mamablog | Voormijnkleintje.nl

Begin dit seizoen ontvingen wij drie paar schoenen. Braqeez voor de oudste dochter, BunniesJR voor mijn wildebras zoon en Twins & Trackstyle voor de jongste dochter.

Inmiddels zijn de schoenen al flink ingelopen en zoals dat altijd gaat bij kinderen, is er ook flink op gespeeld, in gebanjerd en mee in bomen geklommen (dit laatste vooral door de zoon). Kinderschoenen moeten tegen een stootje kunnen. Als ze daar niet bestendigd tegen zijn, dan haak ik af. Eens even kijken of de schoenen van Braqeez, BunniesJR en Twins & Trackstyle aan onze eisen voldoen.

Braqeez

Voordeel: De laarsjes zijn hip en door het soepele leer voelen de laarsjes al snel als pantoffeltjes aan.
Nadeel: Het soepele leer is ook kwetsbaar en daardoor snel beschadigd. Lees meer

Kind, Voor mama

Kleine avonturen, grote herinneringen

Pauline

Soms zit het maken van herinneringen niet in grote gebeurtenissen, maar in kleine avonturen. Ik las een leuk artikel bij JMouders.nl over bijzondere en leuke momenten die je met je kinderen kunt doen. Het deed me een beetje denken aan het spel ‘kleine avonturen’ wat wij er (vooral in vakanties) regelmatig bijpakken.

Kleine avonturen zijn ontzettend leuk om te beleven en ze kosten over het algemeen ook niet veel energie. Daarom bedacht ik me dat we de komende tijd maar eens meer van die kleine avonturen moeten gaan beleven. Een soort challenge, want dat is hip. Lees meer

Columns

Dat is dus loslaten

Liselotte

Met een schooltas bijna nog groter dan het meisje zelf, stapt ze dapper de winkel uit. Het duurt nog even, maar dan gaat de jongedame naar de peuterspeelzaal. Het stelt natuurlijk nog niet zoveel voor. Ze gaat gewoon ergens anders spelen. En, o ja, ze leert ook samen spelen, knippen en plakken enzo.

De keuze voor de peuterspeelzaal heeft natuurlijk niets te maken met de ogenschijnlijk zeeën van tijd die dan werkelijkheid lijken te worden en waar ik zo innig naar verlang. Voor mevrouw is het in ieder geval een serieuze zaak. Ze gaat naar school en dat mag iedereen weten. Trots mag dan ook iedereen haar nieuwe tasje zien, zelfs de caissière bij onze volgende stop.

Op de grote dag zoekt ze de mooiste appel uit en wordt de vreselijk irritante lekbeker gevuld met niet zo verantwoorde limonade. Dat gerommel met die appel heb ik in ieder geval straks niet. Ik heb de me-time voor deze morgen al helemaal voor ogen.

Buiten dat ik daar vreselijk aan toe ben, hoor ik iedereen er over dat hun kind er zooo aan toe is om naar de speelzaal te gaan. Daar zullen ze wel mee bedoelen dat zij er ook zin in heeft. Volgens mij gaat ze het helemaal leuk vinden. Lees meer

Columns, Kind

Je kind leert lezen. Leuk joh!

Pauline

Wanneer je kind leert lezen, gaat er een wereld voor ze open. Ineens lezen ze straatnaamborden, het McDonalds menu, spelregels van een nieuw spel en zelfs boeken. Er komen nieuwe gevoelens boven borrelen, zoals nieuwsgierigheid en het gevoel van onafhankelijkheid. Als ouder geeft je dat een trots gevoel, bijna net zo trots als die eerste stapjes, of wanneer ze leerden om hun eigen kont af te vegen.

Maar er is een keerzijde. Er is altijd een keerzijde. Waar er een wereld voor hen opengaat, gaat er een wereld dicht voor jou.

Zo kun je je ‘codetaal’ wel op je buik schrijven. In die goede oude tijd kon je nog wel eens in codetaal overleggen met je kerel. Zullen we vanavond p-a-t-a-t eten? Voor je kleuter kon dat net zo goed gore spruiten zijn. Lees meer

Columns, Kind, Voor mama

Mijn dochter het proefkonijn

Pauline

De afgelopen jaren heeft mijn dochter gediend als proefkonijn. Althans, zo voelt dat. Dat klinkt vreemd, ik leg het uit.

