Het krijgen van een dochter was voor mij, als vrouw, een droom die uitkwam. De man daarentegen moest even wennen aan het idee. Een dochter, nog één van het andere geslacht in huis, wat moest hij daar nou weer mee? Toen onze eerste dochter eenmaal geboren was, vielen alle zorgen en clichés weg. We hadden een baby! Een kindje, helemaal van onszelf.
Maar door de jaren heen, zijn daar toch wel een paar dingetjes, feitjes, die gelden voor een vader met een dochter. Lees meer
Als het maar gezond is. Ik ben inmiddels allergisch voor de uitspraak. Want heb je enig idee wat je hiermee zegt? Hoe het overkomt? Is het echt een voorwaarde om een kindje op de wereld te zetten?
Ik heb altijd een voorkeur gehad voor het geslacht. Achteraf blijkt, ik hou van beide. Ik heb ook altijd voorkeur gehad voor gezondheid, en achteraf blijkt, ik hou van beide.
Maar toch, als ik nu de uitspraak ‘als het maar gezond is’ hoor, gaan mijn haren rechtovereind staan. En natuurlijk is het fijn om gezonde kinderen te krijgen en scheelt dat een hele hoop grijze haren. Maar wat als je geen gezonde kinderen produceert zoals ik? Wel hele leuke overigens, maar niet gezond. Is het leven dan minder waard? Of haal je juist meer uit het leven?
Ik denk aan het programma van Johnny de Mol, dat afgelopen week de Televizier Ring won, het fantastische SynDROOM. Hét bewijs dat gelukkig zijn, belangrijker is dan gezond.
Gelukkig zijn, dat is wat mij betreft het belangrijkste. Dus kunnen we de uitspraak ‘Als het maar gezond is’ vanaf nu inwisselen voor ‘Als het maar gelukkig is’?
En precies zoals Johnny zei, meer verdraagzaamheid, meer respect en meer liefde voor elkaar, hiermee kunnen we misschien bereiken dat wat meer mensen gelukkig zijn op deze aardkloot.
Ik zie je zuchten maar je blijft rustig. Je vraagt je soms af waar het mis is gegaan omdat je af en toe die controle kwijt bent. Je ziet de chaos van kleding in haar kamer terwijl je zojuist een berg wasgoed weggewerkt hebt en je hebt uitgesloofd om alles netjes in stapeltjes op haar bed te leggen, het kon zo de kast in. Vervolgens krijg je de vraag waarom die ene blauwe jeans er niet tussen zit. Je zucht maar blijft rustig.
Je ziet de koelkast open gaan, ze kijkt en zoekt. Ze heeft zoals gewoonlijk lekkere trek of dorst. Ze staart voor zich uit en je hoort roepen dat er niets lekkers is. Je reageert dat dat lekkers vrijwel meteen op was voor het überhaupt de koelkast had bereikt. Je weet, al vul je de koelkast voor een weeshuis, het is niet wat ze zoekt. Je hoort een klap, ijskast dicht. Dan maar chips. Je zucht maar blijft rustig.
Ik zie je ’s ochtends lunchpakketten maken tijdens ochtendstress, want je moet op tijd naar je werk. Ze klaagt dat ze niets heeft om aan te trekken en jij denkt terug aan die stapeltjes op haar bed. Ook zij moet over een kwartier weg dus dubbel stress. Je moedigt haar aan op te schieten en roept de tijd en herinnert haar aan de rijkelijk gevulde kledingkast, maar je wordt genegeerd.
Voor je vertrekt raap je nog een spoor van rondslingerende spullen op, make-up en kleding. Je vertrekt eindelijk met je kleuter die op het laatste moment nog wat speelgoed pakt of moet poepen, dat kost weer een paar minuten.
Je voelt frustratie en tranen en wilt heel hard schreeuwen. Je zucht heel diep, ademt in, ademt uit. Je kijkt naar je kleuter en houdt je in.
Je komt uit je werk, haalt je kleuter op en komt thuis. Je kijkt rond en ziet een bende met nog steeds rondslingerende kleuter- en puber restanten. Je negeert dit, er heerst honger!
