Voordat je moeder wordt, heb je voor jezelf een bepaald beeld hoe je dat opvoeden van een kind gaat doen. In de meeste gevallen zal dat héél anders zijn dan dat je eigen ouders dat deden. Niet zozeer omdat je eigenwijs bent en omdat je denkt dat het beter kan, maar omdat de tijden anders zijn, ontwikkelingen en onderzoeken wijzen inmiddels andere c.q. betere opvoedstijlen uit dan in de tijd dat je zelf opgevoed werd.
Oké, omdat je eigenwijs bent en omdat je denkt dat je het beter kan. Lees meer
“Mama we moeten naar de Primera want ik wil zo’n ronddraaiend ding!” beveelt mijn dochter wanneer ze maandag uit school komt.
“Ho even. We móéten helemaal niks!” dat stel ik altijd maar even voorop, maar toch wil ik wel even weten waar ze het over heeft. “Waar heb je het over?”
“Zo’n ding die je in je hand kan laten draaien, iedereen heeft er één!” vervolgt ze alsof ze écht iets te kort komt, want ‘hallo’ iedereen heeft het behalve zij.
“Oh, dat is een fidget spinner”, weet een moeder naast mij op het schoolplein me te vertellen.
“Een wat? En waarom?”, vraag ik verbaasd.
“Tja, dat kan ik je niet vertellen, maar die fidget spinner is de nieuwste hype!” antwoordt de moeder.
En opeens zie ik de spinners om mijn oren vliegen. Inderdaad, iedereen heeft zo’n ding. Maar wtf is het? En wat kan het? Lees meer
Ik word wakker, pak zoals gewoonlijk mijn telefoon. De eerste keer om mijn snoozeknop in te drukken. De tweede keer om mijn Facebook te openen. Ik zie een peutertje met het meest lieve lachje, de schattigste tandjes en ondeugende oogjes. ‘5 jaar geleden’, staat erboven. Ik draai me om en zie daar een lang lijf naast me liggen. Een mond vol met tanden die te groot zijn voor haar kaken. En ogen die niet open willen, want ze wil uitslapen! Maar ze is jarig, moet ze niet naast mijn bed staan springen, vragend om haar cadeautje?
Vijf jaar geleden alweer! Een vleug van onbestemde gevoelens golft door me heen. Bedankt Facebook, voor deze herinnering. Bedankt dat je me weer eens laat voelen hoe snel de jaren gaan. Hoe graag ik dit wilde, hoe vaak ik de tijd vooruit keek, maar vergat te kijken naar het moment. Lees meer
Het uur van 16:30 tot 17:30 vind ik altijd maar lastig door te komen. Het is een rampuur. De kinderen lopen vaak met hun ziel onder de arm en ik kan mezelf nog niet toestaan om de televisie aan te zetten. Maar het is weer achter de rug, want ik heb de klok 17:30 zien aantikken. De kinderen zitten rustig op de bank een filmpje te kijken en ik kan aan het avondeten beginnen, wetend dat het nog een half uurtje duurt voordat mijn man weer thuiskomt.
Maar dan gaat de telefoon en ik vrees het ergste. Ik wil het belletje negeren, ik wil het niet horen. Nee, niet nu, niet vandaag! Maar ik kan er niet omheen en dus antwoord ik de telefoon maar weer.
“Schat, ik ben een uurtje later.” Lees meer
Ik ben twee en ik zeg nee? Ik ben mama en ik zeg kaBAMa! Gewoon omdat het rijmt. En omdat ik weleens ontplof. KABAM.
Ben je ooit weleens ontploft in het bijzijn van je kinderen? Sterker nog, je kinderen waren de reden van je ontploffing. Je voelde het borrelen, pruttelen, het wordt heter en heter, je probeert het te onderdrukken, je telt tot tien, tot twintig en… KaBAMa! Het is onvermijdelijk, elke moeder heeft er vroeg of laat mee te dealen. Het is niet je peuter die in een driftbui verzeild raakt, nee het is mama.
Niemand is perfect en kan altijd rustig blijven, ongeacht hoe graag we het ook willen of hebben voorgenomen. Kinderen, en in het speciaal je eigen bloedjes, weten die knopjes gewoon te vinden. En ze weten ook precies ver genoeg te drukken zodat het alarmpje afgaat. En hard ook. Lees meer
‘STOP MET POSITIEF OPVOEDEN!’ Luidt de kop van het artikel in koeienletters. Ja hoor, daar gaan we weer, denk ik bij mezelf. Het opvoeden zonder straffen en belonen had ik allang opgegeven. Maar enige positiviteit had ik toch nog wel gezellig gevonden. Zeker wanneer je weer eens in een negatieve spiraal bent beland, want als ik de kop moet geloven, ben ik echt goed bezig! *huil*
Maar, laten we eerst het artikel even lezen, want er zit vast een addertje onder het gras.
