De trend om je placenta na de geboorte van je kindje op te eten, komt steeds sterker overwaaien uit Amerika. Persoonlijk heb ik hier een gevoel bij. En dat gevoel is, laat die trend lekker daar! Maar goed, mijn gevoel doet er niet toe en dus neem ik dit fenomeen maar eens onder de loep. Want je placenta opeten, zou je dat nou moeten doen of niet? Lees meer
Toen ik voor het eerst moeder werd, was ik best onzeker over mezelf en het moederschap. Ik vroeg mezelf af of ik het allemaal wel goed deed. Het ene moment twijfelde ik of ik mijn kleintje wel voldoende aandacht gaf. Het andere moment had ik het gevoel dat ik mijn kleintje juist veel te veel aan het verwennen was. Maar ook mijn lichaam was veranderd. Na een zwangerschap en het geven van borstvoeding, was mijn lichaam echt niet meer zoals het ooit was. Ook hier was ik in het begin best een beetje onzeker over. Maar het laatste wat ik wilde zijn, was een onzekere moeder. Ik wilde juist zelfverzekerd zijn en dit kunnen doorgeven aan mijn dochter. En met die instelling ben ik beetje bij beetje zelfverzekerder geworden. Lees meer
Er ging een warm gevoel door mij heen toen ik die moeder met haar peuter en newborn zag lopen. Ze stopte even bij het speelpleintje, want haar peuter wilde een keer glijden. Ondertussen stond ze haar dubbele wandelwagen automatisch heen en weer te wiegen.
“Eén keertje!”, zei de moeder duidelijk tegen haar peuter in de wetenschap dat dit niet bij één keertje glijden zou blijven. Ze zei het voor de vorm en had er vrede mee, want waar zou ze zich druk om maken? Haar baby sliep. Haar peuter kon even fijn spelen. En ze hoefde nergens naartoe. De hele dag was voor haar en haar kleintjes. Lees meer
Soms zijn er van die dagen dat je het gewoon niet wil én niet hoeft. Dat je buikspieren een dagje rust nodig hebben, als je na al die bevallingen überhaupt nog buikspieren hebt. Van die ‘extra zondagen’, zoals vandaag, die gemaakt zijn om even op te laden. Misschien ben je wel kotsmisselijk van een zwangerschap of heb je een enorme kater. Of ben je gewoon moe omdat je vannacht drie logees in je bed had. Misschien is het vakantie, regent het en is er verder geen klap te doen. Lees meer
Kinderen grootbrengen. Oftewel, opvoeden. Soms lukt het. Soms niet. Soms verloopt het allemaal zo soepeltjes en voorspoedig. Soms ook niet. Soms heb ik een goede dag. Soms een slechte.
Op een goede dag ben ik geduldig en kan ik het ongeremd projectiel temmen met zoveel rust dat ik er zelf bij in slaap val. Dan zie ik hoe klein mijn kinderen zijn en hoe hard ze mijn wijsheid nodig hebben. Of eigenlijk spelen ze gewoon lekker en lief. Lees meer
Ik vraag mij weleens af hoe onze ouders dat vroeger toch deden? Waren zij niet onzeker over die kleur poep? Hadden ze geen vraagtekens bij dat gekke vlekje? Of belden ze gewoon meteen de dokter? Nah, denk het niet…
Tegenwoordig hebben we Google. We kunnen Google alles vragen en we vinden het antwoord. De ene keer wat sneller dan de andere keer, maar uiteindelijk kom je er wel achter. En dat is wat ik de afgelopen jaren dus gedaan heb, Google was mijn co-ouder en hoewel in mindere mate, is het overigens nog steeds. Lees meer
Je ziet weleens van die leuke artikeltjes voorbij komen over ‘je kind betrekken in het huishouden’. Hoe leuk dat is voor jou en je kleintje. Adviezen en tips met een klusjesplanner en kluslijsten voor je kind, allemaal kant en klaar, simpeler kan niet. Lees meer
Lief kind, met je sterke wil
Een dochter is zoveel rustiger, zoveel makkelijker en zo anders dan een jongen. Dat is wat ze me zeiden toen je geboren werd. Maar oh, wat had iedereen het mis! Dat wist ik toen nog niet, maar nu kan ik met zekerheid zeggen dat je echt niet rustiger en zoveel makkelijker bent dan je broer. Lees meer
Wanneer je zwanger bent van je eerste kindje, is iedereen razend enthousiast. De verhalen over bevallen en moeder worden, vliegen je om de oren. Je krijgt eindeloze adviezen, tips en tricks te horen tot aan de bevalling en tot ver daarna. En hoewel niemand je werkelijk kunt voorbereiden op het moederschap, ben je die eerste keer op zijn minst een beetje voorbereid op een verandering. Totdat je zwanger wordt van je tweede. Dan stopt het opeens en wenst iedereen je alleen nog maar heel veel succes.
Niemand praat echt over de verandering van één naar twee kinderen. Met een eerste baby worden er van allerlei kanten hulp aangeboden, kaartjes, maaltijden, cadeautjes en adviezen. Maar wanneer je je tweede krijgt wordt er aangenomen (of verwacht) dat je het allemaal wel weet, kan en redt. Dat alles, min of meer, van een leien dakje gaat, je hebt het immers al eens eerder gedaan.
Maar één baby maakt je nog geen expert. En één kind maakt je ook een stuk minder uitgeput dan twee kinderen. Met dit artikel wil ik niemand ontmoedigen of bang maken, maar ik wil juist iedereen wakker schudden. De ware overgang laten zien en nee, dat is niet alleen maar kommer en kwel. Maar wel best zwaar.
