alleenstaande moeders

Vooroordelen over alleenstaande moeders

Ik ben een alleenstaande moeder, daar heb ik niet zelf voor gekozen dat is zo gelopen. Ik had graag een gezin gehad met een mama én een papa voor mijn zoontje, maar wat er niet is, is er niet. Het leven gaat door.

Toch krijgt een alleenstaande moeder regelmatig blikken vol medelijden en troostende woorden toegeworpen. Ik heb daar een hekel aan, het doet me namelijk weer realiseren dat ik een alleenstaande moeder ben. Het zijn niet alleen de troostende woorden en de blikken vol medelijden, het alleenstaand moederschap komt namelijk met allerlei vooroordelen.

Weg met de vooroordelen

Het liefste zou ik die vooroordelen met dit artikel in een klap van de tafel schuiven en daarom doe ik een poging.

Een alleenstaande moeder is een makkelijke ‘prooi’… Uh, sorry??  Opvoeden is geen eenvoudig klusje. Een kind alleen opvoeden maakt dat klusje ook echt niet makkelijker. Denk je echt dat een alleenstaande moeder energie over heeft om te daten? Nee, mijn aandacht gaat echt alleen naar iemand die dat waard is en voor nu is dat mijn zoontje. Mocht ik ooit weer de energie hebben om een man toe te laten, dan moet hij toch van goede huize komen. 

Lees meer

Oudercommissie

Oké, ik geef me wel op! Het is niet alsof ik super duper druk ben.

En zo zat ik ineens in de oudercommissie van het kinderdagverblijf! Net als een paar andere moeders die nogal nietsvermoedend ineens op de lijst stonden.

Maar, ik stond toch niet echt te springen! Ik woon namelijk in een buurt waar iedereen erg op zichzelf is en ook behoorlijk druk met dingen…. ja, dingen! Parelkettingen, Botox en Au Pairs zijn hier dan ook aan de lopende band te vinden. Er zitten hier maar liefst twee Pauw winkels op steenworp afstand van elkaar. Krijg je een beetje beeld?

Ook op het kinderdagverblijf merk ik dat ik zoekende ben hoe ik er het beste tussen pas (alsof je weer op school zit). Over het algemeen heb ik een betere klik met de leidsters dan met de ouders! Behalve de moeder van Joep, die is cool! Helaas net verhuist naar Den Haag of Rotterdam, anyway…  Lees meer

Carrière MAMA

Ik begin bijna te geloven dat carrière maken en mama zijn niet samen gaan. Ja, als je al jaren hard hebt gewerkt voor je carrière is het wellicht mogelijk deze positie vast te houden. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, maar ik ben nooit een uitzondering geweest.

vacature carriere mama copy

Zelf heb ik de afgelopen jaren genoten van een 32-urige werkweek met mogelijkheden tot thuiswerken. Geen 9 tot 5, maar half 10 tot half 6 (en een enkele avond) voor een redelijk salaris.

Maar, ik was onrustig… ik wilde namelijk meer! Meer uitdaging, meer variëteit, meer zekerheid en liefst meer salaris. Dus toen tijdens mijn zwangerschapsverlof het contract van mijn enigszins afgekaderd baantje afliep, heb ik deze kans met beide handen aangegrepen.

Een loonbaan coach heeft mij m’n talenten en kwaliteiten laten zien en met mijn nieuw ontdekte zelf ben ik de vacature markt in gedoken. Maar er zijn zoooo veeeeel functies en allemaal bieden ze je persoonlijke groei en een dynamische jonge omgeving. En alle functies, als je ze echt goed leest, hebben ook minder leuke aspecten. Maar zo nu en dan zit er een functie bij die potentie heeft.  Lees meer

Het opvoeden van een peuter (is niet makkelijk)

peuter in de regen

Het opvoeden van een peuter is geen gemakkelijke taak. Daar zijn we het inmiddels allemaal wel over eens. Degene waarbij het opvoeden van zo een klein eigenwijs mormeltje wel van een leien dakje gaat, is een genie en mag het hier even voor komen doen. Of diegene maakt het mooier dan het is en liegt, wat een stuk waarschijnlijker is.

