Jongensmama met meisjes dromen!

Ja, ik ben een jongensmama! Een mama met twee jongens, duh! En, niemand die gek op keek of het vreemd vond dat ik een jongen (en daarna nog eentje) kreeg. Waarom? Omdat ik meer naar de jongenskant van het spectrum neig!

Al van kinds af aan vond ik die meiden dingen wel leuk, maar als het moeilijk en geniepig werd, ging ik gewoon met de jongens slagballen. Die doen namelijk niet zo moeilijk!

Ook was ik veel beter in de bèta vakken, dus al snel zat ik omringt door jongens in de klas. Dat werd nog eens versterkt toen ik graag F-16 vlieger (met doorgroei naar astronaut) wilde worden. Ook in mijn werk was ik vaak de enige vrouw en was ik zo blij als een kind toen ik uiteindelijk in een team kwam waar al een meisje in zat! Joehoe!!

Ik vind vliegtuigen dus leuk, lego is ook fantastisch en een mooie auto kan ik ook waarderen. Al snap ik die obsessie met het geluid in een tunnel niet helemaal.  Lees meer

Kinderen zijn gemeen

Dat kinderen geen blad voor de mond nemen, heb ik in levende lijve ervaren. Ze kunnen zomaar kwetsende of beschamende dingen zeggen, zonder dat ze dat door hebben. Sta je met je goeie gedrag in de rij bij de kassa, krijg je plots de vraag ‘mama, wat is masturberen?’. Ik bedoel, dat is best gemeen, want zie je daar maar eens op een schappelijke manier uit te lullen.

Het zijn niet alleen de dingen die ze zeggen, ze kunnen ook heel gemeen doen. Wederom, zonder dat ze dat zelf door hebben. En dat begint al op een zeer jonge leeftijd.

Ik weet namelijk nog goed dat toen ik mijn kleintjes borstvoeding gaf, ze met hun grijpgrage handjes gingen graven naar mijn ander tepel en die venijnig konden omdraaien. De titty-twister zou de man het noemen. Ik noem het gemeen.

En wanneer ze die tepel niet te pakken krijgen, trekken ze de haren uit nijd maar uit je hoofd. Hallo, ik ben hier degene die je in leven houdt, een beetje dankbaarheid tonen kan geen kwaad…  Lees meer

Ja klopt, ze is klein

Hoe vaak ik dit de afgelopen week wel niet gezegd heb, is niet op één hand te tellen. Mijn peuter wordt bijna vier en gaat dus ook bijna naar school. En ja, ze is klein.

In het ouderschap lijkt het altijd wel een dingetje te zijn. Tegen forse baby’s wordt luidkeels “Wow! wat is hij groot!” gezegd, en tegen smalle en kleine poppetjes van bijna vier “Wow, wat is ze klein!”.

Het gaat niet bewust, daar ben ik van overtuigd, ik hoor het zo uit mijn eigen mond floepen. Maar nu ik het tig keer gehoord heb de afgelopen tijd begin ik er een beetje gefrustreerd over te raken.

Verbazende blikken en de vraag “is ze echt bijna vier, ze is nog maar zo klein?” met vraagtekens in de ogen. Ja ik sta je niet te fucken, ze is gewoon écht bijna vier!

Het is niet eens zozeer dat ik me gekwetst voel (tenzij je gaat zeggen dat ik haar meer te eten moet geven ofzo), maar mijn bijna kleuter heeft ook oren. En de afgelopen tijd heeft ze “wat is ze klein” iets te vaak gehoord.  Lees meer

9 dingen waar je na een derde je niet meer zo druk over maakt

vader en kind

Wanneer je voor het eerst moeder wordt, ben je een newbie die angstvallig alles perfect wil doen. Alles wat er rondom je kleintje gebeurt is belangrijk en terecht, zo moet het ook zijn. Naarmate je meer kinderen krijgt, verdwijnt dat angstvallige een beetje en leer je door de jaren heen om los te laten.

Het is niet zo dat je het niet meer perfect wíl doen, maar je weet dat je niet alles perfect kán doen. Een groot verschil.

Hier 9 dingen waar ik me na een derde niet meer zo druk over maakte.

1. Een gigantisch eerste verjaardagsfeestje vieren.

Bij mijn eerste kleintje was ik al maanden in mijn hoofd bezig met haar eerste verjaardag. Welk cadeau gingen we haar geven? Welke taart moest er komen? Welke activiteiten konden we doen (ja serieus, ik dacht aan activiteiten). Hoe moest de uitnodiging eruit komen te zien? Welk outfit ging mijn kleintje dragen? Tjongejonge, wat maakte ik mij druk.

Bij mijn derde realiseerde ik me dat ze een week later 1 jaar zou worden. Holy shit! Wat voor cadeau moeten we nu weer kopen, er ligt al zoveel zooi. We sturen wel een mailtje rond en zien wel wie er komen. Taart? Gewoon bij de Hema halen. Het outfit? Wat er bovenop de gewassen stapel ligt. Activiteiten? Whahahahahaha – hahahahaha.

Lees meer

5 feitjes over dineren met jonge kinderen

Weet je nog dat je uitgebreid een avondmaaltijd maakte, gewoon omdat je het leuk vond om iets speciaals te maken. Of misschien omdat je heel erg trek had in dat speciale gerecht?

