Columns | Voormijnkleintje.nl

Ik heb het al drie keer meegemaakt, doorstaan én overleefd. Soms was het zwaar en had ik geen idee wat ik ermee moest en soms was het simpel, kon ik het negeren, of ik had genoeg wijn in huis. Ik heb het natuurlijk over de peuterpubertijd. En dan die donkere kant ervan, de hysterische driftbuien.

Ik kan je vertellen, ik leer nog steeds, want ook na de peutertijd gaat de peuterpubertijd nog gewoon door. In mildere mate weliswaar, maar een driftbuitje is er zo uitgegooid.

Fases van een driftbui

Nou ja… zo… er zijn een aantal fases waar je peutertje doorheen gaat. En als je geluk hebt, herken je ze en weet je ook direct de oplossing ervoor.

Twijfel

Fase 1. Het twijfelgevalletje. In deze fase kan het nog alle kanten opgaan. Moet ‘ie nu lachen of huilen? Het is moeilijk te zeggen. Hij verroert zich niet, hij lijkt wel een licht schuddend standbeeld. Als je nu een grapje eruit gooit, dan maak je hem of breek je hem.

Lees meer

Columns, Voor mama

De fluit, pielemans, leuter oftewel: Dé piemel

Sanne

Een piemel, het blijft nog altijd een beetje een mysterieus ding. Volgens mijn zoons is het maar gek dat mama geen piemel heeft en is papa’s piemel heel groot. Ik weet niet of ik er zelf een zou willen hebben, want echt mooi vind ik ze nog steeds niet. Voor een dagje proberen lijkt het me wel leuk, maar dat is een andere discussie.

Als moeder van twee zoons heb ik piemels genoeg in dit huis. Dus langzamerhand vind ik dat ik best wel wat over piemels kan vertellen.

Lees meer

Baby, Columns, Ja papa, Voor papa

Borstvoeding doe je samen

Redactie

Hoera, het is deze week ‘Samen voor borstvoeding week’. Het internet staat weer vol met verhalen, tips, discussies en nieuws over borstvoeding.

Als de mama’s er niet bij zijn, praten de papa’s natuurlijk graag over borsten en alles wat daarmee te maken heeft. Daarnaast heeft mijn vrouw de afgelopen vijf jaar heel wat borstvoeding gegeven. Ik beschouw mezelf dan ook als een ervaringsdeskundige op dit gebied.

Daarom wil ik, ter ere van deze borstvoeding week, ook even iets over borstvoeding zeggen. Lees meer

Columns, Ja papa, Overige, Voor papa

De ruzie checklist

Redactie

In elke goede relatie heb je weleens ruzie of op z’n minst een stevig verschil van inzicht. Mijn vrouw en ik hebben weinig ruzie en als we ruzie hebben is het meer vergelijkbaar met een wat ongemakkelijke maar stevige discussie dan met het gemiddelde gooi en smijt werk uit een soap serie. Echte escalaties komen bij ons dan ook zelden voor. En hoewel ik dacht dat dat in de meeste relaties zo ging bleek dat toch niet het geval. Tijd om wat tips te delen.

De meeste ruzies gaan nergens over. WC bril niet omlaag, schoenen niet opgeruimd, was niet in de wasmand. Alledaagse dingen die de nodige irritaties kunnen opleveren. Noem dat maar niks hoor ik sommige vrouwen denken.. Lees meer

Columns, Kind, Voor mama

Naar het Theater!

Liselotte

Al lange tijd staat het op de agenda: Naar het Theater! Zo vaak gaan we niet uit met zijn tweeën, dus alle uitjes zijn welkom. Met veel moeite heb ik gelukkig de middag vrij kunnen krijgen. Dus we kunnen op ons gemak er echt van gaan genieten.

Op de dag zelf is het even een boel geregel. De kinderen, met name de jongste, extra druk natuurlijk.

Hoewel je het van te voren aan ziet komen, komt er niets terecht van al mijn voorgenomen beloftes om vooral rustig en geduldig te blijven.

Ze voelen mijn stemming uiteraard aan. Ik probeer het te onderdrukken, maar toch voel ik me een beetje onrustig. Gespannen zelfs. Als het allemaal maar goed gaat…

Wat een gezellig uitje moet worden dreigt steeds minder gezellig te worden. Lees meer

Columns, Kind

Je kind leert lezen. Leuk joh!

