Ken je ze? Van die moeders die op het schoolplein alle tassen, jassen en knutselwerken in hun handen laten drukken?
Yup, that’s me!
Om de beurt rent er een kleintje op mij af. Blij om elkaar weer te zien, geven we elkaar een knuffel en een kus. Veel tijd is er niet voor, tas, jas en knutselwerken worden er in mijn handen geduwd en snel vlucht het kleintje naar een vriendje of vriendinnetje.
En dat maal drie. Lees meer
Als er iets is wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is het dat je beter geen advies, hoe goed bedoeld ook, aan nieuwe moeders kan geven. Het is alsof er één of ander bitchfight laagje over nieuwe moeders heen komt. En op het moment dat jij je goed bedoelde ‘geniet ervan’ naar een nieuwe moeder toe wilt slingeren, kaatst zij in de meest verontwaardigde houding een opmerking met een zeer hoog adrem-gehalte terug.
Ik vind het lastig. Want je leest overal wat je allemaal niet moet zeggen. Maar wat moet je dan wel zeggen?
‘Sjees wat een verlept hoofd heb je, dat slaaptekort kan je maar slecht hebben.’ Ik heb zo een vermoeden dat je dan ook een klein beetje de plank misslaat.
Nee, het is een feit. Nieuwe moeders zijn niet gemakkelijk. Lees meer
Beoordelen, veroordelen, het is allemaal zo makkelijk en snel gedaan. Zeker wanneer moeders een steekje laten vallen, dan zijn we er als de kippen bij met ons oordeel.
Yup! That’s me! Ik doe het ook en onlangs ben ik nog op mijn plek gezet.
En dat terwijl we allemaal hier in het mijnenveld onszelf afvragen waarom dit hele ouderschap zoveel ingewikkelder is dan dat het er in de brochure uitzag. Om de één of andere reden hebben we besloten om elkaars opvoeding te beoordelen en vooral te veroordelen.
Nu denk ik persoonlijk dat be-oordelen wel oké is. ‘Ergens een mening over hebben’ is tenslotte iets wat ons uniek en eigen maakt. Een mening over een opvoedstijl hebben mag, zolang je iemand maar in zijn waarde laat. Maar wanneer ga je over de grens en ben je aan het veroordelen?
Een voorbeeldje:
Mijn minikleuter zit nu ruim een maand op school. Ze vindt het geweldig en is helemaal in haar element als ze op school is. Ikzelf heb mijn draai nog niet helemaal kunnen vinden. Ik had verwacht dat ik zeeën van tijd zou hebben. Dat ik het huis kon schilderen, dat ik kon bingewatchen op Netflix, dat het huishouden op orde zou komen en dat ik gigantisch veel artikelen zou gaan schrijven. En dat allemaal tegelijk.
Maar wat blijkt? Ik doe twee keer zolang over het schrijven van een artikel, Netflix is overdag nog niet opgestart, dat huis schilderen? Wie heeft daar nou tijd voor? En het huishouden? HAHAHAHHA – HAHAHA! Nee, ik heb de flow, zoals de minikleuter het gevonden heeft, zelf nog niet kunnen vinden.
Het afscheid nemen valt ook wel een beetje zwaar. Ik bedoel niet het afscheid nemen bij de deur van de klas, nee het afscheid nemen van het peuterschap. Ik had nog even de hoop dat de minikleuter de peutertrekjes wat langer bij zich zou houden. Inmiddels weet ik, als ik het voorbeeld van de oudste moet volgen, dat de driftbuien nog wel een aantal jaren aanhouden en niks te maken hebben met peuterpubertijd. Dus daar hoef ik nog geen afscheid van te nemen, maar wel van alles wat fantastisch is aan peuters! Want ik kan wel met zekerheid vaststellen dat de minikleuter nu echt een kleuter is en de peutertrekjes achter zich heeft gelaten. Lees meer
Ik zag laatst de quote ‘Earth without art is eh’… Ik vind het wel een mooie passende quote bij het merk Red Rag. De schoenen zijn gewoon kleine kunstwerkjes als je het mij vraagt. Máár, geen kunstwerkjes om neer te zetten en naar te kijken, maar toegepaste kunst! Oftewel kunstnijverheid.
Gebruikskunst dus. En dan willen we natuurlijk wel altijd weten of de kwaliteit net zo fijn is als de toegepaste kunst.
Dit keer namen we de schoenen van Red Rag onder de loep.
Ja! Eindelijk kunnen we weer hele dagen buiten zitten terwijl de kleintjes spelen en ravotten. Niets is lekkerder dan kleine zwarte buitenspeel-toetjes en vies zijn tot op het bot.
Met de kleintjes is een tuin zonder het buitenspeelgoed van Little Tikes geen tuin voor kleintjes. Op z’n minst moet daar toch een piraten zand- en watertafel, een schildpad zandbak, een hobbelpaard of een reuze glijbaan te vinden zijn.
