ouders | Voormijnkleintje.nl

Opeens werd het ons aangeboden…

“Komen alle drie je kinderen een keer logeren?”
“Alle drie? Weet je dat zeker? Ik bedoel… Alle drie…”
“Ja, zo lullig anders voor één iemand.”
“Nou ja, oké. Als jij dat wilt.”

En zo gezegd, zo gedaan. Alle drie onze kinderen gingen logeren. Zomaar. Voor de lol.

Zoals we allemaal wel weten veranderen kinderen je hele leven, zo ook de dates met de man. Eigenlijk was een date met de man voordat de kinderen er waren gewoon een avondje uit. Maar nu de kinderen de date-frequentie drastisch omlaag gehaald hebben, hebben we de behoefte om zo een avondje met z’n tweeën een date te noemen en er alles uit te halen wat er in zit. Lees meer

Voor mama, Overige, Voor papa

De angsten die je als ouder hebt

Gastblogger

Eigenlijk begint het al tijdens je zwangerschap. Vanaf je roze wolk geniet je intens en tuur je een beetje om je heen. Tussen alle witte wolken wil er soms wel eens een lichtgrijze wolkje voorbij drijven. Eentje die symbool staat voor een zorg die je wellicht voor je kleintje hebt. Wordt het een huilbaby? Heb ik het wel in me om een ouder te zijn? Elke ouder heeft angsten en die gaan helaas ook nooit weg! Gelukkig heeft elke angstvraag een antwoord.

‘Ben ik wel een goede ouder?’

Dit is een angst die bij 9 op 10 ouders ooit voorbij komt. Vaak bij vrouwen al tijdens hun zwangerschap. Je kijkt naar die prachtige dikke buik en dan wordt je er ineens door overvallen: kan ik dit wel? Het is ook een hele verantwoordelijkheid: een kind op de wereld brengen. Uiteindelijk kom je er maar op één manier achter wat voor ouder je bent en dat is door het gewoon te doen. Iedereen pakt dingen op een andere manier aan en zo lang jouw kinderen zich veilig voelen bij jou, ben jij een geweldige ouder! Lees meer

Kinderen

Wat een slechte opvoeding!

Pauline

Afbeelding: Shutterstock

Zo dan, die ouders kunnen echt niet opvoeden! Luister nou toch een keer naar je kind. Kijk dan, ze wil gewoon aandacht of een duidelijke grens. Je laat je kind toch niet zo huilend achter? Die moeder loopt gewoon door! Wees eens consequent voor je kind, zo raakt het toch alleen maar in de war! Geen wonder dat hij straks een therapietje nodig heeft.

Dít en meer. Ik heb het zo vaak gedacht voordat ik kinderen kreeg. Ik zou best wel eens terug in de tijd willen en mezelf een flinke dreun willen geven.

Nu weet ik dat de kinderen die ik zag gewoon kinderen waren. En de ouders gewoon ouders. Lees meer

Advertorial, Baby, Geboortekaartjes

Hoe kies je een geboortekaartje

Pauline

Als je na maanden wachten op je kleintje eindelijk mag verkondigen dat hij of zij geboren is, doe je dit het liefste in stijl. Wat voor stijl dat geboortekaartje dan is, klassiek, grappig, hip, romantisch, vintage, modern of überschattig, dat is voor iedereen persoonlijk. Wij hebben bij onze kleintjes gekozen voor hippe geboortekaartjes, die ik persoonlijk ook nog eens schattig vond en waar ik super vrolijk van werd. Het was echt een blije mededeling, een trots gevoel wat ik door middel van het geboortekaartje aan iedereen kenbaar wilde maken.

