Pauline | Voormijnkleintje.nl | Pagina 183 van 248

Een perfecte moeder, wat zouden we dat toch allemaal graag willen zijn. Maar de praktijk leert ons dat het maar voor een handje vol moeders is weggelegd. En dan nog, zijn die wel zo perfect als ze beweren? Maar dat terzijde, want ik heb goed nieuws! Een perfecte moeder zijn is zó overschat. Weet je waarom?

Kinderen hebben helemaal geen perfecte moeder nodig. Ze moeten weten dat het oké is om gewoon een mens te zijn. Een die fouten maakt, en excuses aanbiedt, van zijn fouten leert en weer doorgaat. Dat zal ze namelijk verder in het leven brengen dan een wereld vol perfectie. En bovendien, mensen houden niet van een perfect persoon, ze houden van wie je bent, met alle eigenschappen erop en eraan.

Daarnaast kost het zoveel energie om te voldoen aan een perfecte moeder zijn, die energie kun je beter steken in aandacht geven aan je kleintjes. Of gewoon gebruiken om zelf op adem te komen. Kinderen herinneren namelijk geen wonderschone woonkamer, ze herinneren het spelen en lol maken in die woonkamer.

Denk eens even terug aan je eigen kindertijd. Waar speelde jij het liefst? Bij dat vriendinnetje waar je niks mocht aanraken of daar waar overal speelgoed lag en waar je relaxt op de bank kon zitten.

Oh ja, en uiteindelijk is het feit: de perfecte moeder bestaat niet. Dus waarom iemand willen zijn, die toch niet bestaat?

Afbeelding perfecte moeder: Shutterstock

Baby, Voor mama

Co-sleeper in het ziekenhuis, het zou verplicht moeten worden…

Pauline

Ik weet nog zo goed mijn allereerste nacht als moeder. Ik was alleen. In het ziekenhuis. Mijn dochter in een plastic schaaltje naast me, wat me nogal aan een Ikea SAMLA opbergbak deed denken. Perfect voor sportuitrusting, tuingereedschap of was- en schoonmaakattributen, maar nu lag mijn pasgeboren baby erin.

Durf niet te bewegen

Ik durfde mijn benen nog niet te bewegen, bang voor de ravage die ik eventueel zou voelen. Ik lag aan een infuus. En nog één. Eigenlijk lag ik gewoon compleet in de knoop met al die draden die uit mijn polsen kwamen.

Ik wist niet wat me was overkomen. Ik was bevallen. Ik was moeder geworden. En ik was moe. Héél moe.

Mijn newborn wist ook niet wat haar was overkomen. En daarom brulde ze nogal. Midden in de nacht. Ik wilde haar troosten, maar door mijn angst voor elke beweging die mijn lichaam maakte en alle draden waarmee ik in de knoop lag lukte het mij niet om haar uit het schaaltje te pakken en bij me te nemen.

Even zelf leren

Ik drukte op het rode knopje en de verpleegster kwam er aan gehobbeld. Blij was ze niet met mijn vraag om mijn kersverse dochter even aan te geven. Dat moest ik toch zeker wel even zelf gaan leren. Ze bood me nog wél aan om mijn baby even mee te nemen, zodat ik het gehuil niet aan hoefde te horen.

Achteraf heb ik allerlei scherpzinnige reacties zitten bedenken, waarmee ik had kúnnen reageren. Maar ja, dat is altijd achteraf.

Nu zag ik deze foto op Facebook voorbij komen en wat had ik deze co-sleeper toch graag die allereerste nacht als nieuwbakken moeder aan mijn ziekenhuisbed gehad.

bron: Facebook

Maar goed, ik denk ook graag aan de medemens en zou het niet fantastisch zijn als deze co-sleepers standaard in het ziekenhuis komen? Want of je nou een keizersnede hebt gehad of het gevoel van ‘ik kan nooit meer lopen, want er hangt een bowlingbal tussen mijn benen’, dit is natuurlijk wat we allemaal willen, ons baby’tje zo dichtbij mogelijk.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Kind, Columns

Wat wil je later worden? Moeder!

