Ik ben zo iemand die overal slapen kan. In de auto. Op de bank. In mijn bed (ja graag). Slapen in het vliegtuig, tijdens een potje memory of in de trein. Ik presteer het zelfs in slaap te vallen tijdens een Braziliaans trommelconcert. Het is geen charmant gezicht, maar ach, het gebeurt.
Mijn kleintjes hebben deze eigenschap geërfd. Hoewel het steeds minder gebeurt nu we de middagdutfase voorbij zijn. Maar ook zij konden op de gekste momenten en op de gekste manieren in slaap vallen. Dat heeft in het verleden heel wat grappige en über-schattige fotootjes opgeleverd, die ik laatst weer eens tegenkwam.
En ik werd bijna sentimenteel. Bijna.
Dit was de (nu) kleuter in de fase dat hij met geen mogelijkheid meer tussen de middag een dutje in bed ging doen, maar zodra hij de bank zag in slaap donderde.
Soms haalde hij de bank niet eens…
De (nu) 7-jarige vindt de ritjes van A naar B het aller moeilijkst (of gewoon heel saai) om wakker te blijven. Het is zelfs niet zo een type die tot de laatste bocht wacht, wat dat betreft weet je wel waar je met haar aan toe bent als je een ritje in de auto of bakfiets maakt.
En dan hebben we nog de derde, de (nu) peuter. Zij was werkelijk de kampioen in dutjes doen. Maakt niet uit waar en hoe…
Nogmaals; maakt niet uit waar en hoe. Al zou je met haar gaan parachutespringen, dan slaapt ze nog door. Behalve als je haar in d’r eigen bed neerlegt. Dan ruikt ze onraad en springen haar ogen in één keer open alsof je naar een slechte horror kijkt.
Ja, mijn kleintjes hebben wat afgedut. En nu is het voorbij.
Dág middagdutfase, ik zal je missen.
aaah wat schattig. Kleintjes zijn altijd zo lief als ze slapen, zelfs als ze al 7 jaar zijn. Die van mij slapen nu nog weleens als we van A naar B moeten.
Hahaha! Die foto’s, geweldig!!!!