Oh ja! Hier houd ik van! In januari werd ik tijdens de Kleine Fabriek al opslag verliefd op dit item van Cakewalk. De fake-fur bodywarmer. De kwaliteit spat er gewoon echt vanaf! En ook al heeft de Zeeman mij doen verbazen met een leuke collectie neer te zetten, waaronder ook de fake-fur giletjes, deze is toch echt mijn favoriet dit seizoen!
Got to love it! Moet er alleen wel nog even voor sparen…
€ 59,95 – Onder ander verkrijgbaar bij Olliewood.nl
Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?
De man was een week weg. Niet uit frustratie hoor, hij moest werken (er moet toch iemand het brood op de plank verdienen). En dat werken moest toevallig een keer bijna aan de andere kant van de wereld. Dat betekende dus dat hij ’s avonds niet thuis kwam en dat ik alles alleen moest doen. Nou ja alleen, ik heb in een week tijd geleerd hoe ik mijn kleintjes kan inzetten voor klusjes. Bijvoorbeeld door ze te beloven dat als ze netjes opruimden of goed meewerkten met pyjama’s, tanden poetsen, dat soort dingen, ze in mijn bed mochten slapen. De man was er toch niet, dus who cares? Eigenlijk ging het allemaal best wel voorspoedig. Het scheelt toch een persoon die ook aandacht wil. 😉 En bovendien kon ik volledig mijn eigen plan trekken en niemand die mij daarin tegenhield of afleidde.
Maar dat ik de man mistte, staat als een paal boven water. Dat wist ik van tevoren wel! Maar wat ik niet wist…
Het missen begon de eerste avond al. Toen de zesjarige zich realiseerde dat papa al naar Amerika was, brak de hel even los. Na weken voorbereiden en dagelijks zeggen dat papa een weekje weg zou gaan, was zelfs samen uitzwaaien niet genoeg om bij haar door te laten dringen dat papa ’s avonds niet thuis zou komen. Pas bij het daadwerkelijk niet thuiskomen drong het tot haar door dat papa echt weg was.
’s Avonds drie kleintjes naar bed brengen blijft een uitdaging. Mét man en al helemaal zonder man. Ik heb de afgelopen week de minipeuter máár 113 keer teruggelegd, bij de peuter 788 monsters weggejaagd en de zesjarige een kleine 3 uur op d’r rug gekriebeld. En dat allemaal voor maximaal 4 uurtjes, want rond een of 23.00 kwam de eerste alweer mijn bed in gekropen.
Ik dacht dus dat ik een weekje het bed voor mij alleen zou hebben… Leuk gedacht!
Ook het avondeten zonder man verloopt geheel anders. Want wie moest er nu het vlees snijden?
In het weekend (dus na twee dagen al) had ik ernstig de behoefte aan iemand die niet schreeuwend een verhaal vertelde, of om de haverklap begon te janken, of alles 10x herhaalde om het vervolgens nog eens te herhalen. Gelukkig wilde mijn vriendinnetjes wel met mij afspreken.
Iets wat ik wel wist, maar uiteraard vergeten was: de vuilnisbak aan de weg op woensdag! Maar de goden waren met mij, want toen ik er om 13.00 achter kwam, stonden er nog allemaal gevulde bakken aan de weg. Ik was dus net op tijd om mijn gevulde bak erbij te zetten, want vrijwel hetzelfde moment kwamen de vuilnismannen aangereden.
Zonder de man is er wel aanzienlijk minder was! Wat zijn zijn kleren toch eigenlijk groot.
Mijn wijnglas heeft wel wat overuurtjes gemaakt afgelopen week, ik ook daarentegen.
Na een week te moeten vechten (letterlijk elke dag: “Mam zullen we vechten?”) met mijn peuter, is het tijd dat er weer wat mannelijke oestrogeen wordt aangevuld in ons huis.
Welcome home babe!
Zoals ik vorige week al zei; ieder seizoen heb ik wel een aantal items van dit merk in de kledingkasten van mijn kleintjes hangen. Vooral in de kledingkast van mijn peuter, want het is alsof het merk gemaakt is voor hem. Stoer, geweldige pasvorm en een fijne kwaliteit.
Hier draagt mijn peuter drie items uit de Boys MID collectie van Tumble ‘N Dry. Het shirt (€27,95) heeft leuke details, zoals de drie verschillend gekleurde knoopjes op de hals. Lekker speels zijn ook het borstzakje, de mouwen en de hals, waardoor het lijkt alsof er een shirt onder zit. De pasvorm is zoals ik gewend ben. Mijn mannetje groeit nu maat 104 in, wat met broeken wel eens lastig is. Door zijn smalle billen, heupen en benen zit maat 98 perfect en 104 lijkt meteen een stuk ruimer. Toch heeft hij deze maat (104) nu echt nodig.