Geboortekaartje kiezen

Maar hoe kies je nou dat juiste geboortekaartje dat bij jou past? Het lijkt me logisch dat je eerst goed nadenkt over welke stijl je het meeste aantrekt. Vroeger, als in 10 jaar geleden, haalde je geboortekaartjes-boeken bij de drukker waar je doorheen bladerde. Tegenwoordig typ je ‘geboortekaartjes’ in op Google en kan je zoektocht beginnen. Lees meer

Kinderen, App, Handig voor je kleintje, Handige producten

Deze 7 apps moet elke ouder hebben

Pauline

Soms vraag ik het me weleens af. Hoe deden onze ouders dat toch allemaal toen wij kind waren? Ze konden niet even snel googlen hoe je ook alweer een teek verwijderen moet. Had je de bus gemist? Dan was je zomaar een uur van de aardbodem verdwenen, want niemand die dat wist. Hoe vermoeiend en irritant ik het soms ook vind, al die ouders die op hun telefoontjes zitten te kijken (inclusief ikzelf), het is toch ook wel verrekte handig!

En daarom vandaag 7 apps die elke ouder moet downloaden. Nou ja, mag, kan, niets moet natuurlijk.

1. De Gifwijzer € 2,99
Ja, deze moet je gewoon hebben. Voor je het weet giet jouw kleintje een scheut allesreiniger naar binnen en weet jij op dat moment wat je moet doen? De app bevat 183 stoffen en planten met een indicatie van giftigheid en een advies wat te doen als het toch misgaat.

2. Thuibezorgd Gratis
Deze lijkt me nogal logisch. Elke avond koken voor mensen die het toch niet opeten… Laat het een ander maar een keer doen!

3. Canvsly € 2,99
Ik weet niet hoe de tekeningenproductie bij jullie thuis eraan toegaat. Maar hier is het niet bij te houden. Als ik alle tekeningen van de kleintjes tot nu toe bewaard zou hebben, kan ik de eiffeltoren ermee behangen. Niet te doen dus. Met deze app, canvsly, sla je alle kunstwerken van je kleintje(s) digitaal op.

luiers 4. Luier aanbiedingen Gratis
Luiers kocht ik altijd het liefst in de aanbieding. Heel soms, maar dan baalde ik echt als een stekker, waren de luiers op en nergens in de aanbieding op dat moment.

netflix 5. Netflix Gratis (wel abonnement nodig)
Dé musthave app! Hoe ga je je kleintje anders vermaken op momenten dat jij er even niet toe in staat bent…

strip 6. Strip Password Manager € 9,99
Heb jij inmiddels ook al ontelbaar veel wachtwoorden uitstaan en zie je door de bomen het bos niet meer? In deze app bewaar je al je wachtwoorden op een veilige manier. Maar niet alleen je wachtwoorden, ook gegevens als je DigiD, verzekeringen, pasjes, bsn-nummers van je hele gezin, alles veilig op één plek.

7. Kleine bouwers € 2,99
Vraag mij niet waarom, maar alle drie mijn kleintjes vinden dit een geweldige app. Alsof je op de bouwplaats bent, rijden op een graafmachine, cement mixen, een dak op een gebouw maken, een kraan of een straatveger besturen of een huis schilderen. Nogmaals, geen idee waarom ze deze app fantastisch vinden, we hebben eigenlijk niets met bouwen. Toch kunnen ze hier úren mee spelen (mag natuurlijk niet, ahum), dus het vermelden waard.

Kinderen, Voor mama

Wat eten we vandaag?

Pauline

Vingers in de lucht voor wie het zich dagelijks afvraagt. Wat eten we vandaag? Wat gaan we nu weer maken voor een stel niets-lustende alleseters, behalve als het maar begint met een P.

Ik vertelde je al eerder dat koken de grootste rotklus is die er bestaat. Inmiddels heb ik al wel wat gedaan aan mijn kookkunsten, onder andere met de hulp van Marley Spoon. En afgelopen donderdag heb ik zelfs deelgenomen aan een kookworkshop van Susan Arets. En het lijkt er zelfs op dat ik een beetje talent bezit, in ieder geval plezier in het bereiden. Hoewel dat niet een heel eerlijke redenatie is, aangezien de workshop in een kookschool met fantastisch apparatuur van NEFF plaats vond. En bedankt NEFF, nu wil ik een nieuwe keuken. Je weet wel, met zo een oven-wandje met een bakoven, een combi-oven en een stoomoven. En vooral de Slide&Hide ovendeur niet te vergeten.