Nee, ik ook niet meer. Het ouderschap heeft een heel andere dimensie gegeven aan het dineren. Voorbij zijn de tijden van het uitproberen van nieuwe gerechten, gewoon voor de lol. Voorbij zijn de dankbare complimentjes voor het maken van dat bijzondere gerecht.

Spinazie à la crème it is…

Net als die tijd dat je uitgebreid kookte voor mensen die er blij mee waren, is ook dineren met jonge kinderen een fase. Tot die tijd gelden de volgende feitjes.

Feitje 1. Elke avond moet je hetzelfde aanhoren. Dat kan zijn van ‘Dat lust ik niiiieeeet!!!’ tot aan ‘Mam, ik zit vol’ (na twee happen) om vervolgens binnen 5 minuten te vragen om iets ‘lekkers’.  Ja echt, kleintjes zijn zo voorspelbaar. Op de vraag ‘wat eten we vanavond?’ kan ik ook net zo goed ‘poep’ antwoorden. Maar ja, ook dat lusten ze niet.  Lees meer

Een volwassene tekort

„Een derde kindje? Ok, maar dan moeten we daar niet te lang mee wachten hoor!”, zei ik een paar jaar geleden tegen mijn vrouw. Ik wilde niet net uit de luiers zijn, net weer gewend aan mijn ’vrijheid’, en dan weer opnieuw de luiers en de gebroken nachten in. En zo komt het dat we nu drie kinderen hebben, 7, net 5 en bijna 4 jaar oud.

En zo komt het ook dat we nu al jaren achtereen #nachtouders zijn. Onze kinderen zijn alle drie niet echt goede slapers. Regelmatig worden we ’s ochtends wakker bij één van de kleintjes op de kamer, of met drie kleintjes verspreid over ons bed. Een nacht doorslapen kan alleen als we alle kinderen uit logeren brengen. Inmiddels zijn we uit de luiers en hopelijk krijgen we binnenkort ook eindelijk onze nachtrust weer terug.  Lees meer

Sukkels die niet aan slaaptraining doen

Om de één of andere reden ligt bij het hebben van een baby de focus op het doorslapen. Binnen de eerste drie maanden na de geboorte zul je de vraag al meerdere malen gehoord hebben: ‘Slaapt het al door?’. En na die drie maanden verandert de toon naar: ‘Slaapt het nog steeds niet door?’.

Softie van een moeder

En we weten allemaal, het kan aan twee dingen liggen. Of je hebt een lastige baby, misschien wel een huilbaby als je het de hele avond laat liggen huilen. Of je bent zo een softie van een moeder die haar kind niet kan laten huilen en daardoor slaapproblemen heeft. Eigen schuld! Moet je maar aan slaaptraining doen.

Slaaptraining!

Ik heb de wijsheid niet in pacht. Ik heb drie kleintjes die verschrikkelijk slecht zijn in doorslapen. Ligt het aan hen? Ligt het aan mij? Ik weet het niet. Slaaptraining zal vast zijn voordelen hebben. Hoewel ik vind dat als je een baby van drie maanden tot in den treuren laat krijsen om het vervolgens moederziel alleen op te laten geven en dat ‘een overwinning’ noemt, je toch wel een harteloze sukkel bent. Maar goed, dat is mijn mening. En aan de andere kant, als dat het jou weerhoudt jezelf van een flat af te gooien, ja dan is het misschien een verstandige keuze om je baby te laten huilen. Zie het in perspectief. 

Lees meer

Ik ken een moeder die haar kinderen inent, of toch niet?

Ik weet het. Het is niet netjes om te oordelen. Maar soms moet je het gewoon even kwijt.

Ik ken namelijk een moeder die haar kleintjes inent! Elke keer is ze weer in dilemma of ze het nou wel of niet goed doet.

In het begin bemoeide ik me er niet zo mee, ik wist er ook nog niet zoveel van. Maar hallo, zíj krijgt toch een kind. Verdiep je er gewoon een beetje in denk ik dan. Hoe moeilijk kan het zijn.

Nee hoor, kleintje één en ook kleintje twee krijgen gewoon al de prikken die je kan bedenken in hun prille bestaan. Als ik er over nadenk, krijg ik er kippenvel van. Wie doet dan nou? Dat je je kleintje inent, tot daar aan toe. Maar wéét op zijn minst wat je aan het doen bent. Of stel het wat uit. Want wie heeft er nou een tetanus vaccinatie nodig met twee maanden? Alsof je een baby met een open wond de modder in gooit… Koekoek.

Maar goed, deze moeder heeft zich er gewoon niet in verdiept. Iedereen doet het toch? Dat zal wel goed zijn. Wat weet ik er nou van? Serieus? Wat weet ik er nou van? Over de outfit van d’r kleintjes denkt ze nog langer na.  Lees meer

Jij bent er aan toe, maar ik nog niet

kind loslaten

Je kind stimuleren om zelfstandig te worden, het is een leerproces. Voor moeder.

“Mama, mag ik de hond uitlaten?”
“Ja hoor, ga maar met mij mee.”
“Nee mama, ik wil de hond uitlaten. Alleen.”
“Uuhhh, is dat nou wel zo verstandig?”

En daar ging ze, met de hond die drie keer zo sterk is, maar wel steeds beter luistert.

“Alleen een rondje om de school! En als je andere honden tegen komt moet je Lily heel strak vast houden.” 
“O ja, en je moet wel de drollen opruimen!”  

Lees meer