Zijn die oorkappen nou echt nodig?

Ik zie ze steeds vaker als ik in de klassen gluur. Kinderen met oorkappen op over hun oren. Het is geen hoofdtelefoon waar ze ondertussen naar hun lievelingsmuziek luisteren, maar het zijn echte oorkappen dat ook wel voor gehoorbeschadiging gebruikt wordt. Maar waar dient het dragen van de oorkappen voor en is dat nou wel echt nodig vraag ik mij af?

Concentreren kun je leren

Dat niet ieder kind zich even goed kan concentreren weten we inmiddels. Ik zie het al bij mijn eigen drie kleintjes, de één is veel sneller afgeleid dan de ander. Maar volgens sommige deskundige kun je, met de juiste aanpak,  het concentreren prima leren. Het is een kwestie van oefenen en consequent zijn. ‘Eerst opruimen en dan pas iets nieuws pakken.’

Toch ben ik ervan overtuigd dat sommige kinderen zich simpelweg makkelijker kunnen afsluiten voor afleidende prikkels dan anderen kinderen. En daarvoor zijn de Alpine Muffy oorkappen een prima middel om minder afgeleid te worden. Want geluidloos in een klas van 28 kinderen is het natuurlijk nooit. Die laat zijn gummetje vallen, de ander moet niezen en achter je zit iemand die net even te luid een vraag aan de juf stelt. Er gebeurd zoveel! En die ene moeilijke rekensom is nu eenmaal geen bouwpakket van LEGO, waar je kleintje wél de concentratie voor blijkt te hebben.  Lees meer

14x wat alleen een werkende moeder herkent

Moeder zijn en een baan hebben is allesbehalve makkelijk. Het is fijn om even ergens anders dan thuis te zijn, het is lekker om geld binnen te harken en het voelt goed om ook een andere rol te hebben dan alleen moeder. Maar makkelijk is het zeker niet. En natuurlijk is het moederschap voor elke moeder, thuis of werkend, wel eens zwaar, vermoeiend en ingewikkeld. Maar bij het lezen van deze situaties zal elke werkende moeder instemmend knikken van herkenning.

Alleen een werkende moeder…

1. Een vraag die elke werkende moeder te horen krijgt: “Waarom wilde je kinderen als je ze vervolgens de hele dag naar de kinderopvang brengt?” 

Lees meer

18 Disneyfilms die nu op Netflix te zien zijn

Sommige meisjes (en mama’s) zijn er nog steeds ziek van dat Disney’s Frozen verwijderd werd van Netflix. Het was ook jammer, maar inmiddels heeft Netflix dat al ruimschoots goed gemaakt met heel veel andere toffe Disneyfilms. Zo kwamen Mulan en Rapunzel al eerder voorbij op Netflix en ook nu zijn er genoeg leuke Disneyfilms waar je kleintje naar kijken kunt.

1. Zootropolis

Yeah, hij staat er op! de nieuwste Disneyfilm op Netflix is Zootropolis. Een vlotte film waarin een gezonde portie humor in balans staat met wat spanning.

zootropolis Lees meer

Kinderschoenen die tegen een stootje kunnen

Begin dit seizoen ontvingen wij drie paar schoenen. Braqeez voor de oudste dochter, BunniesJR voor mijn wildebras zoon en Twins & Trackstyle voor de jongste dochter.

Inmiddels zijn de schoenen al flink ingelopen en zoals dat altijd gaat bij kinderen, is er ook flink op gespeeld, in gebanjerd en mee in bomen geklommen (dit laatste vooral door de zoon). Kinderschoenen moeten tegen een stootje kunnen. Als ze daar niet bestendigd tegen zijn, dan haak ik af. Eens even kijken of de schoenen van Braqeez, BunniesJR en Twins & Trackstyle aan onze eisen voldoen.

Braqeez

Voordeel: De laarsjes zijn hip en door het soepele leer voelen de laarsjes al snel als pantoffeltjes aan.
Nadeel: Het soepele leer is ook kwetsbaar en daardoor snel beschadigd.  Lees meer

Kleine avonturen, grote herinneringen

Soms zit het maken van herinneringen niet in grote gebeurtenissen, maar in kleine avonturen. Ik las een leuk artikel bij JMouders.nl over bijzondere en leuke momenten die je met je kinderen kunt doen. Het deed me een beetje denken aan het spel ‘kleine avonturen’ wat wij er (vooral in vakanties) regelmatig bijpakken.

Kleine avonturen zijn ontzettend leuk om te beleven en ze kosten over het algemeen ook niet veel energie. Daarom bedacht ik me dat we de komende tijd maar eens meer van die kleine avonturen moeten gaan beleven. Een soort challenge, want dat is hip.  Lees meer

moeder is vrij

Dat is dus loslaten

Met een schooltas bijna nog groter dan het meisje zelf, stapt ze dapper de winkel uit. Het duurt nog even, maar dan gaat de jongedame naar de peuterspeelzaal. Het stelt natuurlijk nog niet zoveel voor. Ze gaat gewoon ergens anders spelen. En, o ja, ze leert ook samen spelen, knippen en plakken enzo.

