Weet je nog? Die tijd voordat je kinderen kreeg, dat je een heel mooi beeld van je eigen toekomstige moederschap voor je had. Dat je je kinderen waarden en normen met heel veel liefde en respect zou bijbrengen? Er waren zelfs bepaalde uitspraken waarvan je gezworen had ze nooit te doen.
Nou, ik heb al deze uitspraken, zonder enige schaamte, uit mijn mond laten rollen.
‘Kindjes in Afrika hebben helemaal niks te eten!’
Ja, het floepte er zo uit. Ik heb het negen jaar voor me weten te houden. Maar nu is het eruit. Het voelde zelfs een beetje bevrijdend, alsof die woorden opgesloten zaten in mijn mond. Maar nutteloos was het wel, alsof een negenjarige daar boodschap aan heeft wanneer ze een bord vol boontjes voor zich heeft staan. ‘Stuur het dan maar daar naartoe’, was dan ook de reactie.
‘Doe even normaal!’
Oké, deze is niet van de laatste tijd, deze kwam al vaker uit mijn mond rollen. Maar doe even normaal? Wat is normaal? Alsof ik zelf zo normaal doe. Alsof überhaupt iemand normaal is. Wie bepaalt wat normaal is? Misschien is dat irritante gedrag wel normaal.
‘Waarom heb je daar nou weer niet aan gedacht?’
Lopen we naar school, is er weer één z’n beker vergeten. Komen we op een verjaardag, ligt het cadeautje nog thuis. Gaan we boodschappen doen, liggen de boodschappentassen nog in de auto. Waarom moet ik overal aan denken? Kunnen ze zelf niet nadenken of zo? Feitelijk is de uitspraak eigenlijk: ‘Waarom heb ik daar nou weer niet aan gedacht?’. Maar ja, hallo… Die kinderen kunnen toch ook wel een beetje meedenken. Nope.
‘Wat een zwijnenstal!’
Ooit weleens in een zwijnenstal geweest? Nee, ik ook niet! En mijn kinderen ook niet. Een zwijnenstal, hoe ziet dat er eigenlijk uit? Typisch dat telkens wanneer ik de kamer van mijn dochter inkom, ik roep ‘Wat een zwijnenstal’. En dat terwijl mijn eigen kamer minstens net zo’n ‘zwijnenstal’ is.
‘Wacht maar tot je zelf kinderen hebt!’
Mijn jongste kan overigens niet wachten, ‘later als ik kinderen heb, dan…’ Maar ook deze uitspraak is er uitgekomen. Wacht maar, dan zul je het allemaal wel begrijpen.
‘Ik ben zo klaar met jullie!’
Wat onaardig om te zeggen en wat naar om te horen. Maar ik ken geen enkele goede ouder die dit niet ooit geroepen heeft naar zijn of haar kinderen. De reactie van mijn dochter is op deze weleens ‘Dan had je ons maar niet moeten krijgen!’ En daarmee zet ze me weer terug op mijn plek. Maar man, wat word ik soms moe van die energie zuigende wezentjes die ik oneindig veel liefheb. Misschien moet ik ze gewoon eens wat minder aandacht geven?
Sommige periodes vaar ik soepeltjes en heel chill door dit ouderschapsgebeuren heen en sommige periodes roep ik dingen die ik nooit had willen roepen. Sommige periodes probeer ik oprecht te luisteren en te begeleiden en sommige periodes komt de autoritaire opvoeding in mij naar boven. ‘Omdat ik het zeg! En je hebt naar mij te luisteren!’
Origineel gepost juni 2017
Update: juni 2021