Pauline

Mijn dochter wil later van alles worden. Het begon ooit met prinses, al snel werd dat een K3 en tegenwoordig gaat het er wat serieuzer aan toe. Nu komen de beroepen als juf, dokter, kapper en jawel, moeder aan bod.

Ze wil dus moeder worden. Ik vraag mij wel af waarom. Blijkbaar denkt ze om de één of andere reden dat het leuk is. Ik zie het dan maar als een compliment.

Ik zal ook niet ontkennen dat het leuk is. Ik heb namelijk drie pareltjes van kleintjes, die mijn leven elke dag opfleuren. Maar volgens mij was zij de afgelopen zeven jaar toch ook getuige, ze nam er zelfs deel aan, van een chaos met drie kleine kindertjes die alles in de strijd gooien om de meeste aandacht van hun mama. Vechtpartijen om het roze bord bij het ontbijt, over wie er op het liftknopje mag drukken en om wat er op tv gekeken wordt.

Ze heeft me dagelijks horen schreeuwen om hun schoenen aan te trekken, omdat we anders te laat op school zouden komen. Ze heeft me tot tranen aan toe zien smeken dat er iemand naar mij moest luisteren. ‘WAAROM LUISTEREN JULLIE NIET!!!!’

En toch wil ze later een moeder worden.

Misschien moet ik haar informeren over de minder leuke kanten van het beroep, ook al is moeder zijn geen baan. Haar een realistisch beeld geven van het moederschap….

Om te beginnen zal ik haar een paar keer per nacht wakker blèren en haar dwingen om wat drinken voor mij te halen. En vervolgens zal ik haar rond een uur of 5.00 dwingen om beneden te blijven, bij mij, kijkend naar Dora, Nijntje, of iets anders waar ze compleet gek van wordt.

De rest van de dag? Waar ze gaat, zal ik haar volgen. Naar het toilet, naar de douche, als ze begint met haar huiswerk. En zodra ze een gesprek met iemand begint zal ik haar elke 14 seconde onderbreken met een zéér belangrijke mededeling, bijvoorbeeld dat ik zojuist een scheet liet. Of een boer.

Op het moment dat ze met haar vriendinnetje belt, of haar oma, is dat een uitstekend moment om te vragen hoe oud ze eigenlijk is. En waarom. Oh ja, dan vraag ik ook meteen even waarom de lucht blauw is en de zon geel. En of dat wel echt zo is? Of misschien heeft ze dat wel gewoon verzonnen. Wie heeft dat haar verteld dan? Van wie heeft ze dat geleerd.

Uiteindelijk ben ik gewoon niet tevreden met haar antwoord. Ik weet het zelf veel beter.

Terwijl we de auto instappen, veeg ik mijn snotneus af aan haar mouw. In de auto ga ik brullen, totdat ze mijn lievelingsliedje op de radio aanzet. Maar dan begin ik toch weer te huilen, want het is mijn lievelingsliedje niet meer…

Óf ik laat haar lekker in haar waan en vertel haar dat ik heel graag oma wil worden van haar kleintjes. Want eigenlijk ben ik er zeker van dat ze op een dag een geweldige moeder zal zijn!

Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Een nachtje NOVOTEL Den Haag City Centre – met de kleintjes

Pauline

Afgelopen weekend stond er een nachtje NOVOTEL Den Haag City Centre in onze agenda. Een nachtje in een hotel mét de kleintjes. Vroeger, pre kinderen, deden we dat regelmatig. Even lekker een nachtje weg. Dan zochten we een leuk hotelletje in een leuke stad, beetje shoppen, beetje sightseeing en vooral even uit de sleur en lekker relaxen!

Nu hebben we kleintjes. Maar was ik niet degene die altijd heel hard riep dat je tripjes ook prima mét de kleintjes kan maken?! Precies, dat kán ook makkelijk.

