Geluidsoverlast

Mijn kinderen zijn gek op muziek en dat wil ik graag stimuleren. Muziek is leuk toch? De twee oudste hebben allebei een radio met cd-speler op hun kamer en die worden veel gebruikt. Er worden in hun kamertjes heel wat cd’s grijs gedraaid, zeg maar.

Ondertussen hebben ze ook ontdekt dat ze op de computer in de woonkamer muziek kunnen afspelen. Spotify, iTunes of gewoon een cd-tje erin, ze weten precies hoe het allemaal werkt. Dat de blu-ray speler ook gewone cd’s kan afspelen, hadden ze al snel door. En dat een iPad muziek kan afspelen ook. En dat een laptop dat ook kan, vinden ze niet meer dan logisch.

Ik vind het hartstikke leuk dat mijn kinderen zo gek op muziek zijn en ik verbaas me er telkens weer over hoe goed ze, zonder te kunnen lezen, alle apparatuur in huis weten te bedienen. Leuk hoor!

Maar soms word ik er helemaal knetterdeknetterde-knettergek van. Want waarom? „Waarom?”, vraag ik me af. Waarom staan er altijd drie apparaten tegelijkertijd aan? En waarom staat dan ook nog eens van al deze apparaten het volume helemaal voluit? „Anders kan ik het niet horen”, is het standaard antwoord van mijn oudste. Leuk hoor, K3, Dirk Scheele, Kinderen voor Kinderen en de sprookjes van de Efteling allemaal door elkaar heen!

Af en toe voel ik me net de volume-politie, op jacht naar bronnen van geluidsoverlast. Dan loop ik door het huis, overal apparaten uit of zachter te zetten en vraag mezelf af waarom ik eigenlijk de moeite neem. Want een minuut later staat er wel weer een ander muziekje aan. Misschien op een ander apparaat, maar gegarandeerd op het hoogste volume…

5x de leukste speeltenten (en 1x de lelijkste)

De populairste speeltenten voor binnen is ongetwijfeld de tipi tent, ook wel wigwam genoemd. Welk kind wil daar nu niet mee spelen? De creatieve mama gaat de tipi tent zelf maken en de mama met twee linker handen koopt de tipi tent. Daarnaast zijn de kartonnen speelhuisjes ook razend populair, zeker als het huisje nog geschilderd mag worden. Hier zie je wat voor mooie creaties daar uitkomen.

En de laatste musthave speeltent is de tafeltent. Er zijn mensen die dat heel goed kunnen naaien. Denk niet dat je dat ook wel even maakt terwijl je nog nooit genaaid hebt, want zo makkelijk is dat niet. Dat moet je echt aan de professionals over laten.

De speeltenten die mama het leukste vindt:

speeltenten

1. De nylon tipi speeltent van KidZ ImpulZ. Zeer snel opgezet en ook zo weer ingeklapt. En dankzij het materiaal, gemakkelijk af te nemen. € 94,95
2. Gave tent met een zéér hip patroontje. Deze zou ik alleen al voor de sier neerzetten. De Nobodinoz tipi is gemaakt van een stevige katoenen twill met beukenhouten stokken. €145,95
3. Ook altijd leuk; een tafeltent van Colorique! Door het linten-systeem past het vrijwel over elke tafel, behalve dan de ronde en de driehoekige… € 94,95
4. Een kartonnen speelhuisje is ook heel handig, want als je deze helemaal zat bent, mieter je het bij het oud papier. € 25,00
5. Mijn persoonlijke favoriet; de VILAC tipi indianentent. € 124,95

En de speeltent die je kleintje zou willen:

peppa-speeltent

Blegh! Totaal niet VT-wonen stylish verantwoord, dat is mijn woonkamer overigens ook niet, maar er zijn grenzen! Toch is dit de speeltent waar mijn kleintjes voor zouden kiezen, of ik het nou leuk vind of niet… € 34,95 Bestellen >>

Mijn advies? Kies een speeltent waar je kleintjes ook daadwerkelijk mee spelen. Want hoe stylish je VT-wonen speeltent ook is, als je kinderen er niks aan vinden, kun je je tent wel op je buik schrijven.

