Een takkie met mijn chickie

(Ofwel: een gesprek met mijn meisje) 

Aan de telefoon
“Hi Ro”…

“MAMA! MAMA! Mag vriendin vanavond bij me eten? Ja?! Ok! O, en mag ze dan misschien ook meteen blijven slapen? Ik weet dat het doordeweeks niet mag, maar het is voor éééén keer. Nee? Aaaaah mama, mama pleeeease ik beloof dat we op tijd gaan slapen en we doen echt zachtjes. Aaaah, maaamm?”

“Nee Ro”, “Okay, DOEI.”

Thuis
“ooohw mam we hebben zooooo gelachen! Hahahaha hè Chan wat hebben we gelachen bij a.k., hahaha jaaaa en die kop van die leraar! Whaaahaa Ooohw mam, hij is leeeluuuuuk! Zo erg! Maar wel heel grappig! Ineens ging die gast keihard lachen! Hihi iiiiiiedereen lag in een deuk. Maar kom, we gaan naar mijn kamer.”  Lees meer

Sint en een goed doel

Ja hoor het is weer zover. We worden weer doodgegooid en platgebombardeerd met spelletjes, speelgoed en de meest coole gadgets op tv en in de speelgoedboeken. En laten we alle Sinterklaas blogs, columns en foto’s met gevulde schoenen op social media niet vergeten. Ja, ik ben mede schuldig. Mijn kinderen kijken (misschien wel teveel) tv en ik ga vol enthousiasme mee de speelgoedboeken in om de wensen met grote kringels te laten markeren. Nog erger, ook ik schrijf weer zo’n stukje.

Lees meer

2 Jaar geleden precies, diagnose… kanker

Twee jaar geleden precies, de dag van de klap, de diagnose… kanker. Ik leef ernaar, ik leef ermee. Twee jaar geleden is het dat mijn hele wereld instortte en het hele leven anders werd, de wereld op zijn kop. Mijn allergrootste liefde, mijn eigen geweldige grote kleuter had een levensbedreigende ziekte.

Vorig jaar schreef ik ‘even terug in de tijd‘ waarin ik mijn gevoelens uitgebreid heb neergezet. Ik dacht toen dat een jaar later, als mijn Prins klaar is met zijn behandelingen en overal doorheen is, alles anders zou zijn. Dus niet. Ieder kuchje, zuchtje, griepje, pijntje of snottebelletje krijg ik buikpijn en allerlei scenario’s gaan er door mijn hoofd. Dan voel ik onrust, stress en angst. En nee, ik ben geen doemdenker, maar “please help me Lord!”, ik werk eraan en doe zo ongelooflijk mijn best.  Lees meer

Transformers zijn cool!

Al enkele weken worden we via sociale media en reclames op ideeën gebracht voor de leukste schoencadeautjes en voor pakjes avond. Erg? Dat is mooi,  ik doe er nog eens een schepje bovenop. 

Onlangs kreeg mijn 6-jarige een echte Transformer, je kent ze wel. Uiteraard kijkt mijn 6 jarige deze serie, dus hij was dol enthousiast, COOL! Na een beetje klooien en een hoop fantasie wist hij van een robot een mooie truck te maken om in zijn verhaal te komen.

Welk verhaal?

Ik snap er vaak niet veel van maar mijn 6-jarige wel. Ik luister: “de slechteriken, vindt hij (ik vertaal: Decepticons), worden achterna gezeten door de “goeieriken” en dat is de leider van de Autobots. Deze Mega Optimus Prime (welke in zoonlief zijn bezit) is bozer dan ooit en verandert van robot in truck en zo nodig weer terug. Dus je snapt, de geluiden vliegen om de oren wanneer er een achtervolging plaatsvindt op de huiskamer vloer.   Lees meer

1 year anniversary

Ik schrijf nu ruim één jaar columns voor Voormijnkleintje.nl. Nog steeds met grote trots en veel plezier schrijf ik mijn stukken over mijn drukke, turbulente, heerlijke en alles behalve saaie leven met mijn puber en mijn kleuter. Allemaal inmiddels een jaar ouder, wijzer, bijdehanter en in mijn geval, vele rimpels verder maar nog steeds een trotse moeder. Teruglezend op mijn introductie mag ik nu zeggen dat mijn kleuterzoon met succes klaar is met zijn behandelingen en een BN-er is geworden omdat hij het gezicht is van Make-a-Wish. Puber dochter maakt er nog steeds een potje van, maar 14 jaar is ook niet niks en pubert nog even lekker door. 

