Een takkie met mijn chickie

(Ofwel: een gesprek met mijn meisje) 

Aan de telefoon
“Hi Ro”…

“MAMA! MAMA! Mag vriendin vanavond bij me eten? Ja?! Ok! O, en mag ze dan misschien ook meteen blijven slapen? Ik weet dat het doordeweeks niet mag, maar het is voor éééén keer. Nee? Aaaaah mama, mama pleeeease ik beloof dat we op tijd gaan slapen en we doen echt zachtjes. Aaaah, maaamm?”

“Nee Ro”, “Okay, DOEI.”

Thuis
“ooohw mam we hebben zooooo gelachen! Hahahaha hè Chan wat hebben we gelachen bij a.k., hahaha jaaaa en die kop van die leraar! Whaaahaa Ooohw mam, hij is leeeluuuuuk! Zo erg! Maar wel heel grappig! Ineens ging die gast keihard lachen! Hihi iiiiiiedereen lag in een deuk. Maar kom, we gaan naar mijn kamer.”  Lees meer

Sint en een goed doel

Ja hoor het is weer zover. We worden weer doodgegooid en platgebombardeerd met spelletjes, speelgoed en de meest coole gadgets op tv en in de speelgoedboeken. En laten we alle Sinterklaas blogs, columns en foto’s met gevulde schoenen op social media niet vergeten. Ja, ik ben mede schuldig. Mijn kinderen kijken (misschien wel teveel) tv en ik ga vol enthousiasme mee de speelgoedboeken in om de wensen met grote kringels te laten markeren. Nog erger, ook ik schrijf weer zo’n stukje.

Lees meer

2 Jaar geleden precies, diagnose… kanker

Twee jaar geleden precies, de dag van de klap, de diagnose… kanker. Ik leef ernaar, ik leef ermee. Twee jaar geleden is het dat mijn hele wereld instortte en het hele leven anders werd, de wereld op zijn kop. Mijn allergrootste liefde, mijn eigen geweldige grote kleuter had een levensbedreigende ziekte.

Vorig jaar schreef ik ‘even terug in de tijd‘ waarin ik mijn gevoelens uitgebreid heb neergezet. Ik dacht toen dat een jaar later, als mijn Prins klaar is met zijn behandelingen en overal doorheen is, alles anders zou zijn. Dus niet. Ieder kuchje, zuchtje, griepje, pijntje of snottebelletje krijg ik buikpijn en allerlei scenario’s gaan er door mijn hoofd. Dan voel ik onrust, stress en angst. En nee, ik ben geen doemdenker, maar “please help me Lord!”, ik werk eraan en doe zo ongelooflijk mijn best.  Lees meer

Transformers zijn cool!

Al enkele weken worden we via sociale media en reclames op ideeën gebracht voor de leukste schoencadeautjes en voor pakjes avond. Erg? Dat is mooi,  ik doe er nog eens een schepje bovenop. 

Onlangs kreeg mijn 6-jarige een echte Transformer, je kent ze wel. Uiteraard kijkt mijn 6 jarige deze serie, dus hij was dol enthousiast, COOL! Na een beetje klooien en een hoop fantasie wist hij van een robot een mooie truck te maken om in zijn verhaal te komen.

Welk verhaal?

Ik snap er vaak niet veel van maar mijn 6-jarige wel. Ik luister: “de slechteriken, vindt hij (ik vertaal: Decepticons), worden achterna gezeten door de “goeieriken” en dat is de leider van de Autobots. Deze Mega Optimus Prime (welke in zoonlief zijn bezit) is bozer dan ooit en verandert van robot in truck en zo nodig weer terug. Dus je snapt, de geluiden vliegen om de oren wanneer er een achtervolging plaatsvindt op de huiskamer vloer.   Lees meer

1 year anniversary

Ik schrijf nu ruim één jaar columns voor Voormijnkleintje.nl. Nog steeds met grote trots en veel plezier schrijf ik mijn stukken over mijn drukke, turbulente, heerlijke en alles behalve saaie leven met mijn puber en mijn kleuter. Allemaal inmiddels een jaar ouder, wijzer, bijdehanter en in mijn geval, vele rimpels verder maar nog steeds een trotse moeder. Teruglezend op mijn introductie mag ik nu zeggen dat mijn kleuterzoon met succes klaar is met zijn behandelingen en een BN-er is geworden omdat hij het gezicht is van Make-a-Wish. Puber dochter maakt er nog steeds een potje van, maar 14 jaar is ook niet niks en pubert nog even lekker door. 

