column

Een jaar geleden, precies deze week een jaar geleden leek de wereld onder onze voeten verdwenen. Die week gebeurde er zoveel dat ik achteraf kan zeggen dat ik in een roes alles heb beleefd. Zo zaten we bij de huisarts en zo lag mijn kleine prinsje een volledige werkdag onder narcose voor een MRI en een spannende operatie. Operatie geslaagd, even ademhalen. Vanaf dan is ieder moment kostbaar. Hoe komt hij uit zijn kunstmatige slaap, de uitslagen, wel of geen uitzaaiingen, wat gaat er gebeuren! Is hij er volgende week nog?! 100.000 vragen en de ene klap na de andere te verwerken. Dat arme, arme, vrolijke, grappige, ondernemende, stoere, prachtige kleine kereltje vol met levenslust, moet dit allemaal ondergaan. Waarom? Op die vraag krijg je nooit een antwoord, dus probeer dat ook niet te krijgen. Eerlijk? Nee, kinderen met kanker is niet eerlijk. En dan terugkijkend op dit afgelopen jaar. Jeetje het is al een jaar en wat is er allemaal gebeurd! 30 bestralingen, chemo kuren, de prikken niet geteld, koorts, opnames, goede dagen, slechte dagen, maar klagen? Nooit. Ik heb nog nooit eerder zo een sterk kind ontmoet. Wat een kracht. Mijn kleine kanjer haalt veel kracht uit superhelden en superhelden huilen niet, mijn prins huilt bijzonder weinig. Het komt zelden voor dat een kind die onder behandeling is geen sonde draagt, want eten op eigen kracht is lastig. Prinsje zegt soms dat zijn buikje zegt dat het vol zit. Maar op eigen kracht, soms op het randje, eet hij zich naar het streefgewicht. Wat een wilskracht.

Het leven nu, want dat gaat door. Soms wil ik het niet, dan wil ik terug naar de tijd dat iedereen nog gezond was. Want wat brengt de toekomst? Soms slaat de angst toe, maar ik blijf proberen met een positieve blik vooruit te kijken. Mijn kleine prinsje is zo positief die trekt ons daar in mee. En het gaat ook niet om mij, ik hoef er alleen maar voor hem te zijn. En dat probeer ik met alle macht en waar ik kan. Samen met mijn gezin, want geloof me, iedere stap die ik buiten de deur zet, knaagt er schuldgevoel. Maar het moet soms. En wat er nog meer is gebeurd? Ik ben bijna volwaardig verpleegkundige, heb mensen verloren en bewust losgelaten en andere bijzonder leuke mensen daar weer voor teruggekregen. Ik heb uiteraard mijn te gekke ouders en wat schoonfamilie die er “gewoon” altijd zijn, mijn eigen vriendinnen en nichtje hebben wederom bewezen dat het echte toppers zijn. Zij trekken mij met regelmaat een restaurant in of naar de kroeg of gewoon een gezellige avond thuis. Mijn hele stoere, sterke dochter die gewoon lekker door pubert en haar broertje soms toch echt gewoon nog lastig vindt. Ik heb geluk met een werkgever die het allemaal begrijpt en een aantal lieve collega’s. Ik krijg met regelmaat hele lieve gedichten, berichten, etentjes, cadeautjes, bloemen en heb onlangs zelfs een tattoo cadeau gekregen. En natuurlijk deze kans om iedere week een column te schrijven op deze te leuke website wat zelfs redelijk succesvol lijkt. Ik heb geleerd dat het leven iets is om van te genieten, en heel veel liefde te geven aan een ieder waar je van houdt, iedere dag en doe mijn best, met mijn dierbaren.

Er zit een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel deze week. Ben mixed in emotions, alles komt soms even terug. Een lach, een traan, een knuffel met intense liefde, soms angst maar veel hoop, soms boos maar vaak blij. En ongelooflijk veel bewondering voor mijn kleine prinsje. Als iemand een prijs verdient van moed, waardering en respect is hij het wel.

Op naar beterschap!

Liefs Diana