Met deze tips kom je die driftbui wel door

Het overkomt de beste. Maar niet iedereen weet er als de beste mee om te gaan. Het is een moment waar elke ouder een hekel aan heeft: dat je met je kind in een winkel, in een restaurant, op het schoolplein of bij de bushalte bent en je kleintje besluit om zijn kont in de krib te gooien. Een driftbui in de meest openbare ruimte die je maar bedenken kunt.

Zelf zou je het liefst door de grond zakken en verdwijnen. Ongetwijfeld heeft je peuter hetzelfde gevoel, of niet. Geen idee wat er in zo’n kinderkoppie omgaat op dat moment. Maar één ding weet ik wel, net zo boos worden als je peuter heeft geen enkel nut.

Maar wat heeft dan wel nut? Ik zal je als ervaringsdeskundige een aantal tips geven.

– Vergeet niet dat jij de verantwoordelijkheid hebt. Een kind in een driftbui kent geen grenzen, slaat willekeurig om zich heen en overziet niet de consequenties wanneer hij zomaar iets sloopt. Hoe graag je het ook negeren wil, soms moet je actie ondernemen. 

Lees meer

Kleine avonturen, grote herinneringen: samen logeren

samen logeren

Het is herfstvakantie en dat betekent dat de kleintjes de hele dag om mij heen te vinden zijn. Soms zijn ze wat verder weg, zij boven, ik beneden en soms zitten ze bovenop mijn lip. Oké, meestal zitten ze boven op mijn lip.

Ik geniet ervan, ik vind het heerlijk! Maar ik vind het ook wel lekker wanneer ze spontaan een logeerpartijtje bij een ander hebben. Dat gebeurde dus afgelopen week. Op zondagmiddag zaten we gezellig met vrienden te borrelen en wanneer wij gezellig aan het borrelen zijn, hebben de kinderen het vaak ook gezellig. Zo gezellig dat ze het in hun hoofd hadden gehaald om te blijven logeren. Nu kwam dit zondagavond niet zo goed uit, maar als goedmakertje beloofden we de kleintjes dat het de volgende dag wel mocht.

Zo gezegd, zo gedaan. Maandagavond, nou ja, eigenlijk pas nacht, lagen er vijf kinderneusjes te knorren in ons huis.  Lees meer

Wat moet ik met die zooi?

Ik weet het, ik zit midden in een verbouwing en mijn woonkamer is amper begaanbaar. Ik ben inmiddels een bijna professioneel hordeloper, bijna want ik ga zo nu en dan nog behoorlijk op mijn kanis. Het komt goed, we krijgen meer ruimte. Voor nog meer zooi…

We leven deze tijd dus vooral boven. En boven is de zooi zeker niet minder. Wanneer ik boven aan de trap kom en mijn ogen in de rondte laat gaan, schiet het vocht spontaan mijn traanbuizen in. Waar, o waar komt al die zooi vandaan? De papieren. Het speelgoed. De willekeurige lege tassen. Sokken. Shirts. Wasgoed o-ve-ral ligt wel iets waar het niet hoort.

Het is niet dat er nooit opgeruimd wordt, oké ik geef toe, het zou vaker kunnen. Maar wanneer alle spullen weer op z’n plek lijken te liggen, worden ze op wonderbaarlijke wijze weer naar een andere plek toe gezogen. Een plek waar ze niet horen te zijn.

Ik vraag me af. Wat moet ik met die zooi?

Dat setje vieze sokken hoort niet op mijn hoofdkussen. Die ene tekening hoort niet midden op de trap. Die barbiepop hoort niet in de deuropening van mijn slaapkamer. Dat wasgoed hoort niet naast de wasmand.  Lees meer

De tiet of niet?

Net als velen ben ik ook zo’n moeder die viel voor alle pro-praatjes rondom borstvoeding. Wie zegt er nou ‘nee’ tegen al die voordelen voor je kind? Minder kans op dit en dat. Om nog maar te zwijgen over de slanke lijn die je er van zou krijgen. Het zou voor het eerst in jaren zijn, maar toch…

Minder kans op borstkanker, yes, ik ga er voor!

Met een gevolgde cursus (die kwam toch voorbij, dus waarom niet) en melkapparaten in de aanslag was ik er helemaal klaar voor.

Dacht ik.

Uiteraard had ik natuurlijk niet kunnen voorspellen dat ik een ziekenhuis melkmoeder zou worden. Met geen kind in de buurt de eerste drupjes er uit kolven was geen feest. Jemig wat duurt dat allemachtig lang. Daar heb je als net bevallen vrouw in het ziekenhuis toch helemaal geen tijd voor?  Lees meer

De harde waarheid genaamd: kinderen

Wat is dat toch met kinderen? Ze zijn in staat om de meest ernstige situaties te verlichten en de meest luchtige dingen te verzwaren.

Wanneer ik na een zware en moeizame dag naar hun koppies kijk, verdwijnt al mijn onnozele ellende als sneeuw voor de zon. Twinkelende ogen die me lachend aankijken en me vertellen dat ik de aller-aller-allerliefste moeder van de hele wereld ben. Het moederschap is zo speciaal, het raakt mijn diepste ik.

moeder kind

En net wanneer ik volledig in de waan van het perfecte moederschap ben, komen de opmerkingen die de meest luchtige dingen doen verzwaren.

“Mam, waarom groeien er wimpers op je benen?”

Nieuwsgierigheid, ik kan het alleen maar waarderen en stimuleren, behalve wanneer ze me confronteren met het feit dat ik dat oerwoud echt weer eens onder handen moet nemen. Maar hé, de zomer is voorbij, dus lang leve de lange spijkerbroeken!