Pauline

Wanneer je kind leert lezen, gaat er een wereld voor ze open. Ineens lezen ze straatnaamborden, het McDonalds menu, spelregels van een nieuw spel en zelfs boeken. Er komen nieuwe gevoelens boven borrelen, zoals nieuwsgierigheid en het gevoel van onafhankelijkheid. Als ouder geeft je dat een trots gevoel, bijna net zo trots als die eerste stapjes, of wanneer ze leerden om hun eigen kont af te vegen.

Maar er is een keerzijde. Er is altijd een keerzijde. Waar er een wereld voor hen opengaat, gaat er een wereld dicht voor jou.

Zo kun je je ‘codetaal’ wel op je buik schrijven. In die goede oude tijd kon je nog wel eens in codetaal overleggen met je kerel. Zullen we vanavond p-a-t-a-t eten? Voor je kleuter kon dat net zo goed gore spruiten zijn. Lees meer

Columns, Kind, Voor mama

Mijn dochter het proefkonijn

Pauline

De afgelopen jaren heeft mijn dochter gediend als proefkonijn. Althans, zo voelt dat. Dat klinkt vreemd, ik leg het uit.

Drie zomers geleden kreeg ze de diagnose epilepsie en het kon behandeld worden met medicijnen. Wij waren allang blij dat het ‘maar’ epilepsie was. We mikken er een drankje in en daarmee was het probleem opgelost, we hadden grotere zorgen aan ons hoofd. Dat zij en haar epilepsie uiteindelijk onze grootste zorg werd, konden we toen niet indenken.

De flesjes Trileptal vlogen er doorheen. Bleek niet het juiste medicijn, dus gingen we over op Ethymal. Van Ethymal werd ze neerslachtig en bleek de bijwerking erger dan de kwaal. Depakine kreeg ze niet door haar strot en werd daardoor ook pertinent geweigerd. Maar hé, gelukkig er is hoop! Want er zijn nog meer medicijnen die we kunnen ‘proberen’. Laten we Lamotrigine een kans geven! Inmiddels zijn we al drie jaar af en aan bezig met het toedienen van medicijnen en niets heeft tot nu toe het gewenste resultaat, namelijk een kind dat aanvalsvrij is. Lees meer

Columns, Kind, Voor mama

A-la-lik-me-vessie moederadviezen

Pauline

Na het baren van mijn kinderen ging mijn leven grotendeels als volgt: ik stond erbij en ik keek ernaar met de gedachte ‘what the heck gebeurde daar zojuist?’

Een ander deel was dat ik mezelf afvroeg of het me überhaupt serieus iets kon schelen en dan kwam ik tot de volgende conclusie: niet dus.

En het overgebleven deel, een klein deel, wist ik daadwerkelijk wat ik aan het doen was. Als in, volg je gevoel want dat zit altijd goed.

Het ouderschap is een rol waar je blanco ingemikt wordt. Er is geen opleiding voor, er zijn geen vaste regels voor, het enige houvast wat er geboden wordt, zijn de opvoedboeken en de artikelen in de mama-magazines. Maar aangezien die allemaal hetzelfde schrijven en de waarheid prachtig weten te verbloemen, weet je uiteindelijk nog niks!

In eerste instantie vond ik dat irritant. Ik was een soort van verloren schaap, een verloren moeder-schaap. Dat avondritueel ging bij mij helemaal niet zoals dat zo mooi in de Ouders van Nu beschreven stond. Mijn kind was een monster, een slapeloos monster! En die zindelijkheidstraining ging helemaal niet zoals in dat opvoedboek. Mijn kind poepte gewoon ongegeneerd op de grond. ‘What the heck gebeurde daar zojuist?’, poept ze daar nu gewoon klakkeloos op de grond?? Precies, dat dus. Lees meer

Voor mama, Columns

Beste buren, de zomer is weer voorbij

Pauline

Beste buren,

De zomer is weer voorbij. Ik parkeer de kleintjes weer op de bank voor de televisie en mochten ze het niet eens worden over wat ze kijken, dan duw ik ze één voor één een iPad in hun handen.

De rust is wedergekeerd, althans zo lijkt het. Want herrie maken we nog steeds! Maar met de ramen en deuren dicht komt het geluid toch iets doffer naar buiten. Dat scheelt weer een aantal decibel. Voor jullie dan, voor ons klinkt de rituele maagdenslachting die elke avond plaatsvindt nog helser dan de hel in dit echo-hok.