Nog steeds draag ik uit dat positiviteit het allerbelangrijkste is in het leven.   Lees meer

Ik ben zo’n jankmoeder

Ik ben een moeder van twee knappies, een pubermeisje van 14 en een kleuterjongen van zes. Er gaat geen gebeurtenis van hen voorbij zonder dat ik sta te janken, kortom ik jank al ruim 14 jaar en sinds zes jaar twee keer zoveel. Zelf word ik er soms “schijt” ziek van. Dan wil ik het niet, maar gebeurt het gewoon. 

Laat ik beginnen met de zwangerschap. Ik weet niet hoe het bij jullie was, maar op sommige momenten was ik behoorlijk labiel. En ja, toen de babies waren geboren was het hek van de dam. Toen kwamen die eeuwige kraamtranen en ook bij iedere keer als ik het allemaal even niet meer wist. 

jankmoeder

De eerste balletles, zwemles, uitvoering, peuterspeelzaal, kinderdagverblijf, kleuterschool en hun eerste geblèr bij het schoen zetten of als ze met Sint Maarten braaf met spanning bij een deur stonden te wachten tot die open werd gedaan. Ik kan vol trots kijken naar die twee “soms” monsters met tranen in mijn ogen. Ook als ze flink gevallen zijn huil ik een beetje mee.   Lees meer

Robot mam

Er is de laatste tijd veel te doen over robots. Dat weet ik omdat ik al een aantal weken ‘s avonds gebroken doelloos op de bank lig te zappen (denk een najaarsdip). Ik kwam het een en ander tegen, soms onzinnig, soms interessant. Interessant vond ik vooral de “zorgrobot” die is bedacht om oude(re) eenzame mensen gezelschap te houden. Er zijn ook “snoezelrobots” voor dezelfde doelgroep en zij proberen echte huisdieren te vervangen. Zo zijn er onder andere, huishoudrobots (ik ben fan) speelgoedrobots (we know), allerlei robotdieren (geheel zonder irritante haren) en meer denkbare en ondenkbare robots. 

Uiteraard heb ik het internet er een beetje op nageslagen op zo’n zelfde doelloze avond en kwam ik in een artikel tegen dat er op korte termijn robots worden verwacht om in winkels mensen te adviseren over recepten en bijbehorende wijnkeuzes, dat maakt het dan weer vooral interessant. 

Lees meer

Beste moeder van een puber

Ik zie je zuchten maar je blijft rustig. Je vraagt je soms af waar het mis is gegaan omdat je af en toe die controle kwijt bent. Je ziet de chaos van kleding in haar kamer terwijl je zojuist een berg wasgoed weggewerkt hebt en je hebt uitgesloofd om alles netjes in stapeltjes op haar bed te leggen, het kon zo de kast in. Vervolgens krijg je de vraag waarom die ene blauwe jeans er niet tussen zit. Je zucht maar blijft rustig.

Je ziet de koelkast open gaan, ze kijkt en zoekt. Ze heeft zoals gewoonlijk lekkere trek of dorst. Ze staart voor zich uit en je hoort roepen dat er niets lekkers is. Je reageert dat dat lekkers vrijwel meteen op was voor het überhaupt de koelkast had bereikt. Je weet, al vul je de koelkast voor een weeshuis, het is niet wat ze zoekt. Je hoort een klap, ijskast dicht. Dan maar chips. Je zucht maar blijft rustig.

Ik zie je ’s ochtends lunchpakketten maken tijdens ochtendstress, want je moet op tijd naar je werk. Ze klaagt dat ze niets heeft om aan te trekken en jij denkt terug aan die stapeltjes op haar bed. Ook zij moet over een kwartier weg dus dubbel stress. Je moedigt haar aan op te schieten en roept de tijd en herinnert haar aan de rijkelijk gevulde kledingkast, maar je wordt genegeerd.

Voor je vertrekt raap je nog een spoor van rondslingerende spullen op, make-up en kleding. Je vertrekt eindelijk met je kleuter die op het laatste moment nog wat speelgoed pakt of moet poepen, dat kost weer een paar minuten.

Je voelt frustratie en tranen en wilt heel hard schreeuwen. Je zucht heel diep, ademt in, ademt uit. Je kijkt naar je kleuter en houdt je in.

Je komt uit je werk, haalt je kleuter op en komt thuis. Je kijkt rond en ziet een bende met nog steeds rondslingerende kleuter- en puber restanten. Je negeert dit, er heerst honger!

