moeder

opvoeding
Columns, Kind

Narcistische kindjes…

Oké, en nu allemaal stoppen met zeggen dat je kind zo bijzonder is, daar krijgen ze namelijk narcistische trekjes van. Blijkt uit onderzoek. Naast de genetische aanleg voor narcisme, blijken ook vooral de kinderen die vaak van hun ouders te horen krijgen dat ze specialer zijn dan anderen, bovengemiddeld hoog scoren bij de onderzoektestjes. Dat verzin ik niet, de onderzoekers van de Universiteit van Amsterdam melden dat.

Narcistische kindjes dus… Kindjes met een doorgeslagen gevoel van eigenwaarde. Wat zullen de opvoed-goeroes daarvan vinden, vraag ik mijzelf meteen af?

Moeten we nu alle tekeningen die nergens op lijken met de grond gelijk maken? Of moeten we bij elke tekening zeggen ‘Oh leuk, maar denk maar niet dat je talent voor tekenen hebt.’ Of blijven we lekker doorgaan met het kweken van narcistische kindjes?

Mag ik naast het straffen, de kinderen nu ook al niet meer belonen met een flink compliment? Straks lopen ze erbij als een narcist met een veer in hun reet.

Of moet ik tegen mijn kleintjes zeggen dat ze speciaal zijn, maar wel net zo speciaal als het buurjongetje en als Gerdien van de hoek. Oh ja en net zo speciaal als dat irritante ventje uit zijn klas. Want ze moeten natuurlijk niet gaan denken dat ze specialer zijn dan anderen!

Nou ja, het blijkt maar weer dat opvoeden helemaal niet zo gemakkelijk is als het lijkt. Want hoe je het ook doet, er komt altijd wel weer een onderzoekje boven drijven waaruit blijkt dat je het helemaal verprutst. Zelfs wanneer je je kind speciaal probeert te laten voelen…

Afbeelding: Shutterstock / Creativa Images

Kinderen, Liefs Diana

Avondmens!

wekker

Iedere ochtend voel ik het weer. Dan heb ik weer spijt van gisteravond. Niet van wat ik heb gedaan, maar van het tijdstip waarop ik ben gaan slapen. En iedere ochtend, als die irritante wekker gaat, neem ik het mezelf weer voor: “vanavond ga ik vroeg naar bed”.

Het lukt niet, het gaat gewoon echt niet. Na eindeloos snoozen kom ik weer gebroken mijn bed uit. Ik ben gewoon echt geen ochtendmens. Mijn ochtenden zijn gevuld, ik denk net als in ieder ander huishouden, met de nodige afspraken en de ochtendchaos met het naar school krijgen of naar oma brengen van mijn kinderen. Het is iedere ochtend weer een race tegen de klok om op tijd te komen op mijn werk, ondanks dat ik op dit moment wat later mag beginnen.

Uit het werk volgt het riedeltje van de kleuter ophalen bij de oma’s, boodschappen doen, eten koken (ja daar is ie weer!), taxiën voor dansles van de puber en de rest als ieder ander druk huishouden met wederom chaos. En als dan ergens de rust is weergekeerd en mijn Prins op bed ligt, dan is er niets lekkerder dan lang uit op de bank met de voetjes omhoog met een heerlijk glaasje wijn. Een serie kijken of een filmpje, mijn social media checken, columns schrijven, vriendinnen en sociale contacten onderhouden via de bekende appjes, heerlijk.

Minstens één of twee avonden besteed ik aan een gezellige avond met vriendinnen of andere sociale bezigheden. Dat staat hoog op mijn “to do” list iedere week, voor de broodnodige ontspanning. Eigenlijk heb ik iedere avond wel een excuus om lekker de avond door te brengen.

