blog | Voormijnkleintje.nl

Soms heb ik van die Pinterest buien. ‘Wat houdt dát in?’, hoor ik je denken. Nou, dan zie ik allerlei leuks en lekkers op Pinterest en dan denk ik ‘dat kan ik ook!’. Het is een beetje hetzelfde als denken dat je wel even een marsepeintaart in elkaar flanst. Maar serieus, alleen de marsepein gelijkmatig over een cake krijgen, is al een hele kunst.

Het lijkt dus allemaal makkelijker dan gedaan. Want, na een wat research blijkt dat ik niet de enige ben die het dikwijls verprutst.

Deze dachten het ook wel even te ‘nailen’…

1. Hilarisch! Het lammetje lijkt wel een verzopen kat!

2. Dat tweede konijn heeft meer weg van de moppengoeroe ‘Ab Normaal’.

3. Hoe simpel het ook lijkt, het valt echt niet mee…

4. Ahhh, het plaatje blijft cute. Ik reken het goed.

5. Ze zijn beide monsterlijk.

6. Whahaha, heerlijk!

7. Nailed it big time! Ik krijg opeens hele andere associaties bij Rapunzels toren.

8. Ach, als je niet al te kieskeurig bent, kan het best.

9. Tja, geel is gelukt.

Kinderen, Kinderkleding

Kleding waar ik voor kies vs kleding waar mijn zoon voor kiest

Pauline

Ik ben gek op het kleden van baby’s. Waarom? Ze zeuren niet. Ze zeuren niet over of het wel of niet lekker zit. Ze zeuren niet over sokken aantrekken midden in de winter en ze zeuren niet over hoe het eruit ziet. Ideaal gewoon. Geen inspraak, geen gezeur.

Maar ja. No more baby’s in da house!

Er zit niets anders op dan praten als brugman, overtuigingskracht overbrengen. En tja… Loslaten, ook dat kan zo nu en dan geen kwaad.

Maar wat krijg je als je loslaat?

Waar hij voor kiest

mario

Mario! Wat is dat toch met Mario! Mijn kleuter had nog geen Wii, geen DS, dus hoe kwam hij erbij dat Mario super cool zou zijn? Wie, WIE heeft hem dat ingefluisterd?

Waar ik voor kies

Wat is er mis met een coole duiker? Ook een leuk plaatje toch? Geen schreeuwerige kleuren, geen grote en vooral afschuwelijke snor (écht, waarom die snor nog steeds, moet je hem niet eens afscheren Mario?)

Waar hij voor kiest

minion2

Ik vind ze geinig hoor, de Minions. Maar waarom zo overdreven groot en aanwezig?

Waar ik voor kies

minion

Zie je, ik vind ze best cool. Maar mag het alsjeblieft wat subtieler?

Waar hij voor kiest

planes

En oh, my goodness! Planes en Cars zouden eigenlijk alleen moeten worden toegestaan op pyjama’s en onderbroeken. Erg genoeg, maar acceptabel.

Waar ik voor kies

vw-bus

Weet je, ik wil gewoon toffe Volkswagen busjes en stoere surfdude shirts in de kast van mijn kleintje…

Maar ja, je raadt het waarschijnlijk al… Aangezien ik het Het-is-zoals-het-is ouderschap hanteer, is het zoals het is.

Ja papa, Kind, Voor papa

Vijf paar voeten en het sokkensysteem

Arno

Vijf paar voeten hebben we hier in huis. Mannenvoeten, vrouwenvoeten, meisjesvoeten, jongensvoetjes en meisjesvoetjes. Ik weet niet precies hoeveel paar sokken we samen hebben, maar ik weet wel dat het er te veel zijn.

Daarom hebben wij een sokkensysteem bedacht. Als bij ons thuis de sokken gewassen zijn, dan verzamelen we ze in een grote mand. Naast de grote mand hebben we voor iedereen een eigen mandje. Eens in de zoveel tijd zoeken we de sokken die we in de grote mand verzameld hebben uit. We maken er weer paren van en die komen in een van de kleine mandjes terecht. Afhankelijk van de kleur en grootte weten we in welk mandje we de sokken moeten doen.

Klinkt best georganiseerd toch? In theorie is het ook best georganiseerd, maar in de praktijk niet. In de praktijk verzamelen wij de gewassen sokken namelijk in een grote mand. In deze grote mand zitten zoveel sokken dat het praktisch onmogelijk is om er twee dezelfde sokken in terug te vinden. Sorteren is een klusje geworden waar we liever niet meer aan beginnen. De kleine mandjes blijven dus leeg.

