Mijn gedachten gaan over en weer. Soms vind ik het best pittig hoor, zo’n klein mannetje erbij. Bepaalde huiltjes die je wel plaatsen kunt, maar soms sta je met je handen in het haar en wil je wel net zo hard mee gillen. Vraag ik me wel eens af of ik het allemaal wel goed doe.
Dan kijk ik de kleine man aan met vragende ogen, of hij antwoord geven kan… Vaak is het ook zo weer over en kijkt hij je aan, begint te lachen en dan wil je toch niks liever dan hem oppakken en heerlijk knuffelen? Daar zijn de meningen over verdeeld geloof ik. Sommig mensen zeggen dat je ze dan teveel verwend. Nou, ik hou er niet van om mijn kind te horen huilen, dus dat beperk ik graag. Knuffelen doet ons beide goed en kan niet vaak genoeg. Je weet immers nooit hoe het leven verloopt… Soms kun je je kroost wel eens “achter het behang plakken”. Kleine kindjes, kleine zorgen. De een heeft meer aandacht dan de ander. Grote kinderen, grote zorgen. Ook die ken ik. Maar uiteindelijk ben ik blij en opgelucht als ik mijn kinderen weer zie en met ze kan knuffelen. Lees meer