Hoe dan ook, de vraag blijft: Wat eten we vandaag? Daar heeft Susan Arets dus ook goed over nagedacht en ze heeft het antwoord opgeschreven in een boek. In haar boek laat ze zien hoe je door slim te plannen (nog zo een sterke kant van mij, ahum) en slim boodschappen te doen, je een hele week gezond en gevarieerd kunt eten.

Susan weet precies wat ik wil en dat is zo min mogelijk naar de supermarkt moeten voor een boodschapje. In haar boek vind je handige lijstjes, waaronder een lijst met de basisvoorraad. Spullen die je standaard in je voorraadkast, je kruidenkast, je groentelade en fruitschaal, je koelkast en je vriezer moet hebben. Daarnaast vind je in het boek ook zestien keer een weekmenu mét boodschappenlijstje. Hoe handig! Je hoeft je dus niet meer af te vragen, wat eten we vandaag, maar wat staat er op het menu vandaag?

Eerlijk? Kookboeken… Ik vind ze altijd prachtig om door te bladeren en ik krijg acute trek van de afbeeldingen. Maar binnen drie weken staan de kookboeken in de kast te verstoffen. Mijn gevoel zegt echter dat dit boek in mijn keukenla belandt om er elke week bij gepakt te worden, voor de boodschappenlijstjes en de gerechten.

Kinderen, Liefs Diana

Puberfeestje

Diana

Mijn dochter heeft een feestje, op school. En daar zit ik dan, half in te storten en intussen mezelf bezig, maar vooral wakker te houden. Aan mijn column schrijven en tussendoor 20 keer Facebook checken en ik speel een spelletje. Ik bezoek nog eens een blog site en lees wat, ik krijg en stuur wat appjes heen en weer en luister naar muziek. Nu wordt het toch wel heel erg laat, maar ik moet nog even wachten. In de regel kan ik mezelf prima vermaken, ik houd van de avond, ik ben tenslotte een avondmens. Maar ook ik word ergens moe. Mijn puber niet. Die gaat vol gas, althans op feestjes. Ik ook, maar ik zit nu thuis, wachtend op mijn feestvierende puber.

Zo rond half elf gaat de telefoon, een moeder van een pubervriendin die ook aan het feestvieren is, op diezelfde school. Ze vraagt hoe laat het feestje is afgelopen. Ik zeg, 12 uur, middernacht, dus we wachten nog even. Deze moeder heeft ook een puber, zij zit in de brugklas dus dit is de moeder haar eerste ervaring van een feestvierende puber. Welkom bij de club van de “wachtende en bezorgde” moeders. De moeder haalt hun op, dat is alweer een zorg minder.

Uitgaande van een schoolfeest denk ik aan mijn puber die alleen maar staat de dansen en te giechelen met vrienden en vriendinnen. Ze schenken daar geen alcohol en roken mag natuurlijk niet. Dus geen zorg, want dat doet mijn puber niet. Dat roept iedere ouder, dus ik ook.

Ik vraag mezelf af, wat ik deed toen ik 13 jaar was. Ik zat toen, net als dochterlief, ook in de 2^e klas. Schoolfeestjes had ik niet, althans dat denk ik. Ik had wel feestjes, maar niet op school. Had mijn moeder dezelfde zorgen? Helaas, ik weet het antwoord al, mijn moeder had zorgen voor 10 moeders tegelijk, arme moeder.

