Een beetje jaloers

Het hebben van kinderen is genieten, ja toch? Van die wangetjes, handjes en voetjes om op te vreten zo schattig. Van die grappige uitspraken die onbewust met het liefste stemmetje uit zo een guitig mondje komen. Van die twinkelende oogjes die je aankijken en de warmste armpjes om je nek.

Zo kostbaar. Zo onbetaalbaar.

En hoewel het onwijs genieten is om ouder te zijn, ben ik toch een beetje jaloers. Jaloers op mijn kleintjes. Wat zou ik soms graag weer even terug willen, weer even klein willen zijn. Het leven van een kind kan zo eenvoudig zijn en ze kunnen zo lekker ongegeneerd dingen doen waar je als volwassene niet meer mee wegkomt.  Lees meer

Weg met het Legoblokje (onder je voet)

Het is midden in de nacht. Je ligt vredig te slapen. Opeens kom je erachter dat je de avond van te voren iets teveel gedronken hebt en dat je ook nog vergeten bent om te piesen. Je probeert de drukkende blaas te negeren, uiteraard lukt dat niet. Crap, je moet nu echt naar de wc want hoe moe je ook bent, zo kun je ook niet verder slapen.

En dan gebeurt het. Ongeveer het ergste wat een ouder kan overkomen en toch gebeurt het ons allemaal.

Je trapt met je blote voet in een LEGOblokje. Hell!  Lees meer

Mijn Fuck-it list

De bucketlist, wie kent het niet? Een lijst met dingen die we gedaan moeten hebben voordat we het loodje leggen. Ik heb het al eens eerder gezegd, mijn emmer is best wel leeg. Niet dat ik geen wensen heb, of spannende dingen meemaken wil, maar omdat ik vrijwel met de dag leef en ik zie over het algemeen wel wat er op mijn pad komt.

Zo beleefde ik bijna een jaar geleden een spontane trip naar New York City. Waar anderen een half jaar van tevoren plannen maken voor zo een trip, ben ik volkomen onbezonnen en onvoorbereid in deze stad terecht gekomen. En ik kan je vertellen, het was gaaf, heel gaaf! En vooral, heel spontaan.

Vorige week begon Claudia de Breij over een Fuck-it list. Klinkt meteen al lekker. De Fuck-it list, een lijst met alle dingen die je juist niet meer persé hoeft te doen. Ik kan me er wel in vinden, want ik denk dat het leven veel lekkerder loopt als je géén grote doelen voor ogen hebt, maar gewoon lekker geniet van wat er op je pad komt.  Lees meer

Omgaan met teleurstellingen

Mijn kleintjes kunnen inmiddels zeer goed omgaan met teleurstellingen. Het is niet dat ik ze dat heb aangeleerd, of bewust met teleurstellingen in aanraking laat komen. Het gebeurt gewoon in het leven. En ja, het gebeurt ook gewoon met een moeder als ik.

Ja, ik stel ze weleens teleur. En niet alleen met het antwoord nee.

teleurgesteld kind

Zo stelde ik mijn kleintjes afgelopen voorjaar zeer teleur toen we heel enthousiast aan een moestuintje begonnen en ik binnen twee weken dat tuintje volledig heb laten verzuipen. Sorry kleintjes. Geen boontje dat hier nog groeien gaat en de aardbeitjes moeten we toch ook gewoon bij de supermarkt halen. Groene vingers? Sorry, ik heb ze niet.

Ik stel mijn kleintjes ook regelmatig teleur als ik samen met hun het oudpapier ga wegbrengen. Telkens weer zien mijn kleintjes dat de helft van het oudpapier bestaat uit eigen handgemaakte knutselwerken. Knutselwerken waar ze uren op hebben zitten ploeteren. En ik, hun bloedeigen moeder, die het zo bij het oudpapier flikkert. Wat een teleurstelling.  Lees meer

Dág middagdutje

Ik ben zo iemand die overal slapen kan. In de auto. Op de bank. In mijn bed (ja graag). Slapen in het vliegtuig, tijdens een potje memory of in de trein. Ik presteer het zelfs in slaap te vallen tijdens een Braziliaans trommelconcert. Het is geen charmant gezicht, maar ach, het gebeurt.

Mijn kleintjes hebben deze eigenschap geërfd. Hoewel het steeds minder gebeurt nu we de middagdutfase voorbij zijn. Maar ook zij konden op de gekste momenten en op de gekste manieren in slaap vallen. Dat heeft in het verleden heel wat grappige en über-schattige fotootjes opgeleverd, die ik laatst weer eens tegenkwam.

