De Amerikaanse zender UPtv vroeg een groep arme kinderen wat ze heel graag voor kerst wilden krijgen en wat ze aan hun ouders wilden geven. Deze twee items kregen ze voor zich met het addertje dat er maar één gekozen kon worden.
De keuzes zijn hartverwarmend…
Monopoly, wie kent het spel niet? Ik zou bijna durven zeggen dat je iets gemist hebt in je jeugd als je het nooit gespeeld hebt. Maar geen stress! Het spel bestaat nog steeds, dus de schade kun je inhalen.
Voor degene die het spel wel uitvoerig gespeeld heeft en misschien nog steeds wel speelt, zullen de volgende spelers je vast bekend voorkomen.
Zo heb je de perfectionistische Monopolyspeler. De perfectionist maakt zich meer zorgen om hoe zijn stapeltjes geld erbij ligt dan om het spel zelf. Deze speler zit ook dichtbij de bank om die keurig netjes en vooral in de gaten te houden. Want ondanks dat het hem niet uitmaakt of hij gaat winnen, valsspelen is uit den boze!
En dan hebben we de roekeloze Monopolyspeler oftewel de Big Spender. Deze speler heeft zijn geld op één stapel en het liefst in zijn hand. Hij koopt alles op zijn pad en komt er pas tijdens het afrekenen van een straat achter, dat hij er eigenlijk helemaal geen geld voor heeft.
Een van de meest irritante spelers is de onderhandel-weigeraar. Iemand waar geen deal mee te sluiten valt. Zo kom je nooit aan een volledige straat en eigenlijk is er geen zak aan het spel als er een onderhandel-weigeraar meedoet.
En dan heb je natuurlijk nog de valsspeler. Zo iemand die halverwege geheel nieuwe regeltjes bedenkt en zonder dat je het door hebt de hele bank leegrooft.
We hoppen van de ene baard, in de andere baard. En dat is wel even omschakelen voor de kleintjes, want die man met baard was toch weer vertrokken naar Spanje? Om de peuter een beetje te helpen met de switch, heb ik een aantal kerstboekjes opgezocht die de veranderingen misschien een beetje gemakkelijker maken.
Of niet… Nou ja, dan zijn het gewoon leuke boekjes om voor te lezen aan je kleintje.
Waarom doet ze niet gewoon even wat ik vraag? Gewoon meteen. Zonder te zeuren, zonder weerwoord. En dat niet alleen bij de vraag of ze even haar rommel opruimen wil. Nee bij elke-freaking-vraag die ik stel.
Praat ik Chinees? Praat ik tegen de muur? Of negeert ze me gewoon volledig?
Ze is zelfverzekerd, ze weet wat ze wil en dat is meestal niet wat ik wil. Ze zou Obama van zijn ’troon’ stoten als het gaat om leiderschapskwaliteiten.
Herkenbaar? Gefeliciteerd (of zoiets), je bent een ouder van een kind met een sterke wil. En hier heb ik vijf feitjes voor je.
Feitje 1. Het kan hem of haar vrij weinig schelen wat jij denkt. Dus jij vindt dat hij met het kerstdiner die strik om moet? Leuk gedacht, gaat niet gebeuren. Dus jij vindt voetbal wel een leuke sport voor hem, omdat alle vriendjes er ook op gaan? Dan ga je lekker zelf een potje voetballen met die vriendjes, hij gaat liever op judo. Wilskrachtige kinderen gaan hun eigen weg en je kunt ze dat het beste ook maar laten doen. Eigenlijk is het een prachtige eigenschap, want ze laten zich niet beïnvloeden. Lees meer
Sale is on! En, ik zal het maar meteen zeggen, ik ben echt een uitverkoop-junkie. Als de kortingen boven de 30% stijgen, dan heb ik geen controle en ga ik helemaal los. Het is gewoon té verleidelijk.
En zo struin ik langs al mijn favoriete virtuele winkels waar ze ook nog al mijn favoriete merken in de collectie hebben en haal ik hier en daar een shotje.
We beginnen met Bomba en Bomba Boys. Het gewaagde ‘net even anders dan andere’ merk waar ik al jaren fan van ben en maar geen genoeg van kan krijgen.