Ik lees nog wat, het is bijna 12 uur, middernacht, het feestje is bijna voorbij dus dochterlief komt straks weer thuis. Ik heb mezelf al een aantal keer in mijn heerlijke bedje gewaand, maar ik houd nog even vol. Uiteindelijk om half 1 gaat de sleutel in het slot en komt er een doodvermoeide puberdochter binnen. Ha! Eindelijk, gezellig en vertel! “Mam, moet dat echt, ik ben moe ik ga naar bed”. En daar zit ik dan, achterblijvend op de bank, weer kipfit en puber ligt op bed.

Ik wacht met smart op het volgende feestje.

Liefs, Diana

Afbeelding: Shutterstock

Kind

Tips voor een goede nachtrust

Pauline

Iedere ouder heeft er weleens mee te dealen, correctie bijna iedere ouder heeft er weleens mee te dealen. Een slechte nachtrust. Bij sommige gebeurt het sporadisch, bij andere gebeurt het iedere freaking nacht dat de kleintjes wakker worden, uit bed komen, of erger nog, net zo lang MAMA schreeuwen totdat je het niet meer aan kunt horen.

Voor die ouders heb ik een paar tips ‘voor een goede nachtrust’.

Co-sleeping is No-sleeping? Dat klopt, tenzij je de kunst hebt geperfectioneerd om in een bed van 90 cm breed comfortabel te slapen met een peutervoet in je nek. Geloof het of niet, soms is dit nog steeds de beste optie. Wie had dat gedacht?
De burpy challenge. Het is simpel: Doe zoveel mogelijk burpees totdat je in een semi-comateuze staat belandt. Het goede nieuws is dat je misschien zo uitgeput raakt dat je het nachtelijke circus niet eens meer hoort.
Word een nachtloper. Ga voor het slapengaan hardlopen tot je erbij neervalt. Letterlijk. De kans bestaat dat je zo moe bent dat je in slaap valt voordat je hoofd het kussen raakt. Of je wordt midden in de nacht wakker met kramp, maar dat is een zorg voor later.
Wijn voor het slapengaan. Eén glaasje kan wonderen doen, twee glaasjes en je voelt je al wat zweveriger. Maar let op, meer dan dat en je bent vaker in de badkamer dan in bed. En laten we wel wezen, niemand wil wakker worden met een wijnkater terwijl een peuter op je hoofd trommelt alsof het een drumstel is.
Neem geen kinderen. Klinkt als een solide plan, nietwaar? Maar voor velen van ons komt dit advies net iets te laat. En eerlijk is eerlijk, ondanks de slaapgebrek, zou je ze voor geen goud willen missen… toch?
Stuur ze uit logeren. Zo vaak als je kunt. Dit is de heilige graal van ouderlijke rust. Jouw huis, jouw regels, jouw glorieuze nachtrust. Pak die kans met beide handen aan!

Verder heb ik nog de powernap-tips voor je zodat je overdag wat gemiste slaapuurtjes in kunt halen en bedenk ten alle tijden ‘het is een fase’, want er komt een dag dat je bed weer helemaal, de hele nacht, ongestoord voor jou alleen is… Sterkte daar!

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Liefs Diana

De bloemenkraal

Diana

De dag waarvan ik niet wist wat te verwachten, de dag waar ik 14 maanden geleden niet eens aan durfde te denken. Die dag is nu voorbij. De allerlaatste chemo behandeling is geweest. Heel eng want chemo voelt veilig. Het is fijn voor mijn Prins dat het voorbij is, zodat zijn lichaam weer goed kan herstellen, eindelijk!

Natuurlijk volgen er nog dips, transfusies, gesprekken, controles en scans en zijn we nog jaren verbonden met het VU. Maar de dag van de welbekende bloemenkraal is een mijlpaal voor een kind met kanker en zo ook voor mijn kanjer.