Ondertussen wordt de grote mand steeds voller en het bij elkaar zoeken van een paar sokken wordt steeds moeilijker. We zijn nu op het punt aangekomen dat je niet gek meer moet opkijken als bij ons thuis iemand uit wanhoop maar twee verschillende sokken heeft aangetrokken.

De kinderen kan dat trouwens niet veel schelen. Zodra ze de kans krijgen, trekken ze hun sokken toch weer uit…

Kinderen

Boys will be boys, inclusief de piemels en de scheten

Pauline

Na een weekje op de camping te hebben gebivakkeerd, met de kleintjes en de vriendjes, werd ik er weer even aan herinnerd hoe het ook alweer zat met jongens. Kamperen is toch een beetje back to basic, iets wat jongens graag willen, en ook mijn kleine man bevalt dat maar al te goed. Wat mij betreft overigens helemaal geen probleem, ik ben namelijk ook best wel in mijn element tijdens het kamperen. Geen make-up op mijn snoet. Geen high heels, maar rondbanjeren op mijn kaplaarzen. En elke avond aan de barbecue een halve koe naar binnen werken. Misschien schuilt er diep van binnen ook wel een beetje een kerel in mij. Lees meer

Kinderen, Mode voor je kleintje

Review: Trackstyle kinderschoenen

Pauline

‘No size fits all’. Gave slogan voor kinderschoenen! Bij het kiezen van de juiste kinderschoenen is niets belangrijker dan de maat. Slecht passende schoenen kunnen namelijk, ook op latere leeftijd, nare klachten veroorzaken. Trackstyle weet hier alles van en weet ook dat niet alleen de lengtemaat, maar ook de breedtemaat erg belangrijk is bij het kiezen van de juiste maat voor nieuwe kinderschoenen. Daarom hebben ze iedere schoen in diverse breedtematen.

‘No size fits all’

Waarschijnlijk heb je deze schoen al vaker voorbij zien komen in combinatie met een gaaf outfit. Vandaag neem ik de schoen van Trackstyle onder de loep. Schoenen met veters trek ik altijd een beetje in twijfel aangezien mijn kleuter nog geen veters kan strikken. Gelukkig hoeven deze veters slechts 1x gestrikt te worden. Het aan- en uittrekken van de schoen gaat namelijk prima met de royale rits die ver naar voren open en dicht gaat. Hierdoor is de instap zeer ruim en hoeft er niet gewrikt te worden om het voetje in de schoen te krijgen. Het volgende pluspunt van de schoenen is het materiaal. Ze zijn van stevig en sterk leer gemaakt, wat ik zeer belangrijk vind aangezien hij er de hele dag op loopt, rent, en ravot. En het laatste essentiële puntje is natuurlijk de looks. Bij een stoer ventje, hoort een stoere schoen. Deze eigenwijze schoen, past hem perfect.

Meer info over Trackstyle schoenen? Check de website: www.twins-trackstyle.nl

Kinderen

Second opinion

Pauline

Soms lopen dingen in je leven anders dan je verwacht had. Het overvalt je en je doet er alles aan om het probleem zo snel mogelijk op te lossen. Achteraf denk je, hmm, wat is er nu eigenlijk gebeurd? En hoe gaat het nu? Je kijkt er nog eens met andere ogen naar. Een second opinion.

Het gebeurde ons twee zomers geleden. Onze jongste dochter zat op het einde van een zware behandeling in het ziekenhuis toen onze oudste dochter opeens neerviel. We hadden al snel door dat ze een epileptische aanval had gehad. Omdat onze wereld midden in de tumoren zat, was dat ook meteen onze grootste angst. Waar komt deze aanval vandaan? Is een tumor de reden van deze aanval?

Het is ‘maar’ epilepsie

Na onderzoek in ons vertrouwde ziekenhuis bleek er geen sprake van een tumor. Een pak van je hart, een last van je schouders. Het is ‘maar’ epilepsie en het kan behandeld worden met medicijnen.

De medicijnen lijken aan te slaan, de aanvallen verminderen en blijven na ruim een jaar zelfs helemaal weg. Onze grote meid neemt haar medicijnen voorbeeldig en we hebben stille hoop dat ze er langzaamaan overheen zal groeien.

Toen leek ze afgelopen najaar toch steeds vaker een korte absence te hebben. Wellicht door de drukke tijden, Sinterklaas, Kerst en vakantie. We wachten januari af, hopelijk dat het dan weer beter gaat. Maar helaas nemen de absences toe en worden haar medicijnen door de arts weer verhoogd.