We willen onze kleintjes graag opvoeden en klaarstomen voor de grote boze wereld. We willen dat het zelfstandige en verstandige volwassenen worden en toch zijn de kwaliteiten die we graag zien als ze groter zijn, nu de eigenschappen die ons gillend gek maken. Onafhankelijkheid, nieuwsgierigheid, passie, doorzettingsvermogen, en ook koppigheid. Het zijn eigenschappen bij de peuter die ervoor zorgen dat je weer eens te laat bij een afspraak komt aanzetten. Het zijn de eigenschappen waardoor het bloed onder je nagels vandaan komt, omdat het voelt alsof je peuter weer eens niet naar je luistert. Maar een onafhankelijke volwassene die vol passie en nieuwsgierigheid zijn opleiding doorzet, ja dat zien we dan wel weer graag.  Lees meer

Pepernotencake: Wie zoet is krijgt lekkers

We gaan terug naar december 1972. Ik was 3 jaar toen voor mij het grote avontuur dat Sinterklaasfeest heet begon. Weken tevoren was de peuterspeelzaal Snuffie al versierd met nepcadeautjes, schoorstenen, zwarte pietjes en Sinterklaas met een gouden staf en een baard van watjes. De stemming zat er al goed in met pietengym, mooie verhalen en de geijkte sinterklaaskrakers. Toch was het ook best spannend voor deze 3 jarige. Vooral het idee dat je wel eens in de zak afgevoerd kon worden als je dat jaar iets ‘stouts’ gedaan had. Nu was ik niet bepaald een ‘stout’ kind, maar ieder kind doet wel eens iets ondeugends of niet? Gezien mijn eeuwige trek in lekkers heb ik vermoedelijk wel eens een koekje gejat uit de koekpot, als mijn moeder naar de voordeur liep om visite binnen te laten. Ook heb ik weleens spruitjes gedumpt in de grote kamerplant, sorry mam maar ik lustte ze echt niet en die plant heeft het toch lang volgehouden! Hoe dichter we bij 5 december kwamen hoe slechter ik er van sliep. Ieder kraakje in huis was een voetstap van zo’n pietje die me kwam halen, dat kon niet anders. Gelukkig bleek het de volgende ochtend best mee te vallen, want mijn schoen zat steevast weer vol met pepernoten en chocoladekikkers. Wat een opluchting!

Lees meer

1 year anniversary

Ik schrijf nu ruim één jaar columns voor Voormijnkleintje.nl. Nog steeds met grote trots en veel plezier schrijf ik mijn stukken over mijn drukke, turbulente, heerlijke en alles behalve saaie leven met mijn puber en mijn kleuter. Allemaal inmiddels een jaar ouder, wijzer, bijdehanter en in mijn geval, vele rimpels verder maar nog steeds een trotse moeder. Teruglezend op mijn introductie mag ik nu zeggen dat mijn kleuterzoon met succes klaar is met zijn behandelingen en een BN-er is geworden omdat hij het gezicht is van Make-a-Wish. Puber dochter maakt er nog steeds een potje van, maar 14 jaar is ook niet niks en pubert nog even lekker door. 

Nog steeds draag ik uit dat positiviteit het allerbelangrijkste is in het leven.   Lees meer

Ik ben een gelukzoeker

Ik heb de afgelopen dagen veel gelezen. Veel gezien. Veel nagedacht. Ik had besloten om er niet over te schrijven.

Nu doe ik het toch.

Ik ben een gelukzoeker. Elke ochtend als ik wakker word, ga ik weer op zoek naar mijn geluk.

