Zo aan het einde van het jaar bedenk ik me altijd wat er allemaal opvallend is geweest. Opvallend aan het afgelopen jaar. Voor mij waren de vele realistische bevalling- en newbornbabyfoto’s opvallend. Waar we 10 jaar geleden al dit soort foto’s ergens ver achter in een hoekje van de kast opborgen en al helemaal niet op de verjaardag van je schoonmoeder rond lieten gaan, zijn het nu juist de opvallendste en meest gewilde plaatjes.
Een realistisch beeld van het krijgen van een baby…
“Mam, ik wil je wat vragen.” Zo begint de kleuter bij de helft van wat hij zeggen wil. De andere helft begint hij met “Mam, ik wil je iets zeggen”. Op zich heel duidelijk. Hij kondigt het mooi aan, geen getetter zomaar uit het niets zeg maar.
Maar laatst, toen we samen in de badkamer stonden, kwam er toch iets onverwachts. “Mam, vertel me eens hoe zit dat nou, vallen er nu geen baby’s meer uit je billen?”, was zijn vraag.
Uuuhhh, je kunt waarschijnlijk mijn verbaasde blik wel voorstellen. Moest ik nu al het gesprek met hem aangaan. Ja dááág, deze was voor zijn vader. En daarbij, hoe weet hij überhaupt dat de baby’s ‘uit mijn billen vallen’? Moet hij niet gewoon nog denken dat baby’s met de ooievaar gebracht of uit de boerenkool getrokken worden?
Lees meer
1. De koffiemelkpoeder voor in je koffie bleek geen koffiemelkpoeder te zijn, maar Nutrilon 2. En daar kwam je pas achter na je eerste slok. Of vierde. Afhankelijk van je nacht.
2. Het lidmaatschap van de sportschool wordt voornamelijk gebruikt voor het gratis kinderopvang-uurtje en de zonnebank om even bij te kunnen slapen.
3. Je hebt zojuist je tanden gepoetst met een dagcrème in plaats van tandpasta. Of antirimpelcrème. Of erger, met een scheermesje.
4. Je vraagt de kinderen om vadertje en moedertje te spelen en jij bent de baby.
5. Je bent onder de douche staand in slaap gevallen. Misschien heb je zelfs uit de shampoofles gedronken, maar je bent te moe om je dat te herinneren. Lees meer
Kleintjes worden snel groot. Dat is geen fabeltje, dat is een feit. Het is niet voor niets dat je van elke (bijna) oma op de hoek de woorden ‘geniet er maar van’ naar je toe geslingerd krijgt. Die (bijna) oma ziet namelijk jouw kleintje en denkt terug aan haar eigen baby’s toen ze nog baby waren en nu inmiddels stinkende zweetvoeten hebben en de koelkast leeg vreten.
Ook Ceylan Sahin Eker kwam erachter dat haar kleintje snel groot werd. Joh!? En ze besloot om elke week een foto’tje te maken van haar cutie in een hilarisch rompertje.
Het resultaat? Cuteness overload! En ja, ook ik wil tegen haar zeggen, nee ik wil tegen haar schreeuwen: “GENIET ERVAN!!” Want het gaat allemaal zo snel. Zucht. Lees meer
Als je na maanden wachten op je kleintje eindelijk mag verkondigen dat hij of zij geboren is, doe je dit het liefste in stijl. Wat voor stijl dat geboortekaartje dan is, klassiek, grappig, hip, romantisch, vintage, modern of überschattig, dat is voor iedereen persoonlijk. Wij hebben bij onze kleintjes gekozen voor hippe geboortekaartjes, die ik persoonlijk ook nog eens schattig vond en waar ik super vrolijk van werd. Het was echt een blije mededeling, een trots gevoel wat ik door middel van het geboortekaartje aan iedereen kenbaar wilde maken.
Maar hoe kies je nou dat juiste geboortekaartje dat bij jou past? Het lijkt me logisch dat je eerst goed nadenkt over welke stijl je het meeste aantrekt. Vroeger, als in 10 jaar geleden, haalde je geboortekaartjes-boeken bij de drukker waar je doorheen bladerde. Tegenwoordig typ je ‘geboortekaartjes’ in op Google en kan je zoektocht beginnen. Lees meer
Vandaag start het College voor de Rechten van de Mens met een landelijke oproep aan zwangere vrouwen om discriminatie op en rond de werkvloer te melden. Zwangerschapsdiscriminatie is vaak aan de orde en in het bijzonder op het werk, zo stelt het College.