En dus ging ik op onderzoek uit wat er allemaal in Den Haag en omgeving te beleven is. Uiteraard is Madurodam een leuke activiteit. Nederland in het klein, kun je meteen een heleboel bezienswaardigheden van je lijstje afstrepen. Of de kleintjes lekker dol maken in ‘Escher in Het Paleis’. Museon, een interactief museum voor cultuur en wetenschap, stond ook hoog op ons lijstje. En natuurlijk het Binnenhof, de plaats waar ons land al eeuwenlang bestuurd wordt, mocht niet ontbreken.

We hadden het allemaal kunnen doen.

Ja, we hadden het allemaal, of in ieder geval een groot deel daarvan kunnen doen. Maar onze kleintjes hadden andere plannen. We gingen namelijk naar een hotel. Een HOTEL! Hoe leuk is dat voor een 7-jarige, een kleuter en een peuter!? Ik kan je nu vertellen, héél leuk!

We hadden een overnachting in NOVOTEL Den Haag City Centre. De lokatie van het hotel is super! Midden in het centrum van Den Haag met het gerinkel van de trams en het uitzicht op winkelende mensen én het Binnenhof. Aan de ene kant zijn er volop winkelmogelijkheden en de leukste eettentjes en aan de andere kant, met uitzicht op het Binnenhof is het de perfecte lokatie om cultuur te snuiven. Lekker erop uit! Dachten we.

Het bleek dat we dat helemaal verkeerd dachten. De kleintjes wilden namelijk de kamer na binnenkomst niet meer verlaten, maar elk kastje bestuderen, de matrassen op alle manieren testen, driehonderd keer naar de wc én in bad. Vooral héééél vaak in bad.

Ik begrijp het natuurlijk ook wel, thuis hebben we namelijk geen kastjes, matrassen, wc en bad. Oké, dat laatste hebben we echt niet. Dus in dat opzicht wil je er uithalen wat er maar in zit. Elk moment benutten om te genieten van je hotelkamer…

Maar, wij ouders, wilden er toch even op uit. Na enige dwang lukte het ons toch om de kleintjes op het Binnenhof te krijgen, waar de 7-jarige maar al te blij mee was. Het Binnenhof blijkt namelijk de ideale plek voor een radslag!

wens

Een muntje in een fontein mikken om vervolgens een wens te doen, blijft toch ook altijd magisch voor de kleintjes. De wensen van mijn kleintjes zijn ook niet overdreven groot. Of onhaalbaar…

in-bad

Ze wensten namelijk baddertijd. In de hotelkamer. En nog een keer, en nog een keer, en nóg een keer…

Toen we een beetje trek begonnen te krijgen, stelden we voor om te gaan dineren in een écht restaurant. ‘Nah, we eten liever op de kamer’ was de reactie.

Toen we voorstelden om even te spelen in de speelkamer van het hotel, was hun reactie ‘Nah, we spelen liever nog even op de kamer.’ Gelukkig was er een goede WiFi verbinding, ik ben behoorlijk opgeschoten met Nashville op Netflix.

Als je mijn kleintjes nu vraagt wat ze het leukste vonden aan het afgelopen weekend, dan antwoorden ze ‘de wc, want die had zo een leuke knop op de deur, hebben we thuis niet. En het bad, want die hebben we thuis ook niet.’ Het is echt waar, mijn kleintjes zijn snel tevreden.

Nee, een nachtje NOVOTEL Den Haag City Centre – met de kleintjes – gaat er heel anders aan toe dan de nachtjes weg die wij van vroeger gewend waren. Minder leuk? Zeker niet, want na 8 keer in bad, een halve Netflix marathon en een uitgebreide wc-deur-knop-inspectie weten we weer waar het om gaat.

Alles voor de kleintjes!

***

Heb je ook zin in een nachtje weg met de kleintjes? Ik kan je de junior suite van NOVOTEL Den Haag City Centre zeker aanraden!

Pin It

Kind

Lezen, lezEN, LEZEN met je kleintje

Pauline

Kinderen die naar school gaan, worden doorgaans schoolkinderen genoemd. Logisch. Schoolgaande kinderen krijgen doorgaans ook huiswerk mee. Ook logisch. Althans, het klinkt logisch voor mij. Mijn 7-jarige denkt daar tot op heden anders over.