Wij kregen ons tweede kindje net nadat onze eerste twee jaar was geworden. Om precies te zijn verschillen onze kinderen 26 maanden. Ik had heus verwacht dat twee kinderen met twee jaar verschil zijn uitdagingen zouden hebben. En tuurlijk, wat het leeftijdsverschil tussen je twee kinderen ook is, er zijn uitdagingen waar je mee te maken krijgt. Maar dat het krijgen van een tweede zo’n impact zou hebben, had ik niet zien aankomen. Was ik naïef? Wellicht! En het is uiteindelijk ook allemaal wel goed gekomen, maar de overgang van één naar twee kinderen heeft wel wat tijd gekost.
Dat er een groot verschil zit tussen het krijgen van een eerste en een tweede baby, merkte ik al tijdens de zwangerschap. Waar ik met de eerste nergens last van had, altijd kon rusten wanneer ik wilde en volledig was voorbereid, was dat tijdens de tweede zwangerschap het tegenovergestelde. Wanneer je zwanger bent van een tweede kun je niet op alle momenten je rust pakken. Je hebt er tenslotte al ééntje rondlopen die aandacht van je wil en op de verkeerde momenten alle energie uit je trekt. Bovendien is een reusachtige buik ook niet heel bevorderlijk voor het spelen met een actieve peuter. Maar je wilt je peuter niet tekort doen en dus doe je het toch.
Je raadt het al, na de bevalling houdt dit niet op. Iedere dag moet je jezelf een schop onder je kont geven. Je ziel onder je arm nemen en gaan met die banaan. Dit is gewoon je leven nu. Je gaat continu over je eigen grenzen heen en dat is zwaar.
Als je één kindje hebt, heb je in het weekend of op de dagen dat je thuis bent, tussen de middag een moment voor jezelf. Je kleintje doet dan een dutje en dat is heerlijk. Je kunt op de bank ploffen en in je telefoon duiken om eindelijk weer even up to date te zijn van je Instagram feed. Of je kunt zo’n beetje alles doen, waar je normaal gesproken een hele week over doet, maar nu kan het. Wie wist dat je een taart kan bakken, e-mails beantwoorden en je badkamer opnieuw kunt voegen in anderhalf uur? Moeders met één baby kunnen dat. Moeders met twee kinderen niet. Wanneer het ene kind slaapt, slaapt de andere niet. Dat is een onderlinge afspraak denk ik.
Vanaf het moment je moeder wordt, heb je een soort van schuldgevoel in je. Je hebt altijd het gevoel dat je tekort doet. Met twee kinderen wordt dat gevoel alleen maar erger, want nu moet je aandacht ook nog eens gaan verdelen. En er is gewoon geen enkele mogelijkheid om deze aandacht gelijk te verdelen. Je twee kinderen hebben namelijk een ander soort aandacht nodig, maar wel meestal op hetzelfde moment. Je moet dus een manier bedenken om een vermoeide baby te wiegen en tegelijkertijd een duplokasteel te bouwen. Of wat dacht je van het moment dat je kleine schattige mormeltje een jaloers monster wordt? Waar hij ooit vrolijk een kilometer met je mee liep, wordt hij nu helemaal gek wanneer zijn jongere broertje of zusje in een kinderwagen mag zitten en hij niet.
Maar hey, uiteindelijk lukt het allemaal wel en dan mag je best een beetje trots zijn op jezelf. Weg met dat schuldgevoel!
Als je gewend bent om voor niemand anders dan jezelf te zorgen, is het zwaar wanneer je in je slaap gestoord wordt. Maar het zal geen schok voor je zijn, dat ook je tweede baby je ’s nachts wel eens wakker houdt. Maar vergis je niet, want deze keer is het nog vermoeiender. Je oudere kind geeft er namelijk helemaal niets om, dat je de hele nacht op bent geweest met een baby en ’s ochtends wat rust nodig hebt. Hij is nu wakker, hij wil nu zijn ontbijt en hij wil nu spelen. Van één naar twee kinderen is zwaar én vermoeiender dan ooit.
Misschien is dit nog wel het zwaarste van alles. Met twee kinderen onder je hoede, leer je jezelf écht kennen. En dat niet alleen, je partner ook. Er is niemand met wie je dit allemaal liever zou willen delen, maar er is ook niemand die je meer zal irriteren tijdens deze overgang van één naar twee kinderen. Je bent moe, emotioneel en je hebt een schrijnend tekort aan tijd voor zichzelf. Dus, ja, er kan wel eens wat op je zenuwen gaan werken.
Zoals ik al zei, niet alleen maar kommer en kwel. Net zoals je twee keer zoveel neuzen moet snuiten en twee keer zoveel was moet opvouwen, zijn er ook twee keer zoveel schattige kinderen om van te houden. En dat maakt het leven van één naar twee kinderen niet alleen zwaar, maar ook zoveel mooier.
Met een slaperig hoofd zit ik rechtop op de rand van mijn bed. Ik kijk op mijn telefoon zie dat het 5.30 is en ik voel een klein vreugdesprongetje. Na weken achter elkaar iedere nacht rond 3.00 gewekt te zijn, voelt dit als uitslapen. Ik sleep mezelf naar de kamer van mijn kleintje. Ik heb mijn ogen net open genoeg om zijn brede glimlach te aanschouwen. “Mama! Mama! Mama!” Lees meer