Als de zon scheen was het altijd mistig. De opmerking dat ik mijn ramen een keer moest zemen kon ik inmiddels irritatieloos beantwoorden. Na 35 jaar had de dubbele beglazing van mijn 5 meter brede woonkamerraam het begeven. De winst van Eneco was grotendeels aan mij toe te schrijven. Lees meer
Ik hou van een seizoensverandering. Echt, ik hou van de zonnestralen na een koude barre winter. Ik hou van alle nieuwe kinderkledingcollecties die ik voor ogen krijg en ik hou van het vullen van de kasten. Maar er is iets aan dit tafereel waar ik niet van hou.
Ik hou niet van het opruimen van de kinderkleding. Ik knip nog liever hun teennagels met mijn tanden dan dat ik die kleertjes van ze moet uitzoeken en opbergen. Tijdens het opbergen kom ik namelijk kleding tegen die ik al eerder had opgeborgen. Bewaarde kleding van mijn oudste dochter, voor mijn jongste dochter. Kleding waarvan ik geen afscheid kon nemen. En ook al had ik mezelf een aantal jaar geleden plechtig beloofd bij het uitpakken van een doos doorgepoepte rompers, om deze zooi niet meer te bewaren, gebeurt het toch telkens weer. Lees meer
Ik heb mijn kinderen zelf leren praten. Ik neem daar de volle verantwoordelijkheid voor en ik zal (nu) ook niet gaan klagen over het volume wat er uit die bekkies komt, of bepaalde woorden waarvan ik me afvraag ‘hebben ze dat van mij geleerd?’. Nee, dat leren praten is aardig gelukt. De betekenis van woorden daarentegen, daar is ergens iets mis gegaan.
Op school leren ze veel qua woordenschat, synoniemen, noem maar op. Nu niet gaan doorvragen, ik heb namelijk geen idee wat ze daar allemaal leren. Eén ding weet ik wel, de basis principe van het woordje ‘nee’, dus de betekenis daarvan heb ik in het verleden meerdere malen duidelijk uitgelegd.
Toch begrijpen ze het niet.
Hoe dan?
Lees meer
Omdat mijn kind de woorden niet kan uitspreken, doordat ze de woorden niet kent, of simpelweg niet weet hoe, betekent het niet dat er geen grenzen zijn. Want wie ben jij om te denken dat je het recht hebt om mijn kind aan te raken?
Het klinkt misschien heftiger dan dat het is. Want met aanraken bedoel ik ‘alleen maar’ een aai over de wangen, optillen, kietelen of een knuffel geven. Heel onschuldig, maar wat als het kind er helemaal niet van gediend is?
Mijn dochter was nooit zo aanrakerig, zeker niet bij vreemden. Ze dook dan weg achter mijn benen of zocht een vluchtoord in mijn schouder. Lees meer
Mijn kinderen kunnen prima met elkaar overweg. Totdat ze het niet meer kunnen, dan beginnen ze elkaar te irriteren en slaan ze vervolgens elkaars de hersenen in. Zonde, want ze hebben best mooie koppies. Als ze eenmaal op dat punt zijn beland, is er geen weg meer terug. Wat de één doet, doet de ander terug en het gaat van kwaad tot erger.
Ruzie maken met je broer of zus is volkomen normaal. Het hoort erbij. Het is ook niet iets van de laatste jaren, het is altijd, sinds het begin van de mensheid, al zo geweest.
Dat neemt niet weg dat het voor een moeder verschrikkelijk irritant en vooral vermoeiend is. Er zijn momenten geweest dat ik dacht, prima ‘survival of the fittest’, ga je gang ik zie wel met wie ik overblijf. Lees meer
Lieve kleintjes,
Ik wil jullie graag aan iemand voorstellen. Ik dacht dat ik dat officieel al eens had gedaan, maar blijkbaar heeft die introductie niet zoveel indruk gemaakt, want jullie lijken deze persoon compleet te zijn vergeten. Wellicht komt hij jullie toch wat vaag bekend voor en waarschijnlijk zie je hem hier ook weleens door het huis dartelen. Of op de bank zitten.