Vanaf groep drie krijg ik als ouder van de juf te horen “lezen, lezEN, LEZEN met je kleintje! Het is zó belangrijk om te lezen. Voorlezen, samen lezen, boeken halen bij de bieb, leesbingo’s in de vakanties, lezen voor het slapen, lezen aan de ontbijttafel, lezen op het toilet, lezen, lezen, lezen”. Oke, ik snap het. En dus lezen wij als ouders braaf met onze kleintjes. Toch?

In de praktijk blijkt dat ietsje anders te gaan dan dat je in theorie zou denken.

Stel de opdracht is: Lees 10 minuten per dag.

Geen ingewikkelde opdracht lijkt me, aangezien er 144 x 10 minuten in een dag zitten, waar er gemiddeld 72 van gespendeerd worden aan slaap en er plus minus 36 kwijt zijn aan school. Voor schooltijd is er geen tijd voor dit soort opdrachten en zo blijven er ongeveer 24 potentiële 10 minuten over voor de eventuele ’10 minuten lezen’.

Volgt u het nog?

In theorie zou je dus als 7-jarige een boek kunnen pakken, om vervolgens 10 minuten te gaan lezen in het boek, met als resultaat dat je ouders en de juf blij zijn en je opdracht voltooid is.

Het is een theorie.

Nu de praktijk.

Je kleintje komt uit school, drinkt een kopje thee met een koekje en je bent vastbesloten om éérst het ‘huiswerk’ te volbrengen.

0-20 minuten: Het kiezen van een boek. Ik snap het, het is niet gemakkelijk om een keuze te maken. Stel dat het boek tegenvalt of stel dat het niet lekker leest… Je wilt natuurlijk wel de juiste keuze maken.

20-30 minuten: Een discussie over dat het ‘zoek en doe boek’ het ‘masker-knutselboek’ of de Donald Duck niet de boeken zijn waar 10 minuten in gelezen moet worden.

30-40 minuten: Een discussie over nu gaan lezen en niet nu Netflix gaan kijken.

40-50 minuten: Je kleintje moet (plotseling) poepen.

50-80 minuten: Terwijl je bezig was met de andere kleintjes, is het kleintje ongemerkt naar boven geslopen en speelt op haar Nintendo DS.

80-100 minuten: Het kleintje heeft honger en dorst.

100-120 minuten: Het kleintje staart om zich heen.

120-130 minuten: Het kleintje geeft op en begint in het boek. Na de eerste regel begint het ook te klagen: het boek is te saai, te moeilijk of te lang.

130-140 minuten: Het kleintje heeft weer honger en dorst.

140-190 minuten: Tijd om te koken en te eten.

190-220 minuten: Tijd om te douchen, tanden te poetsen en pyjama’s aan te doen.

220-230 minuten: Opnieuw een discussie over de keuze van het boek.

230-240 minuten: Het kleintje vertoont vermoeid en onhandelbaar gedrag. Tijd om te gaan slapen. Morgen weer een dag.

240-245 minuten: Tijd van stilte.

245-255 minuten: Het kleintje vindt dit dé tijd om de 10 minuten te lezen. Je bent het er niet mee eens, maar laat het toch maar weer toe…

Columns, Baby

De wet van Murphy van het ouderschap

Pauline

De wet van Murphy: “if there’s any way they can do it wrong, they will”. Vrij in het Nederlands vertaald: “als iets mis kan gaan, dan gaat het ook een keer mis”, aldus Wikipedia.

In het ouderschap gaan er heel veel dingen goed. Dat zijn de dagen dat alles op rolletjes loopt en ook lekker blijft rollen. Maar men moet de snaren niet te strak spannen, want voor je het weet komt Murphy om de hoek koekeloeren. Dat zijn de dagen waarin er iets dat mis kán gaan, ook mis gaat.