Ik zie je in de keuken staan en zorgt voor het eten, terwijl koken je hobby niet is. Je wisselt gezond met ongezond af, aangevuld met vitaminepillen om zeker te zijn van de dagelijkse hoeveelheid. Je kijkt naar je puber, ze heeft geen trek, een uur eerder heeft ze een zak chips naar binnen gewerkt. Je hoort de kleuter rare geluiden maken en hij trekt een vies gezicht, hij vindt het niet te hachelen. Je voelt je een waardeloze moeder en hoopt dat een stuk fruit of een boterham de pijn verzacht. Je zucht en bedenkt, morgen moet het anders.
Maar beste moeder, heb je enig idee wat je bijdraagt en je rol is binnen dit gezin? Al is je werk soms compleet nutteloos, stel je eens voor dat je er niet zou zijn en al dat werk niet gedaan wordt? En ja, je kunt je puber inclusief kleuter regelmatig achter het behang plakken (en zij jou), maar wie troost ze dan als ze vallen of liefdesverdriet hebben? Wie stelt ze gerust als ze een nachtmerrie hebben of zegt ze te gaan slapen? En wie leert ze dan om te gaan met die gierende hormonen en wervelstormen van emoties in hun hoofdjes?
Wie helpt ze met hun huiswerk? Wie wast hun kleding en maakt de stapeltjes? Kookt het eten ook al is het soms niet te pruimen? Ruimt de kots op en veegt de billen? Haalt ze op uit school of van feesten en partijen en met wie delen ze hun geheimen?
Al wil ze de nieuwste smartphone, de duurste jas, die trendy niet te betalen winterlaarzen, ze is een puber die je mogelijk aan jezelf doet herinneren. Je weet zelf, bij jou is alles in de juiste balans bijgebracht en je hebt dit uiteindelijk als levenswijze aangenomen.
Er is geen betere moeder dan jij! De enige echte eigen moeder van je kleintje of puber. Morgen is er weer een nieuwe dag, nieuwe ronde nieuwe kansen. Zucht en adem in, adem uit.
Je kan het!
Liefs, Diana
Voordat je moeder wordt, krijg je te pas en te onpas de welbekende adviezen naar je hoofd geslingerd.
‘Geniet nu maar van je rust, want dat is straks voorbij.’
‘Ga nu nog lekker samen weg, want dat gaat straks niet meer lukken.’
‘Neem een lekkere lange douche, want… blablabla’
En het is allemaal waar hoor! Gewoon goed bedoelde adviezen, van een persoon die zelf heel graag nog zou wíllen genieten van de rust, lekker samen weg wil met haar partner of die lange douchebeurt met beide handen zou aangrijpen.
Maar waar over gezwegen wordt, is de grote hoeveelheden poep, waar je als ouder opeens mee te maken krijgt.
Om maar te beginnen met de beginnersfout. Waarom zegt niemand dat je niet, ik herhaal niet met je vinger de achterkant van de luier open moet trekken om te checken of je daar wellicht een bolus aan zal treffen. Jouw vinger belandt namelijk negen van de tien keer in de bruine derrie die tot aan het randje van de luier is gekomen.
Of wat dacht je van die andere beginnersfout… Het is zo jammer dat je zelf moet uitvinden dat je er altijd vanuit moet gaan dat een bruine vlek poep is en géén chocolade.
Om de één of andere reden ontwikkel je ook een bepaald talent als spoorzoeker. Je ruikt poep, maar waar komt het vandaan? Is het jouw kind? Is het mijn kind? Laten we gewoon onze neus even tegen die pamper aandrukken om het zeker te weten.
Eén van de mooiste poepherinneringen die ik heb, is dat mijn baby na een dag huilen bij op de huisartsenpost belandde, die ik overigens zelf gebeld had omdat ik ervan overtuigd was dat er iets niet goed met hem was. Toen de dokter besloot om eerst zijn temperatuur te meten (je weet waar), was daar ook meteen het probleem dat naar buiten kwam. Over de hand van de dokter, tegen haar witte muur… Mooi verhaal.
