moeder

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Moeten we niet weer eens gewoon gaan opvoeden?

Vanavond begint er weer een nieuw seizoen van Jo Frost Nanny on Tour. Leuk, kunnen we weer met z’n allen gaan bitchen op Jo Frost over hoe zielig het wel niet is om die kleine tere zieltjes op de trap te zetten. Helemaal alleen, afgesloten van de woonkamer waar alle shit gebeurt.

Want dat is wat we er tegenwoordig van vinden toch? We vinden het zielig. We vinden het fout, om zo over de behoeftes van je kleintje heen te walzen en te negeren. Och wat doet dat pijn om te zien.

Ik zal het niet ontkennen. Het gaat ook door mijn hoofd. Arm kind, geef het gewoon een knuffel, een kus en klaar. En toch behoor ik niet tot de anti-Jo-Frost groep. Ik behoor daar niet toe, omdat ik weet dat dit soort scenario’s in de praktijk heel anders uitwerken, dan hoe ze zich in mijn hoofd afspelen.  Lees meer

Kinderen, Kinderkleding

In de schoenen van een peuter

shoesme

Peuters, er is al veel over geschreven en gezegd. Ze zijn schattig, ze zijn leuk maar ze zijn vooral eigenwijs. Maar heb je weleens een dagje in de schoenen van een peuter gestaan? Of gelopen?

Een peuter op ontdekkingstocht maakt namelijk van alles mee. En tijdens zo een ontdekkingstocht moet een peuter wel stevig in haar schoenen staan, want voor je het weet gebeurt er iets en ben jij degene die haar moet dragen.

Maar hoe krijg je nou een sterke, zelfverzekerde peuter stevig in haar schoenen?  Lees meer
Baby, Columns, Voor mama

Je wordt makkelijker…

Naarmate je meer kinderen krijgt, word je als moeder in je doen en laten steeds makkelijker. Volgens mij is dat een feit. Het is voor mij in ieder geval een feit.

Als iemand mij nu om advies vraagt over de opvoeding, oké dat gebeurt eigenlijk nooit, dan kan ik geen zinnig antwoord geven. Behalve dat ze een paar jaar te laat zijn met advies vragen, dat hadden ze namelijk beter bij de eerste kunnen doen. Toen ik alles nog onder controle had.

Juiste manier van opvoeden

Bij mijn eerste kind volgde ik namelijk serieus richtlijnen, in mijn ogen de juiste manier van opvoeden. Er was namelijk ook een minder juiste manier. Nu weet ik, drie kinderen verder, dat de juiste manier van opvoeden een onhaalbare en uitputtende zaak is en dat het leven je dwingt om los te laten. Het is de enige manier.

Of ik ben mijn principes gaandeweg verloren.

Of ik ben heel lui geworden. Dat kan ook.

Om maar te beginnen met het altijd rustig blijven praten. Ik geloofde niet in schreeuwen. Ik geloof er nog steeds niet in, toch gebeurt het. Als je één kleintje hebt, is het zo veel makkelijker om rustig te blijven communiceren. Er is ook gewoon niemand anders die aan je hersenen krabt, of in je irritatie-zone zit. 

Lees meer
Kind, Columns

Geef nooit op! Oké, stop er maar mee…

Ooit riep ik heel hard: “Mijn kleintjes gaan eerst hun zwemdiploma halen en dan zien we wel verder.” Dat zwemdiploma vond ik gewoon het belangrijkste, dat was een must. Dat vind ik overigens nog steeds, maar het woordje eerst is komen te vervallen.

Inmiddels heeft mijn oudste kind haar zwemdiploma, maar er ook al een aantal clubjes op zitten. De kleuter is nog bezig met het halen van zijn zwemdiploma en gaat naar KungFu les, en ik denk dat voor de peuter balletles wel erg leuk zal zijn…

Geen volhouder

Nee, aan het regeltje ‘eerst zwemdiploma’ kon ik me niet houden. Ik ben blijkbaar niet zo een volhouder. En mijn 7-jarige heeft dat trekje een beetje van mij overgenomen. Ook zij is niet zo een volhouder.

Ze zat op blokfluitles en ze stopte er mee. Ze snapte er, naar eigen zeggen, geen bal van! Ze zat op KungFu en ze stopte ermee. Ze houdt namelijk niet van ‘vechten’. Ze zit op turnen en het liefst stopt ze er mee, ze wordt er namelijk zo moe van.

Slap ouderschap

En ik liet het gebeuren, ik liet haar stoppen met haar clubjes. De maatschappij zal het misschien bestempelen als ‘slap ouderschap’,  maar het kan mij vrij weinig schelen wat de maatschappij ervan denkt, ik heb er mijn redenen voor.