Nog steeds draag ik uit dat positiviteit het allerbelangrijkste is in het leven.   Lees meer

Ik ben zo’n jankmoeder

Ik ben een moeder van twee knappies, een pubermeisje van 14 en een kleuterjongen van zes. Er gaat geen gebeurtenis van hen voorbij zonder dat ik sta te janken, kortom ik jank al ruim 14 jaar en sinds zes jaar twee keer zoveel. Zelf word ik er soms “schijt” ziek van. Dan wil ik het niet, maar gebeurt het gewoon. 

Laat ik beginnen met de zwangerschap. Ik weet niet hoe het bij jullie was, maar op sommige momenten was ik behoorlijk labiel. En ja, toen de babies waren geboren was het hek van de dam. Toen kwamen die eeuwige kraamtranen en ook bij iedere keer als ik het allemaal even niet meer wist. 

jankmoeder

De eerste balletles, zwemles, uitvoering, peuterspeelzaal, kinderdagverblijf, kleuterschool en hun eerste geblèr bij het schoen zetten of als ze met Sint Maarten braaf met spanning bij een deur stonden te wachten tot die open werd gedaan. Ik kan vol trots kijken naar die twee “soms” monsters met tranen in mijn ogen. Ook als ze flink gevallen zijn huil ik een beetje mee.   Lees meer

Robot mam

Er is de laatste tijd veel te doen over robots. Dat weet ik omdat ik al een aantal weken ‘s avonds gebroken doelloos op de bank lig te zappen (denk een najaarsdip). Ik kwam het een en ander tegen, soms onzinnig, soms interessant. Interessant vond ik vooral de “zorgrobot” die is bedacht om oude(re) eenzame mensen gezelschap te houden. Er zijn ook “snoezelrobots” voor dezelfde doelgroep en zij proberen echte huisdieren te vervangen. Zo zijn er onder andere, huishoudrobots (ik ben fan) speelgoedrobots (we know), allerlei robotdieren (geheel zonder irritante haren) en meer denkbare en ondenkbare robots. 

Uiteraard heb ik het internet er een beetje op nageslagen op zo’n zelfde doelloze avond en kwam ik in een artikel tegen dat er op korte termijn robots worden verwacht om in winkels mensen te adviseren over recepten en bijbehorende wijnkeuzes, dat maakt het dan weer vooral interessant. 

Lees meer

Opvang voor je kleintje

Ik ben een werkende moeder. Yep en dat 4 dagen per week. Soms zou het ietsje minder mogen, maar ik zou niet anders willen. Omdat ik vooral ook een moeder ben die veel van haar kroost houdt, is een goede school en opvang voor mij essentieel. Opvang is in dit geval alleen voor mijn 5 jarige want mijn 14 jarige vindt het vooral heerlijk “alleen” thuis. Alleen thuis is in haar belevenis samen met vriendinnen. Ik sta ook regelmatig te gillen bij thuiskomst voor de kolerezooi die ze achterlaten, maar dat in het ergste geval.

Vòòr mijn kleuter ziek werd, liep alles op rolletjes: ochtend stress, kids naar school, ik naar werk, kleuter overblijven en naschoolse opvang. In mijn beleving kiezen ouders, dus ook ik, de opvang die dicht bij school en/of huis ligt en waar de meeste ouders gebruik van maken (correct me if I’m wrong).

Maar toen mijn leven op zijn kop stond omdat mijn kleuter ernstig ziek werd en we een traject in gingen waar niemand een scenario voor heeft geschreven, werd alles anders. Samen met de school waar hij net een maand op zat, heb ik een weg gevonden, waardoor ik iedereen deze school durf aan te bevelen. De liefde, medewerking en begrip voor de volle 100%. Het jaar 2014 heeft hij tussen behandelingen door wat dagen op school gezeten, maar zonder enkele structuur.