Op een gegeven moment denk je na een intensieve zindelijkheidstraining (ahum), wel even klaar te zijn met al dat gepoep. Maar gek genoeg beland je van de poepluier-fase in de poeppraatjes-fase, waarin elke zin wordt beëindigd met poepie-scheetje-kak. Het is overigens ook wel weer een fase waarin je je kleintje heel gemakkelijk op kunt vrolijken. Roep gewoon ‘Poep!’ en er verschijnt gegarandeerd een glimlach op het bekkie van je kleintje.
Wat je van tevoren ook nooit had kunnen bedenken, is dat je ooit zou gaan juichen bij iets wat met poep te maken heeft. Denk aan het eerste drolletje in het potje. Of bij die drol die er eindelijk na een week (van slapeloze nachten) ineens uitkwam bij je kleintje, wat een opluchting was dat! Het was een dansje waard.
Tja… Poepadvies.
Ik weet ook niet waarom ik al dit bovenstaande schreef.
Het was in ieder geval geen ongevraagd advies.
Mocht het wel zo overkomen. Excuus.
Fijne dag verder.
Je zegt dat je huis netjes en schoon is. Maar ik geloof je niet. Het is bijna net zo een bende als de mijne. Het kan niet anders. Die plaatjes die je op Instagram zet, zijn niet de realiteit. Al de zooi op de tafel heb je een veeg gegeven, de rotzooi op de vloer heb je in een hoek geduwd en je kleintje in haar kekke jurkje was bij het laatste stukje witte schone muur, of niet dan?
Zeg het maar hoor, als ik het helemaal verkeerd zie. Want dat kan, ik heb het ook weleens mis. Maar toch heb ik hier veel over nagedacht en kan ik gewoon niet geloven dat het bij jou altijd netjes en schoon is.
Als ik door mijn huis loop en rondkijk, denk ik bij mezelf ‘wat the heck is er hier toch gebeurd?’. Hoe, HOE kan het dat werkelijk in elke kamer, de woonkamer, de keuken, de hal, de badkamer, de slaapkamer, o-ver-al ligt troep. Alsof iedereen hier in huis speelgoed rond spuugt, papier niest of zoals Elsa ijs uit haar vingertoppen laat komen, zo kunnen wij stof in de rondte laten dwarrelen. Poef, poef, POEF!
Ja, beste moeder waar het geen bende in huis is, vertel mij nou eens. Hoe doe jij dat? Want al is het hier een keer netjes, binnen een uur van menselijke aanwezigheid is het weer een complete bende. Na elke maaltijd staat het aanrecht vol. En nee, dat kan niet altijd gelijk de vaatwasser in, want ook die is vol.
De vaatwasser doet er zo een twee uur over om schoon te worden. Negen van de tien keer kom ik er pas na een uur achter (of dan pas heb ik er zin in) dat de vaatwasser leeggeruimd en weer gevuld kan worden. Dat houdt in dat het aanrecht minimaal de helft van de dag gevuld staat met wachtende vaat. Oftewel, het aanrecht is grotendeels van de tijd meer gevuld dan leeg.
De badkamer. Dé plek waar de was zich verzameld. En echt waar, ik heb attributen die zouden moeten helpen om een geordend huishouden te hebben, zoals een wasmand. MAARRRR…. Dan zou het ook wel handig zijn om de was in de wasmand te mikken en niet er naast.
En dan het speelgoed. Ik weet niet hoe jij dat doet, beste moeder waar het geen bende in huis is, maar sinds de kleintjes hier in huis zijn gekomen zijn mijn fancy woonaccessoires vervangen door plastic troep die heel veel herrie maakt. Ze noemen het ook wel speelgoed. Al vraag ik me af of dat wel de juiste benaming is voor deze aftandse crappy zooi, aangezien de kinderen het vooral gebruiken om op één hoop te gooien midden in een kamer. Om er vervolgens doorheen te banjeren en het eenzaam achter te laten. En dit allemaal binnen vijf minuten ná het opruimen van hun kamertje…
Al zou ik een keer flink de bezem door dit hele *piep* huis halen, binnen no time is het alsof er een bom in de kruipruimte is ontploft.