Murphy’s wet van de tijd

Kinderen kunnen ontzettend snel zijn. Bijvoorbeeld wanneer ze willen ontsnappen uit de tandartsstoel of uit hun bed. Ze kunnen ook te snel groeien, bijvoorbeeld wanneer je dat schattige jurkje achterin de kast vindt en erachter komt dat het al drie maten geleden aangetrokken had moeten worden.

Maar… wanneer het hen uitkomt (en jou uiteraard niet) kunnen ze ook ontzeeeeeeeeeeettend langzaam zijn. Bijvoorbeeld wanneer je nog tien minuten lopen van huis bent en je ontzettend nodig naar de wc moet, of wanneer je even snel de auto in wilt stappen omdat je op tijd op je afspraak wilt zijn en je kleintje besluit om uitgebreid te gaan poepen, kotsen of iets anders ranzigs.

De wet van nooit weten waar je aan toe bent

Geloof me. In het ouderschap weet je nooit, maar dan ook nooit waar je aan toe bent. Heb je net groot sperziebonen ingekocht, dan is plotseling boerenkool hun lievelingseten. Zet je de roze beker voor ze neer, dan willen ze alleen nog maar blauw. Snijd je de boterham in zes stukjes, dan moest ‘ie dubbel. Doe je de boterham dubbel, dan had ‘ie in stukjes gemoeten.

Murphy’s wet van ‘vlak nadat’

Vlak nadat je de bedden hebt verschoont, pist er één in zijn bed. Vlak nadat je de auto hebt gezogen, leegt er één zijn broekzakken of schoenen vol met zand in je auto. Vlak nadat je de muren geschilderd hebt, veegt er één zijn spaghettihanden af aan de muur. Vlak nadat je kleintjes in bad zijn geweest, vind er één nog ergens een stuk chocolade. En vlak nadat je je nieuwe vloerkleed neerlegt, je kleintje besluit om met glitters te gaan knutselen.

Murphy’s slaapwet

Murphy en slapen… BRRR! Het moment dat je (nadat je drie kwartier op de koude vloer naast het bedje gelegen hebt) de kamer uit probeert te sluipen, plakken je voeten aan het laminaat wat nét even teveel geluid maakt, waardoor je kleintje weer op slag klaarwakker is. Of wanneer je je kleintjes de hele week wakker hebt moeten maken voor school, staan ze in het weekend om 6.00 naast je bed te tetteren. En wanneer je het nieuws van een doorslapende baby wereldkundig maakt, vergeet het maar! De komende maand(en) ben je elke nacht weer in de weer.

Oh ja! Wanneer je besloten heb om het middagdutje eruit te halen omdat je kleintje nooit gaat slapen, dondert ze ineens elke middag in slaap op de bank. Of als je een hele autorit bezig bent geweest om je kleintjes wakker te houden, dan raken ze bij de laatste bocht in een diepe coma, waar ze dan de komende uren niet meer uitkomen om vervolgens de hele avond klaarwakker te zijn.

Echt, Murphy en slapen… BRRR!

De wet van Murphy en opvoeden…

Opvoeden is het goede voorbeeld geven… Je hebt zojuist je kleintje uitgelegd dat FUCK geen net woord is om zomaar te roepen. Op dat moment gebeurt er iets waardoor er heel hard FUCK uit jouw mond komt rollen. Ook zullen je kleintjes de hele godganse dag door met elkaar kibbelen, ruzie maken of zelfs de hersenen in slaan. Tòt die 10 minuten voor ze naar bed gaan, dan zijn ze elkaars beste vrienden die samen plannetjes bedenken om maar niet het bed in te hoeven. En dan nog dat moment waarop je je voorbeeldige, schattige, zoete kleintjes even meeneemt naar die ‘belangrijke’ afspraak en je kleintjes besluiten om onhandelbare brutale monstertjes te worden en om de haverklap vragen wanneer je nou eens klaar bent omdat ze naar huis willen.

Uiteindelijk blijkt, Murphy is gewoon een eikel.

