Mijn kleuter heeft aan het einde van de dag even de tijd nodig om de dag te verwerken. As we speak, ik zit op dit moment, terwijl ik dit tik, aan het voeteneind van haar bed. Dit is een ritueel wat er bij ons ingeslopen is. We proberen het er af en toe wel uit te krijgen, maar na een hoop gedonder en frustratie zitten we toch weer braaf aan het voeteneind van het bedje van de kleuter te wachten tot ze in slaap valt.
Het leuke aan dit ritueel is dat ik te horen krijg wat ze die dag zoal gedaan heeft. En aangezien we over het algemeen op de vraag, hoe was het op school? als antwoord ‘goed’ krijgen, is het eigenlijk best leuk om aan het voeteneind van het bedje van mijn kleuter te zitten. Want zo hoor ik nog eens wat, nou ja… een soort van.
Ze kwebbelt namelijk niet tegen mij. Ik probeer haar te negeren en dus reageer ik ook niet op haar gekwebbel. Eigenlijk kan ik er helemaal niks van maken, want het zijn zinnetjes in haar hoofd die er willekeurig uit moeten.
“De hulpjes gaan met stoeltje aan tafel”
“Oefenpakje, oefenpakje, oefenpakje, oefenpakje, oefenpakje”
“Echt pakje, echt pakje, echt pakje, echt pakje”
“Jij gaat bij de deur staan”
“Tot tien, dan ben je af” Lees meer