En ik werd bijna sentimenteel. Bijna.

Lees meer

Vreemde alarmbellen in het hoofd van een kleintje

Op de één of andere manier gaan er altijd alarmbellen rinkelen in het koppie van een kleintje op de gekste en meest frustrerende momenten. ‘Echt, hoe kan het?’, vraag ik mij dikwijls af. Maar toch lijkt het een geschreven regel, want naar horen zeggen hebben meerdere ouders hier ‘last’ van.

De meest frustrerende alarmbel momenten.

  • Op het moment dat je eindelijk eens lekker op weg bent met de man, een soort van gezellig privé momentje.
    In het hoofd van je kleintje: ALARM, ALARM, ALARM

Lees meer

Wat er zich afspeelt in mijn hoofd, de eerste vier minuten van de dag

Sinds ik moeder ben, werkt mijn brein dag en nacht. Dat is geen gave, dat is een moeder-brein, denk ik. Vanaf het moment dat ik wakker word, tot het moment dat ik weer in slaap val, en daarna.

Mijn hoofd is gevuld met dingen die ik moet doen en met dingen die mijn kleintjes moeten doen. Gevuld met dingen die ik moet onthouden en dingen die mijn kleintjes moeten onthouden.

mama is moe

Soms is er weleens een storing in mijn hoofd, dan weet ik bijvoorbeeld dat ik écht wat aan het huishouden moet doen, maar het gebeurt gewoon niet. Of ik heb acute korte termijn geheugenverlies en dan heb ik wat extra hulp nodig, zo maak ik boodschappenlijstjes, deze wijn moet ik onthouden lijstjes en ideeën-lijstjes om over te schrijven.

Hoe dan ook, het is druk in mijn hoofd. En dat begint al bij het wakker worden. Want dit is wat er zich afspeelt in mijn hoofd, de eerste vier minuten van de dag.

Lees meer

Zo geef ik mijn zoon meer zelfvertrouwen (hoop ik)

Net als met het eten (vanaf 4 maanden een fruithapje/vanaf 6 maanden een fruithapje of wel pindakaas/geen pindakaas), zijn er ook voor het opvoeden steeds weer andere regeltjes. Wel complimentjes geven/geen complimentjes geven, want daar krijgen we narcistische kindjes van. In deze ga ik persoonlijk voor de ‘wel complimentjes geven’. Want soms kan iedereen wel een beetje positiviteit en zelfvertrouwen gebruiken.

zelfvertrouwen jongen

Bij jongens gaat dat net even anders dan bij meisjes. Niet dat ze nooit weinig zelfvertrouwen kunnen hebben, maar ze gaan daar net even wat anders mee om. Jongens hebben nu eenmaal minder de neiging om emotioneel te exploderen zoals meisjes dat kunnen.

Mijn kleutermannetje heeft, ook al is hij klein, behoorlijk wat zelfvertrouwen. Maar nu ga ik niet achterover leunen en denken dat mijn taak is volbracht. Nee, ik moet dat zelfvertrouwen in hem blijven pompen, zodat hij een zelfverzekerde jongeman gaat worden.

Lees meer

Uit Mell’s kitchen: Draakjesvlees

Steeds vaker hoor ik de meest geweldige namen voor gerechten, die kinderen vaak niet zo graag lusten.. Pompoensoep wordt toversoep en spinazie stamppot met gehaktballetjes wordt een bordje spierballen. Als je zo’n gerecht dan ook nog een beetje opleukt met zelfgemaakte of gekochte croutons en een beetje geraspte kaas en ze mogen het eten met een lekkere soepstengel, tja dan gaat er ongemerkt toch weer een beetje groente in. Mijn methode toen ze nog klein waren, was alles stampen of pureren. Ze gruwelden hier zo van groenten, dat ik wel zorgde dat het niet als zodanig herkenbaar was, zoals veel extra groenten in de tomatensoep en worteltjes in de zoete smoothie. Lang leve de Kitchenaid en de staafmixer. ☺

De schijf van 5  schrijft ons 2 ons groenten en 2 stuks fruit voor, maar ja, wie lukt het om die best flinke hoeveelheid in zo’n klein lijfje te krijgen? Een leuke oplossing ligt in het verzinnen van gekke en grappige namen, het leuk aankleden, samen koken en pureren. Maak bijvoorbeeld van diverse groenten dunne reepjes en stop ze in een puntzak (A4’tje vouwen) alsof het frites zijn. Maak vervolgens een dipje van Griekse yoghurt en een handje rozijnen en gegarandeerd, ze eten het! Natuurlijk pakken ze dan die groente die ze wel lusten (vaak de wat meer neutrale en zoete groenten), maar hé, iets is beter dan niets! Of bak hartige poffertjes met geraspte courgette erdoor.