Inmiddels, een half jaar na behandelingen mogen we voorzichtig zeggen dat het goed gaat en hij dit nieuwe schooljaar fulltime mag genieten in groep 2. Maar dan, opvang voor je kleintje, moet ineens voldoen aan heel andere eisen. Met positieve gedachten voor de toekomst ging ik mij oriënteren op naschoolse opvang, wat in mijn hoofd moest passen bij mijn kwetsbare kereltje. Dat was moeilijker dan ik dacht want niets is goed genoeg voor mijn kleuter die zoveel heeft meegemaakt. Kwetsbaar, een jaartje achterstand, klein van stuk, komende struggles en nog niet bestand tegen de grote boze “kleuter” wereld. En alleen hij weet wat er in dat knappe koppie omgaat.

Natuurlijk niets ten nadelen van de reguliere opvang, maar ik kreeg buikpijn van het idee dat mijn kleuter rond moest lopen tussen alle “hysterische” of gewoon “drukke”, leeftijd genoten waar hij zich niet op z’n gemak voelt en niet tegen opgewassen is. Mijn kleuter speelt, heeft zijn eigen momenten en alles wat ik wil is dat er begrip is voor zijn situatie. Alsof het zo moest zijn. Een lieve moeder van een kleuter vriendje adviseerde mij de huidige opvang van mijn kleuter. Ik wist niet van het bestaan af, dit 2 kilometer van ons huis vandaan. Bij kennismaking, rondleiding en het doen van mijn verhaal kreeg ik tranen in mijn ogen en werd ter plekke blij. Deze plek is geschikt voor mijn prins. Hier voelt hij zich veilig, op zijn gemak en begrepen, ik wist het zeker. En niets is minder waar. Na een intensieve vakantieopvang en de lopende schoolmaanden roept hij nog steeds: “Yes!” als hij naar “de Boshoeve” mag, al is het maar voor de plaatselijke huiskippen en konijnen en de heerlijke speeltuin om te vertoeven.

foto-boshoeve2

Soms vallen dingen gewoon op zijn plaats en zelfs dichtbij huis. Thank god.

Liefs,
Diana

Mama’s night out

Haarlem Jazz, een jaarlijks terugkerend evenement. Voor velen, dus ook voor mij een jaarlijkse traditie. Bijna iedere Haarlemmer, ook niet meer in Haarlem woonachtig, is ieder jaar op dit evenement rondom de grote markt te vinden. Rondjes lopen, bandjes en muziek luisteren, mensen kijken, slap lullen en wijntjes drinken. Dat laatste in mijn geval beperkt, helaas.

Dit jaar was het anders. Mijn vriendinnetje had spontaan een B&B geboekt in hartje Haarlem. Gewoon lekker samen zijn, genieten met volle teugen van “onze” stad. Een hapje, drankje en die fantastische sfeer zonder na te hoeven denken bij ieder glas wijn dat je achterover slaat, voor je weer de auto in stapt. Want iedereen weet, alcoholcontrole is er zodra je de P uitrijdt en terecht. Als je ziet wat daar naar binnen wordt geklapt vraag je je überhaupt af hoe men thuis komt.

Bepakt en bezakt reed ik op de bewuste vrijdagmiddag richting Haarlem. Om niet blut te raken op de P kosten, parkeerde ik mijn auto in mijn favoriete oude woonwijk op loopafstand van het centrum. Terwijl ik m’n auto uitstapte begon voor mij het genieten. Die heerlijke buurt waar de tijd lijkt stil te staan. De “niet te betalen” mega panden, de straten nooit veranderd, de auto’s die variëren van een lelijke oude eend tot de allerdikste auto’s. Rijen dik staan er fietsen tegen de hekken en heggen en de scheef gegroeide oude bomen maken de buurt tot wat het is en je voelt daar ook die heerlijke rust.