Ik heb dit shirt gecombineerd met een ribbroek in de bruinachtige aardkleur sienna (€42,95). Hoewel ik altijd neig naar de slim fit, is dit een broek met een regular fit. Dankzij de verstelbare tailleband past de broek prima en het staat hem super! Door de soepele en het zachte katoen draagt de broek heel comfortabel. En aangezien hij tegenwoordig graag een wat breakdance-achtige moves maakt, is een beetje comfort wel op zijn plaats. De grof gebreide muts (€ 14,95), maakt zijn outfit helemaal af! Wat is hij stoer! Ik kan hier uren naar kijken.
Zin gekregen in shoppen? Alle items zijn onder andere verkrijgbaar in de webshop van Tumble ‘N Dry. Ook kun je nog meedoen met de fijne winactie met €100 shop-tegoed te besteden bij Tumble ‘N Dry!
Kijkje achter de schermen? Volg Voormijnkleintje.nl op Instagram
De modellencarrière van Doutzen Kroes zit sinds ze kinderen heeft helemaal in de lift. Ze scoort het ene contract na het andere en dat vindt ze logisch. Aan een Amerikaans magazine vertelt ze dat ze gelooft dat echte schoonheid van binnenuit komt. Als je gelukkig bent, straal je dat uit. En sinds ze een gezin heeft, is ze nog gelukkiger.
Nu kan ik me er wel in vinden dat schoonheid van binnenuit komt.
Maar, lieve Doutzen, als de wallen, over mijn extra buikvel heen, tot op mijn knieën hangen, ik blij moet zijn om ’s morgens mijn haar te kunnen kammen, zonder dat ik twee kleintjes van elkaar af moet plukken omdat ze voor de zoveelste keer elkaar in de haren vliegen, ik geen drie uur schoon kan blijven, meestal red ik het niet eens tot na het ontbijt, want dan heeft de minipeuter haar smeerkaas handen aan mijn knieën afgeveegd, ik regelmatig een blauw oog, een tand door m’n lip, of ergens anders getroffen wordt door een peuter die denkt dat hij Spiderman is, of een andere superheld, of gewoon wil stoeien en ik ook nog regelmatig grijze haren krijg van mijn zesjarige…
Dan moet ik zeggen, mooie Doutzen, dat die schoonheid niet bij iedereen helemaal aan de buitenkant tot z’n recht komt, want ik hou echt zielsveel van mijn kleintjes en ik ben ook best gelukkig.
Maar, eerlijk is eerlijk, door het moederschap zijn mijn prioriteiten ook flink veranderd. Doutzen haar dagelijkse fitnessregime schiet er nogal eens bij in omdat ze liever bij haar kinderen is. En ik ben juist gaan hardlopen, om zo nu en dan eens even geen gekrijs aan mijn kop te horen. “Als ik geen zin heb gooi ik alles om en blijf ik bij mijn baby.” aldus Doutzen. En als ik geen zin heb, gooi ik ook alles om en bel ik oma, of ze alsjeblieft die kleintjes wil komen halen. En zo hebben Doutzen en ik al met al best veel met elkaar gemeen. 😉
Dat waren gisterochtend opeens hele andere temperaturen dan dat wij de laatste tijd gewend waren. We vielen zo met onze neus in de herfst, zullen we maar zeggen. Gelukkig ben ik daar op voorbereid. Herhaal, mijn kleintjes zijn daar op voorbereid. Hun wintergarderobe ligt er namelijk helemaal klaar voor om gedragen te worden.
Voor mijn minipeuter heb ik een superleuk setje van het welbekende lief! lifestyle. De wintercollectie is verdeeld in een paar vrolijke thema’s; dierenliefhebbers, avonturiers, rocksterren en iedereen die van hartjes houdt! Tot de laatste categorie behoren wij. Ik koos voor de grof gebreide trui met groot roze hart. Lekker warm voor de winter en we zijn op dol op hartjes. Ook zijn we dol op strikjes, deze zitten heel subtiel op de achterkant van het bijpassende roze broekje. Op de site is vermeld dat het broekje een recht model heeft, maar persoonlijk vind ik het broekje meer ‘skinny’ vallen. Het broekje sluit mooi aan om de beentjes en om de heupen. Mijn minipeuter draagt hier maat 86, valt dus ook qua lengte mooi op maat.