Vandaag kwam mijn dochter met een leuke naam voor mijn winterse suddervlees, dat ik nog steeds draadjesvlees noem, zoals mijn oma het noemde. Mijn ‘kleintje’ van 12 heeft de term draadjesvlees op de een of andere manier niet goed gehoord en noemt het dus stug ‘draakjesvlees’. Hilarisch! Nu is ze van jongs af aan al een klein draakje (en nu een puberdraakje), dus ja de naam klopt wel. ☺

En echt dit recept is zo lekker dat de kans groot is dat jouw kinderen het lekker opeten, met of zonder spruitjes, sperziebonen en dan misschien maar met stoofpeertjes en aardappelpuree.

Hier is het recept van het hier o zo geliefde ‘draakjesvlees’

Ingrediënten voor 4 personen:

draadjesvlees

– 600 gram sucadelappen of magere bieflappen

– Flinke klont margarine

– 1 ui

– 1 sneetje ontbijtkoek

– Eetlepel appelstroop

– Flinke scheut ketjap manis

– Flinke zwaai aan de pepermolen

– Snuf zout

– Paar blaadjes laurier

– Paar kruidnagels

– 1 blikje tomatenpuree

– Scheut rode wijn (alcohol verdampt, maar geeft wel een mooie volle smaak)

– 500 ml bouillon

Zet een grote braadpan op het vuur en doe de margarine (of olijfolie) erin. Als de boter gesmolten is/de olie goed heet is, braad je de sucadelappen aan beide kanten lekker aan. Daarna zet je het vuur op een laag pitje. Dan snijd je de ui in stukjes en doet deze bij het vlees. Roer het even door. Doe dan de tomatenpuree, rode wijn, bouillon, kruidnagels, laurier, appelstroop, ketjap manis, peper en zout erbij, even goed roeren. Breek de ontbijtkoek in kleine stukjes en doe deze erbij, weer even roeren. Het is de bedoeling dat het vlees onder de vloeistoffen blijft, het mag niet te droog worden!

Gaar het vlees in ongeveer 4 uur op een heel laag pitje en roer ieder half uur even door. Als het vlees draderig wordt en makkelijk uit elkaar valt is het klaar! Je hebt dan gelijk een heerlijke jus, die je ook makkelijk kunt bewaren voor bijvoorbeeld een stamppot andijvie!   

Dit vlees is heerlijk met appelmoes/stoofpeertjes, aardappelpuree en spruitjes of sperzieboontjes! Als jouw kleintje nog geniet van potjes, kun je het vlees, de aardappelpuree en de sperzieboontjes natuurlijk alsnog pureren eventueel met een beetje jus voor de smaak!

Eet smakelijk met jouw kleine of grotere draakjes ☺

Review: Noppies winterjas

Het kiezen van een geschikte winterjas gaat niet altijd over rozen. Hier in huis heeft iedereen namelijk een eigen mening wat ‘fashion’ betreft. En die meningen zijn niet altijd precies op elkaar afgestemd. Een winterjas is dan toch echt zo een dingetje waarbij we een compromis moeten sluiten, aangezien een kleintje daar een aantal maanden dag in dag uit in rondloopt.

Gelukkig duurde onze zoektocht niet lang, Noppies kwam namelijk voorbij.

SONY DSC

Er zijn natuurlijk wel een aantal eisen waaraan een winterjas moet voldoen. Om maar te beginnen met; een winterjas moet warm zijn. Dat is niet zomaar vanzelfsprekend. Een te grote jas sluit bijvoorbeeld niet goed aan, waardoor de jas de warmte niet goed vasthoudt.

Sluit deze Noppies winterjas goed aan? Check.

De volgende wens is dat de kleuter de jas zelf aan en uit kan trekken. Ik heb namelijk zo een vermoeden dat de juf er niet op zit te wachten om vier keer per dag 28 ritsen te sluiten.

De kleuter kan zelf zijn jas dichtdoen? Check.

En dan als laatste (zo veeleisend zijn we ook weer niet); vinden we allebei het een gave jas? Check. Check.

noppies-winterjas
De winterjas is verkrijgbaar bij www.noppies.nl en kost € 79,95

Het allerleukste aan deze winterjas van Noppies zijn toch wel de twee capuchons die over elkaar heen opgezet kunnen worden. En het subtiele oranje detail geeft de jas ook net even dat beetje extra, hoe simpel kan het zijn.