Echt. HOE DAN, BESTE MOEDER, hoe?
Als ik denk aan jouw perfect gestylde Instagram woning, dan ga ik het liefste in een foetushouding liggen janken en vraag ik mezelf serieus af hoe ik kan overleven in deze omstandigheden.
En ja, ik voel me verslagen als ik de trapkast open en word aangevallen door een stofzuigerslang, een dweilstok en krat oud papier. Alsof het een teken is. Of als ik eindelijk de 20 stapels babykleding heb gesorteerd om weg te geven. En vervolgens toch weer in een hoek van de kamer zet. Want tja…
Nogmaals, HOE DAN, BESTE MOEDER, hoe?
En vertel me niet dat ik mijn kleintjes moet leren om hun speelgoed op te laten ruimen, voordat ze ander speelgoed pakken. Want dan mag je me toch even vriendelijk uitleggen hoe je dat dan doet zonder te veranderen in een krankzinnige schreeuwkoningin.
Misschien is dat het. Misschien is het niet mijn aard.
Of ik ben gewoon heel onhandig. Of lui.
Of, beste moeder… jij liegt.
Of je bent geniaal.
Kan ook.
Mijn 7-jarige en ik liggen regelmatig samen in de clinch, oftewel in een negatieve spiraal. Dat komt niet door haar, dat komt niet door mij, het komt door de omstandigheden. Lekker makkelijk natuurlijk, om de omstandigheden de schuld te geven, maar ik voel me al schuldig genoeg, dus ik schuif het op de omstandigheden.
Wat ik allemaal uitblaat tijdens zo een negatieve spiraal, dat is niet fraai. Dat weet ik en daarom voel ik mij er ook zo schuldig over. Voor elke negatieve uitspraak, zijn er tien positieve uitspraken nodig om de schade een beetje te herstellen. En daarnaast hebben positieve woorden ook een duurzaam effect op je kleintje, daar ben ik van overtuigd.
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
Vond jij het als kind ook zo geweldig om door de wasstraat te gaan? Met je neus tegen het raam gedrukt, zag je hoe het schuimende water langzaam de auto bedekte. Dan was het wachten op de borstels. Als die dan eindelijk langzaam begonnen te draaien en bulderend op de auto afkwamen, dan werd het toch ook wel een beetje spannend…
We waren met z’n allen onderweg naar huis en kwamen praktisch langs de wasstraat. Het was echt weer eens tijd om de auto te wassen en omdat ik dacht de kinderen er een plezier mee te doen, besloot ik de kleine omweg even te maken.
Daar was de kleuter het niet mee eens, terwijl we al in de wasstraat stonden, met drie auto’s achter ons, gaf ze aan dat ze echt niet de auto wilde wassen. “Nee, daar moest ze zo van plassen”, was het argument dat vanaf de derde zitrij naar voren geworpen werd. Maar we konden geen kant meer op, dus haar argument mocht niet baten.
Terwijl de auto onder een laag schuim bedekt werd, begon het gezicht van de kleuter steeds meer te betrekken. Toen ze in huilen uitbarstte, lieten we haar door de auto over de tweede zitrij naar voren klimmen, waar ze tussen haar broertje en zusje in weer langzaam bedaarde.
Nu was het de beurt aan de peuter. Ondertussen was de auto al omringd door borstels en zagen we hoe hij een steeds bedenkelijker gezicht trok. Hij durfde niet meer uit het raam te kijken, maar hield vanuit zijn ooghoeken de borstels gespannen in de gaten. Die kwamen steeds dichterbij en we konden de angst van zijn gezicht aflezen. Dit vond hij helemaal niet leuk. Uiteindelijk barstte ook hij in huilen uit.
Terwijl we hem troostten, keek de dreumes wat argwanend en verward uit het raam. Waarom moesten broer en zus zo huilen om die borstels? Moest ze hierin meegaan, of was dit wel leuk? Ze wist het niet zo goed. Voor ze haar beslissing kon nemen, waren we aan het einde van de wasstraat, waar de “dansende zemen” de auto afdroogden en vrolijk uit leken te zwaaien.
