Kind

Columns, Kind

Veroordeel ze niet, het zijn ‘maar’ jongens

Ik ben een jongensmoeder en ik voel ze branden. De ogen. De ogen vol afschuw maar ook vol met nieuwsgierigheid. Een ramptoerist. Eigenlijk willen de ogen wegkijken, maar er gebeurt teveel. Teveel om te zien, teveel om over te verbazen. En wederom, te nieuwsgierig.

Wat verschrikkelijk moet dat zijn. Moeder van alleen maar jongens. Een jongensmoeder.

Het zal je misschien verbazen, maar ik ben net als alle andere moeders. Alleen heb ik heel veel staande plassers in mijn huis. Vier om precies te zijn, vader meegerekend.

Vier jongens, lieverds, bengels, knapperds, drie kleintjes, één grote, mijn mannen.  Lees meer
Baby, Columns, Kind

De schreeuwlelijk wordt opgevoed

Met vier kinderen gebeurt het niet vaak dat ik met één kind naar het winkelcentrum ga. Maar van de week kwam het zomaar voor het eerst voor dat de oudste drie een speeldate hadden en ik dus een middag alleen met mijn jongste, kind nummer vier, opgezadeld zat.

Ik had natuurlijk kunnen genieten (als in Netflixen) van mijn ‘vrije’ middag, want ja zo voelt dat voor mij met één kind om mij heen. Maar nee, ik koos ervoor om met hem naar het winkelcentrum te gaan. Ik bedoel, op stap met één kind, hoe relaxt is dat!? Dat Netflixen kan ik ook wel met vier kinderen dartelend om mij heen.

En dus liep ik met mijn jongste door het winkelcentrum, we kochten wat knutselspulletjes en wat lekkers om te snoepen. We hadden het fijn samen. Maar dat fijne moment werd plotseling onderbroken door een luidkeels geschreeuw dat door het winkelcentrum galmde. In de verte was een peuter het duidelijk ergens niet mee eens. Het kind stond te huilen, te schoppen en te krijsen naast zijn wanhopige moeder.

Ik had medelijden met beide, maar het meest met de moeder. Ik voelde me ook een klein beetje schuldig door het feit dat deze krijsscène mij een goed gevoel gaf. Het was namelijk een keer niet mijn kind dat daar stond te blèren. Ik hoefde er niets mee. Wat een zaligheid.  Lees meer
Kind, Kinderfeestjes

Een Pokémon partijtje is een feit, want ik geef hem weer zijn zin

Had ik vorig jaar niet met mezelf afgesproken, ‘volgend jaar gaan we naar het krijspaleis? Of bowlen?’ Of in ieder geval iets waar ik geen handenarbeid voor hoef uit te voeren van tevoren? Ik weet het niet meer zo goed. Ik weet wél dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering akkoord heb gegeven op een Pokemon partijtje.

pokemon partijtje

‘Kunnen we die hele kinderpartijtjes niet gewoon afschaffen?’, schiet er door mijn hoofd. Ik bedoel, we vieren toch ook al zijn verjaardag met volop taart en cadeaus. Hij mag zelfs het avondeten bepalen op zijn verjaardag.

Wie heeft dat eigenlijk bedacht? Die kinderfeestjes?

Als we het niet doen:

– Besparen we een hoop geld! Want je denkt goedkoop uit te zijn wanneer je thuis het kinderfeestje viert, maar in werkelijkheid ben je dan ook nog een godsvermogen kwijt. Want al die kekke handgemaakte decoraties die je van Pinterest afplukt, maak je niet van oude kranten. Een lampionnetje hier, een slingertje daar… Een kind wil natuurlijk spelletjes doen, bingo-cadeautjes hier, Pokeballen voor blikwerpen daar… En voor je het weet ben je een fortuin kwijt aan Pokémon artikelen of aan knutselzooi voor Pokémon feestversiering.  Lees meer

nooit meer een baby
Baby, Kind, Wat je niet wist

De gedachte: nooit meer een baby

Na het baren van drie kinderen is het voor mij genoeg geweest. Ik heb het al vaker geschreven, in mijn hart is er plek voor tien, maar mijn hoofd is vol. Het is goed zo. Ik wil niet meer kinderen. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik ben blij met wat ik heb en ik ben meer dan tevreden met mijn kleintjes.