Ik zie je in de keuken staan en zorgt voor het eten, terwijl koken je hobby niet is. Je wisselt gezond met ongezond af, aangevuld met vitaminepillen om zeker te zijn van de dagelijkse hoeveelheid. Je kijkt naar je puber, ze heeft geen trek, een uur eerder heeft ze een zak chips naar binnen gewerkt. Je hoort de kleuter rare geluiden maken en hij trekt een vies gezicht, hij vindt het niet te hachelen. Je voelt je een waardeloze moeder en hoopt dat een stuk fruit of een boterham de pijn verzacht. Je zucht en bedenkt, morgen moet het anders.

Maar beste moeder, heb je enig idee wat je bijdraagt en je rol is binnen dit gezin? Al is je werk soms compleet nutteloos, stel je eens voor dat je er niet zou zijn en al dat werk niet gedaan wordt? En ja, je kunt je puber inclusief kleuter regelmatig achter het behang plakken (en zij jou), maar wie troost ze dan als ze vallen of liefdesverdriet hebben? Wie stelt ze gerust als ze een nachtmerrie hebben of zegt ze te gaan slapen? En wie leert ze dan om te gaan met die gierende hormonen en wervelstormen van emoties in hun hoofdjes?

Wie helpt ze met hun huiswerk? Wie wast hun kleding en maakt de stapeltjes? Kookt het eten ook al is het soms niet te pruimen? Ruimt de kots op en veegt de billen? Haalt ze op uit school of van feesten en partijen en met wie delen ze hun geheimen?

Al wil ze de nieuwste smartphone, de duurste jas, die trendy niet te betalen winterlaarzen, ze is een puber die je mogelijk aan jezelf doet herinneren. Je weet zelf, bij jou is alles in de juiste balans bijgebracht en je hebt dit uiteindelijk als levenswijze aangenomen.

Er is geen betere moeder dan jij! De enige echte eigen moeder van je kleintje of puber. Morgen is er weer een nieuwe dag, nieuwe ronde nieuwe kansen. Zucht en adem in, adem uit.

Je kan het!

Liefs, Diana

Opvang voor je kleintje

Ik ben een werkende moeder. Yep en dat 4 dagen per week. Soms zou het ietsje minder mogen, maar ik zou niet anders willen. Omdat ik vooral ook een moeder ben die veel van haar kroost houdt, is een goede school en opvang voor mij essentieel. Opvang is in dit geval alleen voor mijn 5 jarige want mijn 14 jarige vindt het vooral heerlijk “alleen” thuis. Alleen thuis is in haar belevenis samen met vriendinnen. Ik sta ook regelmatig te gillen bij thuiskomst voor de kolerezooi die ze achterlaten, maar dat in het ergste geval.

Vòòr mijn kleuter ziek werd, liep alles op rolletjes: ochtend stress, kids naar school, ik naar werk, kleuter overblijven en naschoolse opvang. In mijn beleving kiezen ouders, dus ook ik, de opvang die dicht bij school en/of huis ligt en waar de meeste ouders gebruik van maken (correct me if I’m wrong).

Maar toen mijn leven op zijn kop stond omdat mijn kleuter ernstig ziek werd en we een traject in gingen waar niemand een scenario voor heeft geschreven, werd alles anders. Samen met de school waar hij net een maand op zat, heb ik een weg gevonden, waardoor ik iedereen deze school durf aan te bevelen. De liefde, medewerking en begrip voor de volle 100%. Het jaar 2014 heeft hij tussen behandelingen door wat dagen op school gezeten, maar zonder enkele structuur.

Inmiddels, een half jaar na behandelingen mogen we voorzichtig zeggen dat het goed gaat en hij dit nieuwe schooljaar fulltime mag genieten in groep 2. Maar dan, opvang voor je kleintje, moet ineens voldoen aan heel andere eisen. Met positieve gedachten voor de toekomst ging ik mij oriënteren op naschoolse opvang, wat in mijn hoofd moest passen bij mijn kwetsbare kereltje. Dat was moeilijker dan ik dacht want niets is goed genoeg voor mijn kleuter die zoveel heeft meegemaakt. Kwetsbaar, een jaartje achterstand, klein van stuk, komende struggles en nog niet bestand tegen de grote boze “kleuter” wereld. En alleen hij weet wat er in dat knappe koppie omgaat.