Zelf heb ik hier nooit mee te maken gehad. Sterker nog, ik had er nog nooit zo over nagedacht. En dat terwijl ik drie keer zwanger ben geweest toen ik voor een werkgever werkte. Maar de feiten liegen er niet om. Lees meer
Bij de Telegraaf lees ik een mooi nieuwsbericht waarin staat dat alle zuigelingen op de afdeling neonatologie van het VUmc moedermelk krijgen. Ook als de eigen moeder dat niet kan geven, is er melk van een donor.
En nee, ik start hier geen discussie over dat iedereen borstvoeding kan of moet geven. Maar te vroeg geboren kindjes hebben veel baat bij moedermelk, blijkt uit onderzoek. En dus is het mooi dat daar dankzij de donormelk de mogelijkheid is om deze kindjes te bieden wat ze nodig hebben, vind ik.
De ouders moeten overigens wel toestemming hebben gegeven, er is dus wel degelijk een keuze. Toch verbaas ik mij over de reacties die ik hier en daar lees op dit bericht.
“Zou het idee helemaal niet fijn vinden, melk van een onbekende”
“Ik zou nooit en ten immer moedermelk van een ander aan mijn eigen kinderen geven.”
“omg k zou noooiitt me kleine ander mans melk geven!! Wthell voor gare actie is dit!!!!”
Als het maar gezond is. Ik ben inmiddels allergisch voor de uitspraak. Want heb je enig idee wat je hiermee zegt? Hoe het overkomt? Is het echt een voorwaarde om een kindje op de wereld te zetten?
Ik heb altijd een voorkeur gehad voor het geslacht. Achteraf blijkt, ik hou van beide. Ik heb ook altijd voorkeur gehad voor gezondheid, en achteraf blijkt, ik hou van beide.
Maar toch, als ik nu de uitspraak ‘als het maar gezond is’ hoor, gaan mijn haren rechtovereind staan. En natuurlijk is het fijn om gezonde kinderen te krijgen en scheelt dat een hele hoop grijze haren. Maar wat als je geen gezonde kinderen produceert zoals ik? Wel hele leuke overigens, maar niet gezond. Is het leven dan minder waard? Of haal je juist meer uit het leven?
Ik denk aan het programma van Johnny de Mol, dat afgelopen week de Televizier Ring won, het fantastische SynDROOM. Hét bewijs dat gelukkig zijn, belangrijker is dan gezond.
Gelukkig zijn, dat is wat mij betreft het belangrijkste. Dus kunnen we de uitspraak ‘Als het maar gezond is’ vanaf nu inwisselen voor ‘Als het maar gelukkig is’?
En precies zoals Johnny zei, meer verdraagzaamheid, meer respect en meer liefde voor elkaar, hiermee kunnen we misschien bereiken dat wat meer mensen gelukkig zijn op deze aardkloot.
Voordat je moeder wordt, krijg je te pas en te onpas de welbekende adviezen naar je hoofd geslingerd.
‘Geniet nu maar van je rust, want dat is straks voorbij.’
‘Ga nu nog lekker samen weg, want dat gaat straks niet meer lukken.’
‘Neem een lekkere lange douche, want… blablabla’
En het is allemaal waar hoor! Gewoon goed bedoelde adviezen, van een persoon die zelf heel graag nog zou wíllen genieten van de rust, lekker samen weg wil met haar partner of die lange douchebeurt met beide handen zou aangrijpen.
Maar waar over gezwegen wordt, is de grote hoeveelheden poep, waar je als ouder opeens mee te maken krijgt.
Om maar te beginnen met de beginnersfout. Waarom zegt niemand dat je niet, ik herhaal niet met je vinger de achterkant van de luier open moet trekken om te checken of je daar wellicht een bolus aan zal treffen. Jouw vinger belandt namelijk negen van de tien keer in de bruine derrie die tot aan het randje van de luier is gekomen.
Of wat dacht je van die andere beginnersfout… Het is zo jammer dat je zelf moet uitvinden dat je er altijd vanuit moet gaan dat een bruine vlek poep is en géén chocolade.
Om de één of andere reden ontwikkel je ook een bepaald talent als spoorzoeker. Je ruikt poep, maar waar komt het vandaan? Is het jouw kind? Is het mijn kind? Laten we gewoon onze neus even tegen die pamper aandrukken om het zeker te weten.
