Liefs Diana

Kinderen, Liefs Diana

Een takkie met mijn chickie

(Ofwel: een gesprek met mijn meisje) 

Aan de telefoon
“Hi Ro”…

“MAMA! MAMA! Mag vriendin vanavond bij me eten? Ja?! Ok! O, en mag ze dan misschien ook meteen blijven slapen? Ik weet dat het doordeweeks niet mag, maar het is voor éééén keer. Nee? Aaaaah mama, mama pleeeease ik beloof dat we op tijd gaan slapen en we doen echt zachtjes. Aaaah, maaamm?”

“Nee Ro”, “Okay, DOEI.”

Thuis
“ooohw mam we hebben zooooo gelachen! Hahahaha hè Chan wat hebben we gelachen bij a.k., hahaha jaaaa en die kop van die leraar! Whaaahaa Ooohw mam, hij is leeeluuuuuk! Zo erg! Maar wel heel grappig! Ineens ging die gast keihard lachen! Hihi iiiiiiedereen lag in een deuk. Maar kom, we gaan naar mijn kamer.”  Lees meer
Liefs Diana, Speelgoed

Sint en een goed doel

Ja hoor het is weer zover. We worden weer doodgegooid en platgebombardeerd met spelletjes, speelgoed en de meest coole gadgets op tv en in de speelgoedboeken. En laten we alle Sinterklaas blogs, columns en foto’s met gevulde schoenen op social media niet vergeten. Ja, ik ben mede schuldig. Mijn kinderen kijken (misschien wel teveel) tv en ik ga vol enthousiasme mee de speelgoedboeken in om de wensen met grote kringels te laten markeren. Nog erger, ook ik schrijf weer zo’n stukje.

Lees meer

Kinderen, Liefs Diana

2 Jaar geleden precies, diagnose… kanker

Twee jaar geleden precies, de dag van de klap, de diagnose… kanker. Ik leef ernaar, ik leef ermee. Twee jaar geleden is het dat mijn hele wereld instortte en het hele leven anders werd, de wereld op zijn kop. Mijn allergrootste liefde, mijn eigen geweldige grote kleuter had een levensbedreigende ziekte.

Vorig jaar schreef ik ‘even terug in de tijd‘ waarin ik mijn gevoelens uitgebreid heb neergezet. Ik dacht toen dat een jaar later, als mijn Prins klaar is met zijn behandelingen en overal doorheen is, alles anders zou zijn. Dus niet. Ieder kuchje, zuchtje, griepje, pijntje of snottebelletje krijg ik buikpijn en allerlei scenario’s gaan er door mijn hoofd. Dan voel ik onrust, stress en angst. En nee, ik ben geen doemdenker, maar “please help me Lord!”, ik werk eraan en doe zo ongelooflijk mijn best.  Lees meer

Liefs Diana, Speelgoed

Transformers zijn cool!

Al enkele weken worden we via sociale media en reclames op ideeën gebracht voor de leukste schoencadeautjes en voor pakjes avond. Erg? Dat is mooi,  ik doe er nog eens een schepje bovenop. 

Onlangs kreeg mijn 6-jarige een echte Transformer, je kent ze wel. Uiteraard kijkt mijn 6 jarige deze serie, dus hij was dol enthousiast, COOL! Na een beetje klooien en een hoop fantasie wist hij van een robot een mooie truck te maken om in zijn verhaal te komen.

Welk verhaal?

Ik snap er vaak niet veel van maar mijn 6-jarige wel. Ik luister: “de slechteriken, vindt hij (ik vertaal: Decepticons), worden achterna gezeten door de “goeieriken” en dat is de leider van de Autobots. Deze Mega Optimus Prime (welke in zoonlief zijn bezit) is bozer dan ooit en verandert van robot in truck en zo nodig weer terug. Dus je snapt, de geluiden vliegen om de oren wanneer er een achtervolging plaatsvindt op de huiskamer vloer.   Lees meer

Kinderen, Liefs Diana, Voor mama

Ik ben zo’n jankmoeder

Ik ben een moeder van twee knappies, een pubermeisje van 14 en een kleuterjongen van zes. Er gaat geen gebeurtenis van hen voorbij zonder dat ik sta te janken, kortom ik jank al ruim 14 jaar en sinds zes jaar twee keer zoveel. Zelf word ik er soms “schijt” ziek van. Dan wil ik het niet, maar gebeurt het gewoon. 