Medicijnen voor je kleintje voelen nooit goed

Het voelt niet goed, medicijnen voor je kleintje voelen nooit goed. Maar het feit dat de epilepsie nog niet weg is, voelt ook niet goed. We hadden zo de hoop dat het een éénmalig iets zou zijn, iets waar ze heel snel weer overheen zou groeien. Helaas moeten we er nog steeds mee dealen en de adviezen van de arts neem je aan, dus het medicijn blijft zich verhogen.

De flesjes Trileptal vliegen er doorheen en één keer in de zoveel tijd moeten we langs de apotheek om nieuw medicijn te halen. En daar gebeurde iets, waardoor ik mezelf eens kritische vragen ging stellen. De apothekersassistente attendeerde mij erop dat mijn dochter, voor haar leeftijd, een flinke dosis kreeg. Ik stond een beetje met een mond vol tanden toen ze dat zei. Geen flauw benul van hoeveel troep ik eigenlijk in mijn kleintje pomp, elke dag. En waarvoor? De absences bleven aanhouden, het medicijn telkens verhogen leek dus niet de oplossing, maar was wel de enige oplossing die de arts bedenken kon. Maar was het medicijn nu niet erger dan de kwaal? Hield het medicijn de kwaal in stand? Vragen, vragen, vragen… Opeens kwamen de vragen.

Ik ging er vanuit dat het wel over zou waaien

Tijd voor actie. Het moet anders. Het schuldgevoel vliegt me naar de keel. Hoe heb ik dit altijd zo kunnen laten sluimeren? Eigenlijk heb ik me nooit echt in de ziekte verdiept. Ik ging er vanuit dat het wel over zou waaien. Het blijkt helaas niet zo te zijn. Maar nu wil ik duidelijkheid. De arts in het ziekenhuis lijkt ons niet verder te kunnen helpen.

En zo kwamen we terecht bij een kinderepilepsiecentrum, voor een second opinion. Een second opinion, omdat wij vraagtekens hebben bij het behandelplan. Omdat het niet goed voelt. En hoe specialistisch een arts ook is, soms moet een ouder vertrouwen op zijn gevoel en gaan voor een second opinion.

Want opeens kijk je er met andere ogen naar.

Hoe het verder zal gaan, weten we nog niet. De diagnose zal opnieuw gesteld worden en daar zal een passend behandelplan bij komen.

Columns, Kind

Voordelen van alle kinderen op één kamer

Pauline

Ik heb weleens (heel vaak) gedacht om één slaapkamer helemaal vol te gooien met matrassen. Kinderen tevreden, want ze slapen bij ons, wij tevreden want we hoeven niet langer meer op een stukje van 50cm bij 150cm te liggen. Toch is het nooit gebeurd, want we leven tenslotte niet ergens in de bosjes van Afrika en ik geef toe, het zou toch ook wel een beetje gek voelen. Maar ja, aan de andere kant, nu word ik ook regelmatig wakker met drie extra logees in mijn bed. Dat voelt overigens ook best wel gek, vooral mijn vermoeide hoofd en krakkemikkige lichaam door het opgevouwen nachtje. Lees meer

Kinderen

Foto’s waar onze ouders vandaag de dag voor gearresteerd zouden worden

Pauline

Heb jij ze ook? Van die foto’s in je fotoboek waar je ouders vandaag de dag voor gearresteerd zouden worden?

Zoals deze:

Als je vandaag de dag je kind een slokje Coca Cola geeft wordt er al bijna melding gedaan bij het AMK. Mijn vader schonk regelmatig een (denkbeeldig) slokje bier bij mij naar binnen…

En wat dacht je van al de peuken op de foto’s? De sigaretten stonden in mijn kindertijd net niet meer als borrelnootjes op de tafel, maar rokerige foto’s en sigaretten zijn er genoeg te vinden in mijn fotoboek.

Zwarte Piet! Na weken lang dreigen met ‘Als Zwarte Piet dat ziet…’ schminkte mijn ouders mij als Zwarte Piet! Met overigens ook nog een enorm grote rode mond. Zwarte Piet, en zo noemde ze dat ook gewoon. ZWARTE PIET!

En wat dacht je van de autostoeltjes? Ik kan mij herinneren dat ik heel wat ritjes op de hoedenplank heb gelegen. Maar dit noemden ze dus een autostoeltje…

Maar het kon ook gewoon zo:

Om nog maar te zwijgen van alle naaktfoto’s, welke ik nu natuurlijk niet ga plaatsen, want stel je voor… Kortom, je kunt wel zeggen dat er het één en ander veranderd is door de jaren heen. Met andere woorden; een generatiekloof.