Afbeelding baby: Shutterstock

Kind, Columns

Beste moeder die vandaag ontslag wilde nemen

Pauline

Ik zie je schouders hangen alsof ze naar beneden getrokken worden met twintig kilo lood. Het zijn niet alleen je schouders die hangen, ook aan je wallen hangen wat kilootjes. Je vraagt jezelf af wat voor nut het heeft om nog een fatsoenlijke maaltijd op tafel te zetten. Of om al het speelgoed in de bakken te gooien, de was was op te vouwen, of überhaupt het huishouden doen, omdat het allemaal compleet nutteloos lijkt te zijn.

Ontslag nemen

Je zou ontslag willen nemen. Maar dat kan niet. Want ontslag nemen betekent stoppen en je kunt niet zomaar stoppen.

Ik zie je in de auto zitten en je probeert je af te zonderen van het eeuwige getetter en gekibbel achter je. Het liefst zou je willen schreeuwen “KOPPEN DICHT!!”, maar het enige wat je kunt doen, is je hoofd tegen de toeter rammen en de tranen over je wangen laten biggelen.

Je zou ontslag willen nemen. Maar dat kan niet. Want ontslag nemen betekent stoppen en je kunt niet zomaar stoppen.

Ik zie je zitten op het toilet waar je op adem probeert te komen van een hysterisch schreeuwfestijn waar je zojuist in was beland. Je kind van inmiddels 7 jaar gedroeg zich als een kleuter en haalde het bloed onder je nagels vandaan, zo erg dat je jezelf niet meer beheersen kon en net zo hard mee schreeuwde alsof je zelf de kleuter was.

Jij, je leven, je gezin, je kleintjes. Wat zou je soms toch graag ontslag willen nemen. Maar dat kan niet. Want ontslag nemen betekent stoppen en je kunt niet zomaar stoppen.

Je kunt het!

Er zijn dagen in het moederschap die zullen aanvoelen alsof je moet overleven op een onbewoond eiland. Er zijn weken die zullen aanvoelen alsof je moet overleven op de maan.

Maar je kunt het, ik weet het zeker je kunt het!

Dus raap jezelf bij elkaar en gooi die schouders eronder. Weegt het twintig kilo lood? Jij kunt het dragen! Winnaars geven nooit op en mensen die opgeven winnen nooit.

Het moederschap ziet er soms zo anders uit dan je voor ogen had. Het zijn geen plaatjes die je van Pinterest kunt plukken en op je eigen bord kunt pinnen. Soms wel, maar meestal niet. Meestal is het hard werken. En leren, vooral over jezelf.

Een wijs iemand zei ooit ‘de grootste fout die je kunt maken is om er geen te maken’. Al gaande weg leer je en soms zou je toch echt ontslag willen nemen. Maar dat kan niet. Want ontslag nemen betekent stoppen en je kunt niet zomaar stoppen.

Wie dan?

Want, beste moeder die vandaag haar ontslag wilde indienen, heb je enig idee wat voor rol je bijdraagt? Ja, al je werk voelt soms compleet nutteloos, maar stel je eens voor dat je er niet zou zijn en al dat werk niet gedaan zou worden? En ja, je kunt je kleintjes regelmatig achter het behang plakken (en de kleintjes jou), maar wie troost ze dan als ze vallen? Wie stelt ze gerust als ze ’s nachts een nachtmerrie hebben. En wie leert ze dan om te gaan met al die heftige wervelstormpjes van emoties in hun hoofdjes?

Wie helpt ze dan met hun huiswerk? Wie wast er dan hun kleertjes? Wie ruimt er dan hun kots op? Wie veegt er dan hun kont af?

Echt, ik weet het zeker, je kunt het! Haal die gewichtjes van je schouders en je wallen. Stop met het kijken naar de ‘het leven is zo geweldig met mijn kinderen Instagramposts’. Stop met jezelf en je kleintjes te vergelijken met de perfecte moeders en hun perfecte kinderen.

Want ook al zou je heel graag ontslag willen nemen, jij bent de perfecte moeder voor jouw kleintjes. En er is niemand anders die jouw rol over zou kunnen nemen.

