Jeej, het is zomervakantie! Eindelijk kunnen de kinderen lekker de hele dag buitenspelen. Ravotten door de bosjes, voetballen, op ontdekkingstocht door de wijk en buiten hangen met vrienden. Je weet wel, lekker buiten. Daar waar je je vermaakt, daar waar de weide wereld op je wacht. Daar waar je de hele winter niet naartoe kon, want… Tja, te koud of te nat. Lees meer
“Wakker worden!” In de foetus houding liggen ze nog opgerold in hun bedje. Jammer om ze wakker te maken. “Kom op jongens, opstaan! Nog 1 week en dan is het vakantie!”
Lang licht, later naar bed. Die jongens hebben helemaal niet meer zin in school. Ze zijn toe aan een welverdiende vakantie. S’ ochtends lekker lang blijven liggen. (al zijn ze in de vakantie altijd wel vroeg uit de veren). Lekker lui op de bank blijven hangen voor de tv en pas om 11 uur denken: “Zullen we eens onze kleren aan doen?” Lees meer
Toen de man en ik nog geen kinderen hadden, had de man weleens wat twijfels. Nou ja, meer onzekerheden. Kan ik dat wel, zo’n kind opvoeden? Ik wist hem ervan te overtuigen dat het opvoeden wel vanzelf zou gaan wanneer zo’n kleintje er eenmaal is. Dan weet je gewoon wat je moet doen. Een soort oer-instinct dat een oplossing heeft voor elk probleem. Lees meer
“We moesten in een kast gaan zitten!” brieste mijn oudste dochter. Het was weer tijd voor de terreur die schoolfoto’s heet.
Sowieso hebben ze het hier niet zo op foto’s, eenmaal de leeftijd van 10 jaar gepasseerd en ook ondergetekende staat liever achter dan voor de camera. En in die zeldzame momenten dat ik er één van mezelf plaats op Instagram verlies ik zo 100 volgers. Ik gok dat dat iets te maken heeft met mijn schattigheidsfactor dat wat mijn mini me’s onder de 10 jaar nog wel hebben. Lees meer
Ik kan er een hele nieuwe rubriek over beginnen, want onderzoek wijst uit: ik doe het freaking ook nooit goed!
Ben je vanmorgen met een schuldgevoel vertrokken bij de kinderopvang? Ben je bang dat je je kinderen beschadigt doordat hij of zij niet de godganse dag bij zijn moeder kan zijn? Niet nodig! Een onderzoek vertelt ons namelijk dat dochters van werkende moeders later succesvoller zijn in hun carrière. Dit uit zich in hoger opgeleid, betere banen en meer geld verdienen. Lees meer
“Niet door de modder! Dan worden je schoenen vies.”
“Of erger nog, straks val je en dan ben je helemaal vies.”
“Je wordt hartstikke ziek zo!”
“Getver, wat heb jij gedaan dan?”
“Wat zie je er weer vies uit!”
“En wie moet dat weer schoonmaken?”
Ik heb een groot kind. Zeer gemiddeld geboren. Als peuter de lucht in geschoten. Op vierjarige leeftijd droeg hij al maat 116/122. En inmiddels steekt hij een kop boven zijn klasgenootjes uit en daarmee is hij bovengemiddeld groot. Niet te verwarren met ‘niet normaal’, maar gewoon bovengemiddeld zodat het samen met ondergemiddeld er een mooi gemiddelde kan zijn. Lees meer
Ik kan er ook echt niets aan doen! Het is nu eenmaal zo! Onze kinderen zijn wereldwonderen. Al van het moment dat ze werden geboren, wist ik dat! Onze kinderen zijn in een woord: geweldig!