Op weg, te voet richting centrum. Tijdens mijn wandeling in het zonnetje voel ik me al helemaal in de sfeer. Terwijl ik het centrum nader, ruik ik de geuren van alle verschillende soorten winkels en stalletjes die ik tegenkom en geef mijn ogen de kost. De heerlijke lucht, de kleuren, diverse soorten mensen en de oude prachtige panden geven de stad de charme die het voor mij compleet maken.

diana-mel

Aangekomen bij de B&B, waar het overigens goed vertoeven was, stond mijn vriendin klaar met een heerlijk glas wijn, Cheers! Op een te gekke avond en dat werd het. Na een bodem te hebben gelegd bij onze bekende Thai zijn we richting drukte gegaan. Zoveel mensen, mijn lieve vriendin, leuke muziek, veel oude bekenden, slap gelul, veel wijn, leuk kroegje, grote markt, gezelligheid, top sfeer, heerlijke temperatuur, alle ingrediënten voor een super leuke avond. En dan een acceptabele loopafstand om je bed in te duiken met in mijn geval, te veel wijn.

Een paar uur later, want zo voelt dat soms bij deze 40+er, na een heerlijk uitgebreid ontbijt en douche hebben we onze weg terug door het centrum naar huis gemaakt. Onderweg hebben we genoten van “onze” stad en alles wat de stad zo kleurig maakt. Dit alles afgesloten met een verrukkelijke veel te royale lunch in een verrassende lunchroom onderweg.

Ik zeg, het medicijn voor ontspanning, plezier en geluk zo af en toe noodzakelijk, voor iedere moeder.

Haarlem, I love this city.

Liefs, Diana

Slaapvriendje

Ik sta op het balkon, de zon schijnt. Puber dochter komt naar me toe. “Mama…? “ De manier waarop zegt genoeg en ik kijk haar aan. “Mama, mag mijn vriendje een keer blijven slapen?”, vraagt ze. Ik blijf haar aan kijken, weet niet goed wat ik moet zeggen. De laatste keer, een aantal weken geleden, vroeg ik haar nog of ze al gezoend had met vriendje en was het antwoord nee. “Nee?”, vroeg ik nog. “Nee mam, als ik dat had gedaan had ik daar eerlijk antwoord op gegeven”. Nu staat ze voor me en vraagt of haar vriendje mag blijven slapen.

Voor mijn gevoel slaan we dus een stukje over of heb ik iets gemist. Om de stilte te doorbreken kom ik met een onnozele “waar dan?” (weet ik veel, dit is voor mij ook nieuw) en ze grapt, blijkbaar, en zegt “ja, op de bank” en lacht. Ik blijf haar aankijken en vraag me af wat deze lach betekent, ik weet nog steeds niet wat ze bedoelt. Ik stel haar voor dat ze ook bij mij in bed mag slapen en vriendje in haar bed, ze lacht nog steeds of alweer en zegt: “Mahaaam, natuurlijk niet, gewoon bij mij in bed”. Ik kijk haar aan en slik. Een flashback naar mijn eigen hysterische pubertijd waar moeders zeurden en overbezorgd waren en (stief)vaders streng. Niet zo zeer die van mij, maar daar kwam ik later pas achter. Hoe ging dat bij mij eigenlijk? Daar over nadenkend, krijg ik een knoop in mijn maag en schreeuw van binnen “nog even wachten lieve “kleine” puber van me”!

Ik vraag haar of ze mij iets moet vertellen of misschien moeten we praten? En weer krijgt ze een grijns op haar gezicht en zegt ze “nee mama, daar ben ik nog niet aan toe”. Ik moet haar geloven, net zoals ze mij moet geloven. En ik vertel haar dat ze wel met mij moet blijven praten en dat ze, als ze ook maar enigszins aan extra gevoelens moet toegeven, dit met mij bespreekt voor de nodige actie. Mijn 14 jarige weet inmiddels wel dat baby’s niet door de ooievaar worden gebracht en heb ik haar bewust gemaakt van de overige gevaren. Omdat er blijkbaar nog geen extra gevoelens zijn, vraag ik haar nog waarom dat slapen nodig is. “Gewoon voor de gezelligheid”, zegt ze. Sjah dat is eigenlijk wel het meest logische antwoord en dat geloof ik ook. Maar toch, ik moet het even laten bezinken en erover nadenken. Dat laatste wordt me niet in dank afgenomen. Natuurlijk weet ik, die dag zal komen, eerder vroeg dan laat.

Voor nu houd ik het nog even bij een slaapvriendinnetje.

Liefs, Diana