Morgen is er weer een nieuwe dag. En je kunt het, ik weet het zeker je kunt het!

Afbeelding vermoeide moeder: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

Wat mijn kleintjes niet zeggen

Pauline

Opvoeden. Opvoeden is herhalen. Herhalen. En herhalen. Oh ja, en het goede voorbeeld geven. En dat dan weer herhalen.

Ik doe mijn best. Echt waar.

Toch hoor ik mijn kleintjes het volgende nooit zeggen.

– Goedemorgen mama. Oh, ik zie dat je nog slaapt, ik zal nog even lekker in mijn eigen bed gaan liggen en jou nog even lekker verder laten slapen.

– Oh mama, wat een leuke kleding heb je vandaag voor mij klaargelegd. Ik zal het even helemaal zelf aantrekken. Ook mijn sokken.

– Ja natuurlijk vind ik het goed mama, dat vandaag mijn broertje naast jou zit tijdens het ontbijt. Ik zal daar geen drama van maken.

– Ja mama, ik weet wel waar mijn gymtas is, ik zal hem meteen even pakken.

– O, mama is nu even aan het bellen. Ik wacht wel even met het stellen van mijn vraag. Of eigenlijk, laat maar, want ik heb eigenlijk helemaal geen vraag.

– En nu ga ik even de hele middag lekker met mijn speelgoed spelen. Want ik heb zo lekker veel en daar verveel ik me nooit mee!

– Ik ben nu klaar met spelen. Voordat ik wat anders ga doen, ruim ik eerst dit speelgoed even op.

– O, we gaan een uur in de auto, laat ik eerst even plassen.

– Laten we samen besluiten wat we vanmiddag op Netflix gaan kijken. O wacht, wat mijn broertje kijken wil is leuk, dat wil ik ook wel zien.

– Nee, ik hoef geen snoepje of koekje, want dan lust ik straks geen avondeten.

– Wat heb je vandaag gekookt? Yeah, lekkerrrrrrr!!

– Vroeg je nou of ik dat even wilde opruimen? Maar natuurlijk doe ik dat mama. Meteen! Joepie!

– O lief broertje, moet je ook plassen? Ik zal even opschieten, want ik ben bijna klaar, dan mag jij.

– Ik ben inderdaad heel moe, ik ga nu lekker in bed liggen en slapen. De hele nacht. Zonder wakker te worden. In mijn eigen bed.

Afbeelding: Shutterstock

Columns, Kind, Wat je niet wist

Ik ben drie en ik heb de regie! Ik ben zeven en ik pik dat nie!

Pauline

Broers en zussen. Broers en broers. Zussen en zussen. Het kan zo leuk zijn. Maar ook zo vermoeiend. Zeker voor een zevenjarige ‘oudste’ met een driejarige ‘jongste’.

Als oudste heb je namelijk een aantal eigenschappen waar je in principe weinig tegen kunt doen, je krijgt ze gewoon als cadeau erbij. Zo zijn oudste kinderen vaak de leidertypes en hebben zij standaard de regie in handen. Regie als het op spelen aankomt, wie de afstandsbediening in handen heeft of wie waar zitten mag.

Maar dan is daar opeens je zusje van drie die stevig met haar armpjes in haar zij vertelt dat ze écht niet gaat doen wat jij zegt. Dan sta je toch wel even gek te kijken als zevenjarig opperhoofd. In eerste instantie is het nog schattig en denk je als grote zus nog, laat maar gaan, ze trekt wel weer bij…

Maar kindjes van drie, willen ook de regie. En niet voor even, maar de rest van hun leven.

Zo, ben ik even lekker op mijn rijmelarij toer.

Kindjes van drie willen hun eigen weg bepalen. Wil jij even snel een boodschapje doen, vergeet het maar. Vind jij dat het tijd is om op te ruimen, begin dat maar ver van tevoren voorzichtig aan te kondigen, want ‘meteen’ en ‘even snel’ komt niet in hun toneelstuk voor. De regie in handen willen hebben gaat zelfs zo ver dat de driejarige bij het rode stoplicht heel hard GROEN gaat roepen.