Ik zal nooit meer zwanger worden. Ik zal nooit meer een baby krijgen.

Toch is er in mijn hoofd nog wel ruimte voor de gedachten. En die gedachtes springen van hot naar her. Van voldoening naar gemis.

Nooit meer een baby… 

– Ik zal nooit meer de pijn van een bevalling hoeven voelen. Maar ik zal ook nooit meer die euforische vreugde vlak na een bevalling ervaren.

– Ik krijg binnenkort een neefje! Ik krijg misschien ooit kleinkinderen. Geen lasten, alleen maar lusten! Maar nooit meer een baby helemaal alleen van mij. 

Lees meer
Baby, Kind, Voor papa

Vaderdag: de beste cadeautips voor jou

vaderdag

Binnenkort is het weer zover. Dan is het Vaderdag! Het is altijd zeer leuk als de kleintjes gaan knutselen Vaderdag. Het is toch leuk om je vader te verrassen! Of het nu gaat om knutselen Vaderdag of Vaderdag gedichten, het gaat erom dat het een persoonlijk Vaderdag cadeau is, waarin je kunt laten zien hoe je jouw vader waardeert.

Waar komt echter de traditie van Vaderdag vandaan? In dit artikel zullen we de geschiedenis en tradities van Vaderdag bespreken. Ook geven we je een aantal handige en originele Vaderdag cadeaus adviezen. Wil je immers naast Vaderdag gedichten een leuk cadeau geven? Met parfum en scheermesjes kom je tegenwoordig niet meer weg! Anno Vaderdag 2017 zijn er veel originelere cadeaus aan je vader te geven. Wil je graag inspiratie opdoen? Lees dan snel verder!  Lees meer
Baby, Columns, Kind

Ja klopt, hij is groot!

Eerder kwam er al eens een blog voorbij: Ja klopt, ze is klein. En nu schrijf ik: Ja klopt, hij is groot!

Want ja, dat is mijn zoon. Die jongen waar je hardop over praat. “Wie is die grote jongen? Hoort hij wel tussen die kleintjes? Hij is zo groot!”

Ik kan je vertellen, hij is geen jongen die graag jullie ‘kleine kinderen’ opzij duwt om eens even te laten zien wie er de grootste is. En nee, sommige dingen begrijpt hij nog niet. Hij is niet lomp of wild en ook al lijkt het alsof hij jouw kind als ontbijt kan nuttigen, hij is ook niet gevaarlijk. Hij is vijf, geen zevenjarige. Hij hoort gewoon in deze leeftijdscategorie.

Maar hij is ook gewoon groot. En lief, slim en zachtaardig.

Ja, ik weet het zeker, hij is vijf! Ik lieg niet over zijn geboortejaar. En nee, ik geef hem ook geen pokon, dat is namelijk iets wat je aan plantjes geeft, niet aan kleutertjes.

Oh, dat wist je al? Waarom stel je dan zo een gekke vraag? 

Lees meer
Baby, Columns, Kind

Beste moeder van een zorgenkindje

Afbeelding: Shutterstock

Ik zie het in je ogen, je bent moe, ze schreeuwen om hulp. Maar je wilt het er niet uitlaten, want wie begrijpt jou nou? Wie begrijpt jouw situatie. Wie snapt hoe het is om te moeten zorgen voor jouw kind, jouw zorgenkind. Iedereen kan het zich voorstellen hoe vreselijk het moet zijn. Maar niemand die het voelt.

Je werkt hard, je strijdt door. Je cijfert jezelf weg.

Ik zie je lachen naar je kleintje die jou voor de honderdste keer hetzelfde plaatje laat zien. Ik zie je genieten van je kleintje dat voor het eerst zelf zijn naam geschreven heeft. En ik zie je diep van binnen huilen omdat je niet weet wat de toekomst te bieden heeft.