Misschien dat ik dan toch nog af en toe een raampje open zet, of het hele kind even buiten laat afkoelen. Sorry alvast, maar weet dat het wederom om een stukje broccoli of een worteltje gaat. We doen nog steeds niet aan een daadwerkelijke maagdenslachting van Satans avondoffer, hoewel het zo nu en dan zeer aantrekkelijk klinkt.

Soms droom ik ook weleens van een kolenhok. Zo een hok waar ze vroeger altijd mee dreigden. ‘Als je niet luistert ga je in het kolenhok!’ Dat klonk altijd freaky, dus luisterde ik wel. Maar als ik er nu mee dreig, denken de kleintjes ‘waar heb je het in vredesnaam over?’ Nee tegenwoordig is de grootste straf hun iPad af te pakken en ze naar buiten te sturen.

Lees hier het eerste blog: Beste buren >>

Whoops. Sorry!

Maar weet dat ik daar dan linia recta spijt van heb, omdat ze dan gelijk die blerkleppen weer opentrekken. En daar wachten ze niet mee tot ze buiten staan. Nee, dat begint het liefste 10 centimeter van mijn trommelvliezen af. Datzelfde geldt voor die freaking Sinterklaasliedjes waar ze nu al mee beginnen. ‘Wanneer krijgen we weer cadeautjes van Sinterklaas?’, vragen ze dan. As if! Ik doe wel een rondje rommelmarkt in mijn achtertuin.

En soms zijn er dagen dat er helemaal geen geluid tussen de kieren doorkomt. Die dagen zijn we niet thuis. Zouden jullie dan een beetje op het huis kunnen passen? Hoewel de inbrekers komen waarschijnlijk niet eens tot de achterdeur, die liggen halverwege de tuin al op hun kanis.

Nou, tot over een paar maanden!

Afbeelding buurvrouw: Shutterstock

Kind, Columns

Schermtijd á la lik-me-vessie

Pauline

Eén keer in de zoveel tijd dan is er weer eens een discussie gaande in het land der moeders. ‘Hoe lang mag jouw kind naar een schermpje staren?’ Een schermpje als in een televisiescherm of een iPad-scherm en zelfs de telefoons en laptops nemen we mee in de discussie.

Vaders houden zich wijselijk ver weg van deze discussie. Het zal hun namelijk aan hun reet roesten hoeveel die koters naar een schempje staren, als ze maar stil zijn.

Ver van de schermpjes

Oké, oké, er zijn ouders (moeders én vaders) die hun kleintjes ver van de schermpjes vandaan houden. Geen schermtijd voor hen en mocht het wel een keer gebeuren, dan beperken ze het tot maximaal een kwartier per dag. De meeste ouders zullen zeggen: niet langer dan 30 minuten. Per dag. Want zoiets zullen de algemene adviezen wel zijn. Vermoed ik, pin me er niet aan vast, ik maak mij er namelijk niet zo druk over.

Ik hanteer de schermtijd á la lik-me-vessie.

Vroegâh

In mijn kindertijd hadden ze het nooit over schermtijd. Nu hadden wij ook alleen Nederland 1,2 en 3, wat inhield dat er op woensdagmiddag een tekenfilm van de EO te zien was en op zondagochtend Villa Achterwerk. Verder kregen we toen ik een jaar of 10 was een computer, een heuse pc. Tot in den treuren speelden we om de beurten, ik, mijn broers én mijn vader, daar Tetris op. Verder huurden we in het weekend weleens een videorecorder en een aantal films. Deze keken we dan in het weekend en was de film cool, dan keek ik hem drie keer achter elkaar.

Maar wat ik mij ook herinner is het vele buitenspelen, het sporten op de sportclub, het spelen met een gigantische bak LEGO.

Natuurlijk realiseer ik mij dat in deze tijd het aantal schermpjes ontzettend is toegenomen. Iedereen heeft een eigen scherm tot zijn beschikking, een eigen ‘Netflix-ingang’ en zijn eigen spelletjes. Maar zolang er balans is, vind ik het prima. Mijn kinderen worden er tot nu toe niet agressief of brutaal van, ze komen zo nu en dan zelfs tot rust achter dat schermpje.

Mijn oudste leert enorm veel op haar laptop. Ze doet er woordzoekers op, oefent met rekentuin, hackt het klasbord van haar juf en ja, zo nu en dan kijkt ze ook een filmpje.

Of we kijken met z’n allen. Een kan limonade, een grote bak popcorn op schoot en start de film maar! Beetje lullig om die dan weer na een half uur uit te zetten, vind je niet?

Afbeelding: Shutterstock