Dat komt omdat hij hier woont, hij eet ook elke avond mee, mocht je dat nog niet zijn opgevallen. Gaat er al een belletje rinkelen? Die man die zo goed kan minecraften en elke avond even met je vecht op het grote bed. Weten jullie het weer? Nou dat, lieve kleintjes, dat is nou jullie vader.
Ik wijs jullie er even op, want ik heb zo een vaag vermoeden dat jullie niet helemaal realiseren dat hij ook dingen kan doen.
Hij valt niet op, ik weet het. Hij heeft een soort magische schutkleur, ik ben er jaloers op. Lees meer
Ik ben een newbie-moeder. Zo één die net komt kijken. Een moeder van een baby, of mag ik haar al dreumes noemen nu ze dertien maanden oud is? De meningen zijn verdeeld. Ik weet wel dat ik het eerste jaar heb volbracht. Of ik het gedaan heb, zoals ik het had willen doen? Nee, absoluut niet! Er kwamen namelijk bepaalde dingen op mijn pad, die had ik daar niet verwacht.
Wat ik kan zeggen over het eerste jaar van het ouderschap…
Zó leuk, maar ook zó zwaar!
Zo leuk: Het ultieme oergevoel van het baren van een kind. Een levend wezen op de wereld zetten, zo bijzonder en euforisch.
Zo zwaar: Alle kwaaltjes die daarbij komen kijken. Aambeien en verstoppingen… Mijn hemel, de eerste keer poepen, alsof ik klaar stond om te bungee jumpen maar eigenlijk niet wilde gaan. Bang om te springen. Of de gevoelige hechtingen die vervolgens gevoelige littekens worden. Komt het ooit nog goed?
Lees meer
Er zijn er maar weinig die dit begrijpen, maar toen ik voor het eerst zwanger was, hoopte ik zo op een jongen! Natuurlijk, prioriteit nummer één was gezondheid, duh. Maar ik heb mezelf gewoon altijd meer gezien als een jongensmoeder. Ik was ervan overtuigd dat ik een stoere moeder zou zijn en een zoon de ruimte zou geven om echte jongensdingen te doen. Inmiddels ben ik moeder van beide. Maar de jongens zijn in de meerderheid. Twee jongens. Twee jongens vol kattenkwaad en altijd op zoek naar avontuur. Twee jongens die hun zusje hierin meeslepen, waardoor ik me af en toe afvraag wie er nu de échte jongen is.
Oef, die stoere moeder zijn en een zoon de ruimte geven, het blijkt toch een lastig dingetje.
Lees meer
Ik heb veel dingen verwacht van het moederschap. Maar ik had nooit verwacht dat ik een lastige eter krijgen zou. Ik ben zelf opgegroeid als een kind dat alles naar binnen werkte, alles lustte en in ieder geval al het voedsel dat ik voorgeschoteld kreeg ook wel even probeerde. Dat was me uiteindelijk ook wel aan te zien.
Nee, mijn kinderen zouden gewoon lekker alles eten, van het begin af aan. Het begon ook eigenlijk wel redelijk goed. Als baby at ze prima met de pot mee, ze had zo haar voorkeuren, maar wie niet? Ik was goed bezig, ik bood verschillende soorten voedsel aan, ik liet haar bewust wennen aan verschillende smaken en van dwang was geen sprake. Lees meer
Ik heb drie flinke baby’s gebaard: 3820, 4100 en 3800, een beetje trots was ik wel. Want zie je wel, die dertig kilo die ik aankwam, ging grotendeels naar mijn baby! Tja, rekenen was nooit mijn sterkste vak.
De eerste keer na de bevalling op de weegschaal was ook wel een beetje confronterend, want ik had toch echt nog 15 kilo te gaan. Maar al te druk maakte ik me er niet om, ik gaf namelijk borstvoeding! Hoppa, in the pocket, een natuurlijke manier van afvallen. Ja toch? Die skinny heb ik zo weer aan!
En opeens waren we acht maanden verder en ik liep nog steeds in die positiebroeken met extra stevige band om mijn blubberbuik een beetje bij elkaar te houden. What went wrong? Lees meer