Ik ben benieuwd, heb jij ze ook? Van die foto’s waarvoor je ouders vandaag de dag gearresteerd zouden worden?

Voor mama

Loedermoeder momentjes…

Pauline

Ha! Sharon, van de site moeders.nu vroeg naar mijn loedermoeder momentjes… Mijn wat? Mijn loedermoeder momentjes? Ja, je weet wel, van die momentjes waar je tijdens het moederen voor eventjes de mist in gaat. Van die momentjes dat je je de slechtste moeder ooit voelt. Van die momentjes die iedere moeder heeft, maar iedere moeder ook over zwijgt. Lees meer

Kind, Columns

Zindelijkheidstraining ala lik-me-vessie

Pauline

Ik durf het bijna te zeggen. Wel zachtjes en niet te hard en ondertussen klop ik voor de zekerheid op een houten plank, maar… Mijn kleintjes zijn zindelijk! Alle drie. Stuk voor stuk. Mag je op zich wel verwachten van een 6-jarige en een kleuter. Maar nu heeft dus ook de peuter dit level bereikt.

No more luiers in da house!

Nou ja, ‘zo goed als’ dan. ’s Nachts doe ik er nog eentje bij haar om. Voor de zekerheid. Eigenlijk vooral omdat ik te lui ben om ’s nachts bedden te moeten verschonen. Maar overdag, echt chapeau voor mijn peutertje. Totdat ik het heel enthousiast aan iemand vertel. Dan piest ze uiteraard acuut haar broek en de vloer vol.

Zindelijkheidstraining? Daar doe ik niet aan. Alleen aan de zindelijkheidstraining á la lik-me-vessie Luie moeders, zijn gelukkigere moeders heb ik ooit ergens gelezen. Zulke uitspraken vergeet ik niet, daar kan ik mij helemaal in vinden. En bovendien, met een peuter die net zindelijk is de deur uitgaan, is vragen om ‘situaties waarbij ik mijn schoen bij opvreet’.

Samen met je peuter winkelen? Geheid dat ze midden in de Specsavers (je weet wel, waar ze brillen genoeg hebben, maar geen wc-brillen voor klanten) roept dat ze plassen moet. En wat voor antwoord krijg je van het personeel als je vraagt of je peuter even gebruik mag maken van het toilet? “Nee mevrouw, het toilet is niet voor klanten. U kunt 3 kilometer verderop naar het toilet in de HEMA.”

Ik krijg op zulke momenten de neiging om tegen mijn peuter te zeggen, plas maar in je broek en vervolgens de betreffende verkoper even erop te attenderen waar er gedweild moet worden.

En dat wil ik voorkomen.

Zindelijkheidstraining ala lik-me-vessie. Hoe gaat dat dan in zijn werk? Heel simpel. Zorg dat je de eerste vier jaar een budget hebt ingecalculeerd voor de luiers die aangeschaft moeten worden. Daar moet je verder ook niet over zeiken. Luiers verschonen is nou eenmaal heel goor en luiers zijn allemachtig duur, maar luie moeders vergeten regelmatig om hun kleintje te verschonen. En treffen aan het einde van de dag een gigantisch gevulde, maar vooral compleet benutte luier. Scheelt er toch weer zo een drie op een dag.

En dan komt er een dag dat je kleintje vindt dat het genoeg is. Weg met die luiers, ik ga plassen op de pot. In eerste instantie probeer je dat nog tegen te gaan, gewoon om ‘Specsavers’ situaties, zoals hierboven beschreven, te voorkomen. En bovendien weet je dat als je kleintje eenmaal ‘de wc’ ontdekt heeft, hij of zij ook werkelijk elk toilet op deze wereldbol een keer zal willen bekijken, wáár je ook bent.

Maar goed, je kleintje weet hoe hij zijn broek naar beneden moet trekken en ook de luier weet hij te ontgrendelen. Geen voorkomen meer aan. Je kleintje wil op het potje plassen. Meestal, als ze dit punt bereikt hebben, zijn ze er ook daadwerkelijk wel aan toe.

En wat blijkt? De zindelijkheidstraining á la lik-me-vessie werkt! Je kleintje heeft zichzelf zindelijk gemaakt en plast en poept alleen nog maar op zijn potje.

Behalve dan als je het heel enthousiast aan iemand vertelt….

Afbeelding: Shutterstock