De avonden vliegen voorbij en wanneer ik dan op de klok kijk, betrap ik mezelf er op dat het weer niet is gelukt. Is het alweer zo laat?! Met moeite hijs ik mezelf van de bank om naar mijn bed te gaan. HEERLIJK! Wat heb ik toch een geweldig bed, waarom lig ik hier niet eerder in?

Morgen! Morgen ga ik vroeg naar bed.

Liefs,
Diana

Liefs Diana, Overige, Voor mama

Wat voor vrouw ben jij eigenlijk?

Ik vraag me wel eens af wat voor “type” vrouw ik ben. Het schijnt dat daar grote verschillen en gradaties in zijn. Ik ben heel benieuwd.

Wat voor vrouw ben jij?

vrouwen

En wat voor type zal ik zijn:

-Handtassen, iedere vrouw blijkt er een grote hoeveelheid te hebben. Voor mij een bittere noodzaak en ik vind het echt ondingen. Ik kan er nooit iets in vinden en het is een last en gezeul.

-Rokjes en jurkjes, ik vind ze prachtig! Vooral bij een ander. Ik voel mezelf alles behalve comfortabel in die dingen. En als ik er al een draag, voelt het als het doorkomen in koud water, dus even wennen, altijd.

-Sieraden, ik vind ze mooi en zelfs prachtig maar ben heel selectief. Ik draag graag een mooi, opvallend horloge. Een ring, arm- of enkelbandje is tot daar aan toe. Maar halskettingen? Verschrikkelijk. Ik kan het niet uitleggen, maar het voelt echt vreselijk om mijn nek.

-Koken, yeah right. Het moet voor mijn gezin. Al die moeite doen voor iets wat binnen vijf minuten naar binnen is gewerkt.

-Huishouden, dat vind ik zonde van mijn tijd. Ook dit moet! Maar ik besteed dat het liefste uit. Ik zorg graag voor de werkgelegenheid. By THE way, over speelgoed stap ik prima heen.

-Schoenen en laarzen collectie, ik sterf er van maar loop altijd op de meest comfortabele. Biker laarsjes of All Stars, het moet niet gekker worden, ik kies voor lekker makkelijk.

-Staartjes en speldjes, ikzelf draag bij hoge nood een staart als ik weer eens de sportschooldrempel durf over te stappen. En zelfs toen m’n puber een kleuter was, had ik haar al deze genen doorgegeven, want die rukte alles eruit wat ik er in stopte.

-Taartjes bakken, schijnt iets te zijn wat iedere vrouw kan en doet. Al is het maar voor de verjaardag van je partner of kinderen. Ik kan weken bezig zijn met het ontwerp en bestel hem vervolgens bij de bakker.

-Romantische jankfilms, niets voor mij. Geef mij maar knappe mannen die het daglicht niet kunnen verdragen. Zombies, vampieren, fantasie, name it.

Overigens, i looooooove Make-up, ik ga zeer zeker de deur niet uit zonder minstens een bescheiden laag. Ik spuit mezelf vol met heerlijke parfum, neem zelfs mijn fles mee onderweg. Ik ben enorm gek op hoge hakken, maar graag met zo min mogelijk kilometers. Ik had maar houd van lange nagels, alleen vind ik het gewoon niet praktisch en lak nog steeds trouw mijn teennagels, ja ook midden in de winter. Ik zou met alle liefde een verlanglijstje aan Dr. Schumacher of de Bergmann kliniek sturen met medische wensen om het een en ander op te vullen of op te trekken.

Dit laatste voor het geval een ieder dacht dat ik een soort van “Tom Boy” ben. Misschien, misschien ook niet. Ik ben gewoon mezelf.

Liefs,
Diana

Ja papa, Kinderen

Kinderen stellen vragen

Kinderen stellen vragen. Héél veel vragen. Nee, in het begin nog niet natuurlijk, eerst moeten ze leren praten. Het begint zo schattig met een paar woordjes en dan ineens verandert je kind in een soort pratend Duracell konijn. Het praten begint zodra je kind wakker wordt en houdt pas op als het ’s avonds slaapt.