Natuurlijk niets ten nadelen van de reguliere opvang, maar ik kreeg buikpijn van het idee dat mijn kleuter rond moest lopen tussen alle “hysterische” of gewoon “drukke”, leeftijd genoten waar hij zich niet op z’n gemak voelt en niet tegen opgewassen is. Mijn kleuter speelt, heeft zijn eigen momenten en alles wat ik wil is dat er begrip is voor zijn situatie. Alsof het zo moest zijn. Een lieve moeder van een kleuter vriendje adviseerde mij de huidige opvang van mijn kleuter. Ik wist niet van het bestaan af, dit 2 kilometer van ons huis vandaan. Bij kennismaking, rondleiding en het doen van mijn verhaal kreeg ik tranen in mijn ogen en werd ter plekke blij. Deze plek is geschikt voor mijn prins. Hier voelt hij zich veilig, op zijn gemak en begrepen, ik wist het zeker. En niets is minder waar. Na een intensieve vakantieopvang en de lopende schoolmaanden roept hij nog steeds: “Yes!” als hij naar “de Boshoeve” mag, al is het maar voor de plaatselijke huiskippen en konijnen en de heerlijke speeltuin om te vertoeven.

foto-boshoeve2

Soms vallen dingen gewoon op zijn plaats en zelfs dichtbij huis. Thank god.

Liefs,
Diana

Weet je hoeveel ik van je hou?

Afgelopen week ging ik met mijn 5-jarige, op uitnodiging naar de première van het theaterstuk van Theater Terra: “Raad eens hoeveel ik van je hou”. Dat was zijn eerste keer theater en mijn eerste theater première. De rit er naar toe, van de P naar het theater, alles was spannend. Eenmaal binnen in de drukte en na het halen van onze kaarten, liepen we de prachtige zaal binnen. Rij 1, dus vooraan, beter kun je niet wensen. Wiebelend op zijn stoel, stoelverhoger erop, eraf, erop en klap uit, klap in, klap uit met de stoel want wachten, al is het maar 20 minuutjes, duurt lang voor een 5 jarige. Ik genoot alleen al van het kijken naar dat snoetje vol met spanning van mijn kleuter.

Eindelijk, de gordijnen gaan open en een kleurrijk decor laat in één klap alle kleuters de mond snoeren. Dat op zich is al best knap, want het is een behoorlijke zaal vol. Op het kleurige decor, compleet met enorme boom, gras en bloemen, wat ons in het begin meeneemt naar de zomer, staan de Hazen die bespeeld worden door 2 acteurs. Ik dacht eerst dat deze mensen me zouden afleiden van de poppen, maar hun spel nam mij volledig mee in het verhaal over de Hazen waar het om draaide. De acteurs zelf (want stiekem kijk je soms toch) nemen dezelfde mimiek aan als de dieren in het verhaal, geweldig. Er is ook een jonge dame (ik ken haar ergens van, blijkt Sanne Franssen te zijn), ze valt toch op tussen de mannen, zij assisteert bij de grote bewegingen van de Hazen maar speelt ook tussendoor een vlinder, een bij, vervolgens een hele zwerm en speelt zelfs de eekhoorn, zo leuk!

De jaargetijden veranderen in het stuk en alles komt langs, aan alles is gedacht. De meest simpele ideeën geven het decor een volledig nieuw uiterlijk wat de aandacht weer volledig trekt van al die kleuters maar ook van de ouders die hier creatieve ideeën opdoen, dat weet ik zeker.

Na zo’n 3 kwartier werden de kleuters wat onrustig, merkte ik, vooral aan die van mij en die is niet uitzonderlijk. Wederom wippend en klappend met de stoel, merkte ik dat kleuters ergens ook klaar zijn met theater. En juist, op dat moment naderde daar het einde van het super leuke stuk, kijk en dat heet timing. Dus een absolute aanrader en zeer zeker geschikt voor kleuters vanaf 4 jaar.

Over “Raad eens hoeveel ik van je hou”

Hazeltje en Grote Haas houden vreselijk veel van elkaar. Maar hoeveel precies, dat is niet makkelijk te meten! Tijdens de lente, zomer, herfst en winter probeert Hazeltje iets héél belangrijks te vertellen aan Grote Haas: “Raad eens hoeveel ik van je hou?” Na dit avontuur heeft Hazeltje slaap en legt Grote Haas hem voorzichtig in zijn bedje van varens. En terwijl Grote Haas dicht naast Hazeltje gaat liggen fluistert hij: “ik hou van jou helemaal tot aan de maan… en terug”.

Hazeltje en Grote Haas springen, klimmen en zwieren om te laten zien hoeveel ze van elkaar houden. Hoe ze dat doen, zie je in het theater!

Raad eens hoeveel ik van je hou is geschikt voor iedereen vanaf 4 jaar en tot en met april 2016 te zien in de Nederlandse en Vlaamse theaters. Kijk hier voor meer informatie.