Laat ik beginnen met de zwangerschap. Ik weet niet hoe het bij jullie was, maar op sommige momenten was ik behoorlijk labiel. En ja, toen de babies waren geboren was het hek van de dam. Toen kwamen die eeuwige kraamtranen en ook bij iedere keer als ik het allemaal even niet meer wist. 

jankmoeder

De eerste balletles, zwemles, uitvoering, peuterspeelzaal, kinderdagverblijf, kleuterschool en hun eerste geblèr bij het schoen zetten of als ze met Sint Maarten braaf met spanning bij een deur stonden te wachten tot die open werd gedaan. Ik kan vol trots kijken naar die twee “soms” monsters met tranen in mijn ogen. Ook als ze flink gevallen zijn huil ik een beetje mee.   Lees meer

Kinderen, Liefs Diana

Robot mam

Er is de laatste tijd veel te doen over robots. Dat weet ik omdat ik al een aantal weken ‘s avonds gebroken doelloos op de bank lig te zappen (denk een najaarsdip). Ik kwam het een en ander tegen, soms onzinnig, soms interessant. Interessant vond ik vooral de “zorgrobot” die is bedacht om oude(re) eenzame mensen gezelschap te houden. Er zijn ook “snoezelrobots” voor dezelfde doelgroep en zij proberen echte huisdieren te vervangen. Zo zijn er onder andere, huishoudrobots (ik ben fan) speelgoedrobots (we know), allerlei robotdieren (geheel zonder irritante haren) en meer denkbare en ondenkbare robots. 

Uiteraard heb ik het internet er een beetje op nageslagen op zo’n zelfde doelloze avond en kwam ik in een artikel tegen dat er op korte termijn robots worden verwacht om in winkels mensen te adviseren over recepten en bijbehorende wijnkeuzes, dat maakt het dan weer vooral interessant. 

Lees meer

Kinderen, Liefs Diana

Opvang voor je kleintje

Ik ben een werkende moeder. Yep en dat 4 dagen per week. Soms zou het ietsje minder mogen, maar ik zou niet anders willen. Omdat ik vooral ook een moeder ben die veel van haar kroost houdt, is een goede school en opvang voor mij essentieel. Opvang is in dit geval alleen voor mijn 5 jarige want mijn 14 jarige vindt het vooral heerlijk “alleen” thuis. Alleen thuis is in haar belevenis samen met vriendinnen. Ik sta ook regelmatig te gillen bij thuiskomst voor de kolerezooi die ze achterlaten, maar dat in het ergste geval.

Vòòr mijn kleuter ziek werd, liep alles op rolletjes: ochtend stress, kids naar school, ik naar werk, kleuter overblijven en naschoolse opvang. In mijn beleving kiezen ouders, dus ook ik, de opvang die dicht bij school en/of huis ligt en waar de meeste ouders gebruik van maken (correct me if I’m wrong).

Maar toen mijn leven op zijn kop stond omdat mijn kleuter ernstig ziek werd en we een traject in gingen waar niemand een scenario voor heeft geschreven, werd alles anders. Samen met de school waar hij net een maand op zat, heb ik een weg gevonden, waardoor ik iedereen deze school durf aan te bevelen. De liefde, medewerking en begrip voor de volle 100%. Het jaar 2014 heeft hij tussen behandelingen door wat dagen op school gezeten, maar zonder enkele structuur.

Inmiddels, een half jaar na behandelingen mogen we voorzichtig zeggen dat het goed gaat en hij dit nieuwe schooljaar fulltime mag genieten in groep 2. Maar dan, opvang voor je kleintje, moet ineens voldoen aan heel andere eisen. Met positieve gedachten voor de toekomst ging ik mij oriënteren op naschoolse opvang, wat in mijn hoofd moest passen bij mijn kwetsbare kereltje. Dat was moeilijker dan ik dacht want niets is goed genoeg voor mijn kleuter die zoveel heeft meegemaakt. Kwetsbaar, een jaartje achterstand, klein van stuk, komende struggles en nog niet bestand tegen de grote boze “kleuter” wereld. En alleen hij weet wat er in dat knappe koppie omgaat.