De man. Hoe hou je het daar ruim 10 jaar mee vol?

De man en ik zijn al ruim 10 jaar (of zelfs al ruim 11 jaar? Die discussie is nog gaande) samen. Eigenlijk is hij helemaal niet ‘de man’. Hij is namelijk nog steeds ‘de vriend’ of ‘vader van mijn kleintjes’, maar dat klinkt helemaal zo afstandelijk. We zijn dus niet getrouwd, iets met bindingsangst enzo, maar ondertussen zijn we toch behoorlijk aan elkaar verbonden (drie kleintjes en een hond) en komen we echt niet meer van elkaar af.

Ik zal je vertellen, ik zou dat ook helemaal niet willen. Ik moet er niet aan denken. We grappen weleens dat we allebei te lui zijn om uit elkaar te gaan en dat zou nog kunnen kloppen ook, áls we dat überhaupt zouden willen. Maar serieus, ik zou niet weten wat ik zonder de man zou moeten. Ik zou hem toch behoorlijk gaan missen, want hij is toch mijn steun en toeverlaat, mijn beste vriend en meestal begrijpen we elkaar met één blik. Nee, die zou ik toch niet willen missen.

En na tien jaar (of 11 jaar) kan ik je een aantal dingen vertellen over wat en hoe ik heb geleerd, hoe je het met een man vol kunt houden.

– Het is belangrijk om te praten en je gedachtes te delen. Maar het is ook belangrijk om te luisteren, of in ieder geval te doen alsof je luistert.

– Een romantisch diner met wijn kan niet op tegen een man die de kleintjes naar bed brengt, terwijl je zelf even wegvlucht onder het mom van ‘een rondje hardlopen’.

– Je hoeft je niet áltijd te scheren, af en toe een paar dagen overslaan, dat kan gewoon.

– Een nachtje samen weg is leuk, maar de kleintjes weer ophalen is nog veel leuker.

– Hoe ouder hoe sexier, inclusief de grijze haren en rimpels.

– Je moet elkaar leuk blijven vinden, ook op Facebook en Instagram

– Ik heb nog steeds altijd gelijk, maar ik hoef dat niet altijd meer te horen.

– Zware tijden, hoe graag ik ze niet had meegemaakt, het heeft ons nog meer gebonden en sterker gemaakt.

– Wees geen trut, tenzij het écht, maar dan ook écht nodig is.

– Het gaat er niet om hoeveel je hebt, het gaat erom wat je hebt.

– En het belangrijkste wat je elkaar kunt geven, naast een wijntje op het juiste moment of een meesterlijke rugmassage, is liefdevolle respect. En ik geloof dat dat ook het beste is wat je je kleintjes kunt meegeven, door het te laten zien.

Kortom, ik had 10 (of 11) jaar geleden de mazzel dat er een cupido raak schoot en ik de man heb gevonden die mij altijd weer aan het lachen kan maken, mij in hectische situaties klakkeloos over kan nemen en met alle liefde (althans dat denk ik) onvoorwaardelijk achter mij staat. En zo houd ik het nog wel weer 10 (of 11) jaar vol met deze man, of vriend, of papa van mijn kleintjes, hoe je het noemen wilt.

Beste kleuterschool, wat heb je met mijn kleine mannetje gedaan?

kleuter

Beste kleuterschool,

Ik heb iets op mijn hart en ik moet dat even kwijt. Want wat, in hemelsnaam, is er de afgelopen weken met mijn mannetje gebeurd? Waar hij eerst met twee armpjes, smekend niet weg te gaan, om mijn nek hing, daar gaat hij nu, een beetje mans, op zijn kleuterstoeltje zitten alsof hij dat al jaren doet.

Maar dat is niet alles, kleuterschool. Er zijn meerdere dingen waar ik met een verbaasde blik naar gekeken heb de afgelopen tijd.

Zo liep hij laatst na schooltijd naar huis. En hij liep niet zomaar naar huis. Nee, zo ongeveer alles op zijn pad moest hij slopen of er tegenaan schoppen. Geen boomblad of tak was veilig. Gelukkig waren alle auto’s al verdwenen, maar een aantal spatborden moesten toch wat kleuterschopjes (meestal zijn die niet raak) incasseren. Dat deed hij normaal nooit.

