Wat als ik alles over zou kunnen doen?

Voordat je moeder wordt, heb je een bepaald beeld van het ouderschap. Althans, dat had ik. Het opvoeden zou ik wel even nailen, want zo moeilijk kan dat toch niet zijn. Ik zou het in ieder geval héél anders doen dan mijn eigen ouders en dan dat hysterische mens in de supermarkt. No way dat zo een schreeuwerig draakje op de grond gaat liggen dweilen. Dat kind heeft gewoon even aandacht of een beetje liefde nodig.

Tja, zo arrogant was ik. Sorry.

De praktijk blijkt anders en daar kan ik boeken over volschrijven. Of een blog.

Maar wat als ik alles over zou kunnen doen? Wat als ik dit allemaal van tevoren wist. Zou ik dan weer aan een gezin beginnen? Of zou ik die kleintjes lekker achterwege laten en genieten van mijn eigen leven?

mama denkt

Ik zou geen bergen was hoeven wegwerken. Door het wasgoed van twee personen worstel je jezelf toch iets sneller heen dan door het wasgoed van vijf personen. En een avondje weg hoef je van tevoren niet te regelen. Zullen we gaan? Ja let’s go!

En ik zou de wereld over kunnen reizen. Tijd zat en geld in overvloed.  Lees meer

Mijn consequent zijn lekt…

Straffen is niet echt nodig. Net als met de meeste kinderen, hoef ik mijn meiden nooit te waarschuwen, te corrigeren of disciplinair op te treden. Voorbeeldige kinderen, die luisteren op commando. Precies aan voelen wat wel en niet mag.
Die ene keer als ze dan ietsiepietsie over de schreef gaan, treed ik natuurlijk duidelijk en consequent op.

Maar nou echt. Ik heb er geen handleiding bij gekregen. Mijn pedagogische kennis is gebaseerd op wat mijn ouders dachten wat goed was, mijn eigen Hollandse nuchterheid en wat losse ‘The Nanny’ afleveringen. Ik doe maar wat…

moeder doet maar wat

Terwijl we onze koffers aan het pakken zijn, loopt het grut, als gebruikelijk door aandacht te kort, chronisch te klieren. Tot nummer één schop verkoopt, omdat nummer twee heeft geknepen. ‘Als jullie nu niet ophouden, pak ik alles weer uit en gaan we gewoon niet op vakantie!’
Lees meer

Wat is je opleidingsniveau?

kind op school

Wanneer je kind naar school gaat, dan dien je allerlei formulieren in te vullen. Formulieren over je kind. Praktische zaken zoals, mag hij of zij op de foto? Mag hij of zij mee met een schooluitje? Mag hij of zij gescreend worden door een logopedist? Maar ook belangrijke informatie over zijn voorgeschiedenis. Hoe ontwikkelt je kleintje zich? Motorisch, maar ook cognitief. Allemaal logische formuliertjes die belangrijk zijn voor het welbevinden van je kleintje.

Maar dan komt er een formuliertje met vragen over de ouders voorbij, met onder andere wat de hoogst genoten opleiding is geweest van vader en moeder. Ik heb het destijds braaf ingevuld maar ondertussen dacht ik wel bij mijzelf, ‘hoezo?’

Meer kans voor leerling met laagopgeleide ouders

Lees meer

De rauwe opvoeding

Ik ben van de rauwe opvoeding. Dat wil zeggen dat ik dingen niet mooier verpak dan dat ze in werkelijkheid zijn. Ik slik mijn tranen niet weg, ik lach voluit en ik let ook meestal niet op mijn woorden.

rauwe opvoeding

Het leven is zoals het is. En meestal is dat gewoon leuk.

Soms niet.

Zo hebben wij toen onze jongste dochter ernstig ziek was, er geen doekjes omheen gewonden bij onze andere kinderen. Het woord kanker spraken wij gewoon uit en dat er mensen dood gaan aan kanker, wisten ze ook. Dat mijn oudste dochter vervolgens het woord te pas en te onpas uitspreekt, zijn de gevolgen van deze manier van opvoeden. Zo zei ze ooit dat ze het best wel leuk vond in dat ‘kankerziekenhuis’ van haar zusje.