Buitenspelen is gezond voor kinderen en het zijn niet alleen de extra vitamine D die ze krijgen, het is ook goed voorde motorische vaardigheden. Klimmen, klauteren, rennen springen, fietsen, lopen en spelen met water en zand. Lees meer
Ik pies in mijn broek als ik onderstaand filmpje van Roué Vermeer zie over miscommunicatie. Want, één ding moet ik toegeven, soms vinden wij vrouwen dat de mannen alles maar moeten aanvoélen.
Wat zou het toch fijn zijn als onze mannen wat meer -uit zichzelf- huishoudelijke taken op zich nemen. Wat zou het toch fijn zijn dat het hele huishouden keurig op orde is, als je een weekendje weg bent geweest met vriendinnen. Wat zou het fijn zijn als de man ook eens spontaan een wc pot schoon zou maken. Wat zou het fijn zijn als de was in de wasmand -die naast de bank staat- opeens opgevouwen zou zijn. Lees meer
“Ja het was heerlijk… maar ben nu wel toe aan vakantie!”
Toen we driekwart jaar geleden de vakantie naar een tropisch eiland boekte wist ik dat we voor een aantal uitdagingen kwamen te staan. Lange vliegreis en tijdsverschil! Maar, ondanks dat wilde ik mezelf niet beperken in het reizen. Maanden keken we er naar uit! Groots werd het door onze peuter aangekondigd, nog maar 121 nachtjes slapen!
En toen, één week van te voren…
Dubbele oorontsteking en een buikgriep bij de baby! Dagelijks de huisartsenpost bezocht en elke keer nog maar een nachtje aankijken. Herstel was langzaam, maar een verbetering was zichtbaar! En toen waren papa en mama geveld door het buikgriep virus…
Van de geplande inpakweek was dus niets terecht gekomen. Gewoon wat dingen in een koffer gooien en hopen dat we geen essentiële dingen zouden vergeten! Maar ja, gelukkig is alles te koop en laat dat eiland nou een Appie hebben. Dus zo geschieden het… 10min voor vertrek nog even boven de pot en lift off! Lees meer
Jep. ‘Als ik werk ben ik een betere moeder’. Dat is wat heel veel werkende moeders zeggen. En eerlijk, als je een K***dag hebt thuis, is het een fijn vooruitzicht om de volgende dag weer aan het werk te mogen. Dat snap ik.
‘Ik ben een betere moeder als ik werk.’ Wat zeg je dan eigenlijk? Leuk voor jou, maar ik zou dat thuisblijven met de kinderen niet kunnen. Op dat soort momenten denk ik dan; ‘Ik kan het ook niet. Ik doe maar wat. Ik word helemaal gek.’
Maar ben ik dan echt een betere moeder als ik werk? Nee, ik ben geen betere moeder als ik werk. De maatschappij heeft het bizarre idee gecreëerd dat je niets voorstelt als je niet werkt. Definieert mijn baan dan wie ik ben? Moet ik dáár mijn eigenwaarde uit halen? Nee. Ik ben wie ik ben en heb daar geen baan bij nodig.
Ik heb me prima vermaakt zonder baan. Sommige dagen was ik geen betere moeder, sommige dagen was ik wel een betere moeder, maar alle dagen was ik moeder.
Wat elke moeder nodig heeft is een beetje tijd voor zichzelf. Tijd om uit te zoeken wat je belangrijk vindt in het leven. Tijd om je dromen na te jagen. Tijd om te ontdekken waar je gepassioneerd over bent. En tijd heb je genoeg als je niet werkt. Zeker als ze allemaal op school zitten.
Als ik dan na al die jaren thuis zijn bij de kinderen weer ga werken, omdat ik mijn dromen najaag, hoef je mij niet te vertellen: ‘Ja, je bent toch een betere moeder als je wel werkt, ja toch?’ Dan knik ik vriendelijk en ondertussen in mijn gedachten verkoop ik je een dreun.
Wat een onzin, are you shitting me? Ik ben geen betere moeder. En geen slechtere moeder. Ik ben gewoon een moeder én ik werk.
Afbeelding: Shutterstock
Hoe vaak ik dit de afgelopen week wel niet gezegd heb, is niet op één hand te tellen. Mijn peuter wordt bijna vier en gaat dus ook bijna naar school. En ja, ze is klein.
In het ouderschap lijkt het altijd wel een dingetje te zijn. Tegen forse baby’s wordt luidkeels “Wow! wat is hij groot!” gezegd, en tegen smalle en kleine poppetjes van bijna vier “Wow, wat is ze klein!”.
Het gaat niet bewust, daar ben ik van overtuigd, ik hoor het zo uit mijn eigen mond floepen. Maar nu ik het tig keer gehoord heb de afgelopen tijd begin ik er een beetje gefrustreerd over te raken.
Verbazende blikken en de vraag “is ze echt bijna vier, ze is nog maar zo klein?” met vraagtekens in de ogen. Ja ik sta je niet te fucken, ze is gewoon écht bijna vier!
Het is niet eens zozeer dat ik me gekwetst voel (tenzij je gaat zeggen dat ik haar meer te eten moet geven ofzo), maar mijn bijna kleuter heeft ook oren. En de afgelopen tijd heeft ze “wat is ze klein” iets te vaak gehoord. Lees meer