En weet je hoe hij nu voor de spiegel staat? Hij geeft zichzelf een manse blik trekt vervolgens zijn onderbroek op tot onder zijn oksels en roept met een lage stem ‘Spierballuuuuuuhhh!’. Zal hij dat gezien hebben in de kleedkamer bij gymles? Ik heb het zijn vader in ieder geval nog nooit zien doen.

En weet je hoe hij zich nu opstelt in de speeltuin? Met zijn benen een beetje uit elkaar, zijn knieën een beetje gebogen en nog net niet met een Al Bundy hand in zijn broek, staat hij tegenover een meisje in de speeltuin en zegt hij met zijn stoerste stemmetje ‘Hi, wie ben jij??’. Om vervolgens dat schattige meisje een stomp in haar buik te geven en hard weg te rennen. Nee, dat zag ik dan weer niet aankomen. Is dit mijn kleine lieve mannetje, met zijn onschuldige koppie die alles voor elkaar kreeg met zijn lachje en kuiltjes in zijn wangen?

En dan nog maar te zwijgen over hoe grappig hij een boer of een scheet laten nu opeens vindt.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel veel bewondering voor hoe jullie 30 van die kleuters de hele dag om jullie heen kunnen hebben, zonder niet gillend gek te worden, maar ik had toch de stille hoop dat hij wat andere dingen had opgepikt, zoals hoe hij langer dan 5 minuten aan tafel moet blijven zitten, of dat hij niet klakkeloos door zijn zusjes geblaat heen moet schreeuwen, maar beter een vingertje in de lucht kan steken.

Nou kleuterschool, het zal vast nog wel komen. En in de tussentijd zal ik het ventje proberen te temmen, zodat hij niet al te veel in zijn omgeving zal slopen en ik zal stiekem met hem meelachen om zijn hilarische scheetjes en boertjes.

En dan praten we over een half jaartje weer verder.

Groetjes,
Mama van een nieuw kleutertje.

Je bent de beste vriendin als…

Ik ben geen out-going type. Ook al kan ik heel goed mijn party-outfit aantrekken en gezellig zijn tot op het bot, de meeste mensen moeten behoorlijk wat graven om enige hoogte van mij te krijgen. Op het schoolplein sta ik vaak alleen. Niet omdat ik stink (althans, dat denk ik), niet omdat ik niemand aardig vind, maar gewoon omdat het wel lekker rustig is.

Toch heb ik de afgelopen jaren geleerd en ben ik nog steeds aan het leren om een goede vriendin te zijn. Een moeder vriendin. Een soort van ‘BMF’ (Beste Mama Vriendin) Ughh, dat klinkt walgelijk!

Oké, gewoon een goede vriendin dan, die toevallig ook moeder is. En hoe doe ik dat dan, zo een goede vriendin zijn? Ik geef je een paar tips en tricks.

Laat die zwangerschaps pondjes eraan zitten. Hoe frustrerend is het als iemand 6 weken na een bevalling weer volledig in shape is? Mijn vriendinnen zullen die frustratie bij mij niet hebben. Bijna 3 jaar na de bevalling zitten er zelfs nog meer pondjes aan.

Wees niet de perfecte huisvrouw. Als vriendinnen bij mij in huis komen, zullen ze zich alleen maar opgelucht voelen. ‘Bij een ander kan het dus nog veel erger.’ Hier ligt de tafel ook vol met post, knutsels, stiften, ontbijtkruimels en lege glazen. De muur moet al maanden geschilderd worden (heeft niks met een perfecte huisvrouw te maken, maar toch). Er staan meer schoenen naast de schoenenkast dan in de schoenenkast en de wasmand zit zo vol dat het dagen kost om alle was weg te werken.

Laat je auto voor wat het is als je je vriendin oppikt voor een ‘girls night out’. Hoe fijn is het voor haar om plaats te nemen tussen de koekkruimels en snoeppapiertjes, overal. Oke, misschien niet heel comfortabel. Maar ze zal zich zeker niet schamen als zij een keer de BOB mag zijn.