Drie zomers geleden kreeg ze de diagnose epilepsie en het kon behandeld worden met medicijnen. Wij waren allang blij dat het ‘maar’ epilepsie was. We mikken er een drankje in en daarmee was het probleem opgelost, we hadden grotere zorgen aan ons hoofd. Dat zij en haar epilepsie uiteindelijk onze grootste zorg werd, konden we toen niet indenken.

De flesjes Trileptal vlogen er doorheen. Bleek niet het juiste medicijn, dus gingen we over op Ethymal. Van Ethymal werd ze neerslachtig en bleek de bijwerking erger dan de kwaal. Depakine kreeg ze niet door haar strot en werd daardoor ook pertinent geweigerd. Maar hé, gelukkig er is hoop! Want er zijn nog meer medicijnen die we kunnen ‘proberen’. Laten we Lamotrigine een kans geven! Inmiddels zijn we al drie jaar af en aan bezig met het toedienen van medicijnen en niets heeft tot nu toe het gewenste resultaat, namelijk een kind dat aanvalsvrij is. Lees meer

Kinderen, Voor mama

Mama en juffrouw. En politieman!

Gastblogger

‘Maar ik moet nog poepen!’ Fijn, als je nog net drie minuten hebt om jassen aan te trekken, naar school te rijden om de kinderen nog net voor de bel achter de deur te schuiven.

Wat vond ik hier ook al weer leuk aan? Waarom wilde ik in vredesnaam kinderen?

Heel rollenpatroonbevestigend wist ik al op jonge leeftijd dat ik kinderen wilde. Ik hoor het mijn dochters nu ook zeggen bij het invullen van de o zo fijne vriendenboekjes.
‘Wat wil je later worden? Mama en juffrouw. En politieman!’

Zou zij met mij ook zo enthousiast geweest zijn als iemand duidelijk had kunnen maken in wat voor een hel je met enige regelmaat terecht kunt komen? Dan heb ik het niet over de slapeloze nachten, de vieze luiers. Kortom de grote ondankbaarheid na het baren van het parasietje uit je buik. Lees meer

Baby, Wat je niet wist

Omarm het freaking moment

Pauline

Eigenlijk ben ik nooit tevreden. Het is treurig maar waar. Het is niet dat ik veeleisend ben, maar het is een soort onrust die zich uit in klagen. Of erger, in lamlendigheid. Ik heb een doel voor ogen, ik bereik het doel en ik ben meteen weer verveeld en op zoek naar een nieuw doel. Terwijl ik eigenlijk zou moeten genieten. Genieten van het bereikte doel.

Ik weet het, het klinkt vaag. Zeker omdat ik dacht dat ik iemand was die met de dag leefde, maar eigenlijk kijk ik altijd vooruit.

‘Geniet van dit moment, het gaat allemaal zo snel.’ Ik hoor het mezelf zeggen en toch heb ik zelf verrekte veel moeite met het genieten van het moment.

Straks als de oudste op school zit, dan kan ik genieten van de andere twee. Straks als de middelste op school zit, dan kan ik genieten van de jongste. Straks als de jongste op school zit, dan kan ik genieten van mijn vrije tijd.

GENIETEN! Straks is het genieten. Maar straks is voorbij. Het moment is voorbij. Lees meer

Advertorial, Baby, Kinderen, Kinderkleding, Kindermerkkleding, Leuke webshop

Online shoppen heeft zo zijn voordelen

Pauline

Dat ik een grootgebruiker ben van het online shoppen is geen geheim. En zeker wanneer er fijne kortingen aan te pas komen, ben ik er als de kippen bij. Shoppen online heeft gewoon een aantal voordelen. Zo kun je vanuit je luie stoel je winkelmandje vol mikken en uiteindelijk besluiten waar nu de beste koopjes te scoren zijn.