De trui heeft ze een maatje groter, om de één of andere reden hebben alle drie mijn kleintjes deze verhouding; lang bovenlichaam en korte beentjes. Als je dat eenmaal weet, is dat ook geen probleem.
De wintercollectie van lief! lifestyle bestaat uit nog veel meer vrolijke en stoere items. De kleding is verkrijgbaar tot en met maat 104. Ook zijn er gave winterjassen verkrijgbaar tot en met maat 128.
Kijk in de webshop voor de gehele collectie baby-en kindermode van lief! lifestyle.
Pin ItAfgelopen tijd zijn er weer een aantal feitjes en opmerkelijke onderzoeksresultaten tevoorschijn gekomen in het nieuws over baby’tjes. Ik zette ze voor je op een rijtje:
– Een vierling geboren in Nederland. Afgelopen donderdag is er een vierling geboren in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Op het moment wordt er onderzocht of de vier meisjes een eeneiige vierling is. Een eeneiige vierling is zeer zeldzaam. Twintig jaar geleden kwam dat voor het laatst voor in Nederland.
– Meisje geboren zonder bloed is, vier jaar later, helemaal gezond. Vrijdag verscheen het opmerkelijke bericht dat er een meisje werd geboren zonder een druppel bloed in haar lichaam. Maar nog opmerkelijker is dat de artsen het meisje geen overlevingskans gaf en nu, vier jaar na dato, het meisje kerngezond blijkt te zijn.
– De hielprik is 40 jaar in Nederland. Het allerstomste tijdens de kraamweek is ongetwijfeld de hielprik. Maar toch is het ergens goed voor, er worden namelijk elk jaar ongeveer 200 pasgeboren kinderen mee opgespoord, die anders zullen overlijden of ernstig gehandicapt zullen raken.
– Baby gered uit een rioolpijp. Opmerkelijk nieuws uit China, waar wel vaker dit soort berichten vandaan komen. Een pasgeboren meisje is gelukkig gered uit een rioolpijp, waar ze terecht was gekomen nadat de moeder haar door het toilet gespoeld had. Nog iets opmerkelijks in dit verhaal: de baby is na de bevrijding herenigd met haar moeder…
– Kinderen vaker ziek door creche. Kinderen die naar een kinderdagverblijf gaan, hebben veertig procent meer kans op buikgriep of diarree. Dat blijkt uit een onderzoek van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) en het onderzoeksinstituut Nivel.
– Immuunsysteem van baby’s is sterker dan gedacht. Nog een wetenschappelijk nieuwtje over de gezondheid. Tot dusver dachten wetenschappers dat het immuunsysteem van baby’s minder sterk was dan dat van volwassen. Dit blijkt echter niet zo te zijn. Het immuunsysteem van nieuwgeboren is anders, maar niet minder goed dan dat van volwassenen.
– Eén op de 36 baby’s die in 2013 in Nederland werden geboren, was een ivf-kind. Er werden 230 tweelingen en zes drielingen geboren uit ivf. Vrouwen hebben bij het Amsterdamse VUmc de hoogste kans van slagen om met behulp van ivf zwanger te worden: 40 tot 45 procent. De kans is het kleinst bij het UMCG in Groningen: 16 tot 22 procent.
Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?
Ik heb één kind op school, de zesjarige. Ze zit in groep 3. Dat betekent dat ze al vaker op schoolreisje is geweest. Altijd zonder mij, want ik had altijd een goed excuus. Dit jaar niet.
Toen de zesjarige mij smeekte om mee te gaan en de man voorstelde (in haar bijzijn) om vrij te nemen voor de andere kleintjes, kwam ik er echt niet meer onderuit. Even leek het er nog op dat ik toch een kans had, er waren meer ouders dan nodig. Dus er werd geloot. Je raadt het al, ik werd getrokken.
En oh, wat was de zesjarige blij!
Maar van alle nieuwe dingen leer je weer, want totdat ik meeging op schoolreisje wist ik niet…
– dat sommige kinderen een tas snoep mee krijgen alsof ze de avond ervoor Sint Maarten gelopen hebben. Ik ben verre van een anti-snoep moeder, maar mijn hemel! Hier heb ik echt met uitpuilende ogen naar gekeken. Sommige kinderen hebben op de heenweg al een kilo vreetwerk achter hun kiezen zitten.
– dat de liedjes nog precies hetzelfde zijn als 25 jaar geleden. Ik heb nog steeds een tante uit Marokko die komt. Hiephoi.
– dat meegaan met schoolreisje populair is onder de papa’s. Zeker de helft van de begeleiders in onze bus was papa. Mooi, dat weet ik dan voor volgend jaar.