Laat je kleintjes een keer heel hard schreeuwen als je met haar aan de telefoon bent. Oke, ik hoef het ze niet te laten doen, ze doen dat automatisch al. Maar wat zal ze het waarderen dat je kleintjes zo hard schreeuwen dat ze jou niet meer kan verstaan. Of het geeft haar een fijn gevoel omdat haar kinderen niet de enige zijn die dat doen, of het geeft haar een fijn gevoel omdat haar kinderen dat niet doen. Hoe dan ook, je geeft haar een fijn gevoel.

Nodig haar uit voor het eten en laat het ‘per ongeluk’ aanbranden en bestel dan een pizza. Alleen omdat je een huisvrouw bent, betekent het niet meteen dat je fantastisch bent in de keuken. Je bent een totale flopkok. Zij zal zich vast een keer willen bewijzen en nodigt jou uit voor een etentje bij haar. Win-win, vind je niet?

Ga een keer in je comfypants, desnoods je pyjamabroek op het schoolplein staan. Want als je het gevoel hebt dat je niks leuks hebt om te dragen en je denkt dat er meer leuks te vinden is in een kledingcontainer dan in je eigen garderobekast en je ziet vervolgens je vriendin in haar Mickey Mouse pyjama het schoolplein oprennen, dan verdwijnt je ‘saaie-moeke-gevoel’ als sneeuw voor de zon. Alles wat je draagt staat daarbij vergeleken fantastisch. Deze tip heb ik zelf overigens nog niet druven uit te voeren, maar staat op de bucketlist.

En de laatste, deze is enkel voor gevorderden. Laat wat remsporen of zelfs een ‘unflushable’ achter in het toilet. Als je vriendin dit gespot heeft op je toilet, dan weet je zeker of je een blijvertje aan de haak hebt of niet.

Sommige zijn gemakkelijker uit te voeren dan de andere, maar als je ze eenmaal onder de knie hebt, ben je de beste vriendin aller tijden, of niet dan?? 😉

opvoeding

Narcistische kindjes…

Oké, en nu allemaal stoppen met zeggen dat je kind zo bijzonder is, daar krijgen ze namelijk narcistische trekjes van. Blijkt uit onderzoek. Naast de genetische aanleg voor narcisme, blijken ook vooral de kinderen die vaak van hun ouders te horen krijgen dat ze specialer zijn dan anderen, bovengemiddeld hoog scoren bij de onderzoektestjes. Dat verzin ik niet, de onderzoekers van de Universiteit van Amsterdam melden dat.

Narcistische kindjes dus… Kindjes met een doorgeslagen gevoel van eigenwaarde. Wat zullen de opvoed-goeroes daarvan vinden, vraag ik mijzelf meteen af?

Moeten we nu alle tekeningen die nergens op lijken met de grond gelijk maken? Of moeten we bij elke tekening zeggen ‘Oh leuk, maar denk maar niet dat je talent voor tekenen hebt.’ Of blijven we lekker doorgaan met het kweken van narcistische kindjes?

Mag ik naast het straffen, de kinderen nu ook al niet meer belonen met een flink compliment? Straks lopen ze erbij als een narcist met een veer in hun reet.

Of moet ik tegen mijn kleintjes zeggen dat ze speciaal zijn, maar wel net zo speciaal als het buurjongetje en als Gerdien van de hoek. Oh ja en net zo speciaal als dat irritante ventje uit zijn klas. Want ze moeten natuurlijk niet gaan denken dat ze specialer zijn dan anderen!

Nou ja, het blijkt maar weer dat opvoeden helemaal niet zo gemakkelijk is als het lijkt. Want hoe je het ook doet, er komt altijd wel weer een onderzoekje boven drijven waaruit blijkt dat je het helemaal verprutst. Zelfs wanneer je je kind speciaal probeert te laten voelen…


Afbeelding: Shutterstock / Creativa Images

Kleintjes naar bed brengen sucks

Ik ben gek op mijn kleintjes, ik help ze graag met het aantrekken van hun pyjamaatjes, ik help ze ook graag met het poetsen van hun tandjes, ik lees ze graag een verhaaltje voor het slapen gaan en als ik tijdens het voorlezen niet zelf in slaap gevallen ben, lees ik zelfs graag nog het tweede verhaaltje voor en ik knuffel en kroel graag nog voor een laatste keer voordat de oogjes toe gaan.