Ik heb voor dit gebeuren zo mijn vaste adresjes en één daarvan is limango. Misschien heb je er al weleens over gehoord, misschien ook niet. Maar ben je net als ik, fan van shoppen met korting, dan zul je er zeker interesse hebben. Er is een groot assortiment aan mode, schoenen, accessoires en speelgoed te vinden, kortom (bijna) alles wat een moeder nodig heeft voor haar kleintjes.

Lees meer

Baby

Babykamer ideeën, wat zijn de trends?

Pauline

Het inrichten van een babykamer is één van de leukste dingen die je tijdens de zwangerschap mag doen. Naast het uitzoeken van het bedje, de commode en de kast is het natuurlijk onwijs leuk om de kamer af te maken met toffe accessoires. Achteraf vraag je jezelf altijd af waarom je zoveel hebt uitgegeven aan al die prularia, want de mooiste eyecatcher ligt uiteindelijk natuurlijk gewoon in de wieg.

Om je wat ideeën en inspiratie te geven deel ik de trends van 2016 met je.

Goud in de babykamer

Het schijnt dé trend van 2016 te zijn, goud in de babykamer. Nee, geen echt goudklompen, maar hier en daar op de muur wat goudtinten en accessoires in de babykamer. Het mooiste is om okergoud te combineren met aarde- en pasteltinten.

Lees meer

Kind, Columns

Waarom de schoolfoto bewerken?

Pauline

“Mama, ik heb hier het wondje niet op mijn kin”, zegt mijn zoontje terwijl hij op zijn schoolfoto kijkt.

Inderdaad, het rode verse litteken op zijn kin is op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Ik check het nog even op de klassenfoto die dezelfde dag gemaakt is en ja hoor, daar is toch duidelijk een rood litteken te zien op zijn kin. Ze hebben gewoon zitten photoshoppen op de (portret)schoolfoto!

Waarom gaat de schoolfotograaf zitten photoshoppen?

Wanneer ik mijn huis laat taxeren, gaat de taxateur mijn huis toch ook niet hier en daar een likje verf geven om het er beter uit te laten komen? Het is zoals het is en zo is het ook met kinderen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen photoshoppen. Het gebeurt overal, in de bladen en reclames, niets is wat het lijkt en ik vind dat prima.

Op zich heb ik zelf ook niets tegen een ‘filtertje eroverheen gooien’, ik gebruik ze in mijn Instagram ook regelmatig. Maar rode plekken en littekens wegpoetsen, ongevraagd notabene, daar heb ik wel een beetje moeite mee. Ik wil niet dat mijn kinderen het gevoel krijgen dat er iets lelijks in hun gezicht zit, wat het beste weggepoetst kan worden. Het is zoals het is, ze zijn zoals ze zijn, puur. En bepaalde dingen horen bij een bepaald tijdperk. Bij de ene schoolfoto missen ze één tand, bij de volgende hebben ze een compleet fietsenrek en bij weer de volgende hebben ze veel te grote tanden voor een veel te klein bekkie.

En zo kan dat ook voorkomen met littekens, of waterpokken. Het ene jaar is het vers en rood, het volgende jaar is het misschien al iets minder zichtbaar. Maar het is er wel, is dat erg? Ik vind van niet!

Hoe ver gaan we?

Dat we leven in een tijdperk waar (je kan doen alsof) je Pinterest perfect door het leven gaat, dat weten we inmiddels allemaal. Maar hoe ver gaan we in het perfectioneren van onze plaatjes? Gaan we straks de bolle wangen ietje laten inslinken? Gaan we tanden erbij plakken? Gaan we de neusjes en de voorhoofden shapen? Knippen we gehele armen af om ze vervolgens op de verkeerde plek terug te plakken? Want dat het photoshoppen van een schoolfoto niet voor het eerst en niet alleen bij deze fotograaf gebeurt, daar weet mijn collega Joyce alles van.

Waar ligt de grens?

Wat mij betreft zijn de schoolfoto’s gewoon met kindjes precies zoals ze zijn, zoals ze er ook mogen zijn. Want roepen we niet altijd met z’n allen dat ieder kind uniek is?

En bovendien het gaat hier om een freaking schoolfoto, geen glamourshoot voor de cover van de Voque!

Afbeelding: Shutterstock