– dat de kinderen van anderen net zo eigenwijs en irritant zijn als mijn kleintjes. Een geluk bij een ongeluk, zeg maar…
– door al die eigenwijsheid mijn kleintje niet de enige was die, na een paar waarschuwingen, toch in het water viel. Haar natte voeten maakten dat mijn zesjarige vond dat we acuut naar huis moesten. Desnoods ontvoerden we de buschauffeur. Het duurde even en het kostte me heel wat overtuigingskracht om haar te overtuigen dat ze echt verder moest lopen met natte voeten.
– dat de terugreis de airco het opeens niet meer doet in de bus. Als ik dat geweten had…
– dat de terugreis nog veel erger is dan de heenreis. Én ga nooit achterin de bus zitten! De juf wist dat, want die zei tegen mij: ‘ga jij maar achterin, ik kan daar niet zo goed tegen’. Nu weet ik waarom ze dat zei.
– dat de drukste kinderen (wellicht dankzij die 20 kilo snoep) altijd achter in de bus gaan zitten. Zoals ik al zei, dat wist ik niet (de juf wel).
– dat kinderen het nog steeds fantastisch vinden om bij terugkomst de grote verdwijntruc te doen. Wat zullen die papa’s en mama’s daar in stinken!
– dat die papa’s en mama’s zo druk met elkaar staan te kletsen, dat het ze helemaal niet opvalt dat de kinderen ‘niet’ in de bus zitten…
– dat ik mijn zesjarige niet gelukkiger kon maken, dan mee te gaan op schoolreisje! En het al met al eigenlijk toch best leuk was.
Mijn vrouw en ik zijn met de minipeuter in het ziekenhuis voor een paar controles. We hebben dit nu al een paar keer meegemaakt: Wachtkamer, specialist, wachtkamer bloedprikken, lunch in de kantine, wachtkamer longfoto, wachtkamer, kinderarts, wachtkamer anesthesist…
We komen voor de derde keer deze dag een wachtkamer binnen en zoeken een rustig hoekje op. Zo’n dag in het ziekenhuis blijft wat ongemakkelijk, en wij focussen ons volledig op het vermaken van de peuter en op onze missie deze dag zo snel mogelijk af te ronden. Wat ons betreft leven we vandaag met zijn drietjes en een paar doktoren in een communicatievacuüm, compleet afgezonderd van de rest van de wereld. Niet iedereen in de wachtkamer heeft diezelfde instelling.
Tegenover ons zitten een mevrouw, nog een mevrouw en een mijnheer zwijgend naast elkaar. Af en toe wisselen ze een vermoeide blik en een zucht naar elkaar uit. Ze kennen elkaar blijkbaar zo goed, dat ze in zuchten kunnen communiceren óf ze zitten al een hele tijd te wachten en hun gespreksstof is op. Het zal dat laatste wel zijn, want ik zie hoe één van de vrouwen gretig wacht op een kans om dan maar een gesprek met mijn vrouw te beginnen. Die heeft haar aandacht echter volledig op de koffiemachine gericht, met het doel er een koffie voor zichzelf en een bekertje koud water voor de peuter uit te trekken. Het duurt de vrouw te lang, dus ze richt zich maar tot mij:
– Wat ziet ze er wijs uit voor haar leeftijd!
– Sorry?
– Je dochtertje, ze ziet er zo wijs uit voor haar leeftijd.
„Uh… ja… zeker”, antwoord ik wat overrompeld en trek me weer terug in mijn communicatievacuüm. Ik vraag me af, hoe die vrouw zo goed kan inschatten hoe oud de peuter is. Zelf ben ik hier een hopeloos geval in, 2, 4, 6? Één pot nat. 6, 8, 12? Idem dito. Mijn gedachten dwalen al snel af naar de koffieautomaat. Zal er ook chocomel inzitten?
De vrouw probeert het doodgelopen gesprek nog een keer leven in te blazen:
– Hoe oud is ze eigenlijk?
– Huh?
– Je dochtertje, hoe oud is ze eigenlijk?
Op dat moment word ik gered door een longfoto, want een assistente komt de peuter ophalen.
Anderhalf uur later lopen we voor een volgende afspraak opnieuw door de wachtkamer. De vrouw zit er weer, op een andere plek, blijkbaar ook voor een andere afspraak. Ik glimlach even naar haar en bedenk me dat ik dan wel geen zin had in een gesprek, maar dat haar twee openingszinnen in ieder geval een mooi blog opleveren.