Ik zie het meer als proberen, mijn kinderen proberen iets om te kijken of ze het leuk vinden en of ze er misschien een beetje talent voor hebben. Ze verkennen de mogelijkheden van zichzelf en van de wereld. Ze gaan op onderzoek uit, ze ondernemen, ze proeven van allerlei smaken totdat ze de juiste smaak te pakken hebben. Of zo.

Loslaten wat niet gelukkig maakt

En ja, daar hoort opgeven en loslaten wat niet gelukkig maakt ook bij. Niets mis mee. Denk ik. 

En hoezeer ik ook graag ‘geef nooit op’ stimuleer, ben ik ook heel makkelijk in het zeggen ‘oké, stop er maar mee’. Want uiteindelijk, als ze iets echt niet leuk vinden, vinden ze het ook echt niet leuk.

En zo is het, nu stop ik.

Afbeelding: Shutterstock
Baby, Columns, Voor mama

Beste moeder die van alles ‘moet’

Werd jij vanmorgen ook wakker met een to-do lijstje met dingen die je vandaag echt gedaan moest hebben? Bij het wakker worden wist je eigenlijk al dat het een erg ambitieus lijstje zou zijn. Afspraken verzetten, rekeningen betalen, badkamer schoonmaken, de was bijwerken, boodschappen doen, telefoontje plegen, kinderen naar school brengen en ophalen, tussendoor hulpmoeder spelen, eten bereiden, de trap opruimen en schoonmaken, lege flessen wegbrengen en dan nog ergens koffie drinken (ja ook dat staat op het lijstje, kun je in ieder geval iets afstrepen).

O ja, en dan hebben we ook het kleintje nog die ergens aandacht vraagt. En verdient.

Zoals ik al zei, bij het opstaan wist je al dat je ambitieus zou zijn. Maar beste moeder die van alles ‘moet’, niets moet!  Lees meer

Kinderen, Voor mama

Mind your language

Waar ik nu echt van kan genieten… Nou, de gevatte uitspraken uit de mond van mijn bijna 4 jarig kleintje! Hieronder een kleine selectie:

Mama, we kunnen niet naar de kapper want het fietsstoeltje is gejat

Ons vast kapstertje woont niet ergens waar je makkelijk met auto of OV heet gaat, dus fiets + fietsstoel is een must. Mijn mond viel open van verbazing toen hij zelf het verband had gelegd dat fietsstoel weg = niet naar kapper!

Nog één minuutje

Het equivalent van “ik tel tot 3”, wanneer hij nog even wil doorspelen oppert ie zelf dat ie over een minuutje echt gaat opruimen!

Zeg dan maar “Vooruit dan maar”

Toen we bij de sapjes stonden en hij de suggestie voor sinaasappelsap deed en ik nog twijfelde of we niet eens een keer wat anders moesten kiezen. Stem ik zo vaak in? OMG  Lees meer
Kind, Columns

‘Dat kind’ is van mij en dat is niet altijd makkelijk

Voordat ik moeder werd, vond ik nakomelingen van een ander altijd bloedirritant. Nou ja, niet altijd. Als ze gewoon beleefd en stil op een stoeltje zaten, dan kon ik ze wel aan. Maar aan de rest van de kinderen (zo’n 99%) moest in mijn ogen gewoon wat gebeuren. Ze moesten wat beter opgevoed worden.

En toen werd ik voor het eerst moeder. Mijn kind zou niet zo’n uit de kluiten geschoten gedrocht worden. Nee, ik zou haar vormen en kneden tot een goed opgevoed kindeke.

En het gebeurde. Eerlijk, nee ik ben niet arrogant. Mijn eerste kind was braaf, netjes, bescheiden en ook nog sociaal. Ze was gehoorzaam en ik geloofde in mijzelf. Zie je wel, prutsers! Het is een kwestie van opvoeden.

Zo kon ik er nog wel tien krijgen. En dus volgde er een tweede. Mijn zoon. 

Lees meer
Koken en bakken, Kind

Waarom toch dat avondeten drama?

Ik snap het avondeten drama niet. Ik ben gek op etenstijd! Voor mezelf dan, want dan mag ik weer eten. Ik houd van eten. Echter heeft etenstijd ook een donkere, vuile kant. Het is namelijk zo dat ik degene ben die dat avondeten klaar moet maken.