De eerste twee jaar leer je je kinderen lopen en praten. De daarop volgende zestien jaar hoop je dat ze eindelijk eens stilzitten en stil zijn.

Zodra een kind een beetje kan praten begint het vragen te stellen. De vragen behelzen niet veel meer dan wie, wat en waarom. Dus ”wie is dat?” ”wat is dat?” en ”waarom is dat?”. Daar kun je nog wel wat mee, maar op een gegeven moment worden de vragen natuurlijk moeilijker.

Toen mijn kleuter vier was vroeg ze me op een avond “Papa, waarom is de lucht ‘s avonds zwart?”. Moest ik hier antwoord op geven? De vraag was moeilijk, zou ze een serieus antwoord begrijpen? Ik besloot een poging te wagen.

“Nou kijk, de zon draait om de aarde. En als de zon aan de andere kant van de aarde staat, dan valt het licht op de andere kant van de aarde. Daar is het nu dag en hier is het nu nacht.”, zeg ik. Mijn kleuter is tevreden met deze uitleg en ik krijg een “Oh, ok!” ter bevestiging. Daarmee lijkt de kous af te zijn.

De volgende dag vertel ik dit aan mijn collega’s en die geven mij meteen een lesje sterrenkunde. De aarde heeft een draaiing om haar as en de aarde draait ook nog om de zon. De draaiing van de aarde om haar as zorgt ervoor dat het hier dag en nacht is. Het is duidelijk, ik zat er nogal naast, maar zal het onthouden.

Een paar weken later vraagt mijn kleuter ineens: “Papa, de zon draait toch om de aarde? Daarom is het hier nu toch donker en ergens anders nu licht?”.

Ok, mijn kleuter is dus in staat om antwoorden op moeilijke vragen te onthouden. Zal ik haar nu uitleggen dat mijn antwoord niet helemaal klopte? Nee, ik hou de illusie dat papa’s alles weten gewoon nog even in stand. Dit keer maak ik me er gemakkelijk van af: ”Dat klopt schat!”.

Er komt een dag dat mijn kleuter te moeilijke vragen gaat stellen, maar ik ben voorbereid. ”Google dat maar even lieverd!”

Kinderen, Voor mama

Moe

moe

Er zijn van die dagen dan ben ik moe.

Moe van de time in’s, moe van de time out’s. Moe van Nanny Jo Frost en haar strenge blik.

Moe van de sokken-mand, waar werkelijk geen enkel setje meer in te vinden is en moe van de wasmand die nooit leeg lijkt te zijn. En als de wasmand leeg is, ligt alles ernaast omdat het blijkbaar te ingewikkeld is om de was IN de wasmand te doen.

Moe van het discussiëren met een tweejarige. Moe van het schreeuwen. Moe van de kleintjes die elkaar elke 10 minuten in de haren vliegen. Moe van het luisteren naar de lange, onduidelijke verhalen. Moe om wéér te moeten kijken naar het gebouwde bouwwerk.

Moe van het vroege opstaan. Moe van het late naar bed gaan. Ik word er ook echt moe van dat mijn koffie elke keer koud wordt. Ik ben moe van de oververmoeide kleintjes die maar niet willen gaan slapen.

Moe van het bedenken wat we nu weer moeten eten. Moe dat er telkens weer broodkorsten in mijn mond gepropt worden.

Ik word helemaal moe, nee ik ga huilen, als blijkt dat er geen wijn meer in mijn voorraadkast blijkt te staan.

Moe dat er altijd ongewenste haren op mijn benen zitten. Moe dat mijn shirt wordt gebruikt als snotlap en mijn broek als snoetenpoetser.

Moe van het spelletjes spelen, moe van het schooltje spelen, moe van het Mario spelen en zelfs moe van Netflix.

Moe, ik ben gewoon moe-der.