Ik ben het niet altijd eens met mijn eigen manier van opvoeden. Maar die realisatie komt vaak pas achteraf. Bijvoorbeeld wanneer mijn zoontje zegt “Dat is fuck toch mama?” als er een beker omgaat. Uuuhhh, ja schat, maar zeg jij dat maar niet.

Oeps!

Mijn rauwe manier van opvoeden kwam afgelopen week ook weer op een bijzondere manier naar voren, toen ik plotseling door de juf werd opgebeld.  Lees meer

De harde waarheid genaamd: kinderen

Wat is dat toch met kinderen? Ze zijn in staat om de meest ernstige situaties te verlichten en de meest luchtige dingen te verzwaren.

Wanneer ik na een zware en moeizame dag naar hun koppies kijk, verdwijnt al mijn onnozele ellende als sneeuw voor de zon. Twinkelende ogen die me lachend aankijken en me vertellen dat ik de aller-aller-allerliefste moeder van de hele wereld ben. Het moederschap is zo speciaal, het raakt mijn diepste ik.

moeder kind

En net wanneer ik volledig in de waan van het perfecte moederschap ben, komen de opmerkingen die de meest luchtige dingen doen verzwaren.

“Mam, waarom groeien er wimpers op je benen?”

Nieuwsgierigheid, ik kan het alleen maar waarderen en stimuleren, behalve wanneer ze me confronteren met het feit dat ik dat oerwoud echt weer eens onder handen moet nemen. Maar hé, de zomer is voorbij, dus lang leve de lange spijkerbroeken!

Al drukkend op die gigantische jeugdpuist: “Mama is dat een rode doperwt?”

Een heel onvoorspelbare en grappige opmerking, behalve dat een puist op je 34ste verre van grappig is en wie had dat ooit kunnen voorspellen. Verdikkeme 34 en dan nog die puberteit op mijn gezicht!  Lees meer

Gaan mama’s anno 2025 ook naar Mars?

Als alles voorspoedig verloopt, dan kan rond 2024 de eerste gigantische raket met honderd reizigers en flink wat lading en voedsel vertrekken naar de rode planeet Mars.

mama-op-mars

Betaalbaar (bron NOS)

“De grootste uitdaging wordt om het project betaalbaar te maken voor de vrijwilligers die naar Mars willen, zei hij in Guadalajara. “Je kunt geen zelfvoorzienende samenleving creëren als de prijs voor zo’n vlucht op 10 miljard dollar per ticket komt.”

Musk streeft naar een ticketprijs van ruwweg de kosten van een gemiddeld huis in de Verenigde Staten: zo’n 200.000 dollar.”

Jaja, héél betaalbaar. Met een beetje geluk heb ik anno 2025 mijn gigantische familie-tunneltent ingeruild voor een fijn romantisch hotelletje. Lekker samen met de man genieten van onze oude dag. Oh wacht, 2025 is al over 9 jaar… Never mind, de kinderen (tegen die tijd pubers) tuffen ongetwijfeld nog mee met pa en ma. Niet naar Mars, tenzij er een persreisje naartoe gaat, nee hoogstwaarschijnlijk knallen we de bolide nog steeds naar Frankrijk. Of doe eens gek, misschien wel naar Spanje of Italië.  Lees meer

5 feitjes over het avondeten

Weet je nog, die tijd dat uitgebreid koken en lekker eten niet alleen noodzaak, maar ook voor de lol was. En ook nog omdat het lekker was en je er zin in had? Om de een of andere reden, verandert het ouderschap je hele beleving van het avondeten. Waar het vroeger een fijne bezigheid was, is het nu een ‘moetje’, waarvan je het resultaat eigenlijk net zo goed meteen voor de helft op de grond kunt flikkeren en voor de andere helft in de vuilnisbak. Want dat is de plek waar het iedere avond weer belandt.

avondeten-kind

Althans, zo gaat dat bij ons wanneer ik broccoli, snijboontjes of bietjes klaarmaak. Natuurlijk niet bij patat. De snackbar krijgt wel eer voor zijn werk. Maar voor mij geldt als synoniem voor nutteloos: eten koken voor de kleintjes.