Mijn kinderen. De ene dag is mijn geluk dichtbij. Mijn kinderen waar ik van geniet. Het besef dat ik ze in veiligheid kan grootbrengen. Dat ik ze kan omarmen en alles kan bieden wat ze nodig hebben. De andere dag is mijn geluk wat verder weg. Dan geniet ik er minder van, plak ik mijn verwende wezens achter het behang. Ik zoek verder voor mijn geluk.

Uiteindelijk blijkt, mijn geluk is altijd dichtbij.

Mijn leven. Ik zoek naar geluk in mijn leven. Er zijn dagen dan lacht het geluk mij toe. Heb ik alles wat mijn hartje begeert. Er zijn ook dagen dan ben ik minder gelukkig. Dan weet ik niet wat ik wil of hoe ik iets bereiken moet. Ik moet wat verder zoeken naar het geluk.

Uiteindelijk blijkt, mijn geluk is altijd dichtbij.

De plek waar ik woon. De plek waar ik woon is mijn geluk. Ik leef niet in angst, in geweld, in gevangenschap. Ik leef in vrijheid. Ik hoef hierin niet mijn geluk te zoeken, ik heb het geluk.

Geluk. We willen het allemaal. Voor onszelf. Voor onze kinderen.

Stel je eens voor…

Pats, kaboem! Weg is het geluk om mijn kinderen in veiligheid groot te brengen. Weg is het geluk om een leven te hebben met alles wat mijn hartje begeert. Weg is het geluk van de plek waar ik woon.

Maar ik ben een gelukzoeker. Dus ik pak mijn spullen en ik ga op zoek naar het geluk. Voor mezelf. Voor mijn kinderen.

Het geluk is niet meer zo dichtbij. Ik moet over land, over zee. Ik moet alles geven om mijn kinderen bij mij te houden, om mijn kinderen het geluk te geven. Het geluk wat we allemaal zoeken.

Ieder mens is een gelukzoeker.

De vraag is alleen, heb jij het geluk dat de ander het je ook gunt?

Mijn haar kort? Of half lang? Het is gedoneerd!

En toen was het kort. Intimi noemen het half lang.

Mijn kleine Prins bleek ziek. Ongeveer anderhalve maand na de diagnose, in januari 2014, heb ik een evenement opgezet, een “haarknip dag”. Deze beslissing ging niet over één nacht ijs. Hier heb ik serieus nachten van wakker gelegen. Ik wilde IETS doen, maar wat. Gevoel van machteloosheid overheerst wanneer je kind ziek wordt. Financiële middelen waren er niet, vrijwillig werk was geen optie, maar de lengte van mijn haar had ik wel. Ik ben geen wereldverbeteraar, maar wel iemand die graag iets bijdraagt.

Voordat mijn kleine Prins ziek werd, had hij een geweldige bos lang krullend goudblond haar. Hij was hier zelf, zo klein als hij was, enorm trots op. Eén persoon mocht en mag zijn haar knippen, dat is één van mijn beste vriendinnetjes en niemand anders.

mace-met-krullen_edited-1

DE dag. Iedere ouder met een ernstig ziek kind weet dat deze dag komt en een ieder beleeft het op zijn en haar eigen manier. Maar het is iets wat bij de opeenstapeling van verwerking komt. De dag dat je ziet dat het haar van je kind uitvalt. Bij mijn Prins zag ik het voor het eerst na een bestraling op de verkoever, zijn haartjes die in zijn bedje lagen gaven mij een golf van verschillende emoties en tegelijkertijd besefte ik dat ik diep moest adem halen en actie moest ondernemen.

Ik moest hem uitleggen dat zijn haren gingen uitvallen en hij een kaal hoofd zou krijgen. En tevens moest ik een noodoproep aan mijn vriendin doen. Dit alles moest op zeer korte termijn, want als het eenmaal begint…

Mijn dappere Prins heeft het nooit uitgesproken, maar ik zag aan zijn lieve snoetje dat dit het verlies van zijn trots was. Na meerdere keren uitleg heeft hij het “geaccepteerd”. De knipbeurt met daarop volgend een tondeuse was onvermijdelijk. Dat deed pijn… voor ons allemaal.

