maar ik wil niet oordelen, ik ga niet oordelen! Want eerlijk is eerlijk, ik maak er ook weleens een potje van. Zo ben ik bijvoorbeeld strontjaloers op het slaapritueel van het hocus-pocus gezin. Om half zes liggen die kinderen op bed mensen, zonder te krijsen! En vervolgens slapen ze heerlijk in hun schoongemaakte aura. Ik ben al blij wanneer ik de klus voor zevenen geklaard heb, maar over het algemeen is het naar bed brengen van mijn kinderen een hels karwei. Lees meer

Columns, Voor mama

Langdurige relatie geheimen

Pauline

Zo’n tien jaar geleden leefde ik van bruiloft naar bruiloft, ik zat in zo’n levensfase waarin iedereen ging trouwen. Het ene sprookjeshuwelijk was nog ongelofelijker dan het andere. Een prachtig toneelspel was het wel. Al snel volgde de babyfase, voor de één wat sneller dan voor de ander. Maar plots bevonden we ons midden in het jonge kinderen ouderschap. Echt zo een fase waar het leven compleet aan je voorbij gaat en je in je eigen bubbel zit.

Nu kom ik in de fase waarin die bubbel doorgeprikt wordt. ‘Oh hallo leven, was jij er ook nog?’. Voor de één knalt de bubbel zo hard, dat ze keihard op de grond dondert en de ander weet langzaam en voorzichtig te landen. Ik kom in een fase waarin mensen om mij heen uit elkaar gaan, gaan scheiden.

De liefde heeft een keerzijde. Wat je met die keerzijde doet, is aan jezelf. En aan je partner natuurlijk. Ik heb het met de man voor elkaar gekregen om langzaam te landen.

Hoe? Nou ik denk zo… Lees meer

Baby, Columns, Kinderen, Voor mama

Lief middelste kind, mijn zoon

Pauline

Lief middelste kind, mijn zoon,

Je bent niet mijn eerste en ook niet mijn laatste. Maar jij bent mijn zoon. Mijn eerste én mijn laatste.

Het krijgen van een zoon, was voor mij één groot mysterieus raadsel. Hoe ga ik dat doen? Hoe ga ik daarmee om? Hoe voed ik dat op? Een jongen. Een zoon.

Mensen vertelden mij: bereid je maar voor. Bereid je maar voor op rommel, op chaos, op dynamiek. Jongens worden vies en houden van gorigheid. Wilde bewegingen en harde geluiden zijn aan de orde van de dag. En ze zijn koppig! Oh, bereid je maar voor, een jongen is koppig!

Maar ik kreeg jou. Ik kreeg jou, mijn zoon. Ik wilde jou, zoals een bloem de zon wil. Lees meer