Vanaf nu moeten mijn Prins en zijn lichaam het zelf flikken maar oooooohw mèn wat heb ik bewondering voor mijn kleine fragiele manneke van 5 jaar met zijn slechts 1,05 meter groot en nog geen 17 kilo. Hij heeft deze hele periode doorstaan zonder klagen, zeuren of piepen. Heeft meer prikken en medicijnen gehad dan in een gemiddeld mensenleven, maar huilen? Nauwelijks. Nog meer bewondering heb ik voor het feit dat deze kanjer de hele periode ZONDER sonde heeft doorgebracht. Natuurlijk was het soms op het randje en werd de diëtiste uit de kast getrokken. Maar deze stoere knul heeft het zelf geflikt en zichzelf op gewicht gehouden met pure wilskracht. De manier waarop? Inmiddels zijn we groot aandeelhouder bij Mora en is de productie van frikandellen verdubbeld en de Dora worst en leverworst bij de AH zijn in grote getale aangerukt sinds Mace ziek is. Totaal geen structuur, maar eten wanneer “zijn buikje zegt dat hij honger heeft”. Een ziek kind die in dit ziekte proces geen sonde draagt, gebeurt zelden, dit noemen we superheldenkracht. Laat ik wel voorop stellen dat sommige kinderen geen keuze hebben.

De enige keerzijde van dit hele proces is dat deze “Prins op zijn erwt” enorm is verwend en ik draag hem op handen. En weet je? I love it! Deze jongen heeft een award verdiend maar het mag ook een standbeeld zijn, voor de meest stoere, moedige, krachtige en sterke jongen van 5 jaar oud die Mace heet. Er zijn natuurlijk nog duizenden kinderen die dit verdienen maar deze superheld is speciaal voor mij.

Het gekke is, ik besef nog niet helemaal dat het “klaar” is en zit er met mijn hoofd nog middenin. En als ik de film soms voorzichtig en langzaam terug draai is het nog niet te bevatten. Wat ik heel bewust ervaren heb, is dat het leven echt GEWOON doorgaat. Dat wil ik niet, dat gebeurt gewoon. Ik heb heel veel geleerd. Ik heb geleerd dat er mensen zijn weggebleven, uit angst. Ik heb geleerd dat ik dat niet begrijp. Ik heb geleerd dat alles relatief is en alles een andere betekenis krijgt. Daar waar ik me voorheen druk om maakte is een stuk minder belangrijk. Ik heb geleerd dat ik blij moet zijn met kleine dingen en grote idealen moet behouden. Ik heb geleerd wat vrienden, vriendinnen en familie betekenen. Ik heb geleerd door te knokken en positief te blijven denken en geleerd dat klagen en huilen niet helpt. Maar ik heb ook geleerd hoe een infuuspaal werkt, veel medische termen, over medicijnen, en hoe belangrijk de gezondheidszorg is en hoe belangrijk het is dat je als ouders mee denkt, mee werkt en vooral niet aan je gevoel moet twijfelen en dit ook uit te spreken. Ik heb geleerd niet te ver vooruit te kijken maar in korte periodes en dat het heel belangrijk is om geduld te hebben. Ik heb geleerd dat geld heel belangrijk is, maar dat het echt gaat om de gezondheid en het geluk van je kinderen.

Ook op de dagpoli nemen we nog geen afscheid, want ook hier waren we “thuis”. Maar waar Mace zo ongeveer 30 keer om heeft gevraagd op een dag en wat hij helaas heeft gemist zijn de CliniClowns. Met een van de clowntjes heeft hij een bijzondere klik, wat is dat overigens een mooi initiatief. Dus daar moeten we nog wel echt afscheid van nemen.

Voor nu, proost voor het weekend! Proost op het leven! Proost op de gezondheid van alle kinderen op de hele wereld!

Liefs,

Diana

Columns, Kind, Voor mama

Het schreeuwen

Pauline

Afbeelding: Shutterstock

Naar aanleiding van dit blog, heb ik een aantal opmerkingen gekregen over het schreeuwen (en meer, maar daar hebben we het nu niet over). Vandaag reageer ik op het schreeuwen. Want ja, ik schreeuw weleens.