Actie! Ik wist het, ik ga dit doen. Mijn kleine Prins verliest zijn haren en ik ga ervoor zorgen dat over 14 maanden zoveel haren worden geknipt dat er minstens 1 persoon gelukkig van wordt. Ik heb de daad bij het woord gevoegd.

Hij wilde niet dat zijn eigen moeder haar haar ging afknippen, maar ik heb uitgelegd waarvoor. Mijn schat dacht dat men zou denken dat ook ik chemo heb gehad. Logica van een 5 jarige.

De bewuste “haarknipdag” was gevuld met mixed emotions. De lieve mensen die hun haar doneerden, de toppers van topstylistes, de lieve schat die haar locatie ter beschikking stelde en alle support en kinderen eromheen. Een vermoeiende, emotionele, geslaagde en liefdevolle dag die een enorme opbrengst leverde van maar liefst 17 haarvlechten.

Mijn vriendin en ik brachten, nadat we twee enveloppen met vlechten gevuld hadden, nog een laatste toast op de gezondheid van mijn Prins en een ieder die deze haren nodig hebben uit.

Liefs en cheers, Diana

P.s. alles is gedoneerd aan de stichting haarwensen.nl en haarstichting.nl

Avondmens!

wekker

Iedere ochtend voel ik het weer. Dan heb ik weer spijt van gisteravond. Niet van wat ik heb gedaan, maar van het tijdstip waarop ik ben gaan slapen. En iedere ochtend, als die irritante wekker gaat, neem ik het mezelf weer voor: “vanavond ga ik vroeg naar bed”.

Het lukt niet, het gaat gewoon echt niet. Na eindeloos snoozen kom ik weer gebroken mijn bed uit. Ik ben gewoon echt geen ochtendmens. Mijn ochtenden zijn gevuld, ik denk net als in ieder ander huishouden, met de nodige afspraken en de ochtendchaos met het naar school krijgen of naar oma brengen van mijn kinderen. Het is iedere ochtend weer een race tegen de klok om op tijd te komen op mijn werk, ondanks dat ik op dit moment wat later mag beginnen.

Uit het werk volgt het riedeltje van de kleuter ophalen bij de oma’s, boodschappen doen, eten koken (ja daar is ie weer!), taxiën voor dansles van de puber en de rest als ieder ander druk huishouden met wederom chaos. En als dan ergens de rust is weergekeerd en mijn Prins op bed ligt, dan is er niets lekkerder dan lang uit op de bank met de voetjes omhoog met een heerlijk glaasje wijn. Een serie kijken of een filmpje, mijn social media checken, columns schrijven, vriendinnen en sociale contacten onderhouden via de bekende appjes, heerlijk.

Minstens één of twee avonden besteed ik aan een gezellige avond met vriendinnen of andere sociale bezigheden. Dat staat hoog op mijn “to do” list iedere week, voor de broodnodige ontspanning. Eigenlijk heb ik iedere avond wel een excuus om lekker de avond door te brengen.

De avonden vliegen voorbij en wanneer ik dan op de klok kijk, betrap ik mezelf er op dat het weer niet is gelukt. Is het alweer zo laat?! Met moeite hijs ik mezelf van de bank om naar mijn bed te gaan. HEERLIJK! Wat heb ik toch een geweldig bed, waarom lig ik hier niet eerder in?

Morgen! Morgen ga ik vroeg naar bed.