Ik had mijn beslissing ondertussen wèl genomen: volgende keer weer lekker alleen door de wasstraat!
Afbeelding: Shutterstock
Een boek dat zelfs hondenhaters in hun hart zullen sluiten.
Een hondje is buitengewoon gelukkig in het gezin waar hij woont. Hij houdt vreselijk veel van zijn baasjes en de kinderen, en hij weet zeker dat ze ook héél veel van hem houden. Ze roepen immers altijd zijn naam: ‘Nee!’ Als hij hun eten voorproeft. Als hij hun kranten opruimt. Als hij hun bed opwarmt. Als hij schatten opgraaft in de tuin. Toch is er één ding dat hij niet begrijpt… Waarom hebben ze een halsband voor hem gekocht met daarop de naam Max?
Een boek waar kinderen én volwassenen absoluut vrolijk van worden, of je nou van hondjes houdt of niet!
Prijs € 13,95 – Bestellen >>
Ik zit met mijn peuter in een speeltuintje. Ik moet van haar in het speeltoestel wat een vliegtuig moet voorstellen gaan zitten. Ze geeft duidelijke instructies. Braaf en gedachteloos volg ik ze op.
Mijn telefoon heb ik (vrijwel standaard) in mijn hand. Ik check mijn mail. Mijn Twitter en tik Instagram nog een keer aan. Niks veranderd sinds 3 minuten geleden, wat een teleurstelling. Facebook nog maar een keer dan.
“Mama. Mama. Mama. Kijk door het raampje. Mama. MAM-MA.”
‘Huh?’ Oh het raampje. ‘Waar dan?’
‘Hier mama, kijk door het raampje, we zijn in Azië.’
Ik neem het vaag in me op. Azië galmt het ergens in mijn achterhoofd. Wacht…. Zei mijn peuter nou ‘we zijn in Azië’? Tjonge, ze blijft me verwonderen. Een Facebookbericht over Justin Bieber zijn piemel overigens ook. Die klik ik toch even aan. Al grinnikend zit ik naar mijn beeldschermpje te staren, terwijl mijn peuter haar grootste fantasieverhalen op me afvuurt.
‘We gaan héééél ver vliegen. MAma, blijf uit het raampje kijken, mama, mama, mamaaaaa…’
O ja, we zitten in het vliegtuig en we gaan naar Azië. Azië, hoe komt ze daar toch bij bedenk ik me terwijl ik mijn telefoon vergrendel.
‘Mama, je moet nu hier zitten.’ Beveelt mijn peuter.
‘Hmmm, daar is het nat, vind je het goed als ik hier blijf zitten?’ Vraag ik haar.
‘O, okay’ Soms is ze zo lekker makkelijk die peuter van mij.
Ze gaat weer door met haar vliegtuigfantasie. En ongemerkt zit ik weer door mijn Instagram tijdlijn te scrollen, wederom met weinig vernieuwende plaatjes.
Shit hey, wat zit ik nou toch de hele tijd op dat beeldschermpje te kijken, denk ik bij de laatste teleurstelling van weinig nieuws. Nu doe ik dat ding in mijn broekzak en speel ik even mee in de fantasie van mijn peuter.
Yep, zo een moeder ben ik. Zo een moeder die meer naar haar beeldschermpje kijkt dan naar haar spelende kleintjes in de speeltuin.
Maar weet je, ik hoef ook niet elk sprongetje, draaitje, dansje, lachje te zien. En ik wil ook niet in elk fantasietje meespelen. Ik heb namelijk de hele ochtend al gekeken wat mijn kleintjes deden.