Schreeuwtijd

Ik doe dat heel graag…. Áls mijn kleintjes ook zo graag met me mee zouden werken om dit gesmeerd te laten lopen. Want er zijn van die dagen dat bedtijd (iemand omschreef dat ooit eens heel correct en realistisch) schreeuwtijd is.

Laatst was het weer zo een avond.

Het was een avond dat ik de klok, het laatste uur voor bedtijd, even op ‘fastforward’ wilde zetten. En daar gaat het mis. In mijn hoofd liggen ze namelijk al heerlijk in hun bedje te slapen, maar in de werkelijkheid staan ze nog als dolgeslagen gremlins op mijn bed te springen. Ze negeren alles wat ik zeg, werkelijk geen enkel woord van wat ik zeg komt binnen, alsof ze alleen nog maar in gremlin-taal kunnen praten.

Na tien keer gevraagd te hebben om een pyjama aan te trekken, is er werkelijk nog geen enkele beweging in deze handeling gekomen. Verschillende opvoedboeken en opvoedmethodes zitten daar ergens in mijn hoofd opgeslagen, maar het enige wat ik eruit kan blaten is een ‘Als jullie nu geen pyjama’s aan gaan trekken, ga je meteen naar bed en lees ik geen verhaaltje voor.’

>> Lees ook: beste bedtijden voor kinderen

Als ik ze dan, na een hoop geblèr in hun pyjamaatjes heb gekregen, begint het tandenpoetsdrama. Spelletjes ervan maken, liedjes erbij zingen, ik ken het allemaal en voer deze technieken in het heetst van de strijd (o nee, opvoeden is geen strijd, in het heetst van mijn eigen strijd dan) uit. Maar als kind nummer drie dan ook al stellig met haar kiezen op elkaar, haar tanden laat poetsen, komen de vlammen inmiddels uit mijn oren.

Allemaal naar bed!

Goed, naar bed. Allemaal naar bed. Allemaal in jullie eigen bed graag. In jullie eigen kamer. Na het drie keer vriendelijk gevraagd te hebben, komt er een soort oerkreet uit mijn strot, waarvan ik zelf niet wist dat het er überhaupt uit kon komen. Maar gut, het lijkt te werken. Ze liggen alle drie in hun eigen bed. En op dat moment beland ik in een soort flipperkast en wordt ik van de ene kamer naar de andere kamer gestuiterd.

Kamer 1> Mama, ik moet nog plassen.
Kamer 2> Mama, ik moet je nog iets HEEL belangrijks vertellen!
Kamer 1> Mama, ik wil nog een slokje water.
Kamer 3> Mama, wanneer gaan we avondeten?
Kamer 2> Mama, ik kan niet slapen.
Kamer 2> Mama, ik ben niet moe
Kamer 3> Mama, ik wil nog een slokje water.
Kamer 1> Mama, ik kan niet slapen.

En terwijl ik wanhopig op zoek ga naar het laatste stukje geduld in mijn lijf, stort ik in mijn hoofd mezelf van de trap. Maar de stilte lijkt mijn redding, want slapen ze nou echt? Ja! thank God ze slapen. Wijn.

En dat allemaal voor een schrale 4 uur, want rond 00.15 meldt de eerste zich weer aan bij ons bed.


kinderen naar bed

Afbeelding: Shutterstock

Met je broer of zus

Mijn kinderen konden het altijd erg goed met elkaar vinden. De oudste had de regie en de andere twee volgden de regie braaf op. Ik dacht echt dat ik engeltjes op de wereld had gezet, die elkaar lief hadden tot op het bot en elkaar alles gunden. Meer dan ze zichzelf gunden. Ware broeder- en zusterliefde.  Lees meer

Drie kinderen binnen vier jaar. Over vier jaar…

Vroeger, lang geleden, toen ik nog onwetend was, dacht ik dat ik over vier jaar wel aan kinderen toe zou zijn. Die gedachte veranderde door de jaren heen niet. Jarenlang dacht ik dus over vier jaar aan kinderen toe te zijn. Op een dag kwam het besef dat ik nooit iets anders zou denken. Hoewel de jaren voorbij vlogen, zou het nooit ‘over vier jaar’ worden. Ik zou er nooit aan toe zijn, het perfecte moment zou nooit komen. Toen ik dat besefte, zo rond mijn dertigste verjaardag in 2007, was het ineens ‘over vier jaar’.