Het is zeven uur ’s ochtends, mijn wekker gaat. Ik geef een stomp op mijn telefoon in de hoop dat deze op snooze springt. De minipeuter naast me, die rond 01.00 bij ons is gekropen, slaat met een afstandsbediening op mijn hoofd. “TV kijken”, roept ze, ik bedoel schreeuwt ze, er bij. Bij mijn voeten voel ik een ander paar voeten van de zesjarige en ik realiseer me dat ik beter maar op kan staan. Ik ben moe, maar ik heb een goed voornemen. Ik begin de dag met een dansje, ik begin de dag met een lach. Een liedje wat ik tot vervelends aan toe van de man geleerd heb.

Ik strompel naar de badkamer, ik ben echt géén ochtendmens. Maar met een plens koud water word ik dan toch echt wakker. Toch heb ik nog steeds het liefst dat er niemand praat. Maar die kleintjes zijn er nu eenmaal, dus ik accepteer het praten. Zachtjes praten, dat wel.

Op de vroege ochtend kies ik voor gemak, dus ik kleed mijn kleintjes aan, hoewel ze dit eigenlijk best zelf kunnen, maar er gewoon geen zin in hebben. En ja, ook de zesjarige help ik met haar sokken. Die sokken, dat is toch echt een dingetje hoor. Ik moet die sokken met alle beleid bij haar aantrekken, want anders zit ‘ie scheef of erger nog voelt ze een draadje! En dat kan ze niet op een ‘normale’ manier melden, nee dat moet op volume 10 met de ogen dicht geknepen en op een nogal schreeuwerige toon. Ik begin van binnen al een beetje te koken en denk ‘potverdikkie, ik doe ook gewoon mijn best’. En ik weet een kalme ‘Niet zo schreeuwen’ uit te brengen.

We komen beneden. Tijd voor een ontbijtje. De zesjarige wil naast mama zitten. De peuter ook. De minipeuter ook. En ja, ik weet het, overal is een oplossing voor. Om beurten, schema’s wie, wat wanneer. Maar het is niet goed genoeg. Het komt niet aan en de drie kleintjes blèren op volume 10. Ik zou tot tien kunnen tellen, ik zou kunnen denken ‘alles komt goed’. Maar ik verhef mijn stem. Ik verhef mijn stem om ze te vertellen dat ze niet zo moeten schreeuwen.

Tijd om naar school te gaan. Ik begin een kwartier voor vertrek met de mededeling dat we schoenen en jassen aan gaan doen. Het komt niet aan. Ondertussen zie ik het aanrecht vol staan en denk het nog even snel op te ruimen (zie je, het gebeurt uiteindelijk wel). Tijdens dat opruimen roep ik een aantal keer met een lage stem dat ze hun schoenen en jassen aan moeten doen. Ik word wederom compleet genegeerd. Ik ga voor ze staan, ik kijk ze recht in hun oogjes en vraag ze om even te luisteren en hun schoenen en jassen aan te doen. Er wordt door me heen gekeken. ‘Joehoe’ probeer ik nog met een luide stem. Geen reactie.
Er zit niks anders op. ‘SCHOENEN EN JASSEN AAN, NUUUU! tjonge jonge jonge’

Nee, schreeuwen is niet fraai. Schreeuwen is onredelijk, schreeuwen is onmacht, schreeuwen is niet goed te praten. Het liefst schreeuw ik niet, praat ik altijd in de positieve vorm. Straf ik niet, beloon ik alleen maar omdat mijn kleintjes alles naar verwachting doen. Ja, dat zou ik willen, echt. Maar hé, ik ben een mens (geen ochtendmens) en ik leef, ik voel en ik kook soms. Ik heb het beste met mijn kleintjes voor, ik hou van ze en ik plak ze achter het behang.

Wie niet?