Natuurlijk niets ten nadelen van de reguliere opvang, maar ik kreeg buikpijn van het idee dat mijn kleuter rond moest lopen tussen alle “hysterische” of gewoon “drukke”, leeftijd genoten waar hij zich niet op z’n gemak voelt en niet tegen opgewassen is. Mijn kleuter speelt, heeft zijn eigen momenten en alles wat ik wil is dat er begrip is voor zijn situatie. Alsof het zo moest zijn. Een lieve moeder van een kleuter vriendje adviseerde mij de huidige opvang van mijn kleuter. Ik wist niet van het bestaan af, dit 2 kilometer van ons huis vandaan. Bij kennismaking, rondleiding en het doen van mijn verhaal kreeg ik tranen in mijn ogen en werd ter plekke blij. Deze plek is geschikt voor mijn prins. Hier voelt hij zich veilig, op zijn gemak en begrepen, ik wist het zeker. En niets is minder waar. Na een intensieve vakantieopvang en de lopende schoolmaanden roept hij nog steeds: “Yes!” als hij naar “de Boshoeve” mag, al is het maar voor de plaatselijke huiskippen en konijnen en de heerlijke speeltuin om te vertoeven.

foto-boshoeve2

Soms vallen dingen gewoon op zijn plaats en zelfs dichtbij huis. Thank god.

Liefs,
Diana

Liefs Diana, Overige, Voor mama

Mama’s night out

Haarlem Jazz, een jaarlijks terugkerend evenement. Voor velen, dus ook voor mij een jaarlijkse traditie. Bijna iedere Haarlemmer, ook niet meer in Haarlem woonachtig, is ieder jaar op dit evenement rondom de grote markt te vinden. Rondjes lopen, bandjes en muziek luisteren, mensen kijken, slap lullen en wijntjes drinken. Dat laatste in mijn geval beperkt, helaas.

Dit jaar was het anders. Mijn vriendinnetje had spontaan een B&B geboekt in hartje Haarlem. Gewoon lekker samen zijn, genieten met volle teugen van “onze” stad. Een hapje, drankje en die fantastische sfeer zonder na te hoeven denken bij ieder glas wijn dat je achterover slaat, voor je weer de auto in stapt. Want iedereen weet, alcoholcontrole is er zodra je de P uitrijdt en terecht. Als je ziet wat daar naar binnen wordt geklapt vraag je je überhaupt af hoe men thuis komt.

Bepakt en bezakt reed ik op de bewuste vrijdagmiddag richting Haarlem. Om niet blut te raken op de P kosten, parkeerde ik mijn auto in mijn favoriete oude woonwijk op loopafstand van het centrum. Terwijl ik m’n auto uitstapte begon voor mij het genieten. Die heerlijke buurt waar de tijd lijkt stil te staan. De “niet te betalen” mega panden, de straten nooit veranderd, de auto’s die variëren van een lelijke oude eend tot de allerdikste auto’s. Rijen dik staan er fietsen tegen de hekken en heggen en de scheef gegroeide oude bomen maken de buurt tot wat het is en je voelt daar ook die heerlijke rust.

Op weg, te voet richting centrum. Tijdens mijn wandeling in het zonnetje voel ik me al helemaal in de sfeer. Terwijl ik het centrum nader, ruik ik de geuren van alle verschillende soorten winkels en stalletjes die ik tegenkom en geef mijn ogen de kost. De heerlijke lucht, de kleuren, diverse soorten mensen en de oude prachtige panden geven de stad de charme die het voor mij compleet maken.

diana-mel

Aangekomen bij de B&B, waar het overigens goed vertoeven was, stond mijn vriendin klaar met een heerlijk glas wijn, Cheers! Op een te gekke avond en dat werd het. Na een bodem te hebben gelegd bij onze bekende Thai zijn we richting drukte gegaan. Zoveel mensen, mijn lieve vriendin, leuke muziek, veel oude bekenden, slap gelul, veel wijn, leuk kroegje, grote markt, gezelligheid, top sfeer, heerlijke temperatuur, alle ingrediënten voor een super leuke avond. En dan een acceptabele loopafstand om je bed in te duiken met in mijn geval, te veel wijn.