Al drukkend op die gigantische jeugdpuist: “Mama is dat een rode doperwt?”

Een heel onvoorspelbare en grappige opmerking, behalve dat een puist op je 34ste verre van grappig is en wie had dat ooit kunnen voorspellen. Verdikkeme 34 en dan nog die puberteit op mijn gezicht!  Lees meer

Kleine avonturen, grote herinneringen

Soms zit het maken van herinneringen niet in grote gebeurtenissen, maar in kleine avonturen. Ik las een leuk artikel bij JMouders.nl over bijzondere en leuke momenten die je met je kinderen kunt doen. Het deed me een beetje denken aan het spel ‘kleine avonturen’ wat wij er (vooral in vakanties) regelmatig bijpakken.

Kleine avonturen zijn ontzettend leuk om te beleven en ze kosten over het algemeen ook niet veel energie. Daarom bedacht ik me dat we de komende tijd maar eens meer van die kleine avonturen moeten gaan beleven. Een soort challenge, want dat is hip.  Lees meer

Een simpele, perfecte dag

Het is 8.00 zondagmorgen. “Mama, mag ik bij jou?” hoor ik zachtjes in mijn oor. Ik schep haar in mijn bed om vervolgens samen, half slapend uitgebreid te knuffelen.

“Mama, ik heb honger”, hoor ik net even wat harder als daarnet in mijn oor. En nog eens en nog eens. ‘Dit is echt te vroeg’ galmt er in mijn hoofd. “Pak maar een appel”, antwoord ik haar.

“Nee ik wil geen appel, ik wil dat jij een ontbijtje voor mij maakt.” beveelt ze. Hier kom ik niet onderuit, ze is niet van plan om nog even verder te kroelen en te snoezen. Mijn dag is begonnen.

Ze begeleidt me naar beneden direct de keuken in. Hier moet je een ontbijtje voor me maken, herhaalt ze nog eens. Haar broer en zus zijn inmiddels op de hoogte van het ontwaken en verwachten ook snel een ontbijtje voorgeschoteld te krijgen.

Ik smeer een boterham met pindakaas. Zal ik nog even checken of dit is wat ze verwachtte, misschien wil ze toch liever smeerworst op haar broodje? Je weet het immers nooit met mijn lieve, gezellige, maar bovenal eigenwijze meisje. Ik waag het gokje, met het risico dat ze het op een blèren zet.  Lees meer

Lieve creatieve moeders, ik heb jullie nodig!

Dat mijn kleintje fan van kleien is, werd afgelopen zomer wel weer duidelijk toen ze in de speelgoedwinkel uit werkelijk al het speelgoed dat ze kiezen kon, gewoon voor een pakket met potjes Play Doh klei koos. En ik was het er direct mee eens. Want ik weet, met dit speelgoed gaat ze ook daadwerkelijk uren zoet zijn.

Naast het uren spelen met klei, kan ze ook uren kijken naar YouTube waar de mooiste creaties van klei gemaakt worden. En dat dat haar inspireert, is te merken aan haar diepe zucht na het kijken van een inspiratiefilmpje, gevolgd door de vraag: “Mam, mag ik kleien?”

“Tuurlijk schat!”

Ik ben maar wat blij met deze filmpjes van creatieve volwassenen. Ik bak er namelijk helemaal niets van, nadat ik uitgebreid heb zitten ruiken aan de klei (ja sorry, het ruikt lekker) kom ik niet verder dan een dobbelsteen of een pannenkoek. Van mijn creativiteit kan ze dus niet afkijken.

kind op youtube

Lees meer

mamablog

De fluit, pielemans, leuter oftewel: Dé piemel

Een piemel, het blijft nog altijd een beetje een mysterieus ding. Volgens mijn zoons is het maar gek dat mama geen piemel heeft en is papa’s piemel heel groot. Ik weet niet of ik er zelf een zou willen hebben, want echt mooi vind ik ze nog steeds niet. Voor een dagje proberen lijkt het me wel leuk, maar dat is een andere discussie.

Als moeder van twee zoons heb ik piemels genoeg in dit huis. Dus langzamerhand vind ik dat ik best wel wat over piemels kan vertellen.

Lees meer

Gaan mama’s anno 2025 ook naar Mars?

Als alles voorspoedig verloopt, dan kan rond 2024 de eerste gigantische raket met honderd reizigers en flink wat lading en voedsel vertrekken naar de rode planeet Mars.

mama-op-mars

Betaalbaar (bron NOS)

“De grootste uitdaging wordt om het project betaalbaar te maken voor de vrijwilligers die naar Mars willen, zei hij in Guadalajara. “Je kunt geen zelfvoorzienende samenleving creëren als de prijs voor zo’n vlucht op 10 miljard dollar per ticket komt.”

Musk streeft naar een ticketprijs van ruwweg de kosten van een gemiddeld huis in de Verenigde Staten: zo’n 200.000 dollar.”

Jaja, héél betaalbaar. Met een beetje geluk heb ik anno 2025 mijn gigantische familie-tunneltent ingeruild voor een fijn romantisch hotelletje. Lekker samen met de man genieten van onze oude dag. Oh wacht, 2025 is al over 9 jaar… Never mind, de kinderen (tegen die tijd pubers) tuffen ongetwijfeld nog mee met pa en ma. Niet naar Mars, tenzij er een persreisje naartoe gaat, nee hoogstwaarschijnlijk knallen we de bolide nog steeds naar Frankrijk. Of doe eens gek, misschien wel naar Spanje of Italië.  Lees meer