Een toneelknecht van de grote zus is het laatste wat een driejarige wil zijn. En dan is zo een driejarig zusje helemaal niet zo schattig meer. Als je namelijk tijdens een verjaardag een voorstelling wilt geven, zoals zevenjarige dat doorgaans doen, en je driejarige zusje de regie overneemt, dan is dat natuurlijk bloedirritant.

En met twee regisseurs in de stoel wordt zo een voorstelling al snel een open podium voor een dramatische improvisatie.

Ik ben drie en ik heb de regie?! Ik ben zeven en ik pik dat nie!!

Afbeelding broer en zus: Shutterstock

Kind, Columns

Co-sleeping, samen slapen, whatever… wat kan jou het schelen!

Pauline

Mensen hebben een mening over co-sleeping, samen slapen, of whatever hoe je het noemen wil. Hier mijn ervaringen over dit onderwerp.

Om de één of andere reden moeten mensen altijd wat te zeggen hebben over een ander. Commentaar leveren op de opvoeding van een ander, bijvoorbeeld. Ik zal niet liegen, ik doe daar meestal onbewust en soms bewust aan mee. Maar als je dan zelf het een keer op je bordje krijgt, realiseer je je hoe irritant het eigenlijk is.

Gij zult niet samen slapen

Als ik bijvoorbeeld vertel dat tot voor kort (lees tot voor heel kort en soms nog steeds) al onze kleintjes ’s nachts bij ons in bed kruipen, kropen! Die fronsende, verbazingwekkende, afkeurende blikken… Alsof ik één van de 10 geboden verbroken heb. ‘Gij zult niet samen slapen met uw kleintjes’. Ik ben vrij christelijk opgevoed en ik ben er ook vrij zeker van dat dit gebod niet op één van de twee stenen tafelen beschreven stond.

Fijn, ik bega, beging geen zonde.

Minachtende en verbaasde blikken

En wat de oordelende, minachtende en verbaasde blikken betreft, what the heck? Denk je dat ik er buitenaardse rottende monstertjes mee kweek? Heb jij er last van als mijn kleintjes bij mij in bed slapen, sliepen? Wij kregen er overigens wel last van, aangezien die rottende monstertjes alle drie gemiddeld een meter lang zijn. En omdat onze nachtrust er elke nacht kwalitatief flink op achteruit ging, was het hoog tijd om daar verandering in te brengen.

Co-sleeping (go sleeping!)

En nu als, áls de kleintjes een hele nacht doorslapen in hun eigen bedje is het inderdaad alsof ik de hele nacht in een coma heb gelegen. De tijd lijkt ook veel sneller te gaan. Je gaat slapen en je wordt weer wakker. In plaats van je gaat slapen, je wordt wakker van kind 1 dat bij je wil liggen. Je valt in lichte slaap en je vangt een hand op met je neus. Je valt in slaap en wordt half wakker van kind 2 die boven op je voeten kruipt. Je valt in slaap en kind 3 duwt je als ware opzij omdat je in de weg ligt. Je valt in slaap maar durft niet meer te bewegen. Je wordt half wakker van warme voetjes in je rug. Je negeert het wakker worden én het kietelen onder je voet. Je wordt wakker en denkt, het wordt een laaaaaange dag…

Nee, ik zal het niet ontkennen, ik slaap beter zonder de kleintjes in mijn bed. Nu je zin?

Maar God, wat mis ik soms die plakkerige voetjes, warme adempjes en kriebelende haartjes in mijn rug en gezicht bij het wakker worden. En wat mis ik die warme armpjes zomaar opeens midden in de nacht om mijn nek. En wat baal ik als ik mijn bed uit moet als één van de kleintjes in hun eigen bed een nachtmerrie heeft.

Ja mijn kleintjes worden groot en blijkbaar hoort ook dit bij het loslaten. Maar geen moment dat ik spijt heb gehad van de nachten dat ik mijn kleintjes in mijn bed liet.