In 2008 werd mijn eerste dochter geboren en er gebeurde iets bijzonders. Het ‘over vier jaar’ kwam terug als ‘binnen vier jaar’. Want meer kinderen? Ik moest er niet aan denken dat we als we uit de luiers en slapeloze nachten zouden zijn, hier weer opnieuw aan moesten beginnen. Daar voelde ik me veel te oud voor. Nee, dan hadden we vier jaar eerder aan kinderen moeten beginnen. Meer kinderen? Dat moet dan binnen vier jaar gebeuren.

En zo gebeurde het. Zoals ik al zei, werd in 2008 mijn eerste dochter geboren. Binnen vier jaar kwamen daar in 2011 een zoon en in 2012 nog een dochter bij. Sindsdien puilt onze kliko regelmatig uit van de luiers, is het begrip nachtouders ons niet vreemd, worden we regelmatig gillend gek van onze zesjarige, kleuter en peuter, is ons huis nooit opgeruimd en bestaan de woorden ‘snel’ en ‘even’ niet meer in onze vocabulaire.

Ja, achteraf denk ik wel eens dat de fase ‘over vier jaar’ een stuk gemakkelijker was dan de fase ‘binnen vier jaar’, want met drie kleintjes is ons leven meestal een complete chaos. Toch heb ik er geen spijt van. Hoewel soms wat slaperig, genieten we van ons gezin en het gezinsleven. En ook het “binnen vier jaar” loont, want wat is het fijn om te zien hoe de kinderen samen groot worden en ik weet zeker dat ze nu binnen vier jaar uit de luiers zullen zijn!

Avondmens!

wekker

Iedere ochtend voel ik het weer. Dan heb ik weer spijt van gisteravond. Niet van wat ik heb gedaan, maar van het tijdstip waarop ik ben gaan slapen. En iedere ochtend, als die irritante wekker gaat, neem ik het mezelf weer voor: “vanavond ga ik vroeg naar bed”.

Het lukt niet, het gaat gewoon echt niet. Na eindeloos snoozen kom ik weer gebroken mijn bed uit. Ik ben gewoon echt geen ochtendmens. Mijn ochtenden zijn gevuld, ik denk net als in ieder ander huishouden, met de nodige afspraken en de ochtendchaos met het naar school krijgen of naar oma brengen van mijn kinderen. Het is iedere ochtend weer een race tegen de klok om op tijd te komen op mijn werk, ondanks dat ik op dit moment wat later mag beginnen.

Uit het werk volgt het riedeltje van de kleuter ophalen bij de oma’s, boodschappen doen, eten koken (ja daar is ie weer!), taxiën voor dansles van de puber en de rest als ieder ander druk huishouden met wederom chaos. En als dan ergens de rust is weergekeerd en mijn Prins op bed ligt, dan is er niets lekkerder dan lang uit op de bank met de voetjes omhoog met een heerlijk glaasje wijn. Een serie kijken of een filmpje, mijn social media checken, columns schrijven, vriendinnen en sociale contacten onderhouden via de bekende appjes, heerlijk.

Minstens één of twee avonden besteed ik aan een gezellige avond met vriendinnen of andere sociale bezigheden. Dat staat hoog op mijn “to do” list iedere week, voor de broodnodige ontspanning. Eigenlijk heb ik iedere avond wel een excuus om lekker de avond door te brengen.

De avonden vliegen voorbij en wanneer ik dan op de klok kijk, betrap ik mezelf er op dat het weer niet is gelukt. Is het alweer zo laat?! Met moeite hijs ik mezelf van de bank om naar mijn bed te gaan. HEERLIJK! Wat heb ik toch een geweldig bed, waarom lig ik hier niet eerder in?

Morgen! Morgen ga ik vroeg naar bed.

Liefs,
Diana