Afbeelding: Shutterstock
Columns, Kind, Liefs Diana

Moeder van een puber

Ik ben een moeder van een puber. Dat werd ik niet zomaar, dat heeft ongeveer een jaar of 12 geduurd. Je zou denken dat ik me dus goed kon voorbereiden, maar als het er eenmaal is dan is het er ook in eens. Ik schepte ooit op dat ik een super makkelijke en vooral brave dochter had en kon me niet voorstellen dat zij net zo een puber zou worden als IK was! Maar niets in minder waar. Dat lieve, verlegen, rustige meisje is uitgegroeid tot een goed gebekte, altijd het laatste woord hebbende, 100% puber. Voordeel van deze puber is dat ze uitslaapt, yes! Dat vroege opstaan is tijdens de pubertijd helemaal voorbij. Slapen schijnt een positief effect te hebben op de hersenen, dus in de weekenden stoor ik haar niet! Maar als ze dan wakker is, ligt ze nog uren lang op bed. Of verplaatst ze zich in het uiterste geval van bed naar bank, waar doctor Tablet en mister iPhone binnen handbereik liggen. Ideaal zou je denken. Maar dat luie gedrag is niet helemaal hoe ik het graag zie.

Rommel is haar middle name. Ik zelf ben ook geen Miep Kraak van de huishouding, maar zelfs ik kan me mateloos storen aan het spoor van jassen, schoenen, kleding, make-up, opladers, de stijltang en niet te vergeten de verpakkingen van alles wat er half liggend naar binnen wordt gewerkt aan consumptie.

Na zo een 30 keer vragen of ze haar kamer opruimt, gaat ze er als een tornado doorheen. ‘Top!’, denk ik dan, ‘Eindelijk!’. Tot ik een kijkje neem en er altijd een berg kleding ligt waar ik me van afvraag waar ze dat in vredesnaam zo snel vandaan heeft getoverd. Wat ze doet met die berg kleding? In-de-wasmand-natuurlijk! Dat ruimt zo lekker op, voor haar. FOUT! Orders van deze moeder, stuk voor stuk bekijken of het daadwerkelijk gedragen is, of dat het tijdens het kleding uitzoeken niet gewoon is neergekwakt. Want ze denkt “dit wil ik niet aan vandaag” en het wordt vervolgens als een zielig vodje op de grond afgedankt. Ik heb wel hobby’s maar “de was doen” staat niet op de kaart.

Kamer-Puber

Ik denk ook dat mijn puber ineens iets heeft onontwikkeld, namelijk het stukje “licht uit doen”. Waar ze gaat of waar ze staat, overal brandt licht. Zelfs als ik denk dat ze nog steeds in de badkamer staat, omdat daar nog licht brand, ligt ze al lang en breed in bed, uiteraard met het licht aan. Het schijnt niet makkelijk om dit op te slaan in haar puberbrein, want als ze ’s ochtends naar school gaat staan alle lichten nog aan waar zij zich heeft bewogen en zelfs de teevee maakt niet genoeg indruk om uit te zetten.

Ik heb al het nodige gelezen over het “puberbrein“, maar nog niet genoeg vrees ik. Dat ze vergeetachtig zijn heeft ook weer zo zijn verklaringen, maar hoe komt het dan toch dat ze NOOIT haar iPhone vergeet!

Mijn puber? I love her

Liefs,
Diana
Baby, Voor mama

De gedachtes van een nieuwe moeder

Soms (heel vaak) denk ik terug aan die eerste week met mijn eerste kindje. Wow, wat een magisch gevoel was dat. En vooral ook de verwondering over sommige dingen, je knulligheid en onwetendheid, hilarisch als je er aan terug denkt!

Er zijn een aantal gedachtes waarvan ik denk dat die in elke (nieuwe) moeder weleens op zijn gekomen.