Liefs,
Diana

Even terug in de tijd

Een jaar geleden, precies deze week een jaar geleden leek de wereld onder onze voeten verdwenen. Die week gebeurde er zoveel dat ik achteraf kan zeggen dat ik in een roes alles heb beleefd. Zo zaten we bij de huisarts en zo lag mijn kleine prinsje een volledige werkdag onder narcose voor een MRI en een spannende operatie. Operatie geslaagd, even ademhalen. Vanaf dan is ieder moment kostbaar. Hoe komt hij uit zijn kunstmatige slaap, de uitslagen, wel of geen uitzaaiingen, wat gaat er gebeuren! Is hij er volgende week nog?! 100.000 vragen en de ene klap na de andere te verwerken. Dat arme, arme, vrolijke, grappige, ondernemende, stoere, prachtige kleine kereltje vol met levenslust, moet dit allemaal ondergaan. Waarom? Op die vraag krijg je nooit een antwoord, dus probeer dat ook niet te krijgen. Eerlijk? Nee, kinderen met kanker is niet eerlijk. En dan terugkijkend op dit afgelopen jaar. Jeetje het is al een jaar en wat is er allemaal gebeurd! 30 bestralingen, chemo kuren, de prikken niet geteld, koorts, opnames, goede dagen, slechte dagen, maar klagen? Nooit. Ik heb nog nooit eerder zo een sterk kind ontmoet. Wat een kracht. Mijn kleine kanjer haalt veel kracht uit superhelden en superhelden huilen niet, mijn prins huilt bijzonder weinig. Het komt zelden voor dat een kind die onder behandeling is geen sonde draagt, want eten op eigen kracht is lastig. Prinsje zegt soms dat zijn buikje zegt dat het vol zit. Maar op eigen kracht, soms op het randje, eet hij zich naar het streefgewicht. Wat een wilskracht.

Het leven nu, want dat gaat door. Soms wil ik het niet, dan wil ik terug naar de tijd dat iedereen nog gezond was. Want wat brengt de toekomst? Soms slaat de angst toe, maar ik blijf proberen met een positieve blik vooruit te kijken. Mijn kleine prinsje is zo positief die trekt ons daar in mee. En het gaat ook niet om mij, ik hoef er alleen maar voor hem te zijn. En dat probeer ik met alle macht en waar ik kan. Samen met mijn gezin, want geloof me, iedere stap die ik buiten de deur zet, knaagt er schuldgevoel. Maar het moet soms. En wat er nog meer is gebeurd? Ik ben bijna volwaardig verpleegkundige, heb mensen verloren en bewust losgelaten en andere bijzonder leuke mensen daar weer voor teruggekregen. Ik heb uiteraard mijn te gekke ouders en wat schoonfamilie die er “gewoon” altijd zijn, mijn eigen vriendinnen en nichtje hebben wederom bewezen dat het echte toppers zijn. Zij trekken mij met regelmaat een restaurant in of naar de kroeg of gewoon een gezellige avond thuis. Mijn hele stoere, sterke dochter die gewoon lekker door pubert en haar broertje soms toch echt gewoon nog lastig vindt. Ik heb geluk met een werkgever die het allemaal begrijpt en een aantal lieve collega’s. Ik krijg met regelmaat hele lieve gedichten, berichten, etentjes, cadeautjes, bloemen en heb onlangs zelfs een tattoo cadeau gekregen. En natuurlijk deze kans om iedere week een column te schrijven op deze te leuke website wat zelfs redelijk succesvol lijkt. Ik heb geleerd dat het leven iets is om van te genieten, en heel veel liefde te geven aan een ieder waar je van houdt, iedere dag en doe mijn best, met mijn dierbaren.

Er zit een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel deze week. Ben mixed in emotions, alles komt soms even terug. Een lach, een traan, een knuffel met intense liefde, soms angst maar veel hoop, soms boos maar vaak blij. En ongelooflijk veel bewondering voor mijn kleine prinsje. Als iemand een prijs verdient van moed, waardering en respect is hij het wel.

Op naar beterschap!

Liefs Diana

tattoe