Ik moet vanavond oppassen!
NEE, je past niet op op je eigen kind! Je … en dan komt er een variatie van vaagheden. De één is nog feller in kritiek dan de ander. En als ik er zo over denk, zijn het voornamelijk vrouwen die hier altijd het heftigst op reageren. Waarom?
Oké, ik begin wel met uitleggen waarom ik oppas.
Als ik zeg dat ik moet oppassen bedoel ik vooral te zeggen:
“Ik kan vanavond niet het huis uit, want de kinderen liggen in bed en we hebben nu geen oppas.” Lees meer
Dit jaar gaat het gebeuren. Mijn kleinste kleintje gaat naar de basisschool. Het ene moment knijp ik mijzelf even en denk ik ‘holy fuck’ waar is de tijd gebleven? En het volgende moment kan ik stiekem niet wachten op het moment dat ik mezelf weer kan horen denken (binnen schooltijd dan).
Ik krijg dan na bijna acht jaar tijd om het huis schoon te maken en te houden (binnen schooltijd dan). Ik krijg tijd om alleen te douchen en om Netflix te kijken, maar dan wat ik wil zien.
En toch word ik er ook een beetje onrustig van. Mijn kleintjes worden groot. Ze hebben mij steeds minder nodig. Dat voelt fijn, maar ook rot. Ik zal mezelf weer moeten ontdekken. Wie ben ik eigenlijk als ik geen moeder ben? Voor sommige klinkt dit misschien een beetje raar, maar na bijna acht jaar continue in goede en in slechte tijden moederen ben ik mezelf, als losstaand persoon, wel een beetje kwijtgeraakt.
Het is ZO dubbel. Het lijkt een beetje op een mid-life crisis, maar dan de moeder-life crisis.
Het afgelopen najaar waren de lightboxen van A Little Lovely Company volkomen uitverkocht. Razend populair waren ze, maar toch tikte ik er net voor Sinterklaas nog eentje op de kop. Met de feestdagen was de lightbox ontzettend leuk. Met Sinterklaas hadden we de tekst ‘Welkom Sint en Piet’ daarna kwam de tekst ‘Joy to the World’ en vervolgens maakten we plaats voor een ‘Happy New Year’.
Maar nu is het januari en heb ik niet zoveel meer te zeggen, behalve dat het koud is buiten. Die kekke lightbox staat er een beetje doelloos bij. Nu houd ik niet zo van doelloos en heb daarom wat lightbox inspiratie – de mama variatie – bedacht.
En hier zijn ze:
Waar je koffie maar warm mag zijn en het dutje van je kleintje extra lang.
Ik ben een thuisblijfmoeder. Of zoiets. Sommige noemen het een thuiswerkende moeder, aangezien ik niet alleen maar moeder kan zijn en ik er allerlei dingen bij moet doen. Zoals schrijven enzo. Maar op de eerste plaats komen de kleintjes, dus misschien ben ik dan toch gewoon thuisblijfmoeder.
Thuisblijfmoeder zijn is best zwaar. Soms. Überhaupt moeder zijn is zwaar. Soms. En daarom kan het geen kwaad om jezelf af en toe een leugentje om eigen bestwil te vertellen. Want als we dat niet doen, dan grijpen we waarschijnlijk om 10.00 ’s morgens al naar de fles (en nee, niet de appelsap fles) en leggen we onszelf in een foetushouding terug in bed.
En daar wordt niemand beter van. Dus dat doen we niet.
We pakken onszelf bij elkaar, we vermannen ons (belachelijke uitdrukking zeg, ik hoor liever ‘we vervrouwen ons’) en we liegen tegen onszelf de hele dag bij elkaar om het een beetje dragelijk te maken. Lees meer
Je kunt wel stellen dat ik lichtelijk geïrriteerd raak als ik de woorden ’te lui om te persen’ en ‘keizersnede’ in één regel voorbij zie komen. Natuurlijk, iedereen heeft zijn eigen verhaal en dat mag ook. Ook snap ik bepaalde statements zoals: Een keizersnede maakt je niet minder moeder. Een keizersnede maakt de band met je kind niet minder. Een keizersnede is óók een manier van bevallen. Maar toch heb ik de behoefte om te laten weten dat een (spoed)keizersnede niet bepaald een ‘bioscoopje pakken’ is.
Op een gegeven moment kwam ik op een punt (na ongeveer 28 uur weeën opvangen en anderhalf uur persen) dat ik niet meer kon. Ik wilde nog wel, maar ik was volledig uitgeput. En toen alle hulpattributen ook niet meer mochten baten, belandde ik op de OK. Onder volledige narcose. Zeg maar doei tegen die romantische bevalling.
Het moment suprême heb ik daardoor ook volledig gemist. Geen baby’tje op mijn buik, maar bij het ontwaken een aangekleed baby’tje in het wiegje en ik moest maar geloven dat dat mijn kindje was.
Lees meerBlue Monday (deprimaandag) is een naam, gegeven aan een datum voor de zogenaamd meest deprimerende dag van het jaar. (Aldus Wikipedia).
En laat die deprimaandag nou toch altijd vallen in januari. Vandaag om precies te zijn. Vandaag is het Blue Monday, maar waarschijnlijk had jouw gevoel je dat al gezegd.