Ik heb gekeken hoe ze wakker werden terwijl ik ‘wakker worden, wakker worden’ voor ze zong, om vervolgens een ‘laat me slapen!’ toegesnauwd te krijgen. Ik heb gekeken hoe ze hun kleding binnenstebuiten en achterstevoren aantrokken en hoe ze in gevecht waren om hun eigen sokken aan te trekken. Ik heb met verwondering gekeken hoe ze hun ontbijt naar binnen werkten en hoe de helft van het beleg op hun wangen eindigde. Ik heb gekeken hoe ze nog een dansje deden voordat ik honderd keer beval om schoenen aan te trekken. Ik heb gekeken hoe ze hun klasje binnen wandelden en hoe ze hun vriendjes begroetten. Ik heb mijn peuter geduwd op de schommel tijdens ons wandelingetje terug naar huis. Ik heb gekeken hoe ze al kletsend terug naar huis liep. Ik heb gekeken hoe ze met de poppetjes van de PLAYMOBIL hele verhalen uit het echte leven naspeelden. Ik heb gekeken hoe ze een puzzel van 50 stukjes maakten. Ik heb gekeken…
En soms kijk ik even naar mijn telefoon. Want stel je voor dat je de piemel van Justin Bieber zou mislopen… 😉
Ik zag mezelf altijd als relaxte moeder. Totdat ik kinderen kreeg. Toen was al het relaxte ver te zoeken. Relaxte gevoelens maakten plaats voor schuldgevoelens. Want als ik niet relaxt ben, ben ik onrustig, geïrriteerd of gewoon heel onaardig. Allemaal kenmerken om je achteraf schuldig over te voelen.
Maar weet je? Soms is het gewoon niet nodig, die schuldgevoelens. Soms is het zoals het is. En iedereen heeft dat maar te accepteren.
Dus, weg met die schuldgevoelens! Om maar te beginnen met deze:
– Het weigeren van een speeldate. Of het aandringen om je kleintje bij haar vriendinnetje te laten spelen. Er was een tijd dat ik het heel fijn vond dat mijn kleintje eindelijk een vriendinnetje mee naar huis nam. Dat hield namelijk in dat ze na een jaar op de kleuterschool eindelijk wat sociale skills had opgebouwd. Inmiddels kent ze haar plek en ik haar vriendinnetjes. En ze zijn lief hoor, echt waar. Maar mag die herrie en drukte ook een keer bij een ander? En anders niet…
– Niet alle maaltijden zijn even gezond. Mijn kleintjes begonnen hun leven heel gezond. Borstvoeding, vers gekookte/gestoomde/geweetikveel groentehapjes en suikervrije drankjes. Al snel kwam gemak om de hoek kijken en de potjes vlogen door de magnetron. Inmiddels zijn we dat stadia voorbij en ik doe mijn best om bij mijn kleintjes zoveel mogelijk vitamientjes en gezonde voedingsstoffen naar binnen te werken. Maar er zijn weleens avonden dan zijn de maaltijden iets minder voedingsrijk.
– Het verhaaltje voor het slapen gaan overslaan. Helaas loopt het weleens zo dat ik het verhaaltje voor het slapen gaan even skip. Soms hebben ze niet lekker meegewerkt en ging het naar-bed-ritueel zo traag als dikke stront, dat mijn laatste onderhandelingsmiddel ‘dan lees ik geen verhaaltje’ is. En ja, als ik dat drie keer geroepen heb, moet ik om nog serieus genomen te worden, ook de daad bij woord voegen. Achteraf denk ik dan, ach arme stakkers, ze wilde nog zo graag een verhaaltje…
– De kleintjes gehaast naar bed brengen. Soms wil je gewoon dat het even allemaal vlot gebeurt. Dat ze, zodra ze hun koppie op het kussen leggen, ook meteen in diepe slaap zijn. Gewoon omdat je toe bent aan neerploffen op de bank met een wijntje. Of omdat je nog een afspraak hebt, waar je graag een keer op tijd wilt zijn. Achteraf verloopt zo een vlotte naar-bed-breng-sessie nooit echt gezellig. Echt zo een dingetje om je schuldig over te voelen.
-Niet in staat zijn om het allemaal goed te kunnen doen. Voelt heel kut vervelend. Maar vergeet dat maar, want niemand kan het allemaal goed doen! En dat is niet erg, want morgen is er weer een dag en dan proberen we het weer opnieuw.
Afbeelding: Shutterstock