1. Mijn opvoedtrucjes waren vandaag zeker niet belabberder dan gisteren.
2. Iedereen at vandaag minimaal één hap van zijn groente zonder te kokhalzen!
3. De kinderen hebben vakantie. Ik dus ook! En in de vakantie is het elke dag om 16.00 borreltijd.
4. We hoeven 6 weken géén, ik herhaal géén wekker te zetten. Halleluja. Ja echt, dat verdient een Halleluja!
5. De courgette moestuin gaat als een tierelier! Hell yeah, ik kan het! Lees meer
Het is alweer even geleden dat ik tegen mijn dochter zei: “Geef haar maar een keer een mep terug!”. Of dit iets opgelost heeft? Nee, het zit niet in de aard van het beestje en dus zal ze ook nooit een mep terug geven. Nou ja, zeg nooit nooit. Maar het is geen natuurlijke reactie van mijn dochter.
Maar wat helpt dan wel? Stop hou op, ik wil het niet? Nee, de uitnodiging om daar een mooie variant op te verzinnen is té voor de hand liggend: “Stop hou op, je bent een Barbiepop”.
Ja, hoe maak ik mijn kind weerbaarder zonder dat er geweld aan te pas komt, zonder dat mijn kind met een mond vol tanden staat, omdat het andere kind mondiger is?
De kindertijd is ook niet geheel stressvrij en gaat zeker niet altijd over rozen. Kinderen krijgen genoeg op hun bordje. Kinderen moeten flexibel zijn om te passen in de dagelijkse bezigheden van de ouder, denk aan werk of verhuizing. Maar ook verandering van groepen door te blijven zitten bijvoorbeeld. Het tegenkomen van pestkoppen, het maken van nieuwe vrienden en er achter komen dat die nieuwe vrienden ook niet altijd even aardig zijn. Lees meer
Lieve Juf, wij zijn echt heel blij met u. De kleine gaat springend naar school en hij komt huppelend terug. Hij vindt het fantastisch! En, de goedkeuring van de Oma’s heeft u ook op zak! Echt, wij zijn alle fan.
Maarruh…
Nu zag ik gisteren zo’n briefje hangen met de vraag of ouders willen helpen met het schoonmaken van speelgoed, stoelen en keuken. Wat gebeurt er als ik ‘Nee’ antwoord?
Ik bedoel, ik ben niet zo’n klusjes type. Allereerst, als het me gevraagd wordt ga ik juist met de hakken in het zand. Zo werk ik, het werkt beter om te wachten tot ik het zelf aanbiedt. En ja, dat kan dan wel even duren.
Verder, ben ik ook niet zo goed in klusjes waar ik zelf niet achter sta. Ik vrees dat ik dan de kantjes ervan af loop (of poets in deze). Lijkt mij ook niet het resultaat waar u op hoopt.
Ook, heb ik thuis nog een heleboel klusjes liggen die ook heel belangrijk zijn. Ik kom nu al niet aan alles toe, laat staan iemand die daarnaast ook nog een baan heeft om rekening mee te houden. Hoe doen andere ouders dat dan? Lees meer
Voor degene die geen zin hebben in een lap tekst: Stem via deze link op het woord loedermoeder. Thanks!
Het zal jullie vast niet ontgaan zijn, misschien ook wel als het je geen bal interesseert, dat kan… Maar ik ben samen met Melissa en Sharon ook wel bekend van Allinmam en Moeders.nu, bezig met een loedermoeder-initiatief. Het initiatief houdt kort gezegd in dat de perfecte plaatjes die we zien op social media niet altijd het ware verhaal zijn. De plaatjes zijn mooi en een lust voor het oog, absoluut! Het mag er wat mij betreft ook gerust zijn, máár ik vind dat mijn plaatjes er ook mogen zijn. En dat zijn de wat minder mooi gestylde afbeeldingen, zonder algeheel bijpassende feed, maar gewoon zoals mijn leven is. Chaotisch.
#Loedermoeder is een luchtige manier om te laten zien dat het allemaal niet zo perfect hóéft, mag wel maar het hoeft niet! Én dat het bij andere moeders ook niet altijd op rolletjes loopt, want laten we eerlijk zijn, herkenning bij een andere moeder is toch één van de fijnste dingen die er is.
Met je kinderen naar een restaurant en nee, dan heb ik het niet over de twee glimmende gele bogen, maar over een écht restaurant. Een restaurant waar je flink wat geld aftikt voor een stukkie vlees. Een verdomd goed stukkie vlees, dat wel, maar niet iets waar je wekelijks na de zwemles te vinden bent.
Moet je naar zulke plekken toegaan mét je kinderen? Ik vind van niet.
Een bordje verboden voor kinderen is wellicht een tikkie overdreven, maar ik vind dat je als ouder gewoon de wijze beslissing moet nemen om je kinderen thuis te laten wanneer je per se naar zulke restaurants toe wilt.
Ouders vergeten namelijk weleens dat er niemand is die hun kinderen zo leuk vindt als zij zelf. Voor hun zijn het speciale glinsterende pareltjes die welopgevoed zijn, maar voor het stelletje aan het tafeltje ernaast, zijn het kleine kleverige schreeuwerige monstertjes. Lees meer
Beste Willem,
Je bent nu al een tijdje Koning en ik vroeg me af hoe het nu gaat.