Eén van de mooiste poepherinneringen die ik heb, is dat mijn baby na een dag huilen bij op de huisartsenpost belandde, die ik overigens zelf gebeld had omdat ik ervan overtuigd was dat er iets niet goed met hem was. Toen de dokter besloot om eerst zijn temperatuur te meten (je weet waar), was daar ook meteen het probleem dat naar buiten kwam. Over de hand van de dokter, tegen haar witte muur… Mooi verhaal.
Op een gegeven moment denk je na een intensieve zindelijkheidstraining (ahum), wel even klaar te zijn met al dat gepoep. Maar gek genoeg beland je van de poepluier-fase in de poeppraatjes-fase, waarin elke zin wordt beëindigd met poepie-scheetje-kak. Het is overigens ook wel weer een fase waarin je je kleintje heel gemakkelijk op kunt vrolijken. Roep gewoon ‘Poep!’ en er verschijnt gegarandeerd een glimlach op het bekkie van je kleintje.
Wat je van tevoren ook nooit had kunnen bedenken, is dat je ooit zou gaan juichen bij iets wat met poep te maken heeft. Denk aan het eerste drolletje in het potje. Of bij die drol die er eindelijk na een week (van slapeloze nachten) ineens uitkwam bij je kleintje, wat een opluchting was dat! Het was een dansje waard.
Tja… Poepadvies.
Ik weet ook niet waarom ik al dit bovenstaande schreef.
Het was in ieder geval geen ongevraagd advies.
Mocht het wel zo overkomen. Excuus.
Fijne dag verder.
Het is een zonnige woensdagmiddag. Ik zit gelukzalig op mijn bakfiets. We fietsen langs een willekeurig huis met een ooievaar in de tuin. ‘Hoera een jongen’, staat er op het raam. ‘Fijn voor jullie’, is wat ik denk. Mijn peuter en mijn kleuter zitten in de bak. In mijn hoofd reken ik uit over hoeveel maanden mijn peuter een kleuter wordt.
Ondanks dat ik uitkijk naar de nieuwe fase (geen kleintjes onder de vier meer in huis), gaat er ook een scheut mixed-feelings door mijn lichaam. Van top tot teen. En ondanks dat ik denk ‘Fijn voor jullie’, denk ik ook ‘Jemig wat k*t voor mij’.
Een zonnige woensdagmiddag. Ik zit op een terrasje. Tegenover mij, in mijn gezichtsveld, zit er een moeder borstvoeding te geven aan haar kleintje. Moet dit nou serieus zo pal voor mijn neus? Ja, natuurlijk kan ik de andere kant op kijken of weggaan. Maar hey, ik zat hier eerst!
Maar ja, dat heeft die kersverse moeder die samen met haar newborn in hun eigen wereldje zitten, totaal niet in de gaten. Ik vind het verschrikkelijk dat ze dit zo in het openbaar doet!
Want nu moet ik naar dat schattige koppie kijken, en dat gretige geslurp aanhoren. Dat lieve handje dat zachtjes in haar borst knijpt, of aan haar haren trekt of speelt met haar shirt. Die heerlijke voetjes die om op te vreten zijn en zweetteentjes om mee te spelen.
Het geslurp wat ik nu dagelijks hoor is een beker yoki die naar binnen gegoten wordt. Die lieve handjes zijn nu vuisten die hard tegen mijn bovenarm gemept worden onder het mom van een potje vechten. En die lekker teentjes zijn grote zweettenen die je niet dichtbij je neus hebben wilt.
Weet je, het wordt er allemaal ingewreven. Die ooievaars in de tuinen, die mama die recht voor mijn neus borstvoeding zit te geven. Die scheut mixed-feelings, ik realiseer me dat het nooit meer terugkomt.
Echt, wat haalde ik in mij hoofd? Om ooit te stoppen met borstvoeding. Om uit te kijken naar die nieuwe fase? Straks zit ik hele ochtenden en middagen alleen. Straks heb ik alleen nog maar kleintjes die het allemaal beter weten. Die steeds onafhankelijker worden. Die steeds meer de wijde wereld in trekken.
Ik wil mijn baby’s terug!
Borstvoeding in het openbaar, kap er alsjeblieft mee! Niet omdat het er goor uitziet, niet omdat het er aanstootgevend uitziet. Maar omdat het er voor ‘moeders-die-geen-baby’s-meer-willen’ te mooi uitziet en de afgesloten eierstokken acuut weer open laat rammelen.
Ps. geniet ervan lieve moeders! En maak je al helemaal niet druk om wat iemand anders ervan vindt.
Afbeelding: Shutterstock