„Je dochtertje, wat ziet ze er wijs uit voor haar leeftijd. Hoe oud is ze eigenlijk?”
Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?
Normaal gesproken schrijf ik hier geen zwaarwegende blogs. Ik schrijf over mijn kleintjes, waar ze mee spelen, wat ze dragen en soms met een korreltje zout over hilarische momenten ‘wat ik van te voren niet wist’. Maar er zijn soms ook vervelende dingen die je van te voren niet weet…
Elke ouder wil dat zijn kind gelukkig en gezond is. ‘Als het maar gezond is’ is een veel gebruikte term. En als we na de twintig weken echo te horen krijgen dat alles goed is, is dat natuurlijk een heerlijk gevoel. Helaas krijgt niet iedereen positieve twintig weken echo, persoonlijk heb ik daar geen ervaring mee. Maar het lijkt me verrekte lastig om voor een keuze te komen staan, die je eigenlijk helemaal niet maken wilt. Wel weet ik dat de term ‘Als het maar gezond is’ weinig garantie biedt. Kinderen kunnen namelijk ziek worden, ernstig ziek. Daar ga je niet vanuit en het is ook onbegrijpelijk als het je kleintje overkomt. Het gebeurt namelijk altijd bij een ander.
Maar toen was mijn kleintje opeens ‘die ander’. Ze was ziek, ernstig ziek, zonder dat wij zagen dat ze ziek was. Ze had een tumor en die tumor hoorde daar niet, die tumor hoorde niet bij haar, dat is wat ik wel zag. Vanaf het moment dat je zoiets te horen krijgt, beland je in een wereld waar je geen weet van hebt. Een wereld die de kinderafdeling van het VUmc heet, 9b. Vol met ernstig zieke kindjes, kankerpatientjes.
Je komt terecht in een achtbaan en tussendoor uitstappen is geen optie. Het doet pijn om je kleintje te moeten zien vechten, vechten om niet zieker te worden. Vechten zonder dat ze weet waarvoor ze vecht, omdat je het simpelweg haar niet uitleggen kan. Maar ze heeft overlevingsdrang, dus ze vecht.
Dit gebeurde allemaal een jaar geleden. 2014 is voor ons dus het jaar van ‘een jaar geleden’. Deze maand, een jaar geleden, kreeg mijn kleintje haar negende en laatste chemokuur. Een magisch moment, een opluchting, een feest, een einde aan een heftige rit. Maar gek genoeg ook een begin van een angst. Angst voor de toekomst. Een angst die komt en gaat. Een angst die moet slijten. Een angst die je denkt onder controle te hebben en ook zo weer door je vingers glipt. Angst voor de terugkomst van de kanker.
Mijn kleintje is onder controle en deze maand zit er weer een controle aan te komen. Een periode waarin ik mijn angst moeilijk onder controle kan houden en van alles in mijn hoofd haal. Maar ik kijk uit naar het magische moment. Het verlossende woord. Het moment van de bevestiging dat het goed zit. Zodat we weer kunnen genieten van de dag. Een dag zonder angst.
Luizen.
Voordat je schoolkinderen hebt, heb je als papa meestal zelden iets over luizen gehoord. Laat staan dat je je er druk over maakt. Voor de onwetenden zal ik bij deze vast een tipje van de sluier oplichten.
Als je kinderen eenmaal naar school gaan, kom je erachter dat er in het begin van zo’n schooljaar er een ware luizenklopjacht gestart wordt. Luizen blijken verschrikkelijk irritante beestjes, die zich in de vakantieperiodes blijkbaar goed weten te vermenigvuldigen en zich binnen een mum van tijd weten te verspreiden over al die kleine kinderkopjes. En van die kinderkopjes, is het blijkbaar maar een klein stapje naar de haren van de ouders.
Daarom zie je zo vlak na de vakantie ineens overal mensen met luizenkammen en shampoo in de weer, een enkeling zie je zelfs met een vuilniszak om zijn hoofd gebonden in de tuin zitten. (Da’s geen grapje!) Je krijgt nieuwsbrieven over de luizenzakken waarin de jassen op school opgeborgen worden en natuurlijk worden er op school ook weer luizenmoeders gezocht…
Gelukkig hebben wij zelf nog geen luizen van dichtbij hoeven bewonderen, en daar ben ik maar wat blij mee, want als ik de klopjacht en de maatregelen zo van een afstandje bekijk, dan is dat echt geen pretje!
Maar goed, gaan jouw kinderen ook bijna naar school? Wees niet verbaasd als je ineens iemand met een vuilniszak om zijn hoofd gebonden in de tuin ziet zitten…