Zo’n nieuwe functie is toch altijd even wennen en vraagt veel van je en dan kan het zijn dat je gezin er even bij inschiet. Als Papa van drie dochters heb je thuis ook het nodige te doen en je doet dit vast met veel plezier, al vraag ik me wel eens af of je niet heel, heel stiekem, diep van binnen eigenlijk niet liever een klein Troonopvolgertje had gewild. Als papa’s onder elkaar kan ik dat best begrijpen hoor.
Ik zie je op TV altijd de hele wereld rond reizen en vraag me wel eens af hoe je dat nou combineert met de opvoeding. Of bemoei je je daar niet mee en laat je Maxima de vervelende kanten van het opvoeden opknappen?
Ik bedoel; toen ze nog klein waren, heb je toen ook wel eens gehad dat er één in d’r luier gepoept had maar dat het zoveel was dat d’r hele romper ook onder zat en jij probeerde die vieze kleren uit te trekken en je poep aan je vingers kreeg en je ondertussen met je twee overgebleven schone vingers de badkraan probeerde open te draaien terwijl die kleine balancerend in het bad stond en ondertussen overal poep aan smeerde. Of roep jij altijd gelijk de au-pair als je een poepje ruikt?
Lees meer
Ik weet het, ik kan klagen. Klagen over het moederschap, klagen over het gedrag van de kleintjes. Klagen in het algemeen. En dat terwijl ik een heel positief ingesteld mens ben!
“Jij mag niet klagen”, wordt er weleens gezegd. Hoezo mag ik niet klagen? Leg mij dat eens uit.
Ik klaag, terwijl ik weet dat ik ondertussen zo weinig te klagen heb. En toch klaag ik, gewoon omdat ik het recht heb om te klagen.
En soms klaag ik omdat ik serieus helemaal klaar ben met het moederschap, klaar ben met het wachten tot het weer bedtijd is en klaar ben met het wonen in een rijtjeshuis, met een rijtjeshuis tuin en rijtjeshuis buren. (Sorry lieve buren, no hard feelings!) Klaag, klaag, klaag, blablabla.
En ik weet, er is altijd iemand die zo met mij zou willen ruilen. Er is altijd een overtreffende trap. Lees meer
De afgelopen maanden zijn weer voorbij gevlogen. Mijn zoon werd alweer vijf jaar. De peuter werd een minikleuter en mijn oudste dochter werd acht jaar.
ACHT JAAR alweer, hoe is dat zo gebeurd?
Acht jaar moeder, acht jaar deze rol. Een achtbaan ritje dat voorbij is gevlogen en tegelijkertijd voelde het af en toe alsof de dagen nooit voorbij gingen. Extreme slaaptekort heb ik ervaren en overwonnen. Frustraties gevoeld wanneer ik niks van hun gebrabbel begreep, maar ook blijdschap, heel veel blijdschap als er een mijlpaal gezet werd.
Er zijn nu van die dagen dat ik naar mijn kleintjes kijk en me realiseer dat het echte mensjes zijn. Mijn mensjes, mijn team. En mijn team heeft mij veel geleerd de afgelopen jaren.
Zo weet ik nu dat niks voor eeuwig is, het gaat voorbij. Ook de nare dingen van het moederschap. Slapeloze nachten, een ziek kind, borstvoeding, afhankelijkheid, het leek voor eeuwig en onmogelijk om te handelen. Maar je leeft, je doet en je accepteert.
Wijn is essentieel. Lees meer
Beoordelen, veroordelen, het is allemaal zo makkelijk en snel gedaan. Zeker wanneer moeders een steekje laten vallen, dan zijn we er als de kippen bij met ons oordeel.
Yup! That’s me! Ik doe het ook en onlangs ben ik nog op mijn plek gezet.
En dat terwijl we allemaal hier in het mijnenveld onszelf afvragen waarom dit hele ouderschap zoveel ingewikkelder is dan dat het er in de brochure uitzag. Om de één of andere reden hebben we besloten om elkaars opvoeding te beoordelen en vooral te veroordelen.
Nu denk ik persoonlijk dat be-oordelen wel oké is. ‘Ergens een mening over hebben’ is tenslotte iets wat ons uniek en eigen maakt. Een mening over een opvoedstijl hebben mag, zolang je iemand maar in zijn waarde laat. Maar wanneer ga je over de grens en ben je aan het veroordelen?
Een voorbeeldje:
Het moederschap geeft je een uniek gevoel. Alsof jij de enige bent die dit meemaakt en deze overweldigende gevoelens hebt. Feitelijk beleeft elke nieuwe moeder deze unieke gevoelens. Je kunt een nieuwe moeder wijsmaken dat die gevoelens helemaal niet zo uniek zijn, maar dat krijg je niet aan haar verstand gepeuterd. Gelukkig maar! Want dat unieke, overweldigende gevoel maakt het nieuwe moederschap zo smeuïg en romantisch.
Maar! Er is altijd een maar.
Dat smeuïge en romantische van het nieuwe moeder zijn heeft ook een andere kant. En die andere kant is net zo ‘uniek’ als de smeuïge en romantische kant. Het begint bij het moment dat je bepaalde zoektermen in Google intikt, en op een forum terecht komt bij exact dezelfde vraag zoals jij deze hebt ingetikt en daar dan 18000 dezelfde soort antwoorden van andere moeders leest.
Waar was dat unieke van het ouderschap gebleven? Waarom slaapt er geen enkele baby normaal? Wat is eigenlijk normaal?
Ondanks dat de ervaring van het moederschap voor iedereen varieert, kunnen we toch wel stellen dat er een aantal feitjes vastgesteld zijn over het nieuwe moederschap. Lees meer