Als je het aan mij vraagt dan heeft geheel januari een hekel aan moeders en niet alleen die welbekende, bijna aangepraatte, maar zonder twijfel ‘o zo’ gehypte Blue Monday.
Waarom? Nou… Januari is een maand waarin we geen kou meer willen voelen en zeker niet als het vriespunt in zicht komt. Het kerstgevoel hebben we ook al achter de rug, dus die sneeuw mag nu ook wel wegblijven. Oh verrekt, het blijft ook weg, het is alleen maar regen wat er uit de lucht komt vallen (ik woon duidelijk in de Randstad). En dat wakker worden in het donker, ik ben daar nu zo klaar mee. We willen weer de vogeltjes horen fluiten en de bloemetjes buiten zetten, letterlijk. Lees meer
Daar stond ze dan in de deuropening… ♥ Sweater, skinny jeans en sneakers ♥
Shit, dacht ik bij mezelf, waarom heb ik me niet na die sollicitatie toch omgekleed. Ik wil ook m’n chill trui en sneakers aan!
Super fit en vrolijk maakt ze complimenten over ons huis en heeft ze direct een klik met mijn kinderen! Hoe doet ze dat?!!!!
Terwijl ze al vriendelijk kletsend de overstrekkende bewegingen van mijn baby bestudeert, denk ik alsmaar… Ik wil ook mijn lekkere kleren aan! Misschien moet ik een carrière als babyfysiotherapeut overwegen, fijne werkkleding en leuk met baby’s werken!
Nadat ik klaar ben met het adoreren van onze nieuwe therapeut begin ik op te letten naar wat ze zegt.
– Oh, hij is dus echt sterk… ik dacht dat altijd dat dit baby small-talk was.
– Ah, hij heeft dus veel prikkels nodig… klinkt logisch!
– En ook avontuurlijk… ja, vond hem al zo enthousiast. Lees meer
Bevallen, het brengt nogal wat teweeg bij de vrouw. De één schijt letterlijk in z’n broek voor een bevalling en de ander is zo zen dat ze het liefste volgens de laatste trends dat kind er al hangend aan een boom, midden in het oerwoud uit laat ploepen.
Een natuurlijke bevalling, zonder pijnstilling, zonder aanwijzingen van wie dan ook. Baas over eigen buik wordt wel heel letterlijk genomen.
Maar zelfs voor de niet zo trendgevoeligen onder ons, is de grootste angst om tijdens die bevalling te eindigen op een snijtafel en de o, zo gevreesde keizersnede te moeten ondergaan.
Er wordt namelijk beweerd dat bevallen door middel van een keizersnede niet echt bevallen is. Het wordt je namelijk wel heel erg gemakkelijk gemaakt…
Zet een groep (pas)bevallen vrouwen in één ruimte en het ene hysterische bevallingsverhaal na het andere vliegt om je oren. En alle verhalen die in een keizersnede zijn geëindigd krijgen een teleurgestelde blik en de opmerking ‘wat balen joh!’. De bevallen vrouw in kwestie probeert zich nog te verantwoorden door zeer teleurgesteld te zijn in haar eigen lichaam. Lees meer
Toen ik het hoorde was mijn eerste reactie! “tijd om te verhuizen”.
De super goedlopende koffietent bij ons in de buurt ging sluiten. Althans, de verhuurder had andere plannen. Wat nu precies de reden was zal altijd onduidelijk blijven, maar de koffietent moest weg!
De hele buurt was in shock! Een Facebookgroep moest nog een poging wagen deze zeer geliefde tent te redden. Maar helaas mocht dat niet baten!
Dat deze koffietent zo geliefd was, was omdat het als een soort buurthuis functioneerde. Heel vroeg in de morgen de hardlopers, daarna de zakenlui en daarna de ouders die hun kids net op school hadden afgeleverd. In de middag de zakenlui gevolgd door een zwerm scholieren. En, de hele dag door buurtbewoner die daar van hun koffie genoten terwijl zij krantje of boekje lazen, op hun hippe laptop tikte of gewoon dromerig naar buiten staarde. Lees meer
Afbeelding: Shutterstock
Ik heb er in mijn carrière als moeder heel wat borstvoeding mogen geven. In één geval, namelijk het laatste geval, deed ik dat zelfs best lang. Heel erg lang eigenlijk, vind ik dan. Jij misschien niet. Want wat de één lang vindt, vindt de ander kort en vice versa.
Het kan en mag allemaal. Het maakt je geen betere of slechtere moeder. Het maakt je overigens wel erg moe, maar dat is weer een ander verhaal.
Nu heb ik er zelf nooit een punt van gemaakt om in het openbaar te voeden. Ik deed dat gewoon en met gewoon bedoel ik niet dat ik met mijn lekkende tieten in de rondte stond te schudden, nee ik voedde gewoon mijn kleintje omdat hij of zij honger had, of omdat ik op ontploffen stond, kan ook.
Ik deed dat gerust op een bankje in het park. Op een terrasje in de stad en ja, ook gewoon bij mijn schoonmoeder op de bank. Gewoon omdat ik dat gewoon vond. Lees meer