En dat zou ik niet zo erg vinden als ik het helemaal voor mijzelf klaarmaak, ik geniet namelijk van eten. Maar de kinderen in dit huis zijn iets minder enthousiast over het avondeten dan dat ik ben.

En dat is, op z’n zachts gezegd, jammer.

1. Omdat ze de godganse dag ‘wat eten we vanavond?’ vragen, blijkbaar zijn ze er nogal mee bezig. Maar ik dus eigenlijk net zo goed de vraag met ‘niks’ kan beantwoorden, dat is namelijk waar het meestal op uitdraait.

2. Omdat ze blijkbaar wel erg honger hebben, aangezien ze de hele dag door zaniken om een snoepje. En als ik dan ‘nee’ zeg, ze de meest dramatische ‘maar ik heb zo een hongeeeeeeeeeeer’ eruit gooien. 

Avondeten drama dus

Koken voor mijn gezin is in de meeste gevallen compleet nutteloos en het komt er dus ook regelmatig op neer dat ik voor helemaal niks, nada, noppes in de keuken heb staan ploeteren. De één roept nog harder dan de ander ‘DIT IS GOOR!’ en de derde spuugt zijn hap pontificaal voor mijn neus zo weer terug op zijn bord.

Etenstijd is inmiddels uitgegroeid tot een somber moment van de dag. En dus geeft het mij maar weinig motivatie om er veel energie in te steken. Ik verbruik meer energie aan de irritatie rondom de maaltijd, dan dat een maaltijd mij energie oplevert. Want ik weet dat het één groot avondeten drama wordt.

Peptalk voor het koken

Tijd voor een peptalk voor de gewenste motivatie om tóch weer te gaan koken…

– Rond 16.00: Na 8x de vraag ‘wat eten we vanavond’ is het dus hoog tijd om iets te verzinnen. Ugh.
– Shoot! Ik had vanmorgen die Crockpot moeten vullen.
– Oké, plan B. Wat zouden we morgen eten? Hutspot, oh daar zullen ze blij mee zijn.
– Misschien toch maar frietjes in de airfryer gooien? O nee, dat had ik eergisteren al gedaan.
– Hutspot ‘it is’.

– Half uur lang: ‘Dát ga ik NIET eten!’ én ‘DAT LUST IK NIEEEEEEEEET’
– Sta ik nu op het punt om op te geven en een brood uit de vriezer te halen? Nee, nee, nee, ik geef niet op!
– Hutspot is gezond.
– En bovendien ik heb het in de koelkast, zonde om weg te gooien.
– Ze eten maar gewoon een keer wat de pot schaft.

– Oké, maar dan moet ik het nu wel klaar gaan maken.
– Of hebben we misschien nog iets anders in de koelkast? Restjes of zo? Lekker makkelijk.
– *Opent de koelkast* Wat is dat? Oh, de boerenkool van vorige week. Nu nog groener. Die maar niet.
– En wat is dat? Oh, de kippensoep. Huh, lijkt wel broccolisoep geworden. Die ook maar niet.
– Nee, het wordt toch echt hutspot.

– Hutspot is gezond.
– En bovendien ik heb het in de koelkast, zonde om weg te gooien. (Ja, ik val in de herhaling).
– ‘Mama, ik heb honger!’
– ‘Ja ik ga nu koken’
– Nee, daar heb ik geen honger in, mag ik een snoepje?’
– What the fuck?

– Oké, ik ga nu echt beginnen. Wat fijn dat iedereen straks lekker smikkelt van de hutspot. Not
– Misschien moet ik toch maar een ei bakken?
– Nee, nee, nee, als ze het maar vaak genoeg proeven, dan lusten ze het op een gegeven moment wel.
– *Zucht*, *Zucht*, ik *Zucht* haat koken!

Lees hier >> Mijn gedachtes tijdens het koken

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen

Uit Lunchen

Daar zit je dan, in een hippe lunchtent met je kleintje die best wat trek heeft gekregen na de lange wandeling.

Oké… geen kindermenu, zoals een vrolijk mandje met lekkernijen (mini pindakaas en hagelslag). Helaas ook geen tosti (de altijd succes optie)! Maar, op de kaart zie ik ergens brood en ergens kaas staan… die gaan ze dan maar mooi in de keuken combineren!

Prima!

Ik probeer onze serveerster uit te leggen dat mijn kleintje graag een bruine boterham met kaas wil. Ze kijkt me aan alsof ze water ziet branden! Dus voeg ik toe, gewoon simpel het is voor een klein kind. Ze gaat het aan de keuken vragen, maar mijn alarmbellen zijn afgegaan! Dit moeten we dus even in de gaten houden.  Lees meer