Bomba en Bomba boys, variërend met korting van 35% tot 50% Lees meer
Je moet de kat niet op het spek binden, dat was een gevleugelde uitspraak van mijn moeder, gedurende mijn puberperiode. Daarmee bedoelde ze dus dat ze het niet nodig vond, dat er leeftijdsgenoten van het andere geslacht overnachtten. In die tijd hadden ze vast niet bedacht dat als er thuis niets gebeurde er uiteindelijk vast wel ergens anders iets gebeurde. Pubers zijn creatief en gaan uiteraard op enig moment experimenteren. Ik was er met alles nogal laat bij, dus dat spek bestond bij mij vooral uit lichamelijk overgewicht door alle glacékoeken in de schoolkantine, maar in geestelijk opzicht was ik nog een ei en nogal naïef. Nee er was niet veel actie in die slaapkamer te verwachten en dat logeren was ook echt logeren, niets meer en niets minder…
De kat op het spek binden, dat suggereert een bepaalde willoosheid of gebrek aan discipline en die herken ik niet bij mijzelf. Hoewel? In deze ‘feestmaand’ wordt mijn discipline wel erg op de proef gesteld. In iedere winkel staat er wel iets te snaaien en het marsepeinen varken is alom vertegenwoordigd. Voor mensen met een eetverslaving een ware plaag! Externe prikkels, dus prikkels van buitenaf zijn voor een bepaalde groep mensen met overgewicht inclusief kinderen van hele grote invloed. Met alle zintuigen kunnen we prikkels van eten of drinken tot ons nemen en zij beïnvloeden in grote mate ons koop- en eetgedrag! Vandaar dat je als je eenmaal bij de kassa aan komt toch nog even verleid wordt met een KitKat voor 50 cent. Men weet in de levensmiddelenbranche allang dat je 99 keer nee kan zeggen en dat je op enig moment (als je moe bent of je verveelt omdat je in een rij moet wachten) ook ja zal zeggen! Lees meer
Het opvoeden van een peuter is geen gemakkelijke taak. Daar zijn we het inmiddels allemaal wel over eens. Degene waarbij het opvoeden van zo een klein eigenwijs mormeltje wel van een leien dakje gaat, is een genie en mag het hier even voor komen doen. Of diegene maakt het mooier dan het is en liegt, wat een stuk waarschijnlijker is.
We willen onze kleintjes graag opvoeden en klaarstomen voor de grote boze wereld. We willen dat het zelfstandige en verstandige volwassenen worden en toch zijn de kwaliteiten die we graag zien als ze groter zijn, nu de eigenschappen die ons gillend gek maken. Onafhankelijkheid, nieuwsgierigheid, passie, doorzettingsvermogen, en ook koppigheid. Het zijn eigenschappen bij de peuter die ervoor zorgen dat je weer eens te laat bij een afspraak komt aanzetten. Het zijn de eigenschappen waardoor het bloed onder je nagels vandaan komt, omdat het voelt alsof je peuter weer eens niet naar je luistert. Maar een onafhankelijke volwassene die vol passie en nieuwsgierigheid zijn opleiding doorzet, ja dat zien we dan wel weer graag. Lees meer
We gaan terug naar december 1972. Ik was 3 jaar toen voor mij het grote avontuur dat Sinterklaasfeest heet begon. Weken tevoren was de peuterspeelzaal Snuffie al versierd met nepcadeautjes, schoorstenen, zwarte pietjes en Sinterklaas met een gouden staf en een baard van watjes. De stemming zat er al goed in met pietengym, mooie verhalen en de geijkte sinterklaaskrakers. Toch was het ook best spannend voor deze 3 jarige. Vooral het idee dat je wel eens in de zak afgevoerd kon worden als je dat jaar iets ‘stouts’ gedaan had. Nu was ik niet bepaald een ‘stout’ kind, maar ieder kind doet wel eens iets ondeugends of niet? Gezien mijn eeuwige trek in lekkers heb ik vermoedelijk wel eens een koekje gejat uit de koekpot, als mijn moeder naar de voordeur liep om visite binnen te laten. Ook heb ik weleens spruitjes gedumpt in de grote kamerplant, sorry mam maar ik lustte ze echt niet en die plant heeft het toch lang volgehouden! Hoe dichter we bij 5 december kwamen hoe slechter ik er van sliep. Ieder kraakje in huis was een voetstap van zo’n pietje die me kwam halen, dat kon niet anders. Gelukkig bleek het de volgende ochtend best mee te vallen, want mijn schoen zat steevast weer vol met pepernoten en chocoladekikkers. Wat een opluchting!
Laatst omschreef Diana zich als een jankmoeder. En terwijl zij bij elke gebeurtenis haar waterlanden open zet, vecht ik altijd tegen mijn tranen en slik ze zo onopvallend mogelijk weg. Ik houd gewoon niet van huilen in het openbaar.
Jij mag van mij best huilen, maar ik gewoon liever niet.
Maar ja, dat betekent niet dat ik emotieloos ben en naar mijn kleintjes kijk alsof ik naar een koelkast aan het kijken ben. Nee, dat brok zit weleens hoog. En de gevoelens komen dan weleens uit mijn ogen en rollen zo over mijn wangen.
Wel het liefst als niemand het ziet. Lees meer
Ik heb heel erg getwijfeld over het wel of niet plaatsen van een blog over pesten. Simpelweg omdat ik niet veel zinnigs over dit onderwerp te vertellen heb. Maar toen bedacht ik mij dat ik in dit hele blog niet veel zinnigs zeg. Dus ach, what the heck, ik doe het gewoon.
Ik heb geen idee wat de reden is waarom een kind gemeen gaat doen, waarom een kind een ander kind continu plaagt en waarom dat andere kind dan het slachtoffer is.
Maar op een dag kwam mijn dochter thuis met de mededeling: “Mama, ik zit in het pestclubje”. Dat is zo een moment dat de woorden in de verkeerde volgorde binnen komen en dat je een paar seconde nodig hebt om ze in de juiste volgorde te zetten. Zit-pestclubje-mama-het-in-ik. En eigenlijk kun je alleen maar een ‘WAT?’ uitkramen. Lees meer