Ik ben een alleenstaande moeder, daar heb ik niet zelf voor gekozen dat is zo gelopen. Ik had graag een gezin gehad met een mama én een papa voor mijn zoontje, maar wat er niet is, is er niet. Het leven gaat door.
Toch krijgt een alleenstaande moeder regelmatig blikken vol medelijden en troostende woorden toegeworpen. Ik heb daar een hekel aan, het doet me namelijk weer realiseren dat ik een alleenstaande moeder ben. Het zijn niet alleen de troostende woorden en de blikken vol medelijden, het alleenstaand moederschap komt namelijk met allerlei vooroordelen.
Weg met de vooroordelen
Het liefste zou ik die vooroordelen met dit artikel in een klap van de tafel schuiven en daarom doe ik een poging.
Een alleenstaande moeder is een makkelijke ‘prooi’… Uh, sorry?? Opvoeden is geen eenvoudig klusje. Een kind alleen opvoeden maakt dat klusje ook echt niet makkelijker. Denk je echt dat een alleenstaande moeder energie over heeft om te daten? Nee, mijn aandacht gaat echt alleen naar iemand die dat waard is en voor nu is dat mijn zoontje. Mocht ik ooit weer de energie hebben om een man toe te laten, dan moet hij toch van goede huize komen.
In de bijstand
Een alleenstaande moeder zit vast in de bijstand. Oké, ik zal niet zeggen dat ik nooit krab bij kas zit, maar ik werk hard voor mijn centjes. Mijn zoontje krijgt elke dag gezond te eten, ik kan hem netjes kleden en soms denk ik ook nog aan mezelf en dan is er ook nog iets voor mij over. Ik ben trots dat ik kan roeien met de riemen die ik heb en ja, sommige alleenstaande moeders zitten wel in de bijstand. Maar sommige setjes ook.
Alleenstaande moeder vraagt erom
Een alleenstaande moeder zal het wel verdiend hebben alleen te zijn. Sommige alleenstaande moeders hebben hun man verloren. Sommige zijn gevlucht voor geweld en bij sommige liep het leven gewoon net even anders. Oordeel nooit, want iedere moeder heeft haar eigen verhaal. En bovendien, een alleenstaande moeder krijgt zelden wat ze verdient, ze doet namelijk in haar eentje het werk voor twee!
Hekel aan de vader
Een alleenstaande moeder heeft een hekel aan de vader van haar kind. Hoe komen mensen daar toch bij? Ik heb een kind met hem, natuurlijk heb je niet per definitie een hekel aan hem als je niet meer samen bent. Ik heb er een hekel aan dat hij mij in deze positie bracht, dat wel… maar nee ik heb geen hekel aan hem.
Geen veilige thuishaven
Een alleenstaande moeder geeft haar kind geen veilige thuishaven. Argh! Hoe arrogant kun je zijn? Soms is een gezin geen veilige thuishaven meer en is het kind juist beter af als de ouders uit elkaar gaan. Het is extra hard werken om als alleenstaande moeder een veilige thuishaven te creëren, maar misschien kun je beter een helpende hand aanbieden dan zo te oordelen…
Alleen opvoeden is niet makkelijk
Een kind alleen opvoeden is niet makkelijk, het is één van de zwaarste dingen die ik ooit heb gedaan en moet doen. En als iemand mij in een hokje plaatst, wat in dit geval meestal een negatief hokje is, dan wordt dit hele ‘alleenstaande moeder gebeuren’ alleen nog maar zwaarder.
Waar ik nu sta, heb ik aan mijzelf te danken en daar ben ik trots op. Ik ben een alleenstaande moeder en waag het niet om mij met je vooroordelen onderuit te halen!
Afbeelding alleenstaande moeder: Shutterstock
Respect!
Ook ik ben een alleenstaande mama. Niet gepland maar wel zo gelopen. Het is moeilijk maar zo waard. Ik doe alles voor voor mijn kind. We hebben het niet breed maar we hebben eten, een dak boven ons hoofd en kleren om te dragen. Hij is gezond en gelukkig en dat is voor mij het allerbelangrijkste.
als alleenstaand moeder ben ik enorm tevreden en gelukkig met mijn leven. Mijn kinderen zijn ook gelukkig en ontwikkelen zich bovendien sneller dan gemiddeld. Echter is het jammer, stressvol en niet bevorderlijk dat ik – ook door officiele instanties – te maken krijg met vooroordelen. Alleenstaand moederschap schijnt een risico te zijn op allerlei factoren die de opvoeding niet bevorderen, zoals een onstabiel gezinsleven, armoede ed. het moreel dwingen van mensen om een leven te leiden dat wellicht niet bij hun past lijkt mij echter ook een risico op factoren die – minder zichtbaar? – niet bevordelijk kunnen zijn voor het opvoedklimaat. Met moreel dwingen bedoel ik in deze kwestie het dwingen van vrouwen om in een huwelijk met een man kinderen te krijgen (en hierbij inhoudelijk een leven te leiden dat past in de tijdsgeest: voorheen huisvrouw, nu parttime werkend),
kort door de bocht wil ik aangeven dat niet iedereen hetzelfde is, kan zijn, of verwacht kan worden te zijn.
niet iedereen is weggelegd voor een huwelijk of dergelijk relatie, ook niet elke moeder
andersom is niet elke alleenstaande moeder onderdeel van de risicofactoren
en ook zijn deze risicofactoren niet altijd daadwerkelijk een risico
een voorbeeld van het laatste:
stel een alleenstaande moeder in de bijstand, (risico) zij heeft altijd tijd voor haar kinderen
tegenover een rijk, hardwerkend echtpaar (norm) waarvan het kind 4 dagen naar de opvang/bso gaat
het eerste is rijk in tijd en aandacht
het tweede rijk in geld
Goed artikel, mooi geschreven.
Ook ik ben alleenstaande moeder, ook geen eigen keus. Maar het is wel een keuze hoe je er mee om gaat vind ik. Nu weet ik dat niet iedereen misschien dat zo ziet. En ligt het er ook aan hoelang je het misschien al bent. Net na de breuk vond ik het een stuk zwaarder in de slachtoffer rol dan nu na 5 jaar als sterkere vrouw rol. Goed voor jezelf zorgen op welke manier dan ook zorgt er voor mij voor dat ik een leuke moeder ben (vind ikzelf) Tuurlijk draait er veel om mijn zoon, maar zelf heb ik ook een leven.