Er zijn van die dingen waarvan je niet wist dat ze blijkbaar “controversieel” zijn. Zoals een moeder die haar kind een zoen op de mond geeft. Serieus? Daar maken mensen dus een punt van?
Ik geef mijn kind – inmiddels een pre-puber met een groeispurt en een grotere schoenmaat dan ik – nog steeds elke dag een kus op de mond. Niet omdat ik vergeten ben dat hij ouder wordt, niet omdat ik hem als een baby blijf behandelen, maar gewoon… omdat dat is hoe wij ons afscheid nemen. Liefdevol. Gewoon even een “doei” met een kus erbij. En raad eens? Hij vindt dat helemaal prima.
Toch zijn er mensen die daar iets van vinden. Die kijken op, trekken een wenkbrauw op of gooien het op “grenzen” en “seksuele verwarring”. En hoewel ik voor duidelijke grenzen ben – geloof me, ik ben een moeder, mijn dag bestaat uit grenzen stellen – is dit er voor mij niet één van.
Een kus op de mond is niet automatisch iets seksueels. Net zoals een knuffel niet per se intiem is en een hand vasthouden niet meteen leidt tot een verloving. Laten we vooral niet onze volwassen lading op het gedrag van een kind plakken. Mijn zoon denkt bij die kus aan “dag mam”, niet aan “oei, dit is raar”. De enige die het ongemakkelijk maakt, is de volwassene die het zo ziet.
Natuurlijk: als hij straks zegt “mam, liever niet meer op m’n mond” – dan stop ik daar meteen mee. Want consent begint thuis. Maar zolang hij het zelf oké vindt, waarom zou ik dan ineens krampachtig op z’n voorhoofd gaan mikken?
Laten we elkaar een beetje ruimte geven in hoe we liefde tonen. En ja, dat kan met een kus op de mond. Geen drama, geen trauma. Gewoon liefde. Simpel.
Dus aan alle moeders (en vaders) die nog steeds een kus op de mond geven: doe vooral wat goed voelt voor jullie. En aan iedereen die zich daar druk om maakt: misschien heb je zelf gewoon een knuffel nodig.