Je stelt je toekomstbeeld bij. Jouw kind zal nooit meegaan met schoolkamp. Jouw kind zal nooit gaan stappen met zijn vrienden. Jouw kind zal misschien nooit echt vrienden kunnen maken.

Het steekt, het doet pijn.  Lees meer
Baby, Kind, Voor mama, Wat je niet wist

Open je ogen voor mij

Bijna zes jaar na de geboorte van mijn middelste begin ik er eindelijk aan. De fotoalbums. Achthonderd mapjes met willekeurige afbeeldingen blijken nog een behoorlijk uitzoek werk te zijn. Een klusje waar je echt even voor moet gaan zitten en dat doe ik dan ook. Ik pak er een wijntje bij en zet een achtergrond muziekje aan.

Kom maar op.

Uren struin ik door de afbeeldingen van mijn kleintjes. Waren dit mijn baby’s? Wanneer dan? Vraag ik mezelf af.

“Open je ogen voor mij, loop je geluk niet voorbij”, galmt het uit de speakers (BLØF). Tranen rollen over mijn wangen. Ik ga terug in die tijd, ik voel het gevoel en ik ruik de geuren van toen. Wat was het een fijne tijd. Maar het is alsof de baby op het scherm, mijn kind, mijn zoon het zeggen wil. ‘Open je ogen voor mij, loop je geluk niet voorbij.’

Lees meer
Columns, Kind, Puur Marlies

Leren omgaan met de dood

Afbeelding hamster: Shutterstock

Wat ook de reden mag zijn van aanschaf van huisdieren, we weten allemaal dat onze kinderen vroeg of laat leren omgaan met de dood op het moment dat je z’n beestje aanschaft.

Vandaag was het zover. Onze hamster Draakie is dood.

Het enige moment wanneer er omgekeken werd naar de hamster, was als er vriendjes waren die er even mee wilde spelen. Zo ook vandaag. We gingen op zoek in de kooi en meestal zie je dan z’n klein schattig slaperig snoetje omhoog steken. Een schattig hoopje vacht wat zich afvraagt: ‘Hé, wie durft mij te storen in mijn slaap?’

Maar vandaag bleef het stil. “Mam, we kunnen de hamster niet vinden?” Ik half geïrriteerd: “Heeft iemand het hok weer open laten staan?” “Ik niet, misschien Roos, want die vergeet het altijd.”  Lees meer
Columns, Kind

Het blokfluit verhaal

“Mam, weet je nog dat ik vorig jaar met kerst een kaarsje in de kerk mocht aansteken?”, vraagt Catootje opgewekt.

Normaal gesproken moet Catootje altijd even bijkomen van al het reken- en taalgeweld dat er op een dag op haar afgevuurd wordt. Dat doet ze dan door zwijgzaam het eten en drinken te nuttigen dat ik voor haar heb klaargezet. Soms doe ik een poging haar te vragen hoe haar dag was, maar eigenlijk weet ik al dat het een onbegonnen zaak is en ik haar gewoon even met rust moet laten. Antwoorden als ‘weet ik niet’ of ‘nee, stom’ ken ik inmiddels wel. Maar vandaag heeft Catootje duidelijk iets te melden.

“Ja, dat weet ik nog wel”, antwoord ik haar.
“Nou”, vervolgt ze nog iets opgewekter dan ze al was, “dit jaar mag ik blokfluit spelen mama!”.

Ik kijk haar lichtelijk verbaasd aan en zie haar pretoogjes opbloeien. Ze mag blokfluit spelen en ze is er zo enthousiast over, het is gewoon aandoenlijk. Wat superschattig, zo enthousiast zie ik haar zelden.

“Wat? Blokfluit spelen?”, vraag ik haar voor de zekerheid.
“Ja, ik mag blokfluit spelen!”, zegt ze met de grootste overtuiging.
“Maar schat”, begin ik voorzichtig, “hoe ga je blokfluit spelen dan?”
“Gewoon op mijn fluit”, ze kijkt me aan alsof ik een kleuter ben. “Ik kan blokfluit spelen hoor!”  Lees meer