– Oh My Freaking God! I did it! Hallo rest van de wereld… Realiseren jullie wel wat ik heb gedaan?? Ik ben bevallen! Van een baby!!

– Ik denk dat ik nooit meer kan lopen.

– Hoe kan het dat ik één keer in de drie dagen poep en zo een minimensje 10x op één dag?

– OMG, ik heb er één met kikkerogen gebaard! Ik heb een kikkervisje!

– Zwarte poep? Waarom? Gele poep? Waarom?

– Wat ruikt mijn nek vreemd…

– De evolutie heeft gefaald. Een moeder heeft een extra hand nodig.

– Ik heb écht het mooiste mensenwezentje in de geschiedenis gebaard.

– Welke dag is het? Welke maand überhaupt??

– Waarom huilt ze? Wat doe ik fout? Heeft ze nu weer honger?

– Wat maakt ze gekke bewegingen in haar slaap! Is dat wel normaal?

– Thank God voor Google!

– Zal ik de deur opendoen? Of zal ik eerst even mijn tiet terug in de bh stoppen?

– Stop alsjeblieft met huilen tijdens het avondeten!!

– Wat is dit zwaaaaaar! (Maar zo waard, duh)

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Prikbord

Vader van vier

Heb je altijd al willen weten hoe het is om een vierde baby te krijgen? Jim Gaffigan een Amerikaanse stand-upkomiek vertelt je hoe dat gaat. Het is in ieder geval een mooie opvolger op ‘Moeder van drie’

En voor de ouders van vier, herkenbaar?

https://www.youtube.com/watch?v=GEbZrY0G9PI

Kinderen

Zijn bekende moeders realistisch?

Ik vraag me weleens af wat ik in hemelsnaam toch verkeerd doe. Ik volg een aantal bekende moeders (Doutzen, Nikkie, Nicolette, enzovoorts…) op Instagram en de afbeeldingen die zij posten zijn in de meeste gevallen mooi, perfect en altijd happy. Alsof er geen ravage aan het lichaam is aangericht. Hun carrières zitten in de lift als nooit tevoren. Ze stralen alsof ze vanaf dag één de hele nacht kunnen doorslapen. En het leven na het krijgen van kinderen is geen spat veranderd, het draait gewoon allemaal nog om hun eigen ik. Wat een fijne realiteit en ja, jaloers kan ik er wel op zijn.

Ik doe daar toch iets verkeerd, want…

Mijn leven is namelijk van ‘alles draait om mij’ naar ‘alles draait om het kleintje’ gegaan.
Mijn dagen gingen van ‘wat ik wil’ naar ‘wat mijn kleintje van mij wil’.
En de nachten gingen van ‘heerlijk languit in mijn eigen bed’ naar ’twintig keer onderbroken en opgerold in een junior bed dat ik deel met een peuter’.
Mijn lichaam ging van ‘puntige borstjes’ naar ’theezakken tot op de knieën’. (Oke, dat was zwaar overdreven).
Uiteten ging van ‘fancy restaurants’ naar ‘de Mac Donalds’
Mijn winkelgedrag ging van ‘elk seizoen een nieuwe garderobe in mijn kast’, naar ‘elk seizoen een nieuwe garderobe in mijn kleintje’s kast’.
Mijn workout ging van ‘drie keer in de week naar de sportschool’ naar ‘elke avond drie kleintjes achtenzestig keer terug in bed leggen’
Mijn vakanties gingen van ‘mooie hotels op witte stranden’ naar ‘kindvriendelijk campings met glijbanen’.
Het huishouden ging van ‘redelijk netjes’ naar ‘complete chaos’.
En mijn relatie ging van een ‘vurige ik hou van jou’ naar een ‘oh, wil jij ook nog aandacht?’