Ik citeer:
“Positief opvoeden, goed gedrag belonen en slecht gedrag zoveel mogelijk negeren. Dat klinkt heel erg… nou ja… positief. Maar is dat het ook helemaal? Of zitten er toch wat addertjes onder het gras?”
Ah, een addertje! Meerdere zelfs! Lees meer
Als jongste van drie kinderen kreeg ik regelmatig het één en ander doorgeschoven. Nu had ik het ‘geluk’ dat ik als derde, na twee jongens, een meisje was. Wat dus inhield dat ik ook weleens iets nieuws kreeg. Maar alles wat enigszins doorgeschoven kon worden, werd doorgeschoven. Ook kwam er regelmatig een zak vol met kleding bij mijn twee grotere nichten vandaan. Ik vond dat geweldig, het kon mij niet schelen dat het ‘afdankertjes’ waren, voor mij was alles nieuw.
En toch, toen ik zelf mijn eerste kindje kreeg, kocht ik alles nieuw. Van de babykamer tot de sokjes. Ik gaf enorm veel geld uit aan nieuwe spullen. Tweedehandse afdankertjes kwamen er niet in, het kwam geeneens bij mij op iets tweedehands aan te schaffen. Mijn kind zou niet lopen in afgesleten jaren ’80 broeken, verschillende sokken en net niet matchende pyjama’s. Nee, mijn kind zou een koninklijke behandeling krijgen, dat verdiende ze! Lees meer
Ik hou van een seizoensverandering. Echt, ik hou van de zonnestralen na een koude barre winter. Ik hou van alle nieuwe kinderkledingcollecties die ik voor ogen krijg en ik hou van het vullen van de kasten. Maar er is iets aan dit tafereel waar ik niet van hou.
Ik hou niet van het opruimen van de kinderkleding. Ik knip nog liever hun teennagels met mijn tanden dan dat ik die kleertjes van ze moet uitzoeken en opbergen. Tijdens het opbergen kom ik namelijk kleding tegen die ik al eerder had opgeborgen. Bewaarde kleding van mijn oudste dochter, voor mijn jongste dochter. Kleding waarvan ik geen afscheid kon nemen. En ook al had ik mezelf een aantal jaar geleden plechtig beloofd bij het uitpakken van een doos doorgepoepte rompers, om deze zooi niet meer te bewaren, gebeurt het toch telkens weer. Lees meer
Ik heb veel dingen verwacht van het moederschap. Maar ik had nooit verwacht dat ik een lastige eter krijgen zou. Ik ben zelf opgegroeid als een kind dat alles naar binnen werkte, alles lustte en in ieder geval al het voedsel dat ik voorgeschoteld kreeg ook wel even probeerde. Dat was me uiteindelijk ook wel aan te zien.
Nee, mijn kinderen zouden gewoon lekker alles eten, van het begin af aan. Het begon ook eigenlijk wel redelijk goed. Als baby at ze prima met de pot mee, ze had zo haar voorkeuren, maar wie niet? Ik was goed bezig, ik bood verschillende soorten voedsel aan, ik liet haar bewust wennen aan verschillende smaken en van dwang was geen sprake. Lees meer
Je Kung Fu-pak is weer eens een beetje vochtig, want ik was vergeten om de was uit de wasmachine in de droger te stoppen. En nu moet je echt weg, ik zet de föhn er nog even op. Sorry schat, je pak blijft een beetje vochtig. Mijn schuld.
Je moet vandaag al je op school gemaakte handenarbeid zelf uit de klas meesleuren, want ik was vergeten om je een plastic tas mee te geven, terwijl de juf nog een herinnering op het klasbord had gezet. Sorry schat, mijn schuld dat je daar zo klunzig met je handen vol op mij staat te wachten.
Weet je mam, als je ons gewoon op tijd naar bed zou brengen, dan zou ik nu niet zo chagrijnig en vermoeid wakker worden.
Weet je kleintjes, het is grappig hoe snel jullie vergeten dat ik jullie rond 19.00 in bed had gelegd. Net als vrijwel iedere andere avond van jullie vermoeide leventje. Maar jullie besloten om er nog tig keer uit te komen, omdat je nog een keer moest plassen, nog een slokje water nodig had of omdat je mij voor de zoveelste keer moest melden dat je niet kon slapen. NEE SCHAT, JE LIGT OOK NIET IN JE BED! Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat je moet gaan slapen?
Je luisterde niet. En nu ben je moe. Het is niet mijn schuld. Dus zoek het uit! Lees meer