Een paar uur later, want zo voelt dat soms bij deze 40+er, na een heerlijk uitgebreid ontbijt en douche hebben we onze weg terug door het centrum naar huis gemaakt. Onderweg hebben we genoten van “onze” stad en alles wat de stad zo kleurig maakt. Dit alles afgesloten met een verrukkelijke veel te royale lunch in een verrassende lunchroom onderweg.

Ik zeg, het medicijn voor ontspanning, plezier en geluk zo af en toe noodzakelijk, voor iedere moeder.

Haarlem, I love this city.

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Ik ga naar het strand en neem mee…..

Ik ga naar het strand en neem mee.……

Ik zou Diaan niet zijn als deze vraag beantwoord wordt met een simpele ja of nee maar met een ingewikkelde:  “dat is afhankelijk van”.

Dus ik heb twee versies:

-met kinderen

-zonder kinderen

Met kinderen: genoeg eten, snoep, chips, drinken, koeltas, zwemkleding, badhanddoeken, extra setje kleding voor kleuter, petje, emmertje, schepje, rest van het strandspeelgoed, opblaas krokodil, zwembandjes, zonnebrand, i-phones, powerbank voor i-Phones,  bankpas.

En omdat ik heel de tijd achter mijn Prins aan moet rennen graag een oversized t-shirt voor mezelf omdat rennen in bikini alles behalve charming is.

Zonder kinderen: Bikini, olie, badhanddoek, bankpas.

Ik heb er nu al zin in!

Enjoy!

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Van 13 naar 14 jarige dochter

Mijn dochter werd op 11 juni jl. een 14- jarige. Het lijkt niet veel maar op die leeftijd is dat een ware overgang. Je voelt je als 14-jarige nog stoerder, groter, belangrijker, beter, soms onzekerder, mooier, lelijker maar vaak ook verward. Het is niet niks, 14 jaar! Je groeit de pan uit, hormonen gieren door je lijf, die lastige school, inclusief moeder, zeikt dagelijks aan je kop! Maar ondertussen verwacht je dat alles voor je gedaan wordt. En inderdaad, dat gebeurt ook.

Omdat ik een “gescheiden moeder” ben, moet je soms het feestje later vieren. In dit geval was het zo een anderhalve week later. Dochterlief is hieraan gewend en dit gaat gelukkig in goed overleg. Zoals het een hippe mams betaamt, maak ik tegenwoordig een uitnodiging met foto en deze gaat digitaal de rondte in. Uit ervaring van vorig jaar heb ik geleerd dat zo’n feestje gevierd wordt in 2 verschillende kamers. De puberkamer en de woonkamer, dit tot groot ongenoegen van mijzelf.

Omdat ik wat klein behuisd ben en in de regel de pubers toch niet in zicht zijn, heb ik dit jaar besloten het feestje klein te houden. Aan dochter het verzoek hetzelfde te doen met het uitnodigen van de pubers. Vorig jaar vond ik namelijk overal pubers terug, zelfs in mijn koelkast en dat exemplaar had ik nooit eerder gezien. Toen ik vroeg wat hij zocht, en dat de Cola bleek, ging ik hem subtiel voor en vertelde hem dat ik die wel wist te vinden. Get lost kid!

Eerlijk is eerlijk, het was dit jaar bescheiden, zelfs het aantal pubers. Maar nog steeds liep ik tegen het feit aan dat ze richting “puberkamer” gingen en je de pubers zelfs nauwelijks terugziet in de woonkamer. Dus de hapjes en drankjes werden in tweeën gesplitst.

Af en toe bij binnenkomst van visite is het, vind ik, noodzakelijk dat ze toch haar gezicht laat zien. Helaas is dat voor korte duur. Daar waar ik van dacht dat ik het nooit zou accepteren, moest ik met lede ogen toezien. Waarom? Omdat er geen enkele puber zit te wachten op “volwassen” praat. Ze willen zitten, hangen, liggen, in hun eigen muziek met hun eigen vrienden en vriendinnen met hun eigen eten en drinken. Praten doen ze nauwelijks en als ze dat doen alleen wanneer ze willen, of tegen en in hun Phone, hun levensader. En vraag je ze of het gezellig was? JA! Super! Met verbazing kijk ik ze dan aan of ze het menen, maar ook dat zie je terug bij een 14-jarige.

Niet snel maar toch wel, tevreden.

Nog vele vele jaren van gezondheid lieve Ro!

Liefs,
Mama Diana