Mijn Instagram-posts zijn in de meeste gevallen niet altijd mooi, perfect of helemaal happy. Het is ‘real-life’ en mijn leven draait, na het krijgen van kleintjes, volledig om de kleintjes. En ach, zo verkeerd is dat niet toch?

instagram

Kijkje achter de (realistische) schermen? Volg Voormijnkleintje.nl op Instagram
Voor mama, Columns, Kind

Ik ken een moeder die…

Ik weet het. Het is niet netjes om te oordelen. Maar soms moet je het gewoon even kwijt.

Ik ken namelijk een moeder die haar kleintjes compleet aan het verprutsen is. Ze probeert het telkens wel weer goed te maken, maar ik vraag me af of dat voldoende is.

Ze schreeuwt tegen haar kinderen joh! Het lijkt wel of ze de opperchef van het leger is. En wat doen de kleintjes? Ze doen er net even te lang over om hun schoenen en hun jas aan te trekken. Ze gooien voor de dertig duizendste keer hun glas om. Ze maken net even teveel geluid. Of ze doen gewoon simpelweg net alsof ze hun moeder niet horen. Dat komt waarschijnlijk doordat ze doof zijn geworden van al dat geschreeuw. En zeg nou zelf, als er iemand tegen jou zo zou tetteren, zou je er toch ook niet naar luisteren?

Ook noemt ze een bord kale macaroni een maaltijd. En die kinderen eten het met hun handen, hebben ze nooit van bestek gehoord? Niet biologische komkommer moet de groente voorstellen. En weet je wat ze ook doen? Tussendoor geeft ze haar kleintjes weleens een gevulde koek. Een hele! Weet je hoeveel suiker daarin zit!?

Ze zei laatst tegen haar zoontje dat hij meteen zijn kamer op moest ruimen anders mocht hij nooit meer Super Mario spelen! Nooit meer! Nou geloof me, dezelfde middag zat hij weer glazig naar het springende mannetje te kijken (samen met zijn moeder) en zijn kamer was nog één grote rotzooi! Lekker consequent…

Ze vergat de tanden onder het kussen van haar dochter weg te halen! Weg was de magie van de tandenfee…

Haar dochter moest wel 20 keer vragen of ze naar haar geïmproviseerde dans op Kinderen voor Kinderen wilde kijken. En toen ze na 20 keer vragen “nou een keertje dan” zei, staarde ze naar haar telefoon ipv het optreden! Oke, aan de choreografie valt nog wat te verbeteren, maar ze kan op z’n minst toch even 5 minuten kijken? Ze mag ook al niet naar zoetsappige kinderkoortjes luisteren! Arm kind.

Ze kijkt overigens sowieso net zoveel naar haar telefoon als naar haar kleintjes.

En dat jongste kleintje heeft tot voor kort elke nacht in haar bed geslapen! En ook nog aan de borst! Dat zal niet best zijn geweest voor hun seksleven…

Al die kleintjes kruipen ’s nachts weleens bij die ouders in bed!

En op sommige dagen, dan zitten die kinderen van haar de hele dag, hele dag! in hun pyjama’s.

Na de kerstvakantie was haar dochter niet helemaal fit en toch heeft ze haar naar school gebracht. Alleen maar omdat ze er even geen zin meer in had en vond dat ze niet ziek genoeg was!

Het huishouden is ook echt een zooitje daar! De wasmand is tot een kilometer gevuld, door de ramen kun je amper kijken en het aanrecht staat negen van de tien keer vol met vuile vaat. Van de vorige dag!!

En die trap! Dat ze nog naar beneden en naar boven kunnen. Op elke trede ligt er wel een speeltje of een poststuk.

Als je met dat gezin afspreekt, zijn ze echt altijd te laat.

Laatst vertelde ze mij dat ze wel een weekend of zelfs een WEEK weg wilde zonder de kinderen! Voor vakantie. Ze is een thuisblijfmoeder, ze heeft altijd vakantie!

Zo, nou. Dat moest ik even kwijt hoor!

O ja, die moeder… Dat ben ik!

Afbeelding: Shutterstock