De keuze voor de peuterspeelzaal heeft natuurlijk niets te maken met de ogenschijnlijk zeeën van tijd die dan werkelijkheid lijken te worden en waar ik zo innig naar verlang. Voor mevrouw is het in ieder geval een serieuze zaak. Ze gaat naar school en dat mag iedereen weten. Trots mag dan ook iedereen haar nieuwe tasje zien, zelfs de caissière bij onze volgende stop.

Op de grote dag zoekt ze de mooiste appel uit en wordt de vreselijk irritante lekbeker gevuld met niet zo verantwoorde limonade. Dat gerommel met die appel heb ik in ieder geval straks niet. Ik heb de me-time voor deze morgen al helemaal voor ogen.

Buiten dat ik daar vreselijk aan toe ben, hoor ik iedereen er over dat hun kind er zooo aan toe is om naar de speelzaal te gaan. Daar zullen ze wel mee bedoelen dat zij er ook zin in heeft. Volgens mij gaat ze het helemaal leuk vinden.  Lees meer

Je kind leert lezen. Leuk joh!

Wanneer je kind leert lezen, gaat er een wereld voor ze open. Ineens lezen ze straatnaamborden, het McDonalds menu, spelregels van een nieuw spel en zelfs boeken. Er komen nieuwe gevoelens boven borrelen, zoals nieuwsgierigheid en het gevoel van onafhankelijkheid. Als ouder geeft je dat een trots gevoel, bijna net zo trots als die eerste stapjes, of wanneer ze leerden om hun eigen kont af te vegen.

Maar er is een keerzijde. Er is altijd een keerzijde. Waar er een wereld voor hen opengaat, gaat er een wereld dicht voor jou.

Zo kun je je ‘codetaal’ wel op je buik schrijven. In die goede oude tijd kon je nog wel eens in codetaal overleggen met je kerel. Zullen we vanavond p-a-t-a-t eten? Voor je kleuter kon dat net zo goed gore spruiten zijn.  Lees meer

proefkonijn

Mijn dochter het proefkonijn

De afgelopen jaren heeft mijn dochter gediend als proefkonijn. Althans, zo voelt dat. Dat klinkt vreemd, ik leg het uit.

Drie zomers geleden kreeg ze de diagnose epilepsie en het kon behandeld worden met medicijnen. Wij waren allang blij dat het ‘maar’ epilepsie was. We mikken er een drankje in en daarmee was het probleem opgelost, we hadden grotere zorgen aan ons hoofd. Dat zij en haar epilepsie uiteindelijk onze grootste zorg werd, konden we toen niet indenken.

De flesjes Trileptal vlogen er doorheen. Bleek niet het juiste medicijn, dus gingen we over op Ethymal. Van Ethymal werd ze neerslachtig en bleek de bijwerking erger dan de kwaal. Depakine kreeg ze niet door haar strot en werd daardoor ook pertinent geweigerd. Maar hé, gelukkig er is hoop! Want er zijn nog meer medicijnen die we kunnen ‘proberen’. Laten we Lamotrigine een kans geven! Inmiddels zijn we al drie jaar af en aan bezig met het toedienen van medicijnen en niets heeft tot nu toe het gewenste resultaat, namelijk een kind dat aanvalsvrij is.  Lees meer

Mama en juffrouw. En politieman!

‘Maar ik moet nog poepen!’ Fijn, als je nog net drie minuten hebt om jassen aan te trekken, naar school te rijden om de kinderen nog net voor de bel achter de deur te schuiven.

Wat vond ik hier ook al weer leuk aan? Waarom wilde ik in vredesnaam kinderen? 

I love you copy

Heel rollenpatroonbevestigend wist ik al op jonge leeftijd dat ik kinderen wilde. Ik hoor het mijn dochters nu ook zeggen bij het invullen van de o zo fijne vriendenboekjes.
‘Wat wil je later worden? Mama en juffrouw. En politieman!’

Zou zij met mij ook zo enthousiast geweest zijn als iemand duidelijk had kunnen maken in wat voor een hel je met enige regelmaat terecht kunt komen? Dan heb ik het niet over de slapeloze nachten, de vieze luiers. Kortom de grote ondankbaarheid na het baren van het parasietje uit je buik.  Lees meer

Omarm het freaking moment

Eigenlijk ben ik nooit tevreden. Het is treurig maar waar. Het is niet dat ik veeleisend ben, maar het is een soort onrust die zich uit in klagen. Of erger, in lamlendigheid. Ik heb een doel voor ogen, ik bereik het doel en ik ben meteen weer verveeld en op zoek naar een nieuw doel. Terwijl ik eigenlijk zou moeten genieten. Genieten van het bereikte doel.

Ik weet het, het klinkt vaag. Zeker omdat ik dacht dat ik iemand was die met de dag leefde, maar eigenlijk kijk ik altijd vooruit.

‘Geniet van dit moment, het gaat allemaal zo snel.’ Ik hoor het mezelf zeggen en toch heb ik zelf verrekte veel moeite met het genieten van het moment.

Straks als de oudste op school zit, dan kan ik genieten van de andere twee. Straks als de middelste op school zit, dan kan ik genieten van de jongste. Straks als de jongste op school zit, dan kan ik genieten van mijn vrije tijd.

GENIETEN! Straks is het genieten. Maar straks is voorbij. Het moment is voorbij.  Lees meer