Mijn zusje verwacht binnenkort haar eerste baby en terugdenkend aan mijn eigen laatste weken van de zwangerschappen (ja dat waren er zes), heb ik nogal met haar te doen. Die laatste weken gaan namelijk zo langzaam voorbij, de Noordpool smelt voor je gevoel nog sneller. En terwijl zij als een schildpad op haar ruggetje ligt te wachten en denkt dat ze de eerste vrouw in de geschiedenis zal worden bij wie de baby wél blijft zitten, kijk ik iedere minuut op mijn telefoon. Is het al zover?
Ik moet me inhouden om dat niet ook daadwerkelijk elke minuut naar haar te appen. Is het al zover? In plaats daarvan leef ik met haar mee. Klaag ik met haar mee, want laten we eerlijk zijn, die laatste weken van de zwangerschap zijn hels.
Toch verbaasde ik me over de berichtjes die zij ontving van een aantal medemoeders. Want ook al weten we allemaal wel dat moeder worden niet over een leien dakje gaat, in dit stadium houd je je mond daar nog over. Je eigen helse bevallingsverhaal komt later wel, wanneer dit kind eruit is bijvoorbeeld.
Mijn zusje appte dus, ‘ik weet het nog niet zo goed met die borstvoeding’. ‘Wat bedoel je, je weet het nog niet zo goed met die borstvoeding?’
Nu blijkt dus dat een aantal vriendinnen van haar, ik noem het vage kennissen, haar hebben ‘bang gemaakt’ voor het aanleggen en het voeden. Ze kreeg zelfs de vraag of ze wel zeker wist of ze eraan wilde beginnen.
Waarom? Waarom moeders? Waarom hebben jullie die behoefte om je eigen verhaal op deze manier over te brengen op een leek? Op een moeder die het nog moet gaan beleven? Alsof jouw verhaal, haar verhaal wordt.
Ik zal niet ontkennen dat het geven van borstvoeding een heel karwei is dat niet zomaar voor iedereen is weggelegd. Maar voor elke mislukte poging, is er ook een gelukte poging! Een poging die heel mooi kan uitpakken tot het geven van volledige borstvoeding. Vrijwillig!
Maar het verhaal gaat nog door. Haar ‘vage kennissen’ vonden het ook nodig om zo vlak voor de bevalling even hun eigen bevallingsverhaal bij haar te droppen, alsof dit haar ook gaat overkomen. Drie keer raden hoe hels die bevallingen waren.
“Drie dagen, drie dagen heb ik weeën moeten opvangen. Ik kon niet meer! Maar het kind kwam er maar niet uit. Drie dagen niet eten, niet drinken, want ik spuugde alles weer uit. Ik dacht dat ik dood ging. Maar na drie verschillende gynaecologen en negentien stagiaires, die hun ogen niet konden geloven, aan mijn bed te hebben gehad, mocht ik eindelijk persen. En jawel hoor, de persdrang was weg! Persen op eigen kracht… Heb je dat weleens gedaan? O nee, natuurlijk niet, jij moet nog… Maar echt, niet-te-doen! Je zult het wel merken straks, wanneer jij ‘mag’ bevallen. Na twee uur wist de vierde gynaecoloog me te vertellen dat deze baby bewonderenswaardig groot zou zijn. Dit ging niet passen. Maar nadat de pomp erop ging en ik van voor naar achteren open geknipt was, kwam daar op het nippertje mijn baby. Ja, had had niet veel gescheeld hoor, we hadden dit bijna niet overleefd! Met aambeien en een flinke verzakking weliswaar, maar we zijn er nog!
Dus. Spannend hoor, zo’n bevalling!”
Maar serieus, wat is er mis met deze ‘vage kennis’? Was het nou echt nodig om dit verhaal in geuren en kleuren te vertellen zo vlak voor haar bevalling? Kon ze nou echt niet even wachten tot de baby eruit zou zijn? Het is niet dat ze haar bevallingsverhaal niet mocht vertellen, het is zelfs het recht van elke moeder om dat verhaal in geuren en kleuren rond te bazuinen. Maar niet aan een hoogzwangere en zeker niet aan een hoogzwangere van een eerste baby.
Jouw verhaal is jouw verhaal, mijn verhaal is mijn verhaal. Mijn zusje krijgt ook een verhaal. Haar eigen horrorverhaal.
Of niet. Want ook voor elke helse bevalling, is er een minder helse, misschien zelfs wel leuke bevalling. Een bevalling die goed bevalt. Gewoon zo ééntje waar het kind eruit floept zonder dat de moeder er erg in heeft. Echt, het kan! Het overkwam mij. Het was mijn zesde weliswaar, maar het is gebeurd.
Ik kan niet wachten op mijn zusjes bevallingsverhaal. Haar verhaal. Een verhaal dat nog nooit eerder verteld is.
Afbeelding: Shutterstock
Ik kreeg ook in geuren en kleuren van diverse mensen te horen hoe vreselijk hun bevalling was….En toen moest ik nog…Kind zat al in mn buik dus terug kon ik niet meer. Inmiddels ben ik zwanger van de derde… Dus ik zeg altijd maar tegen vriendinnen die nog moeten..Als het echt zo vreselijk zou zijn, dan zou ik het niet voor de derde keer doen..En dat verhaal komt inderdaad na de bevalling wel!