Heb je ook regelmatig last van het avondeten-drama? Dan herken je vast de volgende feitjes.

Feitje 1. De vraag: ‘wat eten we vanavond?’ komt elke dag weer hoopvol voorbij, maar eigenlijk weten de kleintjes zelf al dat ze het antwoord helemaal niet horen willen. Bovendien kun je net zo goed met ‘niks’ beantwoorden, dat is namelijk waar het meestal op uitdraait.  Lees meer

Omarm het freaking moment

Eigenlijk ben ik nooit tevreden. Het is treurig maar waar. Het is niet dat ik veeleisend ben, maar het is een soort onrust die zich uit in klagen. Of erger, in lamlendigheid. Ik heb een doel voor ogen, ik bereik het doel en ik ben meteen weer verveeld en op zoek naar een nieuw doel. Terwijl ik eigenlijk zou moeten genieten. Genieten van het bereikte doel.

Ik weet het, het klinkt vaag. Zeker omdat ik dacht dat ik iemand was die met de dag leefde, maar eigenlijk kijk ik altijd vooruit.

‘Geniet van dit moment, het gaat allemaal zo snel.’ Ik hoor het mezelf zeggen en toch heb ik zelf verrekte veel moeite met het genieten van het moment.

Straks als de oudste op school zit, dan kan ik genieten van de andere twee. Straks als de middelste op school zit, dan kan ik genieten van de jongste. Straks als de jongste op school zit, dan kan ik genieten van mijn vrije tijd.

GENIETEN! Straks is het genieten. Maar straks is voorbij. Het moment is voorbij.  Lees meer

23x wat er (wéér) gebeurde tijdens onze zomervakantie

Het is alweer voorbij, die mooie zomer. Na het weekend breng ik de kleintjes weer naar school en je zou verwachten dat er in mijn hart een vreugdesprongetje plaatsvindt. Maar dit jaar voelt het toch een beetje anders. We hebben namelijk een hele toffe en relaxte zomervakantie gehad.

Echt!

Ja, nee, maar echt!

Ik heb het wel vaker gehoord, het wordt steeds makkelijker als ze ouder worden. Maar afgelopen zomer heb ik het ook ervaren! Het leven met de kleintjes wordt steeds makkelijker! Of eigenlijk: ze zeiken een stuk minder.

En dat is relaxt. vakantie

Maar verwacht maar niet dat het nu voor altijd relaxt zal zijn, want uiteraard krijg je meteen te horen: ‘geniet er maar van, want als de kleintjes boven de 10 jaar zijn, is het allemaal zo relaxt niet meer.

Zo gaat het leven. ‘Wacht maar’.

Maar goed, een vakantie die boven verwachting relaxt was dus. Wel even wat anders dan een jaar geleden, want toen smeekte ik je nog om me te helpen herinneren mijn gezin thuis te laten als we weer eens dachten op vakantie te gaan.  Lees meer

Speelgoed opruimen, de oplossing

Kinderen hebben het ongelofelijke talent om binnen een zeer korte tijd een gigantische puinhoop van je woning te maken. Het zijn een soort van menselijke tornado’s die hun volledige speelgoedcollectie na drie keer knipperen met je ogen van de ene kamer naar de andere kamer weten te smijten. Heel frustrerend, want hoe makkelijk en snel ze rommel kunnen maken, hoe ingewikkeld en langzaam het blijkt om het speelgoed weer op te ruimen.

En ik vertik het om continue achter ze aan te lopen om de bende achter hun kont aan op te ruimen. Hier wordt niemand beter van, want mijn kinderen leren het dan nog niet en ik word alleen maar chagrijnig en ellendig.

En ik vraag het mij inderdaad weleens af, hoe doen die andere moeders dat toch?

Rommel hoort er nu eenmaal bij wanneer je een kleinte krijgt en wanneer je er drie hebt rondlopen, dan is het weleens (of heel vaak) een bende. Nu kun je twee dingen doen:

– Accepteren. Dat is wat ik 90% van de tijd doe.

– Opruimen. Dat is de overige 10%. Dan ben ik, óf ongesteld, óf er komt visite waarvoor ik nog opruim.  Lees meer