Komende tijd is het weer voor veel ouders en kinderen een bloed spannende tijd: “Wie o wie komt er in de selectie van het voetbalteam?” Het gonst al her en der. Wie van de kinderen komen zeker weten in de selectie? Wie zouden er volgend jaar afvallen? Even informeren en praten met de trainers. Ik moet zeggen, ik let nooit zo op de andere kinderen. Ik zou niet weten hoe ze voetballen. Ik heb alleen maar oog voor mijn wereldwondertje. Want ik vind ook, net als alle andere ouders, dat mijn kind de beste is! Lees meer
Deze blog valt in de categorie ‘het moederschap is één en al rond spuitende glitter en regenboog schijtende eenhoorns, maar feitelijk doodsaai’. En heus, het moederschap is echt het mooiste geschenk ooit. Ik weet het, ik ervaar het zelfs! Minimaal twintig seconde per dag ervaar ik het magische gevoel van deze rol! Maar de rest van de tijd voelt meer als een standaard routine met soms wat vreemde onverklaarbare geurtjes en een altijd tikkende tijdbom die op exploderen staat, terwijl niemand weet wat er in die tijdbom verscholen zit. In ieder geval geen rondspuitende glitter of een regenboog schijtende eenhoorn. Lees meer
Onlangs was ik in zo’n fantastisch speelparadijs. Zo één waar de kleuren op je afgeschoten worden en het gekrijs van kinderen je hersenpan laat trillen. Maar ik kom er graag met mijn kinderen. Want ze kunnen daar klimmen en klauteren, glijden en ballen gooien. Een locatie die veilig is, want overal ligt er rubber op de vloer en zijn er stootkussens om tegen aan te knallen. De perfecte plek om hun klimbehoefte de vrije loop te laten. Want als ze dat thuis doen, kletteren ze met hun voorhoofd op een houten vloer.
Hoe dan ook, ik kom er al sinds mijn eerste nog een baby was. En naarmate ik meer kinderen kreeg, kwam ik er steeds vaker. Want zo’n derde denkt met negen maanden al de trap op te kunnen klimmen. Nee, zo’n speelparadijs is perfect! Ik plant mijn baby in de babybak, mijn peuter in het peutergedeelte en de oudste gaat z’n gang maar. Want die is inmiddels een ware Ninja Warrior en dat is niet zomaar gekomen.
Toen hij namelijk een jaar of twee was, was daar een klimtoren die vol zat met klimmende peuters. Zo’n toren met zachte, ronde traptreden die voor het oog van een moeder net even te stijl zijn. Maar overal rondom ligt nog meer rubber. Inmiddels wist ik wel een beetje waar mijn tweejarige toe in staat was. Hij was een klimmer. En ik kon hem achterna zitten wat ik wilde, hij klom toch wel. En dus besloot ik toe te kijken hoe hij deze toren ging beklimmen. Ik wist dat het een uitdaging zou zijn die hoogstwaarschijnlijk zou falen, maar de enige manier voor hem om dit te ontdekken was door het zelf te ontdekken.
Inmiddels zat ik vol bewondering naar hem te kijken, want hij kwam verder dan ik ooit gedacht had. Maar toen opeens verloor hij zijn grip en viel naar beneden op de rubberen ondergrond. En ondanks dat hij weer omhoog leek te stuiteren, was deze ondergrond nog best hard en moest hij even huilen. Of baalde hij dat het hem niet gelukt was? Hoe dan ook, ik pakte hem op en troostte hem. Een andere moeder had gezien wat er gebeurde en keek me verontwaardigd aan. “Misschien is hij daar nog een beetje te jong voor, aangezien hij best klein is”, was haar felle reactie naar mij toe. En in haar ogen kon ik zien dat ze haar gedachten zacht had uitgedrukt.
Ik was het niet met haar eens. Hem op een skateboard zetten en van een heuvel af laten glijden, daar was hij misschien een beetje te jong voor. Een boom omhakken met een hakbijl, ook daar was hij misschien een beetje te jong voor. Hem friet laten bakken in een frituurpan, ja daar was hij waarschijnlijk een beetje te jong voor. Maar nadat hij zijn tranen had weggeveegd, wilde hij de toren nog een keer proberen. Ik liet hem gaan en riep, ga ervoor! Met de ogen van die moeder prikkend in mijn rug. Toch liet ik me beïnvloeden en ging dit keer iets dichterbij staan zodat ik hem kon opvangen. Hij viel weer, maar dit keer was hij trots want hij was hoger gekomen dan de eerste keer.
Ik ben zo’n moeder die haar kind laat vallen. Soms zie ik het al aankomen en dan nog laat ik het gaan. En ja soms vallen ze, soms hebben ze een kapotte knie. Maar mijn kinderen nemen wel risico’s en proberen nieuwe dingen uit. Wanneer ze vallen, staan ze op en proberen ze het opnieuw. Ontdekken en leren lukt vaak het beste door het gewoon te doen. En als ik ze niet toelaat te vallen, leren ze ook nooit op te staan.
Afbeelding vallend kind: emin kuliyev/shutterstock